Ένα θεμελιώδες έργο για την έρευνα στο πεδίο νοημοσύνη, ο τόμος είναι το αποτέλεσμα μιας ιδέας που ανήκει στον στρατηγό William J. Donovan, πρώην διευθυντή του Αμερικανικού Γραφείου Στρατηγικών Υπηρεσιών (OSS) κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος θεωρείται από ορισμένους ιστορικούς ως ο πραγματικός ιδρυτής της CIA. Ήθελε, μέσα από αυτό το έργο, να παρουσιάσει την τεράστια σημασία των υπηρεσιών πληροφοριών για την άμυνα ενός έθνους. Μόλις φύτρωσε η ιδέα, ο στρατηγός Ντόνοβαν άρχισε να την κάνει πράξη, εντοπίζοντας επιστήμονες που θα ήταν πρόθυμοι να πραγματοποιήσουν αυτό το έργο. Μεταξύ εκείνων που ήρθαν σε επαφή ήταν ο Φράνσις Ντβόρνικ, καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, ο οποίος, μεταξύ άλλων, ενδιαφερόταν για την πολιτική φιλοσοφία στα αρχαία κράτη της Μέσης Ανατολής, την αρχαία Ρώμη και τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Το επίσημο έργο εγκαταλείφθηκε μετά το θάνατο του στρατηγού Donovan το 1959, αλλά ο F. Dvornik, η έρευνα του οποίου τον οδήγησε στην πεποίθηση ότι πολλά καθεστώτα και αυτοκρατορίες μπορούσαν να επιβιώσουν μόνο χάρη σε μια καλά οργανωμένη υπηρεσία πληροφοριών, δημοσίευσε τα έγγραφα που αναφέρονταν στην τρόπο με τον οποίο συλλέχθηκαν και διαβιβάστηκαν πληροφορίες το 1974, θίγοντας ένα θέμα που, κατά τη σύλληψή του, θα βοηθούσε στην καλύτερη κατανόηση πολλών ιστορικών γεγονότων.

Το βιβλίο παρουσιάζει στο πρώτο κεφάλαιο τις υπηρεσίες πληροφοριών της αρχαίας Εγγύς Ανατολής, ειδικότερα της Αιγύπτου, της Μεσοποταμίας, της Περσίας, καθώς και των ελληνικών κρατών. Η διαδικασία της πολιτικής επέκτασης με σκοπό την επίτευξη μιας «καθολικής αυτοκρατορίας» αποκάλυψε την ανάγκη για πολύ γρήγορη ενημέρωση για την κατάσταση στις γειτονικές χώρες, για την αντίδραση των υποταγμένων εθνών και για την ψυχική κατάσταση του πληθυσμού που κατακλύζεται από τα βάρη και τα βάρη και παρενόχληση των πολέμων. Έκτοτε, διαπιστώθηκε ότι η ασφάλεια των αυτοκρατοριών και των πολιτικών καθεστώτων εξαρτιόταν, σε μεγάλο βαθμό, από τις πληροφορίες που αποκτήθηκαν, και τα αρχαία κράτη του Νείλου και της Εγγύς Ανατολής άφησαν μια κληρονομιά στις γενιές που ακολούθησαν τις πρώτες μορφές κράτους υπηρεσίες πληροφοριών.

Σχετικά με τη ρωμαϊκή περίοδο, ο συγγραφέας αποκαλύπτει την έλλειψη ενδιαφέροντος της Ρουμανικής Δημοκρατίας για την ίδρυση μιας υπηρεσίας πληροφοριών. Η υποτίμηση της σημασίας μιας υπηρεσίας πληροφοριών αντισταθμίστηκε από τη διπλωματική και στρατιωτική υπεροχή της Ρώμης μόνο στο βαθμό που αφορούσαν τις διχασμένες φυλές της Ιταλίας. Αντιμέτωποι όμως με έναν εχθρό που γνώριζε τα πλεονεκτήματα της καλής ενημέρωσης, οι Ρωμαίοι βρέθηκαν σε δυσμενείς καταστάσεις. Το συνειδητοποίησαν κατά τη διάρκεια των μεγάλων μαχών κατά της Καρχηδόνας, των λεγόμενων Punic Wars.

Ο αυτοκράτορας Οκταβιανός Αύγουστος, ο οποίος είχε την ευκαιρία να μελετήσει προσωπικά τα χαρακτηριστικά της υπηρεσίας πληροφοριών και των Βασιλικών Αιγυπτιακών Ταχυδρομείων, κατάλαβε την ανάγκη για έναν θεσμό που θα διασφάλιζε την ασφάλεια και τη σταθερότητα της αυτοκρατορίας. Δημιούργησε δίκτυα αγγελιαφόρων στους ρωμαϊκούς στρατιωτικούς δρόμους, που μετέδιδαν τα μηνύματα μεταξύ τους και εξόπλιζαν τα φυλάκια με ζώα για την ταχύτερη δυνατή μεταφορά της αλληλογραφίας από την επαρχία στη Ρώμη. Αυτή ήταν η αρχή του περίφημου Κρατικού Ταχυδρομείου δημόσιο μάθημα Roman, που διήρκεσε μέχρι το τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αντιπροσωπεύοντας τον πρόδρομο των σύγχρονων και ταχέων μεθόδων μετάδοσης πληροφοριών που χρησιμοποιούνται σήμερα στην Ευρώπη και την Αμερική. Ο αυτοκράτορας Τραϊανός (53-117 μ.Χ.) ενίσχυσε τη δομή ολόκληρου του θεσμού καθιερώνοντας τη θέση του «νομάρχη των θέσεων», που υπάγεται άμεσα στον αυτοκράτορα ή τον αντιπρόσωπό του.

Ο διάδοχος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, χρειαζόταν την αρχαία ρωμαϊκή οργάνωση για να εξασφαλίσει την ειρηνική ζωή των πολιτών της και να αμυνθεί από ίντριγκες και εχθρικές εισβολές από το εξωτερικό, και οι χριστιανοί αυτοκράτορες του Βυζαντίου θεώρησαν σκόπιμο να διατηρήσουν και να αναπτύξουν μια αποτελεσματική οργάνωση. Υπηρεσία ενημέρωσης. Ένας τέτοιος θεσμός πιθανότατα δημιουργήθηκε από τον ίδιο τον Διοκλητιανό ή από τον Κωνσταντίνο.

Ορίστηκαν οι υπεύθυνοι των υπηρεσιών αυτών πράκτορες rebus – πράκτορες για συγκεκριμένα προβλήματα. Τα καθήκοντα των πρακτόρων ήταν πολλαπλά, με κύρια λειτουργία τη διανομή αυτοκρατορικών διαταγμάτων και διαταγών στους δικαστές των επαρχιών. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον των πρακτόρων ήταν οι επαρχίες κοντά στα σύνορα της αυτοκρατορίας. επέβλεπαν επίσης τη διαχείριση του προσωπικού πλούτου των αυτοκρατόρων.

Μετά την εμφάνιση των Αράβων και την ίδρυση στις αρχές του 6ου αιώνα μιας νέας αυτοκρατορίας που είχε τις ρίζες της στις ερήμους της Αραβίας, οι πρώτοι Άραβες ηγεμόνες στράφηκαν στον βυζαντινό ή περσικό διοικητικό μηχανισμό, από τον οποίο διατήρησαν όχι μόνο δομές , αλλά έχουν επίσης αναπτυχθεί για δικό τους όφελος. Κατά τη διάρκεια του χαλιφάτου των Αββασιδών, η κρατική θέση γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη, αποτελώντας θεμελιώδες χαρακτηριστικό της διακυβέρνησης. Οι Άραβες ιστορικοί ονομάζουν τον χαλίφη Χαρούν αλ-Ρασίντ (766-809) ως αυτόν που αναδιοργάνωσε την ταχυδρομική υπηρεσία σε νέα βάση (άχαρος). Εκτός από το καθήκον της διεκπεραίωσης αλληλογραφίας και της επίβλεψης της λειτουργίας των ταχυδρομείων, ο ταχυδρόμος και οι υπάλληλοί του είχαν και άλλα καθήκοντα. Όλο το ταχυδρομικό ίδρυμα υπαγόταν σε ένα σύστημα κατασκοπείας, με τον ταχυδρόμο να ήταν ταυτόχρονα και επικεφαλής της αραβικής υπηρεσίας πληροφοριών.

Ο συγγραφέας δίνει αυξημένη προσοχή στις υπηρεσίες πληροφοριών της Μογγολικής Αυτοκρατορίας, καθώς παρουσιάζονται οι Μογγολικές υπηρεσίες πληροφοριών την εποχή του Τσίνγκις-Χαν και των διαδόχων του. Οι καλύτεροι πληροφοριοδότες των Μογγόλων ήταν μουσουλμάνοι έμποροι, οι οποίοι ήλεγχαν όλο το εμπόριο μεταξύ Κίνας και Κεντρικής Ασίας. Καθώς ήταν καλοί παρατηρητές, γνώριζαν όλους τους δρόμους και γνώριζαν την οικονομική και πολιτική κατάσταση κάθε περιοχής στην οποία έκαναν εμπόριο. Κάτω από την κάλυψη του εμπορίου, είχαν πολλές επαφές σε όλες τις χώρες, από την Περσία μέχρι την Κίνα, τις οποίες διέσχιζαν με τα καραβάνια τους.

Το τελευταίο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στις υπηρεσίες πληροφοριών του Μοσχοβίτη (Ρωσικού) κράτους, το οποίο καλύπτει μια περίοδο περίπου 300 ετών, από την κατάκτηση της Ρωσίας από τους Μογγόλους (13ος αιώνας) έως την εποχή του Τσάρου Ιβάν Δ’ (16ος αιώνας). Ο Ιβάν Γ’ κατάλαβε τη σημασία μιας καλής υπηρεσίας πληροφοριών για την κεντρική ηγεσία, καθώς ήταν ο πρώτος Ρώσος ηγέτης που έδειξε τέτοια σοφία και ικανότητα στη διαχείριση του κράτους.

Η εμφάνιση δομών μυστικών πληροφοριών και η συγκεκριμένη δραστηριότητά τους – κατασκοπεία και αντικατασκοπεία – συνδέθηκαν με τον προσδιορισμό των συγκεκριμένων αξιών και συμφερόντων κάθε κράτους και, κατά πρώτο λόγο, με την κατάσταση ασφάλειας, που εκφράζεται μέσω της υπεράσπισης του εδάφη και την αποτροπή εξεγέρσεων κατά της εξουσίας, αντίστοιχα τη διατήρηση της εξουσίας. Οι πολιτικοστρατιωτικοί ηγέτες της Αρχαιότητας (Κινέζοι και Ρωμαίοι αυτοκράτορες, Ινδοί, Πέρσες, Γετοδάκες, Πόντιοι ή Καρχηδόνιοι βασιλείς, Αιγύπτιοι Φαραώ, ηγεμόνες της ελληνικής πόλης) δημιούργησαν έναν πραγματικό κόσμο «πληροφοριακών ανθρώπων». Αυτός ο κόσμος έχει εξατομικευτεί σε έναν αποκρυφιστικό, πολύπλοκο και συχνά απρόβλεπτο, αινιγματικό, συναρπαστικό και αντιφατικό κόσμο. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν μείνει ανώνυμοι, αλλά αγίασαν την αθανασία των μεγάλων πολιτικοστρατιωτικών ηγετών της αρχαιότητας..

Πηγή: Intelligenceinfo.org