Όταν ο συγγραφέας αυτών των γραμμών ήταν ακόμη παιδί και ζούσε με τους γονείς του, ανυπομονούσε για το καλοκαίρι, γιατί εκείνη την εποχή ταξίδευε παντού. Υπήρχαν διακοπές και οικογενειακά ταξίδια, αλλά πάντα ανυπομονούσε για ένα πράγμα: τη συνηθισμένη επίσκεψη στο ζωολογικό κήπο. Με την πάροδο του χρόνου, αυτό δεν έχει αλλάξει πολύ, καθώς εξακολουθεί να αποτίει φόρο τιμής στους ζωολογικούς κήπους με παιδικό θαυμασμό. Όλα αυτά δεν διαφέρουν με τον ζωολογικό κήπο του Pécs.

Τις προάλλες πήραμε μέρος σε ένα πολύ συναρπαστικό σόου σίτισης στον ζωολογικό κήπο του Πετς. Γνωρίζαμε ήδη ότι θα ήταν πραγματικά θεαματικό όταν ο Tamás Varga, υπεύθυνος για τη συλλογή και την εκπαίδευση, έφερε δύο γιγάντια πεπόνια ως τροφή για το πρώτο γεύμα. Μετά από λίγα λεπτά τηλεφώνημα, ο Bálint και η Ágnes, οι δύο ιπποπόταμοι του ζωολογικού κήπου, έφτασαν στο περίβλημά τους και προφανώς ανυπομονούσαν για το πρωινό. Η αίσθηση είναι απερίγραπτη όταν ένα τόσο τεράστιο ζώο ανοίγει το μεγάλο του στόμα λίγα εκατοστά από έναν άνθρωπο και σπάει το πεπόνι με μια κίνηση. Και ναι, εκείνη την ώρα καλύτερα να είμαστε προετοιμασμένοι ότι και εμείς θα καλυφθούμε από το φρούτο. Και όπως όλες οι οικογένειες, έτσι και οι ιπποπόταμοι δεν μπορούσαν να χάσουν τη συντριβή στην τελευταία μπουκιά.

Πόσοι συνηθισμένοι πίθηκοι σκίουροι ζουν στο ζωολογικό κήπο; Αυτό σκεφτόμασταν όταν περίπου ογδόντα από αυτούς πήγαν προς το μέρος μας τη στιγμή που εντόπισαν τη μικρή τους λιχουδιά, τα φιστίκια. Ανέβηκαν ο ένας πάνω στον άλλο, προτρέποντας τους συντρόφους τους να είναι οι τυχεροί που θα μπορούσαν να αγγίξουν τις νόστιμες μπουκιές. Δεν ενοχλήθηκαν, πήδηξαν αμέσως στο λαιμό του φροντιστή, για να δουν αν θα μπορούσαν να πάρουν λιχουδιές πιο εύκολα.