Αλλά μπορεί να μην είναι μόνο αυτό. Υπάρχουν μικρά προσωπικά κέρδη, προσθήκες στην ανθρώπινη τάξη, αν και μερικές φορές έχουν ένα τίμημα. Για μένα, μεταξύ άλλων, τα φεστιβάλ ενίσχυσαν την πεποίθησή μου ότι το ρητό ότι κανείς δεν είναι αναντικατάστατος κρέμεται από μια κλωστή που και που. Υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους είναι δύσκολο να βρεις διπλό.

Το φετινό αφιέρωμα από τον πρόσφατα εκλιπόντα πρώην διευθυντή του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Μισέλ Δημόπουλο, μου έδωσε το θάρρος να επαναβεβαιώσω τα παραπάνω. Ήταν αυτός που, μεταξύ 1991 και 2005, όταν του επετράπη να καταλάβει την ανώτατη θέση, έχτισε το σύγχρονο φεστιβάλ του σήμερα. Λέω ότι αυτό επιτράπηκε γιατί, δυστυχώς, η πολιτική παρενέβη στις υποθέσεις του σημαντικότερου κινηματογραφικού γεγονότος της Ελλάδας.

Μετά την αποχώρηση του Δημόπουλου, το φεστιβάλ μόλις και μετά βίας βρήκε τις ισορροπίες του. Αλλά ακόμα κι αν σήμερα, υπό την ηγεσία της παραγωγού Elise Jalladeau, καλεσμένης από τη Γαλλία, και του καλλιτεχνικού διευθυντή Ορέστη Ανδρεαδάκη, ο ρυθμός και οι στόχοι ενός ανεξάρτητου φεστιβάλ φαίνονται σίγουροι, οι παρατηρητές που έχουν παρελθόν, συμπεριλαμβανομένου και εμένα, δεν μπορούν να ξεχάσουν τις μαγικές στιγμές που εμπνέονται από το κριτικός κινηματογράφου με σίγουρο γούστο και θράσος προτάσεων, αυτός ήταν ο Μισέλ Δημόπουλος.

Η Μόνικα Μπελούτσι ως Μαρία Κάλλας

Από εδώ και στο εξής, το Τρόπαιο των Συναντήσεων της Γειτονιάς θα φέρει το όνομά του. Ήταν αυτός που, το 2000, ανακάλυψε τον άνθρωπο που θα γινόταν ο μεγάλος Πολωνός σκηνοθέτης του σήμερα, ο Pawel Pawlikowski (Όσκαρ για την Ida, βραβείο σκηνοθέτη στις Κάννες για τον Ψυχρό Πόλεμο), τότε αρχάριος. Επίσης, χάρη στον νικητή του μεγάλου βραβείου, ως μέρος ενός εξαιρετικού προγράμματος που ονομάζεται Steppe Stars, γνώρισα τον Bakhtyar Kudojnazarov, τον Τατζίκο με το παρατσούκλι Kusturica από την Κεντρική Ασία, τον συγγραφέα των ταινιών Bratan και Luna Papa, πρωτοπόρους για μια ολόκληρη γενιά. Ο Μισέλ Δημόπουλος επέμεινε να δούμε, το 2002, τον εξαπολυμένο Λιούμποβνιτς του Βαλέρι Τοντόροφσκι, με τον Όλεγκ Γιανκόφσκι, αξέχαστους σε έναν από τους τελευταίους του ρόλους. Κι αν φέτος η επίκληση του πρώην σκηνοθέτη τελείωσε με την προβολή του αριστουργήματος Spiritul stupului (El espiritu de la colmena, 1973) του Victor Erice, τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Ήταν ο μόνος που κατάφερε να πείσει τον μοναχικό Ισπανό να στείλει μερικές από τις μικρού μήκους ταινίες του στη Θεσσαλονίκη, σαν να είχε την αίσθηση ότι ένας από τους πιο μυστηριώδεις σκηνοθέτες στον κόσμο θα εμφανιζόταν μόνο με μια μεγάλη ταινία. «πάνω από 30 χρόνια παλαιός. Και, επειδή ανέφερα αυτό το νούμερο, ένα άλλο είναι απαραίτητο, με την ίδια χρονική επιβάρυνση, που τροφοδότησε τον πολυσύχναστο χαρακτήρα αυτής της έκδοσης, της 64ης: για πρώτη φορά, μετά από 30 χρόνια, το ανώτατο βραβείο του διαγωνισμού διεθνώς, ο Χρυσός Αλέξανδρος Ο «Θεό Αγγελόπουλος» για την καλύτερη ταινία μυθοπλασίας πήγε σε μια Ελληνίδα σκηνοθέτη, πιο συγκεκριμένα μια σκηνοθέτη, τη Σοφία Εξάρχου, για το Animal (παραγωγή Ελλάδα, Αυστρία, Ρουμανία, Βουλγαρία).

Από το 1993, όταν ο Σωτήρης Γκορίτσας κέρδισε αυτή τη διάκριση, η διοργανώτρια χώρα δεν είναι πλέον στις προτιμήσεις των κριτών που έχουν χαθεί. Η πολιτική ενθάρρυνσης και προώθησης της εθνικής παραγωγής που υποστηρίζεται από τη σημερινή διεύθυνση του φεστιβάλ έχει καρποφορήσει. Η Σοφία Εξάρχου καθιερώθηκε με αυτόν τον δεύτερο τίτλο της καριέρας της (υπενθυμίζω ότι η Θεσσαλονίκη είναι ένα από τα φεστιβάλ που προωθούν τους πρωτοεμφανιζόμενους και αυτούς της δεύτερης ταινίας τους, όπως η TIIF μας), σίγουρα πλέει, με συχνά ιλιγγιώδεις ρυθμούς ανάμεσα στα κύματα και μια αποθαρρυντική ιστορία εκείνων που καταπίνουν την καθημερινή τους πίκρα για το στιγμιαίο καλό των άλλων.

Ο Μισέλ Δημόπουλος, ο πρώην σκηνοθέτης και κριτικός κινηματογράφου που δόμησε τον σύγχρονο κινηματογράφο της Θεσσαλονίκης, τίμησε φέτος

Σε ένα νησιωτικό παραθαλάσσιο θέρετρο με μεγάλη τουριστική ζήτηση, μερικά κορίτσια και αγόρια, με επικεφαλής την εύθραυστη αλλά άγρια ​​Κάλια, αφήνουν τα δικά τους προβλήματα μακριά από τα μάτια όσων έχουν έρθει να τους διασκεδάσουν, εκθέτοντάς τους μόνο στη λάμψη, τη λάμψη. που καλύπτει τα σώματα που βασανίζονται από την ακανόνιστη εργασία τους. Υπάρχει πολλή θλίψη σε αυτή την μερικές φορές άγρια, ανελέητη ταινία, που μας ωθεί να μην ξεχνάμε την πικρία ορισμένων ανθρώπινων ανταλλαγών στη σύγχρονη κοινωνία, της ψυχαγωγίας σε βάρος του ελάχιστα γνωστού έργου άλλων.

Επάξια απονεμήθηκε και η πρωταγωνίστρια Δήμητρα Βλαγκοπούλου με το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας. Είναι κρίμα που τα δημοσιογραφικά μας πρακτορεία δεν ανακοίνωσαν αμέσως τη νίκη αυτής της ταινίας, στην οποία συνέβαλε και η εταιρεία Digital Cube, με το μοντάζ του Dragoș Apetri. Το βραβείο Silver Alexander για την Καλύτερη Σκηνοθεσία πήγε επίσης σε μια σκηνοθέτιδα, την πρωτοεμφανιζόμενη από τη Νέα Υόρκη Joanna Arnow, της οποίας ο συγγραφέας της ταινίας μπορεί να τοποθετηθεί στη λίστα με αυτούς με τον μεγαλύτερο τίτλο: The Feeling That Time να κάνει κάτι είναι παρελθόν. Η ειρωνεία μας υποδέχεται από την αρχή, όπως τη μεταφράζουμε: η αίσθηση ότι η ώρα να καλέσουμε τον εαυτό μας να κάνουμε κάτι έχει τελειώσει. Μια θλιβερή ειρωνεία επίσης, ένα είδος σαρδόνιου χιούμορ με αναφορές στη σύγχρονη ζωή, στο άτομο που δεν βρίσκει πουθενά τη θέση του, ούτε στη συλλογική ύπαρξη, ούτε στην οικογένεια και, δυστυχώς, ούτε καν στις μηχανοποιημένες ερωτικές πρακτικές της εποχής, ενωμένος . στο αρκτικόλεξο BDSM (υποταγή, μαζοχισμός κ.λπ.). Το βραβείο καλύτερου σεναρίου απονεμήθηκε στον Βέλγο σκηνοθέτη Ζένο Γκράτον για το The Lost Boys, του οποίου ο τίτλος δεν απαιτεί μετάφραση, μόνο τοπική προσαρμογή. Τα αγόρια χάνονται σε ένα μεταρρυθμιστικό σχολείο.

Καλύτερος ηθοποιός ανακηρύχθηκε ο Κώστας Κορωναίος για την ταινία του συμπατριώτη του Στέργιου Πάσχου, Ο τελευταίος ταξιτζής. Ο ήρωας αυτής της ταινίας δεν είναι πια νεαρός άνδρας, αλλά στις πολύ διαφορετικές σχέσεις με τον κόσμο που δημιουργεί το επάγγελμά του, θα μάθει το τίμημα της ταπεινότητας όταν δεν λαμβάνει πια υπόψη τα όρια της ηλικίας. Αν δεν είχα πάει εκεί, όπως λένε, θα είχα μπει στον πειρασμό να πιστέψω ότι η διεθνής κριτική επιτροπή, αποτελούμενη από τον Dieter Kosslick, πρώην διευθυντή του φεστιβάλ του Βερολίνου, τη Βελγίδα παραγωγό Diana Elbaum και την κινηματογραφίστρια Ελίνα Ψύκου, είχε ευνοήσει τον οικοδεσπότη. Χώρα. Δεν ήταν έτσι.

Ο ελληνικός κινηματογράφος είναι όντως στην ακμή του, αρκεί να μας ενθαρρύνει να θυμηθούμε νέα ονόματα εκτός από αυτό του μεγάλου αγαπημένου του φεστιβάλ, Γιώργου Λάνθιμου. Ήταν μια γιορτή που της άξιζε, η οποία επίσης κεφαλαιοποιήθηκε από την έμπνευση να τιμηθούν ως τιμώμενοι ο Alexander Payne και η Monica Bellucci ως επίτιμοι καλεσμένοι. Ερχόμενος να παρουσιάσει την ταινία του Holdovers, ο Πέιν, βραβευμένος με δύο Όσκαρ και έναν Χρυσό Φοίνικα (μεταξύ άλλων), μας συγκίνησε στις τρεις συναντήσεις του με το κοινό, με δημοσιογράφους, κάθε φορά που μιλούσε για τις ελληνικές του ρίζες.

Η απλότητα ενός μεγάλου σταρ: Μόνικα Μπελούτσι

Πράγματι, ο πρωταγωνιστής, Paul Giamatti, ο αγαπημένος του ηθοποιός, εκμεταλλεύεται τη δουλειά του ως καθηγητής στην ταινία για να πει μερικές φράσεις στα αρχαία ελληνικά. Όσο για τη Μόνικα Μπελούτσι, με έκπληξη την ανακάλυψα στο ντεμπούτο της στο θέατρο, Maria Callas: Letters and Memories, μια παράσταση για μια γυναίκα σε σκηνοθεσία Tom Wolf, με αναγνώσεις των επιστολών και των ημερολογίων του μεγάλου καλλιτέχνη με τον οποίο τραγούδησε η Ιταλίδα ντίβα. σε πολλές πρωτεύουσες του κόσμου, περιοδεία που γυρίστηκε από τον Γιάννη Δημόλιτσο και τον ίδιο τον Τομ Γουλφ, με έναν από τους παραγωγούς να είναι και η ίδια η Μόνικα Μπελούτσι.

Η ηθοποιός παραδέχτηκε ότι το έργο, μια πραγματική τρέλα, την τρόμαξε στην αρχή, αλλά στην οικειότητα της ανάγνωσης βρήκε τη δύναμη να ανέβει για πρώτη φορά στη σκηνή: «Δεν μπορούσα να αρνηθώ αφού διάβασα τα γραπτά, όλα ήταν γεμάτα. της συγκίνησης και του αισθήματος ευαλωτότητας, σαν να είχα αγγίξει την ψυχή της.Αυτό που με συγκίνησε περισσότερο ήταν η δυαδικότητα του χαρακτήρα της Μαρίας Κάλλας.Η ντίβα, η ιδιοφυΐα.Και ταυτόχρονα ένας άνθρωπος που πέθανε με σπασμένο καρδιά.

Μια ιστορία που μου άρεσε πολύ.” Όποιος θέλει να μάθει πώς είναι πραγματικά η αξιοπρέπεια του να είσαι μεγάλος σταρ, πρέπει να παρακολουθήσει τη Μόνικα Μπελούτσι, να σημειώσει κάθε λεπτομέρεια, από τον τρόπο που ντύνεται και την απλότητα των χειρονομιών της, την εμφάνιση. με το οποίο τυλίγει το δωμάτιο.

Μείνετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα. Ακολουθήστε το DCNews και πολλά άλλα ειδήσεις Google