Σχετικά με το εμπάργκο πετρελαίου, η συνεδρίαση των ευρωπαίων υπουργών Εξωτερικών ολοκληρώθηκε τη Δευτέρα χωρίς κατακλείδα. Η Ουγγαρία διατηρεί την αντίθεσή της.

Ο Βίκτορ Όρμπαν λέει ότι το εμπάργκο δεν είναι προς το συμφέρον της Ουγγαρίας. Αυτό είναι σωστό – δεν είναι προς το συμφέρον κανενός. Σήμερα, όμως, το πρόβλημα είναι να υπερασπιστούμε την ειρήνη και τη σταθερότητα από κοινού, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να πληρώσουμε το τίμημα. Η εναλλακτική θα ήταν πολύ χειρότερη.

Η σύνοδος κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών στα τέλη Μαΐου πλησιάζει γρήγορα και το ζήτημα του εμπάργκο παραμένει επίκαιρο.

Από την πλευρά της, η Τουρκία λέει ότι θα αντιταχθεί στην ένταξη των δύο σκανδιναβικών χωρών στο ΝΑΤΟ, κατηγορώντας τις ότι φιλοξενούν «τρομοκράτες». Εν τω μεταξύ, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ανέφερε επίσης ένα υποτιθέμενο λάθος του παρελθόντος της ένταξης της Ελλάδας στη Συμμαχία και ήταν απρόθυμος να κάνει παραχωρήσεις στην περίπτωση της Φινλανδίας και της Σουηδίας.

Όμως οι ισχυρισμοί των τρομοκρατών δύσκολα μπορούν να τεκμηριωθούν. Οι δύο υποδειγματικές σκανδιναβικές δημοκρατίες προσφέρουν καταφύγιο σε αντιπάλους και ακτιβιστές που διώκονται στις χώρες καταγωγής τους. Για το καθεστώς της Άγκυρας, ωστόσο, όποιος αντιτίθεται σε αυτό είναι αυτομάτως τρομοκράτης. Χιλιάδες ακτιβιστές της αντιπολίτευσης, δημοσιογράφοι και πολιτικοί βρίσκονται σήμερα στις τουρκικές φυλακές, κατηγορούμενοι για τρομοκρατία.

Είναι εύκολο να δούμε ότι η Τουρκία και η Ουγγαρία έχουν κάτι κοινό.

Πρόκειται για δύο κράτη που δύσκολα μπορούν να ενταχθούν στην κατηγορία των δημοκρατιών. Καθοδηγούνται από αυταρχικούς και λαϊκιστές ηγέτες, οι οποίοι στις ομιλίες τους αναφέρονται στην αυτοκρατορική δόξα του παρελθόντος και αμφισβητούν την τρέχουσα διεθνή τάξη πραγμάτων.

Ο Όρμπαν και ο Ερντογάν βλέπουν τις δυτικές δημοκρατίες ως αδύναμες, υποκριτικές και ηθικά υποβαθμισμένες. Διαμαρτύρονται ότι αυτές οι δημοκρατίες βλάπτουν τα έθνη τους και εφαρμόζουν διπλά μέτρα και μέτρα σε αυτά.

Τόσο ο Όρμπαν όσο και ο Ερντογάν βλέπουν τους εαυτούς τους ως ισχυρούς υπερασπιστές των λαών τους σε επικίνδυνες στιγμές ενάντια σε αμέτρητους εχθρούς από έξω και μέσα.

Αυτός ο λόγος είναι αναμφίβολα παρόμοιος με αυτόν που υποστηρίζει το Κρεμλίνο.

Η Ρωσία είναι, άλλωστε, το απόλυτο μοντέλο ιστορικού αυταρχισμού και ρεβιζιονισμού, άθικτο ακόμα στη Βουδαπέστη και την Άγκυρα.

Εδώ όμως πρέπει να κάνουμε την απαραίτητη διάκριση. Αν ο Όρμπαν δεν κάνει καν τον κόπο να κρύψει τις συγγένειές του με το Κρεμλίνο, η θέση του Ερντογάν είναι λίγο πιο λεπτή.

Ο Τούρκος ηγέτης διατηρεί επίσης στενές σχέσεις με τη Ρωσία, ιδιαίτερα στον τομέα των στρατιωτικών αγορών, η οποία, ως μέλος της δυτικής συμμαχίας, έχει επισύρει ορισμένες κυρώσεις από την Ουάσιγκτον. Αλλά ο Ερντογάν ξύπνησε, θα λέγαμε, από την καλή πλευρά της δύναμης, μια φορά, μέσω του επιθετικού πολέμου, η Μόσχα διέλυσε μια από τις σιδερένιες αρχές της Τουρκίας, δηλαδή τη ρωσική ισορροπία -Τουρκική στη Μαύρη Θάλασσα. Φυσικά, άλλη μια γκάφα των στρατηγών του Κρεμλίνου.

Αλλά πέρα ​​από αυτές τις αποχρώσεις, είναι σαφές ότι τα αυταρχικά καθεστώτα, που βασίζονται στον λαϊκιστικό και ρεβιζιονιστικό λόγο, είναι τελικά οι πραγματικοί αδύναμοι κρίκοι στον δημοκρατικό κόσμο.

Μέσα από τον εγωισμό και τον συνεχή εκβιασμό τους εναντίον των συντρόφων τους, αποδυναμώνουν τις ίδιες τις συμμαχίες στις οποίες ανήκουν. Και αυτό τους φέρνει, τελικά, πολλά πλεονεκτήματα.

Ακούστε το χρονικό της «Eurocronica», με τον Ovidiu Nahoi, καθημερινά, Δευτέρα έως Παρασκευή, από τις 8:45 π.μ. και συνεχίζεται την Κυριακή, από τις 3:00 μ.μ., μόνο στο RFI Romania

Όλα τα Ευρωχρονικά του Ovidiu Nahoi: http://www.rfi.ro/tag/eurocronica