Λαμβάνοντας υπόψη ότι μια μέρα επρόκειτο να τελειώσω τις ταξιδιωτικές μου σημειώσεις στο Τουρκμενιστάν, ξεκίνησα με ένα βιβλίο που βρήκα στη βιβλιοθήκη και αγόρασα, δεν ξέρω πότε: ιστορίες των λαών τουΠρώην ΕΣΣΔ, IX^και αιώνα έως τις μέρες μαςPerrin, 1993, (Η ιστορία των λαών της πρώην ΕΣΣΔ από τον 9ο αιώνα έως τις μέρες μας) του Henri Bogdan.

Ο Henry Bogdan με ξέρει.

Διάβασα για αυτόν Ιστορία των χωρών τουʼΑνατολή, από την αρχή μέχρι σήμεραPerrin, 1992.

Ιστορία των σοσιαλιστικών χωρών, μάλλον προκατειλημμένη προς τη Ρουμανία, το κεφάλαιο που μας αφορά αποκαλύπτει την αντιπάθεια του Ούγγρου που είναι ο συγγραφέας.

Η Wikipedia, η γαλλική έκδοση, τον παρουσιάζει ως «Γάλλο ιστορικό ουγγρικής καταγωγής», ειδικό στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη

Στην αρχή γύρισα στις σελίδες για την κατάκτηση του Τουρκμενιστάν από τους Ρώσους. Πραγματοποιήθηκε μεταξύ 1860 και 1870. Οι ιστορικοί τη θεωρούν την τελευταία μεγάλη ρωσική κατάκτηση στην Κεντρική Ασία. Η αυτοκρατορία σταματά στα σύνορα του Αφγανιστάν, όπου θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Δεν ήταν δύσκολο να πηδήξουμε στις σελίδες της κυριαρχίας του Καυκάσου, της Αρμενίας και της Κεντρικής Ασίας.

Πρέπει να έχω διαβάσει ολόκληρο τον τόμο.

Η πρώτη σημείωση που θέλω πραγματικά να μεταγράψω είναι η εξής:

Μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, ιστορικοί, δημοσιογράφοι και δοκιμιογράφοι έσπευσαν στη νεκρή ΕΣΣΔ, προσπαθώντας να εμβαθύνουν στα δεινά των διαφόρων λαών σε αυτό που ονομαζόταν Σοβιετική Αυτοκρατορία.

Η εστίαση στη Σοβιετική Αυτοκρατορία εξάντλησε την αναλυτική νοημοσύνη. Δεν γύρισαν τον χρόνο πίσω για να εξερευνήσουν μια αυτοκρατορία που η χώρα είχε κληροδοτήσει στους συμπατριώτες της Μπολσεβίκους:

Η Ρωσική Αυτοκρατορία.

Με λίγες εξαιρέσεις (Πολωνία, Φινλανδία, Βαλτικές χώρες και Βεσσαραβία), η ΕΣΣΔ περιελάμβανε τα εδάφη της ρωσικής Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

Η ένοπλη κατάκτηση, με το πρόσχημα της απελευθέρωσης από τον τουρκικό ζυγό (περιέργως, το 1944-1945, οι χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης πέρασαν υπό σοβιετική κυριαρχία στο όνομα της απελευθέρωσης από τον φασιστικό ζυγό!), ακολουθήθηκε από μια σκληρή πολιτική. της ρωσικοποίησης.

Η τσαρική πολιτική της Ρωσικής Αυτοκρατορίας μας βοηθά να κατανοήσουμε την πολιτική των Σοβιετικών στη μεταπολεμική Σοβιετική Αυτοκρατορία:

1. Όπως και στο τσαρικό καθεστώς, η ενοποίηση λαμβάνει υπόψη τις ιδιαιτερότητες των εδαφών. Παλαιότερα ίσχυε στην ΕΣΣΔ, ήταν μια ρωσικοποίηση τόσο βίαιη όσο και πλήρης. Οι χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης προσπάθησαν να ζήσουν μια λεπτή ρωσικοποίηση: ο ρωσικός πολιτισμός -όχι απαραίτητα σοβιετικός- επιβλήθηκε ως πρότυπο (εξ ου και η διδακτική της προλεταριακής λογοτεχνίας, εμπνευσμένη από τον ακτιβισμό της μεγάλης ρωσικής πεζογραφίας), ο αντιδυτικός συνδυάστηκε με αγάπη για τη Ρωσία, τα ρωσικά αντικατέστησαν όλες τις ξένες γλώσσες και τα αφεντικά αναγκάστηκαν να πάνε σχολείο στη Μόσχα.
2. Το βάθος της ρωσικοποίησης ακολούθησε τον αιώνιο νόμο της σχέσης μεταξύ του πολιτισμού του κατακτητή και του πολιτισμού του νικημένου. Όταν η κουλτούρα του κατακτητή ήταν ανώτερη από αυτή των νικημένων (βλ. Γαλατία στους Ρωμαίους), η περιοχή που κατακτήθηκε ήταν ο χώρος μιας πλήρους πολιτιστικής κατάκτησης. Όταν, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας έναντι της Ρώμης, η κατάκτηση ήταν πολιτισμικά ανώτερη από τον κατακτητή, ο ρωμαϊκός πολιτισμός επηρεάστηκε από τον ελληνικό πολιτισμό. Με τη μορφή της ΕΣΣΔ, η Ρωσική Αυτοκρατορία κατέκτησε επίσης ευρωπαϊκές χώρες με ισχυρή πολιτιστική παράδοση, οι οποίες ήταν δύσκολο να ελεγχθούν από τη ρωσική κουλτούρα, η ρωσικοποίηση ήταν επιφανειακή. Αυτό εξηγεί γιατί, μετά τα μέτρα ανεξαρτησίας που έλαβε η Ρουμανία μετά το 1964, ο ρουμανικός πολιτισμός απελευθερώθηκε σε μια νύχτα από την κυριαρχία του ρωσικού πολιτισμού.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Αυτό το άρθρο προέρχεται εξ ολοκλήρου από το cristoiublog.ro