Η είδηση, που δεν είναι εντελώς νέα, αλλά που καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο στον Τύπο, είναι ότι η μεγαλύτερη βάση του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη θα μεταφερθεί πράγματι από τη Γερμανία στη Ρουμανία.

Από μια τεράστια βάση από άποψη επιφάνειας, αλλά και από άποψη δυνάμεων, δομών και υπηρεσιών που φιλοξενούνται στο Ramstein, σε μια νέα βάση σχεδόν 3.000 εκταρίων υπό κατασκευή στα νοτιοανατολικά της Ρουμανίας, στην περιοχή Constanța, της οποίας το λιμάνι είναι ένα από τα κυριότερα στη Μαύρη Θάλασσα. Τι σημαίνει αυτό? Ο πόλεμος και τα νέα δεδομένα που δημιουργεί οδηγούν την Ουάσιγκτον και τελικά το ΝΑΤΟ να στρέψουν την προσοχή τους ανατολικά και νότια σε μια περιοχή με έξοδο στη Μαύρη Θάλασσα, παρακάμπτοντας τον Βόσπορο και το ειδικό καθεστώς των Δαρδανελίων.

Για τη Μαύρη Θάλασσα, οι Σύμμαχοι έχουν στο στόχαστρο τρία λιμάνια. Η Αλεξανδρούπολη και τα λιμάνια του ελληνικού αρχιπελάγους του Αιγαίου Πελάγους, σε μια διαδρομή που διασχίζει την ανοιχτή θάλασσα, δηλαδή τη Μεσόγειο, και δύο λιμάνια στα βόρεια, που αντιπροσωπεύουν την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας ενταγμένη στο ΝΑΤΟ, σε μια διαδρομή που διασχίζει τα Βαλκάνια: Βάρνα στη Βουλγαρία και Κωνστάντζα στη Ρουμανία. Το δρομολόγιο αυτό καταλήγει στο λιμάνι της Οδησσού, το οποίο, όχι χωρίς σημασία, επισκέφθηκε πρόσφατα ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος συναντήθηκε με τον Ουκρανό Πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Μια ενδιάμεση χώρα είναι η Μολδαβία, η οποία, παρά την αυξανόμενη απειλή εισβολής από τα ρωσικά στρατεύματα, θα συνεχίσει να αποτελεί μέρος του δυτικού τομέα, με εξαίρεση την Υπερδνειστερία, που ήδη ελέγχεται από τη Μόσχα.

Αλλά η Μολδαβία δεν έχει πρόσβαση στη θάλασσα Οι Αμερικανοί έχουν μιλήσει επανειλημμένα για αυτήν την περιοχή που βρίσκεται στην άκρη της Μαύρης Θάλασσας, στα ανατολικά της Βαλκανικής Χερσονήσου, η οποία παρακάμπτει τα στενά και κυριαρχείται από χώρες μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. διατηρώντας προνομιακές διμερείς σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η αύξηση του στρατιωτικού ρόλου της Ρουμανίας δείχνει ότι αυτή η νέα τάξη πραγμάτων δεν είναι μια απλή θεωρία των Αμερικανών, αλλά μια πρακτική στρατηγική για την προστασία των συμφερόντων τους στο πλαίσιο των νέων δεδομένων του Ψυχρού Πολέμου στην Ευρώπη. Ας επικεντρωθούμε σε μερικά σημεία αυτής της πολιτικής.

Από τη μια πλευρά, οι Ηνωμένες Πολιτείες και κατ' επέκταση το ΝΑΤΟ κινούνται από τις δύο κεντρικές μεταπολεμικές βάσεις τους, το Ιντσιρλίκ στα ανατολικά στην Τουρκία και το Ραμστάιν στα δυτικά στη Γερμανία, προς αυτή τη ζώνη ισχύος και επιρροής. Με αυτόν τον τρόπο οργανώνουν στρατιωτικά και όχι μόνο πολιτικά, ενεργειακά και τεχνολογικά μια περιοχή που ξεκινά από τα «θερμά νερά» της Μεσογείου, διασχίζει τα Ανατολικά Βαλκάνια και ενώνει στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη την περιοχή της Πολωνίας – τις χώρες της Βαλτικής. Ό,τι κι αν συμβεί στην Ευρώπη περαιτέρω και εντός του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, αυτή η ζώνη άμεσης επιρροής τους θα χωρίσει τη Ρωσία από τη Δυτική Ευρώπη και τον γαλλογερμανικό άξονα, εάν υπάρχει τέτοιος άξονας, καθώς και από τον «(στενό) «αμερικανικό» στην Ευρώπη. . από την «ηγεμονία του Βερολίνου», όποια και αν είναι η ισορροπία δυνάμεων μεταξύ Ευρώπης και Ηνωμένων Πολιτειών στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.

Το δεύτερο σημείο που πρέπει να αναλυθεί είναι το γεωπολιτικό χάσμα, ως προς την προτεραιότητα των Ανατολικών Βαλκανίων σε σχέση με τα Δυτικά Βαλκάνια. Σε όλα αυτά, δύο βασικές χώρες συνδέουν τις διαφορετικές ζώνες: η Πολωνία στο βορρά και η Σερβία στο κέντρο των Βαλκανίων. Η Ελλάδα σήμερα επιβεβαιώνεται με αξιοπρέπεια χάρη στη δύναμή της στα Ανατολικά Βαλκάνια, αλλά θα πρέπει να ανησυχεί για τα προβλήματα στα Δυτικά Βαλκάνια, όπου τα πράγματα δεν πάνε καλά στον άξονα Αλβανίας-Κοσόβου.

πηγή: RADOR RADIO ROMANIA