Ίσως δεν υπάρχει άλλος Ούγγρος αθλητής που να έχει επιτύχει εξαιρετικά αποτελέσματα σε τόσα διαφορετικά αθλήματα όπως ο Manno Militades, του οποίου ο πατέρας Manno Demeter ήταν εύπορος έμπορος σιτηρών στο Pancso της Βοϊβοντίνα, αλλά μετακόμισε στη Βουδαπέστη με την οικογένειά του τη δεκαετία του 1880. Οι δύο Τα αγόρια – ο Μιλτιάδης και ο Λεωνίδας – μοιράζονταν την αγάπη για τον αθλητισμό, δοκίμασαν σχεδόν κάθε υπαίθριο άθλημα! Ο Manno έχει επίσης δημιουργήσει εκτενώς ως γραφίστας, ζωγράφος και γλύπτης και ως αθλητής!
Στο εξώφυλλο: Κωπηλασία Manno Militades
Μόνο και μόνο επειδή έβλεπαν τον αθλητισμό ως σύνδεσμο με τις ελληνικές τους ρίζες. Όσοι Έλληνες ήταν, τόσο περισσότεροι ήταν οι Ούγγροι! Όχι, δεν υπήρχε καύχημα, απλώς «απλώς» ανατρέξτε στην ιστορία της ζωής του Μάννου Μιλτιάδη, που πέθανε πριν από 89 χρόνια, και ο αναγνώστης θα καταλάβει γιατί το λέμε. ήταν πραγματικός Ούγγρος!
Ο Μάννο Μιλτιάδης είναι ένας ιδιόρρυθμος καλλιτέχνης-πολυμαθής του πρώτου τρίτου του 20ου αιώνα και ένα είδος αθλητή όλων των περιοχών – κολύμπησε, έτρεξε, κωπηλατούσε για την εθνική ομάδα, ήταν αθλητής, αλλά ήταν πρώην ποδοσφαιριστής και σημείωσε επίσης μεγάλες επιτυχίες στην ποδηλασία και στο σκι.
Οι καρικατούρες του έγιναν διάσημες ακόμη και κατά την ενεργό αθλητική του καριέρα. Εργάστηκε ως πρωτοσέλιδος καρικατουρίστας της εποχής του, ενώ ως καλός ζωγράφος ζωγράφιζε πορτρέτα και ολόσωμες φιγούρες και τα γλυπτά του, συμπεριλαμβανομένων των παλαιστών, θεωρούνται σήμερα ανεκτίμητα και έχουν αποδειχτεί διαχρονικά έργα.
Οι αφίσες και οι διαφημίσεις του έχουν θέματα χαρακτηριστικά της εποχής, αλλά ταυτόχρονα είναι απαιτητικά, καλοσυνταγμένα, εκφραστικά και αποτελεσματικά, είναι δηλαδή σπουδαία έργα τέχνης του δρόμου.
Γόνος ελληνικής μεταναστευτικής οικογένειας, είχε ήδη σημειώσει μεγάλες επιτυχίες στο σχολείο και στη συνέχεια στα πανελλήνια πρωταθλήματα εφήβων στα πρώτα νεανικά του χρόνια.. Ήδη στη χιλιετία, ως μέλος της Ουγγρικής Κολυμβητικής Ένωσης, συμμετείχε ενεργά σε εθνικούς αγώνες, τα χρόνια πέρασαν και ο δημοφιλής “Milti” – όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι και οι αθλητικοί συνάδελφοί του – κάποτε συμμετείχε σε αγώνες ως πρωταθλητής τρεξίματος και στη συνέχεια έγινε ο σέντερ φορ της ποδοσφαιρικής ομάδας Budapest Torna Club (BTC).
Το 1901-02 ήταν πρώτος σκόρερ στα δύο πρώτα πρωταθλήματα της Ουγγαρίας και κατέκτησε το πρωτάθλημα με την ομάδα του, BTC, οπότε και έγινε ποδοσφαιριστής της εθνικής ομάδας.
Το 1901 σημείωσε 17 γκολ σε 6 αγώνες, ρεκόρ που δεν έχει καταρριφθεί από τότε. Μια μέρα ανέβηκε σε ένα ποδήλατο και έγινε πρωταθλητής, γιατί το 1898 πανηγυρίστηκε στον τερματισμό ως ο σημαντικότερος εθνικός αγώνας ποδηλασίας, η απόσταση Σιόφοκ-Βουδαπέστη.
Όμως δεν ασχολήθηκε μόνο με τον αθλητισμό, αλλά και με την ανάπτυξη των υποδομών του, όπως μπορούμε να διαβάσουμε στο άρθρο μας για το Εθνικό Στάδιο:
Ο Μίλτι εμφανίστηκε στον πάγο του Városliget έναν χειμώνα και γρήγορα έγινε ένας από τους πρώτους ρεκόρ κατόχους του νέου είδους χειμερινών σπορ, του πατινάζ ταχύτητας, που αναδυόταν εκείνη την εποχή.
Συμμετείχε στο πρώτο Ουγγρικό πρωτάθλημα πατινάζ ταχύτητας, το «Εθνικό Πρωτάθλημα» του 1900.. Στην έναρξη του Ουγγρικού Πρωταθλήματος Ταχύτητας πατινάζ, οι αγωνιζόμενοι έπρεπε να διανύσουν τις ίδιες αποστάσεις όπως στους παγκόσμιους αγώνες: αποστάσεις 500, 1.500, 5.000 και 10.000 μέτρων.
Το 1903, εκπροσώπησε ήδη τα ουγγρικά χρώματα στην Krisztiánia (Όσλο), όπου κατέκτησε τη δεύτερη θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και κέρδισε ένα χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αγίας Πετρούπολης. Αργότερα, το 1905, ο πατινέρ ταχύτητας από το Νταβός κέρδισε και πάλι ένα ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Άλλη μια καλοκαιρινή πρόκληση, η Μίλτη δοκίμασε και άλλα θαλάσσια σπορ, μπήκε σε σκάφος και έχει ήδη κερδίσει τους αγώνες. Παρεμπιπτόντως, από το 1902 κωπηλατούσε στον Κωπηλατικό Σύλλογο Παννονίας.
Κέρδισε 11 Ουγγρικά πρωταθλήματα μονής σειράς μέχρι το 1906, και το 1906 κέρδισε τον Φιτζέραλντ, που αναγνωρίστηκε ως ο καλύτερος στην Ευρώπη, με δύο μήκη σκαφών στο Molsey Regatta. Το 1912 ήταν μέλος της ουγγρικής ομάδας κωπηλασίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Στοκχόλμης.
Στη Βιέννη κέρδισε επίσης το χρυσό μετάλλιο που απένειμε ο Βίκτορ Σίλμπερερ και το βραβείο καλλιτεχνικού σχεδιασμού στον διαγωνισμό μονού σκιφ Πρωτάθλημα Δούναβη.αφήνοντας πίσω τον Vilmos Höller, τρεις φορές νικητή του Πρωταθλήματος Δούναβη, επιτυχημένο μέλος της ένωσης “Donauhort” στη Βιέννη, και τον Emanuel Nagy, νικητή του διαγωνισμού μονής σκιφ στην εαρινή ρεγκάτα στη Βιέννη εκείνη τη χρονιά.
Κατατάχθηκε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ως ουσσάρος στην United Home Guard, όπου τραυματίστηκε πολλές φορές – μεταξύ άλλων στη Μάχη της Γαλικίας – και αφού επέστρεψε στο σπίτι και ανάρρωση από τα τραύματά του, αποσύρθηκε από τους αγώνες.
Επιπλέον, όταν τα στρατεύματα της μοναρχίας κατέλαβαν τα παλιά πεδία μάχης της Γαλικίας το 1917, μια στρατιωτική αντιπροσωπεία επισκέφτηκε το πεδίο μάχης κοντά στο Gorodok. Ο Μάννο Μιλτιάδης, ένας πολιτικός ζωγράφος και γραφίστας, τράβηξε πολλές φωτογραφίες από τη σκηνή της μάχης που έληξε τραγικά ως ουσάρ καπετάνιος. Επίσης, βασισμένος στο έργο του Manno, ο György Nemes δημιούργησε στη συνέχεια τη χάλκινη πλάκα που απεικονίζει το ιππικό, το οποίο τελικά τοποθετήθηκε στην είσοδο του στρατώνα των Hussar στην οδό Kerepesi.
Ο Μίλτι, που ονομάζεται με το αθλητικό του παρατσούκλι, υπέγραψε τα σχέδιά του με το όνομα Manno στον κόσμο της καρικατούρας. Από το 1905 απέκτησε διάφορες γνώσεις καλών τεχνών στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου. Το πιο κοινό θέμα των έργων του είναι ο αθλητισμός.
Το 1928, ο Manno Miltiades σχεδίασε το λεγόμενο σήμα turulmadaras, το επίσημο σήμα του ποδοσφαιρικού τμήματος Ferencvárosi Torna Club. Το πουλί τούρουλ (σύμφωνα με ορισμένες απόψεις, ένας αετός) κρατά στα νύχια του ένα ποδόσφαιρο και ένα οικόσημο σε μορφή ασπίδας με την επιγραφή Ferencváros σε πράσινες και λευκές ρίγες. Πρόκειται φυσικά για ένα διακριτό εθνόσημο του ποδοσφαιρικού τμήματος, καθώς και για τη χρήση του αρχικού κυκλικού εθνόσημου της ένωσης.
Το σήμα εξακολουθεί να είναι το έμβλημα της FTC και είναι εξαιρετικά δημοφιλές στους θαυμαστές.
Εξάλλου, δεν μπορούμε να πούμε ότι ο Μάννο Μιλτιάδης ήταν ειδικά αριστερός, οι αφίσες του αποκαλύπτουν ότι ανησυχούσε πολύ για τη Σοβιετική Δημοκρατία και τα γεγονότα που προηγήθηκαν:
Ο Μίλτη ήταν κάποιος με έντονα χαρακτηριστικά, χαμογελαστά μάτια, σπορ εμφάνιση, που αστειευόταν με όλους και ήταν παιδικά αθώος, ειλικρινής και ταυτόχρονα πάντα ευδιάθετος.
Οι καρικατούρες του είναι γεμάτες χαρακτήρα, ευγενικές και ξεκαρδιστικές. Για πολλές δεκαετίες εργαζόταν στη σύνταξη της εφημερίδας Magyarság και όταν περνούσε από τις αίθουσες σύνταξης τον ακολουθούσε νέο γέλιο. Συχνά τον ρωτούσαν γιατί δεν πήγε στην Αμερική, όπου σίγουρα θα μπορούσε να κερδίσει εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια από τα σχέδιά του.
«Τι θα έκανα μαζί του; …Ένα καλό κρασί, λίγα τσιγάρα, μια-δυο μέρες ξεκούραση στο Nyergesújfalu (υπήρχε ένα αρχοντικό) μου αρκούν… και όλοι με αγαπούν εδώ!».
“Ο ουγγρικός αθλητισμός είναι σε μεγάλο πένθος: ο Manno Miltiades πέθανε. Αφιέρωσε τριάντα πέντε από τα πενήντα τρία χρόνια της ζωής του στην προώθηση του ουγγρικού αθλητισμού, πρώτα ως ενεργός αθλητής και μετά ως ενθουσιώδης υποστηρικτής. Ο θάνατός του προκάλεσε ειλικρινή συμπάθεια και ανησυχία στους ευρύτερους κύκλους, ειδικά επειδή λίγοι γνώριζαν ότι αυτός ο φαινομενικά υγιής άνδρας έπασχε από μια σοβαρή ασθένεια, την αρτηριοσκλήρωση. Το πρόβλημά του επιδεινώθηκε από το πάθος του για τον καπνό. Πριν από λίγες μέρες εισήχθη στο νοσοκομείο Buda Garrison για σοβαρή ασθένεια δηλητηρίαση από νικοτίνη. Η καρδιά του δεν μπορούσε πλέον να αντιμετωπίσει αυτή την οξεία δηλητηρίαση και σταμάτησε να χτυπά στις 7:10 σήμερα το πρωί.» – έγραψε στις 8 Órai Ujság στις 17 Φεβρουαρίου 1935…
“Αθεράπευτος λάτρης του αλκοόλ. Περήφανος ασκούμενος στον ιστό. Wannabe gamer. λάτρης της μουσικής. Explorer.”
