Το 2019, ο πολύ κακοποιημένος συγγραφέας-σκηνοθέτης Rian Johnson (που μάλλον δεν μετατράπηκε σε κούκλα Woodoo και στη συνέχεια καταστράφηκε από τους εξαγριωμένους θαυμαστές του Star Wars) κυκλοφόρησε ένα κλασικό, παλιό, αλλά φρέσκο ​​και χαρούμενο. αστυνομική ταινία, που όχι μόνο διόρθωσε το προηγούμενο faux pas της, αλλά έβαλε στο τραπέζι μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας. Η πτώση στο Dagger, εκτός από την έξυπνη αντιστροφή του στυλ των αστυνομικών μυθιστορημάτων της Αγκάθα Κρίστι με τις τρέχουσες κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις, επανέφερε την αίσθηση των τηλεοπτικών ταινιών που προβάλλονταν Κυριακή απόγευμα και νωρίς το βράδυ για 120 φευγαλέα λεπτά με την ειδυλλιακή και μαγική ατμόσφαιρα. – παραμύθι συναίσθημα. Εκείνα στα οποία θα μπορούσε κανείς να είναι σίγουρος στην αρχή της ιστορίας ότι ο κύριος χαρακτήρας θα κατασκόπευε τον τρέχοντα ένοχο στο τέλος της πλοκής, και στις οποίες συχνά δεν ήταν πρωτίστως το πρόσωπο του δολοφόνου, αλλά η διαδικασία της έρευνας ο ίδιος, συγκεντρώνοντας τα μικρά κομμάτια του παζλ που ήταν ενδιαφέρον.

Και στη μέση αυτού του μπερδεμένου ιστού γεμάτο μυστήρια, βρισκόταν ο Benoit Blanc, τον οποίο υποδύθηκε ο Daniel Craig, ο ιδιωτικός ντετέκτιβ που έβαλε όλη την ιστορία στη θέση του. Έξυπνος και κυνικός όπως ο Σέρλοκ Χολμς. έχει απόλυτη επίγνωση της δεξιοτεχνίας του και δεν διστάζει να το εκφράσει με κάθε τρόπο, μιλώντας μερικές φορές για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο, τότε όταν χάνει την ψυχραιμία του ανακαλύπτει με ενθουσιώδη ζήλο τον φρικτό φόνο, όπως ακριβώς ο Πουαρό. Μερικές φορές είναι επίσης ένας ταπεινός και απλός εμπόδιο, διατηρώντας με επιτυχία την εμφάνιση ότι δεν είναι τόσο καλός όσο η φήμη του, μόνο για να ξεγυμνώσει τελικά τα δόντια του και να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια του εγκληματία με εκπληκτική δεξιοτεχνία, όπως έκανε ο υπολοχαγός Columbo. ακμή. Η συνολική εικόνα ήταν τέλεια, το τελικό αποτέλεσμα λατρεύτηκε από το κοινό και η βιομηχανία τον επιβράβευσε με ένα βραβείο που του άξιζε, και λόγω της εξαιρετικής ερμηνείας του Daniel Craig, η υπόθεση ότι οι νέοι δεν θα τον θυμούνται μόνο καθώς ο James Bond μεγάλωνε όλο και περισσότερο βέβαιος.

Φυσικά, μια επιτυχία αυτού του μεγέθους απαιτούσε ένα σίκουελ, αλλά ο κορωνοϊός ταρακούνησε ελαφρά την ταινία και τη σκακιέρα, μετά την οποία το Netflix υπέγραψε στους Johnsons μια συμφωνία αξίας άνω των 400 εκατομμυρίων δολαρίων, όχι για μία, αλλά για δύο άλλες ταινίες του Benoit Blanc. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δημιουργοί τα κατάφεραν καλά σε αυτό το θέμα, αλλά αν το κοινό, δηλαδή εμείς, θα μείνει απόλυτα ικανοποιημένο από την ποιότητα των σίκουελ, αυτό είναι άλλο ερώτημα. Διότι αν, ας πούμε, πριν από πέντε ή έξι χρόνια είχε τεθεί σε εφαρμογή μια συμφωνία αυτού του όγκου, θα χαρούμε όλοι να την χτυπήσουμε, αλλά κοιτάζοντας πού βρίσκεται σήμερα ο πάροχος υπηρεσιών ροής, δεν θα μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια καθώς νικητές, τουλάχιστον, αν το Netflix πιάσει κάτι στα χέρια τους.

Παρεμπιπτόντως, οι φόβοι μας δεν ήταν εντελώς αβάσιμοι, αν και το δεύτερο επεισόδιο The Glass Onion βασίζεται λίγο πολύ επιδέξια στα θεμέλια που έθεσε το πρώτο επεισόδιο. Η συνταγή είναι πάνω κάτω η ίδια: για άλλη μια φορά είναι ένα κλειστό μέρος (αντί για αρχαίο κάστρο, αυτή τη φορά ένα ελληνικό νησί με σύγχρονες εγκαταστάσεις), όπου η κατάσταση περιστρέφεται γύρω από μια μικρή ομάδα. Ο πρώτος φόνος θα γίνει σύντομα και το σενάριο παρουσιάζει διάφορες αναγνώσεις της κατάστασης από διαφορετικές οπτικές γωνίες, ενώ μας οδηγεί στη λύση, στην οποία αυτή τη φορά δεν είναι η ταυτότητα του δολοφόνου, αλλά η μέθοδος και το κίνητρο. που είναι σημαντικό. Οι μικρές λεπτομέρειες, οι διαφορετικές οπτικές γωνίες, οι απρόσεκτα ξεχασμένες μισές λέξεις παίζουν σημαντικό ρόλο στην ιστορία, που στη συνέχεια ενώνονται στο φινάλε ως ενιαίο σύνολο. Δεν υπάρχουν περιττοί διάλογοι ή νήματα πλήρωσης εδώ – ακόμα και τα πιο μικρά και φαινομενικά πιο ασήμαντα αντικείμενα έχουν ένα συγκεκριμένο, ενδεικτικό μήνυμα, από μια δημοφιλή κιθάρα μέχρι τον πιο διάσημο πίνακα του κόσμου, μέχρι το γυάλινο παλάτι του κύριου ήρωα.

Η πλοκή είναι γεμάτη υπαινιγμούς, βασικές ιδέες, σύμβολα και μεταφορές, πρέπει να είστε προσεκτικοί για να τα εντοπίσετε όλα με την πρώτη προβολή – αυτές οι ιδιότητες κάνουν την ιστορία όχι μόνο στρεβλή, αλλά και απρόβλεπτη. Κατά ειρωνικό τρόπο, φυσικά: ένας ένας, οι χαρακτήρες είναι αδύναμοι, απατηλοί ή απλά ανόητοι χαρακτήρες, παρόμοιοι με τα μέλη της οικογένειας του προηγούμενου επεισοδίου που διακηρύσσουν συντηρητικές δυτικές κοινωνικές αξίες, αλλά έχουν βυθιστεί στη δική τους ζώνη άνεσης. γεμάτα χρήματα , και επομένως δεν γνωρίζουμε τίποτα για τα πραγματικά προβλήματα του έξω κόσμου. Κάθε μέλος της εταιρείας είναι ένας δίποδος εκπρόσωπος ενός κλάδου του σύγχρονου καπιταλισμού (τεχνολογία, πολιτική, μόδα, streaming), με επικεφαλής τον παρωδία Elon Musk-Jeff Bezos, που θέλει να σημαδέψει τον κόσμο με τις τρελές του ιδέες. , και ταυτόχρονα δεν τον νοιάζει καθόλου που κάτω από την απελπισμένη αυτοπραγμάτωση του, πόσοι αθώοι άνθρωποι μπορούν να καταλήξουν στη χειρότερη πλευρά του φανταστικού του όπλου.

Φυσικά, δεν χρειάζεται να φοβόμαστε ούτε τους άλλους, όλοι οδηγούνται προς την επιτυχία και τον πλούτο και θέλουν να το αποκτήσουν με όσο το δυνατόν λιγότερη επένδυση. Ως εκ τούτου, σύντομα γίνεται σαφές ότι η ομάδα κρατιέται ενωμένη μόνο από το προσωπικό συμφέρον, και ο Τζόνσον υποδύεται επίσης αυτούς τους χαρακτήρες και εκθέτει τα μοχθηρά και εγωιστικά απώτερα κίνητρά τους. Προφανώς του αρέσει να τους σκίζει, τα γερασμένα μοντέλα, οι διάσπαρτοι επιρροές, οι τραμπουκισμένοι καρχαρίες που κλείνουν το μάτι σε πολιτικές καριέρες και οι γκουρού της τεχνολογίας που απολαμβάνουν το δικό τους φανταστικό μεγαλείο αποκτούν όλα τα δικά τους, πικάντικα με τις δηλώσεις. Επίκαιρη πολιτική τυπική του πρώτου επεισοδίου.

Το οποίο ο Τζόνσον πήρε λίγο πολύ αυτή τη φορά. Η αρχική ταινία ήταν υπέροχη, μεταξύ άλλων, γιατί παρόλο που υπήρχαν υπερβολικές στιγμές και γελοίοι σχεδιασμοί χαρακτήρων, το τελικό αποτέλεσμα κινούνταν ακόμα εντός πιστευτών ορίων – ήταν τόσο σαρκαστικό που η συνολική εικόνα εξακολουθούσε να είναι διασκεδαστική. Το γυάλινο κρεμμύδι, από την άλλη πλευρά, είναι μερικές φορές τρομερά απογοητευτικό: παρά το καστ των διάσημων ηθοποιών, Edward Norton, Kathryn Hahn, Kate Hudson και Dave Bautista, οι χαρακτήρες είναι ως επί το πλείστον μόνο επιφανειακοί και δεν αφήνουν ένα αποτύπωμα τόσο βαθύ από τον Jamie Lee. . Curtis, Ana de Armas ή Chris Evans στο πρώτο επεισόδιο. Η ποσότητα των ανέκδοτων και του χιούμορ, καθώς και η παρωδία του είδους, η οποία μετρήθηκε εκπληκτικά στην προηγούμενη πράξη, έχει υπολογιστεί εδώ σε τέτοιο βαθμό που είναι μάλλον εις βάρος της ψυχαγωγίας, και ούτε καν για τα εκπληκτικά ανακαλυφθέντα φινάλε, εντελώς αποκομμένη από την πραγματικότητα Μιλήσαμε μεταξύ μας!

Αν και θα αρκούσε να περιγράψουμε το τελευταίο ως: Netflix. Ναι, αν νομίζατε ότι η συμφωνία με την υπηρεσία ροής δεν θα έφερνε τις ατζέντες που επιβάλλονται σε όλα τα έργα της ίδιας παραγωγής της εταιρείας, τότε χάσατε εντελώς τον αριθμό του σπιτιού – αν και δεν είναι τόσο βίαιο παρών εδώ, εξακολουθεί να τραβάει ο θεατής άβολα έξω από την εμπειρία. Επίσης, δεν βοηθάει η συνολική εικόνα ότι αφού επέλθει ο συγκεκριμένος θάνατος και ξεκινήσει η έρευνα, λίγο πολύ πρέπει να ξαναδούμε την ίδια ταινία, μόνο από διαφορετική οπτική γωνία. Το παιχνίδι ρόλων που απεικονίζεται στο πρώτο μισό της ιστορίας, το οποίο έχει οριστεί ως καταλύτης για την έρευνα, παρασύρεται από το τραπέζι σε στιγμές, από εκεί η πλοκή προχωρά σαν φίδι που επαναλαμβάνεται. -ακόμα και δαγκώνοντας την ουρά του σίγουρα θέλει να ταρακουνήσει τη συνηθισμένη αφηγηματική φόρμουλα του είδους του αστυνομικού, σε πείσμα, ή μάλλον με κατάχρηση των προσδοκιών μας για το είδος.

Έτσι, ο Τζόνσον έπαιξε βασικά το ίδιο χαρτί όπως στο Star Wars: The Last Jedi – και ενώ η επέμβαση μπορεί να πήγε λίγο καλύτερα αυτή τη φορά από εκεί, δυστυχώς ούτε αυτή τη φορά ήταν ομοιόμορφη. Τούτου λεχθέντος, θα πω ότι αυτό το θέμα και αυτός ο χαρακτήρας έχουν ακόμα τη δυνατότητα για μία, ίσως δύο ταινίες. Το Glass Onion δεν φτάνει στο επίπεδο της προηγούμενης δόσης, αλλά εξακολουθεί να είναι ένα φρέσκο ​​χρώμα για τις γιορτές, παρά όλα τα ελαττώματα του. Είτε έτσι είτε αλλιώς, δεν θα είναι αρκετό την επόμενη φορά, και μάλλον δεν λέω πολλές ανοησίες ότι θα ήμασταν όλοι καλύτερα αν την επόμενη φορά ο Τζόνσον βασιζόταν στα συνηθισμένα παλιά κλισέ του ντετέκτιβ και σεβασμό. τα και φέρνουν -σε κάτι νέο, αντί να τα στρίβουν.

Βαθμολογία Gamekapocs: 7.0

Σκηνοθέτης: Rian Johnson
Παραγωγός: Ram Bergman, Rian Johnson
Σενάριο: Rian Johnson
Με τους: Daniel Craig, Edward Norton, Janelle Monae, Kathryn Hahn, Leslie Odom Jr., Jessica Henwick, Madelyn Cline, Kate Hudson, Dave Bautista
Μουσική: Νέιθαν Τζόνσον
Διευθυντής φωτογραφίας: Steve Yedlin
Επιμέλεια: Bob Ducsay
Κατασκευαστής: T-Street
Διανομέας: Netflix
Χρόνος παιχνιδιού: 139 λεπτά
Πρωτότυπη πρεμιέρα: 23 Δεκεμβρίου 2022.
Εθνική πρεμιέρα: 23 Δεκεμβρίου 2022.