Κάποιος έχει πολύ γόνιμο έδαφος. Κάποιος άλλος έχει τραπεζικό λογαριασμό baban. Σε ποιον ανήκει η πραγματική περιουσία;
Ένας γερμανός οικονομολόγος, ο Silvio Gesell, πρότεινε ότι η αξία του χρήματος που δεν κυκλοφορεί, όπως αυτά σε τραπεζικούς λογαριασμούς, θα πρέπει να μειώνεται σταθερά, ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να ξαναμάθουν ότι ο πραγματικός πλούτος βρίσκεται στην πραγματικότητα (γη, ορυκτοί πόροι, υπηρεσίες και προϊόντα ), όχι στα σύμβολά τους, τα χρήματα.
Ναι, αλλά όποιος έχει πολλούς ορυκτούς πόρους ή πολλή εύφορη γη θα καταλήξει με πολλά χρήματα. Σύμφωνα με την πρόταση του Gesell, θα πρέπει να ξοδεύει όλα του τα χρήματα σε κάθε είδους προϊόντα και υπηρεσίες και φυσικά υπάρχει ένα ατομικό όριο στην ανάγκη για προϊόντα και υπηρεσίες. Άρα πολλά χρήματα θα πάνε χαμένα. Τι λέει ο Gesell; Αυτό το πλεόνασμα πρέπει να επενδύεται συνεχώς σε κάθε είδους έρευνα. Δεν είναι ηθικό, λέει ο οικονομολόγος, ότι το χρήμα που δεν κυκλοφορεί παράγει άλλα χρήματα (τραπεζικούς τόκους).
Εάν όλα τα χρήματα κυκλοφορούσαν και δεν υπήρχε κίνητρο για να τα αποθηκεύσετε, ο παραλογισμός που κάνει τον πλούτο τη δύναμη των συμβόλων, όχι τη δύναμη των πραγματικοτήτων, δεν θα ήταν πλέον δυνατός.

Τι οδήγησε στην εξέλιξη αυτής της ανοησίας; Είναι καλά εικονογραφημένο με ένα ανέκδοτο. Τι θα λέγατε για έναν οικοδόμο που λέει μια μέρα ότι δεν μπορεί να τελειώσει το σπίτι που άρχισε να χτίζει επειδή δεν έχει αντίχειρες; Αυτό συμβαίνει σε μια οικονομική κρίση. Ξύλο υπάρχει, τσιμέντο υπάρχει, αλλά δεν υπάρχουν άλλα εκατοστά, λεφτά δηλαδή.
Η ιστορική εξέλιξη με την οποία ο πραγματικός πλούτος αντικαταστάθηκε από τον συμβολισμό του και στη συνέχεια ξεπεράστηκε από τη δύναμη του συμβόλου, έλαβε χώρα λόγω ενός ελαττώματος στην ηθική μας: της απληστίας. Εάν δεν υπήρχε αυτό το ελάττωμα, όλα τα χρήματα θα εξακολουθούσαν να κυκλοφορούν και η επένδυση στην έρευνα θα ήταν ένας εξαιρετικά σημαντικός μοχλός ενός δικαιότερου πολιτισμού. Η απληστία μας έχει δημιουργήσει τους μηχανισμούς με τους οποίους το χρήμα κάνει κοτόπουλα χωρίς να παράγει πραγματικό πλούτο.
Μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο χωρίς απληστία; Αυτός ήταν ο αρχικός σκοπός των θρησκειών; Δεν. Την εποχή της γέννησής τους, ο αληθινός πλούτος δεν ήταν σύμβολο πλούτου. Ένας κόσμος χωρίς απληστία πρέπει να είναι ο στόχος κάποιων θρησκειών του μέλλοντος που θα καταλάβουν τι ανοησίες βασίλευαν κατά τη δικτατορία του χρήματος και ποια ήταν η αιτία αυτής της ανοησίας. Σήμερα, το κυρίαρχο γνωστικό παράδειγμα δεν αναγνωρίζει την αυτονομία της ύπαρξης της ψυχής. Είναι η άγνοια αυτής της αυτονομίας που επέτρεψε την τραπεζική επέκταση αυτής της κακίας που είναι η απληστία. Οι αρχαίες θρησκείες απαγόρευαν το ενδιαφέρον, γεγονός που μαρτυρεί μια προφητική κατανόηση του κακού που κρυβόταν στο σύμβολο του χρήματος. Αλλά αυτές οι αρχαίες θρησκείες έχουν πέσει στις θεσμικές πρακτικές τους και δεν συμμορφώνονται πλέον με αυτό το προφητικό νόημα.
Στο εξής, η πρώτη προϋπόθεση που πρέπει να αποκατασταθεί είναι η κατανόηση της αυτονομίας της ψυχής και η διερεύνηση της ηθικής δύναμης που επηρεάζει τις οικονομικές πρακτικές.

Ένας φιλόσοφος επικοινωνίας ονόματι McLuhan είπε ότι τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα θα τιμούσαν το πνεύμα μας. Το καθένα με τη δική του φούσκα επικοινωνίας. Σήμερα είμαστε: φυλές. Το μαγικό πνεύμα είχε ήδη εγκατασταθεί την εποχή της συγγραφής του McLuhan (δεκαετία 1960) από τον θρίαμβο του συμβόλου του χρήματος έναντι του πραγματικού πλούτου.
Ένα παλαιότερο σύμβολο που υποτίθεται μαγικά ότι είναι πραγματικό είναι ο χρόνος, ο οποίος είναι στην πραγματικότητα απλώς μια μονάδα μέτρησης για κάθε είδους αλλαγή, όπως τα εκατοστά για το μήκος. Αλλά ο Νεύτωνας το είδε ως το πραγματικό (απόλυτο) πλαίσιο κίνησης και οι φυσικοί σήμερα συνεχίζουν να αναζητούν την πραγματικότητά του. Στο όνομα αυτής της μαγείας, πιστεύουμε ότι υπάρχει ένα παρελθόν, αλλά η ανάμνηση του προσωπικού παρελθόντος δεν είναι μια κίνηση στον υλικό κόσμο, αλλά μια κίνηση στον πνευματικό κόσμο.