Υπάρχει μια απίστευτη περιοχή στην Ελλάδα που ελάχιστοι γνωρίζουν και ακόμη λιγότεροι την επισκέπτονται εδώ. Η περιοχή της χώρας, που περιβάλλεται από βουνά και είναι εντελώς απομονωμένη από τον κόσμο, ονομάζεται Άγραφα.
Αργότερα και οι Τούρκοι θεώρησαν την περιοχή τόσο δυσπρόσιτη που δεν άξιζε τον κόπο, έτσι τα Άγραφα ήταν από τις λίγες περιοχές στην Ελλάδα που η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν κατέλαβε ποτέ.
Στα μέσα του 1800, μετά την ανακήρυξη του Βασιλείου της Ελλάδας, οι κάτοικοι της περιοχής παρέμεναν φτωχοί και μοναχικοί, γι’ αυτό έκαναν πολλά ταξίδια για να εγκατασταθούν σε πιο κατοικήσιμες περιοχές.
Είναι τόσο λίγες οι πεδιάδες στα Άγραφα που οι περισσότεροι οικισμοί είναι χτισμένοι σε πλαγιές λόφων και είναι δυσπρόσιτοι. Στον δημοσιογράφο της εφημερίδας είπαν παλιοί κάτοικοι ότι υπήρχαν 70 μαθητές από ένα από τα σχολεία της Φραγκίστας σε ένα χωριό, που ο καθένας μαθήτευε σε ένα δωμάτιο. Δεν υπάρχουν παιδιά σήμερα, το σχολείο είναι κλειστό εδώ και 20 χρόνια.
Παρεμπιπτόντως, οι Ναζί είχαν πάρει τον έλεγχο της περιοχής κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ακολουθώντας πιθανώς τα βήματα των βοσκών. Έμειναν δύο μέρες και μετά έκαψαν τα πάντα. Η αντίσταση από τους ντόπιους, από την άλλη, ήταν ισχυρή και τα Άγραφα ήταν από τα πρώτα που γλίτωσαν τη ναζιστική κατοχή τον Αύγουστο του 1943.
Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Ακόμη και πριν από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ένας εμφύλιος ξέσπασε στην Ελλάδα που δίχασε το έθνος. Και αυτή η δυαδικότητα, αν και σε μικρότερο βαθμό, έγινε αισθητή στα Άγραφα.
Όσο τεράστια κι αν είναι τα Άγραφα, τουλάχιστον τόσο διαφορετικά. Διασχίζονται από τρία υπέροχα ποτάμια, αρκούδες και λύκοι βρίσκουν καταφύγιο σε ατελείωτα δάση. Τα χωριά αναγνωρίζονται μόνο από μακριά από τα σπίτια με τις κόκκινες στέγες, γιατί με τον καιρό τα σπίτια έχουν ενσωματωθεί στη φύση.
Καθώς το θέαμα ανταγωνίζεται τις Άλπεις σε ορισμένα σημεία, οι ντόπιοι αναφέρονται πλέον στα Άγραφα ως οι μοναδικοί Ελβετοί στην Ελλάδα, παρόλο που δεν έχουν πίστες σκι παγκόσμιας κλάσης. Μέχρι τη δεκαετία του 1950 δεν γινόταν απογραφή εδώ, σήμερα περίπου 11.000 μπορούν να ζουν σε ολόκληρη την περιοχή. Ο ηλεκτρισμός δεν εισήχθη επίσης μέχρι το απόγειο της δεκαετίας του 1980 και οι δρόμοι με πίσσα εξακολουθούν να είναι το υλικό των ονείρων.
Ήταν και ευλογία και κατάρα για τα Άγραφα να απομονωθούν. Κατάφερε να διατηρήσει τον παραδοσιακό τρόπο ζωής του, τη χλωρίδα και την πανίδα της Εδέμ, αλλά είναι πολύ δύσκολο να ζεις εκεί. Η πλοκή είναι εξαιρετικά μεγάλη και βάναυση
Είπε ο Θωμάς Νταβαρινός.
Ο άνδρας είπε σε έναν περήφανο ντόπιο ότι μεγάλωσε με τα 11 αδέρφια του σε ένα σπίτι όπου δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα. Οι γονείς του ήταν βοσκοί, γιατί είναι πολύ αδύνατο να κερδίσεις τα προς το ζην εδώ. Αν και εργαζόταν στα ελληνικά νησιά και στην Αθήνα για αρκετά χρόνια, η καρδιά του πήγαινε πάντα εδώ. Πριν από δέκα χρόνια αποφάσισε να μετακομίσει και ίδρυσε τον Αναρριχητικό Σύλλογο Αγράφων.
Δεν υπήρχε τίποτα εδώ. Τίποτα. Μόνο βουνά, ποτάμια και δάση. Έπρεπε λοιπόν να ξεκινήσω από το μηδέν, να βρω κάτι
Εξήγησε με ένα χαμόγελο.
Σταδιακά άρχισε να φτιάχνει μονοπάτια πεζοπορίας στη βραχώδη ύπαιθρο, στη συνέχεια οργάνωσε εκδρομές με καγιάκ και άλλα ψυχαγωγικά προγράμματα στην περιοχή.
Στην αρχή όλοι νόμιζαν ότι ήταν τρελοί, αλλά στη συνέχεια εμφανίστηκαν τουρίστες αρκετά αργά, ειδικά από την Αθήνα. Σήμερα, ο σύλλογος αριθμεί 200 μέλη, μεταξύ των οποίων αρκετοί έμπειροι τουριστικοί οδηγοί.
Ήθελα να δείξω ότι και εδώ υπάρχει τουριστική δυνατότητα. Ήθελα να βάλω τα Άγραφα στον χάρτη
Τηλεφώνησε πίσω.
Αν και υπάρχει ακόμα πολλή δουλειά να γίνει, όλος ο κόσμος βρίσκεται σε καλό δρόμο για να ανακαλύψει την Ελλάδα και την Ελβετία.
.jpg)