Στη Ρουμανία, όπως και στην Ιλιάδα του Ομήρου

Όταν επικαλούνται τους θεούς. Η Έλενα, η γυναίκα του Μενέλαου, τον απήγαγε με την όμορφη Πάρη, από το συζυγικό παλάτι, στην Τροία. Κανονικά, ο κολλητός σύζυγος πρέπει να χωρίσει και να κοιτάξει τον άλλον, ακολουθώντας φαλλοκρατική διδασκαλία. Ας είναι, γιατί τα χαρτόδετα είναι αρκετά! Ωστόσο, όντας μέσα Ιλιάδα στον Όμηρο, τον Όμηρο που, εκτός από τυφλός, δεν έχουμε καν τη βεβαιότητα ότι υπήρχε, οι διοικητές των ελληνικών πόλεων έκαναν εκστρατεία κατά της Τροίας για να φέρουν πίσω στον τσαμπουκά σύζυγο τη σύζυγο που όμως είχε φύγει μαζί του. αλλο.

Όμως τα σκάφη δεν μπορούν να φύγουν γιατί η θάλασσα είναι ταραγμένη.

Ο προφήτης Κολχός λέει στον Αγαμέμνονα ότι η καταιγίδα προκλήθηκε από τη θεά Άρτεμη. Για την ηρεμία της θάλασσας, ο Αγαμέμνονας πρέπει να φέρει εκεί την κόρη του, την Εφιγένεια, ως θυσία στη θεά του βρέφους. Ο πατέρας καλεί την κόρη του, την ξεγελάει στην Αυλίδα και τη θυσιάζει. Από εκεί και πέρα ​​η θάλασσα γαληνεύει.

Σε αντίθεση με τον Όμηρο και το κοινό που καταναλώνει τα ποιήματά του, εμείς οι άνθρωποι του 21ου αιώνα γνωρίζουμε ότι δεν ήταν η θεά Άρτεμις που ξεσήκωσε και ξεσήκωσε την καταιγίδα. Ξέρουμε ότι ήταν απλώς ένα φυσικό φαινόμενο. Όπως όλοι οι λαοί της αρχαιότητας, έτσι και οι Έλληνες πίστευαν στις επεμβάσεις των θεών. Ιλιάδα Και Οδύσσεια είναι γεμάτα από τις επεμβάσεις των θεών που φεύγοντας από τον Όλυμπο ανακατεύονται στις υποθέσεις των θνητών.
Παρατηρώντας τη Ρουμανική πολιτική μας σκηνή τον τελευταίο καιρό, έχω την εντύπωση ότι δεν βρίσκομαι σε μια χώρα του 21ου αιώνα, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά στην Ελλάδα του Ομήρου.

Το ίδιο όπως και στο Ιλιάδα Και Οδύσσεια μικρά και μεγάλα γεγονότα εξηγούνται όχι μόνο από πολιτικούς αλλά και από διαμορφωτές κοινής γνώμης, χάρη στην παρέμβαση μιας εξωτερικής δύναμης.

Μεταξύ των αρχαίων Ελλήνων, οι χαρακτήρες στους οποίους αποδίδονταν σχεδόν όλα όσα συνέβαιναν στη ζωή ήταν Θεός.

Μεταξύ των Ρουμάνων της πρόσφατης εποχής, ο χαρακτήρας στον οποίο αποδίδονται όλα τα γεγονότα της πολιτικής μας ζωής δεν είναι ένας θεός, αλλά ένας φτωχός: ο Βλαντιμίρ Πούτιν.

*

Caragiale – πολιτικός αναλυτής. Μάλωσε με έθνοςαξιωματούχος της αντιπολίτευσης, χαρακώματα Η εθνική βούλησηεφημερίδα των Φιλελευθέρων της Εξουσίας, το Caragiale, συγκαλεί, για να μπορέσει να χτυπήσει καλύτερα, αυτός ο ορισμός της πολιτικής ισχύει ακόμα και σήμερα:

“Ένας άνθρωπος από το γεγονός και μόνο ότι τρέφει στην ψυχή του ένα πλήθος αρχών δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα πολιτικά. Η πολιτική είναι ο τομέας της πρακτικής. Όσες ωραίες θεωρίες φιλελευθερισμού, προοδευτισμού, ανθρωπισμού και άλλων που ρουφάς τα δάχτυλά σου κι αν για να κάνεις πολιτική μαζί τους πρέπει να φιλοδοξείς για την εξουσία και μετά να μείνεις εκεί που έφτασες, και για να κάνεις πολιτική πρέπει να έχεις, πιο εκλεγμένους στο σύγχρονο κράτος, ένα κόμμα με τη δύναμη της γνώμης και των αριθμών να έρθει και να μείνει γαλήνια στο το τιμόνι». (“Τεράστια”, «Εθνική βούληση»3 Ιουλίου 1885)

*

Bulgakov ως φάρμακο. Ένα πρωί, που δεν είχα όρεξη να γράψω, άφησα το στούντιο σχεδιασμού και πήγα στα βιβλιοπωλεία. Σε εκείνο της Grand Boulevard, όταν μόλις είχα πλησιάσει επικίνδυνα στον γκρεμό μιας νέας μισανθρωπίας, εντόπισα ένα βιβλίο σε ένα ράφι με εξώφυλλο σαν εξώφυλλο βιβλίου:

Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ

«Διαβολιάδα και άλλες ιστορίες»

Συντακτικό σημείωμα, συνέχεια Πρόλογοςπου δεν θα διαβάσω, είμαι σίγουρος, επειδή το υπογράφει ένας συγγραφέας που είναι περισσότερο αντικομμουνιστής δημοσιογράφος παρά κριτικός λογοτεχνίας, συνειδητοποιεί ότι ο τόμος συγκεντρώνει «η σύντομη πεζογραφία του Ρώσου συγγραφέα στην σχεδόν ακεραιότητα της».

Έχω διαβάσει και ξαναδιαβάσει όλα όσα έχει δημοσιεύσει ο Μπουλγκάκοφ στα ρουμανικά.

Θεωρητικός, Διαβολιάδα και άλλες ιστορίες δεν μπορούσε να περιέχει ούτε ένα κομμάτι που δεν είχε ξανασυναντήσει.

Όρθιος, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι είναι πρωί και ότι οι καταναλωτές της λογοτεχνίας κοιμούνται ακόμα, ξεφυλλίζω το βιβλίο των σχεδόν 900 σελίδων.

Νιώθω ότι όλη η πεζογραφία του τόμου είναι καινούργια για μένα.

Πόσο τυχερός είμαι με την κακή μου μνήμη!

Αγοράζω το βιβλίο χαρούμενος νομίζοντας ότι πήρα άλλη μια δόση ναρκωτικών.

Και ξαφνικά θέλω να ξαναγράψω.

Λες και το απλό γεγονός της ανάγνωσης ενός ιδιοφυούς συγγραφέα με τοποθετούσε στην τάξη των πεζογράφων.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αυτό το άρθρο προέρχεται εξ ολοκλήρου από το cristoiublog.ro