Η έκθεση Fun Fact – Tudjuk, mi van στη γκαλερί Nick στο Pécs αφηγείται την ιστορία του σημερινού κόσμου με τις φωτογραφίες του Márton Gresa και του Kristóf Lázár.

Ο κόσμος περιστρέφεται όλο και πιο γρήγορα, οι διαφορετικές τάσεις αλλάζουν συνεχώς, η τεχνολογία αναπτύσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ο κινητήρας γουργουρίζει, οι μηχανές λειτουργούν και η υπερκινητικότητα που επιβάλλεται στους ανθρώπους καταβροχθίζει σιγά σιγά τις αληθινές αξίες, την προσωπικότητα και την ατομικότητα. Ο αυξημένος ρυθμός οδηγεί σε εξάντληση.

Μπορούμε να κολυμπήσουμε αυτό με δύο βασικές θέσεις. Είτε πάμε κόντρα στη ροή του υπαγορευμένου ρυθμού και απομακρυνθούμε από την πραγματικότητα ασπαζόμενοι την ιδεολογία της αργής ζωής, που μας κάνει παρίες.

Ή πολεμάμε την κατάσταση αναλαμβάνοντας τη βασική θέση του κλόουν. Ένας κλόουν είναι κάποιος που βλέπει ακριβώς την κατάσταση, αλλά είναι σε θέση να την κοιτάξει από ψηλά και να γελάσει με αυτήν.

Ή, όπως το θέτει ο Byung-Chul Han: η μόνη δυνατή λύση στο πρόβλημα είναι να γίνεις ανόητος.

ελληνικά εννοώ είσαι ηλίθιος που σημαίνει: τα άτομα που αποσύρονται από την άσκηση δημοσίων υποθέσεων δεν αποτελούν μέρος της κοινότητας. Έτσι, σε αντίθεση με τον πολιτικό της Ζώνης, ο ηλίθιος παρατηρεί τη λειτουργία της κοινωνίας από απόσταση, χωρίς να εμπλακεί. Είναι επίσης απόλυτη ελευθερία.

Από αυτή τη βασική θέση μας απευθύνεται ο α Διασκεδαστικό γεγονός – Ξέρουμε τι συμβαίνει στην γκαλερί Nick στο Πετς. Τα έργα των Márton Gresa και Kristóf Lázár θεματοποιούν τα φαινόμενα της εποχής μας και ο σαρκασμός και η ειρωνεία που αναδύονται από τις εικόνες τους ταυτόχρονα αναγκάζουν τον παραλήπτη να χαμογελάσει στον κόσμο, τον οποίο έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να σώσει. Στη διάθεσή τους, αυτοί οι πίνακες μοιάζουν με Kispál και Borz Τραπεζάκι Τηλεόραση στο οποίο, στο τέλος του κόσμου, όλοι βγαίνουν στο μεγάλο λιβάδι για να χαμογελάσουν στην κάμερα για μια ομαδική φωτογραφία.

Αν όλα δεν έχουν σημασία, γιατί να μην κάνουμε ένα τελευταίο πάρτι, σωστά;

Η διαφορά μεταξύ της δουλειάς των δύο είναι κυρίως ότι ενώ ο Lázár ενδιαφέρεται περισσότερο για την ανθρώπινη μηχανοποίηση, η Gresa ενδιαφέρεται κυρίως για το πώς η παρουσία ψηφιακών οθονών, ο οπτικός θόρυβος και η καταιγίδα εικόνων τροποποιούν το ερέθισμα του ατόμου. κατώφλι και πώς υπερφορτώνονται οι αισθήσεις μας.

Με την είσοδό της στον εκθεσιακό χώρο η Γκρέσα Το νέο είναι πάντα καλύτερο τον καλωσορίζει η ζωγραφική του. Μιμούμενο τις συνήθειες της κατασκευής εικόνων κόμικ, το έργο που παραπέμπει στον κόσμο των ψηφιακών διεπαφών μας παρουσιάζει έναν δυστοπικό κόσμο, σε ορισμένα στρώματα του οποίου εμφανίζονται τα τυπογραφικά στοιχεία και τα μοτίβα της ψηφιοποιημένης κουλτούρας. Τα φωσφορίζοντα χρώματα, η διαστρωμάτωση της εικόνας, η στοίβαξη συμβόλων και επιγραφών εφιστούν την προσοχή στα κακά της καταναλωτικής κουλτούρας. Το νέο είναι πάντα καλύτερο, ισχυρίζεται σαρκαστικά η εικόνα, εφιστώντας την προσοχή μας στην υποτίμηση του κόσμου, στον υπερβολικό ρυθμό των καταναλωτικών συνηθειών των νέων γενεών και στην αλλοιωμένη σχέση μας με τα αντικείμενα.

Και παρόλο που η δήλωση της εικόνας είναι σοβαρή, η παιχνιδιάρικη και επιπολαιότητα της σύνθεσης καθιστούν δυνατό να γελάσουμε με τον παραλογισμό του κόσμου.

Οι άλλοτε κοινότοπες, άλλοτε ρομποτικές φιγούρες του Lázár οραματίζονται τη μεταμόρφωση του ατόμου. Ο τρόπος που συγχωνεύει το οργανικό με το ανόργανο, το ανθρώπινο με τη μηχανή, είναι αρκετά ανησυχητικός.

Εδώ, δεν υπάρχουν πια ξεκάθαρα σύνορα, γινόμαστε ανεπαίσθητα (μηχανικά) μηχανήματα. Στο μεγάλης κλίμακας σχέδιο του Lázár με κάρβουνο, μια σύγχρονη μεταμόρφωση μπορεί να φανεί σε δράση, κατά την οποία ένα άτομο γλιστράει ανεπαίσθητα σε ένα παράλογο, ρομποτικό πλάσμα. Οι χαρακτήρες που εμφανίζονται στην εικόνα είναι τόσο σουρεαλιστικοί που ο θεατής δεν είναι σίγουρος αν θα εκφράσει την απελπισία του ή αν θα γελάσει για όλα αυτά. Η κοινοτοπία του κόσμου απεικονίζεται στους άλλους πίνακες του Lázár. Το άσκοπο και η έλλειψη αφήγησης των χαμογελαστών, αλόγιστων χαρακτήρων που ρέουν σαν αμοιβάδες κάνει τον θεατή να σταματήσει. Οι φιγούρες που έχουν χάσει τον χαρακτήρα τους θεματοποιούν τη θόλωση της ατομικότητας και την ενίσχυση του χαρακτήρα των μαζών. Και μιλούν επίσης για το πώς οι άνθρωποι βλέπουν αυτόν τον κόσμο όλο και πιο αμυδρά. Είμαστε τυφλοί απέναντι στην πραγματικότητα, στις αληθινές αξίες, στον άλλον.

Οι εικόνες της Γκρέσα επιβεβαιώνουν επίσης κάτι τέτοιο: ότι είναι δύσκολο να φιλτράρουμε ό,τι έχει αξία αλήθειας από τον τεράστιο οπτικό θόρυβο που μας περιβάλλει συνεχώς. Ή όπως το θέτει ο καλλιτέχνης: “Οι άνθρωποι δεν είναι ελεύθεροι από τον κόσμο γύρω τους, μπορούν μόνο να βιώσουν τη δική τους πραγματικότητα μέσα από τα μοτίβα του περιβάλλοντός τους. Οι εικόνες μας είναι αντίγραφα αντιγράφων, οι θόρυβοι που κατακλύζουν την εποχή μας δημιουργούν εντάσεις,

και είναι είτε που πεθαίνουμε να το θρηνήσουμε, είτε ανεβαίνουμε στην Ακρόπολη και κλωτσάμε τον κώλο μας στην πόλη.»

Ο Διασκεδαστικό γεγονός – Ξέρουμε τι συμβαίνει Μπορείτε να επισκεφθείτε την έκθεση στη γκαλερί Nick στο Pécs μέχρι τις 3 Σεπτεμβρίου.

Φωτογραφίες: Nick Gallery/László Tóth