Στο πρώτο τέταρτο του τρίτου αιώνα π.Χ. π.Χ., τα Βαλκάνια και η Ελλάδα δέχονται εισβολή από αρκετά κύματα Κελτών από την Κεντρική Ευρώπη και την Τρανσυλβανία (όπου είχαν εγκατασταθεί πριν από μερικές γενιές). Την ίδια περίπου εποχή (περίπου 280 π.Χ.), πέθανε και ο Λισίμα, ο τελευταίος Μακεδόνας βασιλιάς που ανέλαβε τον πολιτικό έλεγχο της Θράκης. Το γετικό βασίλειο του Dromihete πιθανότατα κατέρρευσε αυτή την εποχή και ο γητικός κόσμος και στις δύο πλευρές του Δούναβη διαλύθηκε σε μικρές και πολυάριθμες φυλές.

Μετά από μια περίοδο λεηλασίας στην ιστορία, οι περισσότεροι Κέλτες εγκαταστάθηκαν στα Βαλκάνια και κατά μήκος του Δούναβη. Η χρυσή εποχή του θρακικού πολιτισμού (ιδιαίτερα στην περιοχή του Δούναβη) σιγά σιγά έσβησε τις επόμενες δεκαετίες μετά από αυτήν την εποχή. Κατά την ταραγμένη περίοδο, μεγάλες ομάδες Γερμανών καθάρματα από τη βόρεια Ευρώπη εγκαταστάθηκαν σε μεγάλο βαθμό στη Μολδαβία (μεταξύ του Δνείστερου και του Σιρέτ). Ο πολιτισμός των Γετών στη Μολδαβία είχε εκλείψει και οι παλιές οχυρώσεις τους εγκαταλείφθηκαν. Από μόνες τους, οι ποντιακές πόλεις παρέμειναν οι δεσμοί της Βόρειας Θράκης με τον ελληνικό κόσμο και τον ελληνικό πολιτισμό. Αντίθετα, η επιρροή των Κελτών, που εδραιώθηκε στους Θράκες, αυξήθηκε σημαντικά.

Γύρω στο 200 π.Χ. Οι Ρουμάνοι μπαίνουν στην ιστορία των Βαλκανίων. Το 197 π.Χ., οι Ρωμαίοι συνέτριψαν τους Μακεδόνες στη μάχη και πέντε δεκαετίες αργότερα κατέκτησαν τελικά την Ελλάδα και τη Μακεδονία, μετατρέποντάς τους σε ρωμαϊκές επαρχίες. Οι Γέτες δεν είναι πια αυτοί της εποχής του Δαρείου, ούτε αυτοί της εποχής του Δρομιχέτη. Οι Κέλτες της Τρανσυλβανίας εξαφανίζονται από την ιστορία και στη θέση τους προέκυψε μια φυλή Σκανδιναβών Θρακών, που σχετίζονται με τους Γέτες – τους Δάκες.

Αυτή είναι η εποχή που πολλές φυλές των Καρπαθίων και των Βαλκανίων ζούσαν από τη λεηλασία των πλούσιων αποικιών στο νότο. Επίσης σε λίγα χρόνια, ίσως και πιο συχνά, πραγματικές στρατιωτικές εκστρατείες ληστείας, με επικεφαλής διάφορους βαρβάρους λαούς των Βαλκανίων, Θράκες, Κέλτες, Ιλλυριούς, κατέβηκαν στην Επαρχία της Μακεδονίας ή ακόμα νοτιότερα, στη Θεσσαλία ή στην Ήπειρο, λεηλατώντας. και σκοτώνοντας. Όταν πέθαναν, όλοι αυτοί οι επαγγελματίες πολεμιστές αποτεφρώθηκαν και θάφτηκαν με τα δικά τους όπλα. Οι περιοχές όπου έζησαν, πολέμησαν και πέθαναν χαρακτηρίζονται από τους τάφους τους, πλούσιους σε όπλα τόσο από την Κελτική όσο και από τη Θρακική κληρονομιά.

Στα περισσότερα από αυτά, οι αρχαιολόγοι βρήκαν ένα μακρύ ξίφος, ένα – δύο δόρατα, λούτσους και ένα κυρτό στιλέτο – ένα sica. Σε ορισμένους τάφους βρέθηκε και Umboe (σιδερένιος οπλισμός της ασπίδας). Στους τάφους των πλουσιότερων πολεμιστών ανακαλύφθηκαν -σπάνια- αλυσίδες κράνη και πουκάμισα, επίσης κελτικής ή ελληνιστικής παράδοσης.

Κελτικό τελετουργικό καμπύλο ξίφος, που πιθανότατα ανακαλύφθηκε στη νότια Ολτενία, στη ζώνη επαφής με τους Σκόρντις. 2ος αιώνας π.Χ

Οι τάφοι αυτών των αναβατών είναι διάσπαρτοι σε μια ευρεία περιοχή από τα Βαλκάνια μέχρι τα Καρπάθια.

Φωτό πάνω: Στο δρόμο του προς τη χώρα των Σκυθών, στις βόρειες ποντιακές στέπες, ο Αχαιμενίδης βασιλιάς Δαρείος ο Μέγας υπέταξε όλα τα θρακικά έθνη. Μόνο οι απερίσκεπτοι Γέτες αντιστάθηκαν και υποδουλώθηκαν αμέσως, αν και ήταν οι πιο γενναίοι και δίκαιοι από τους Θράκες. Η ιδανική αναπαράσταση της στιγμής που περιγράφει ο Ηρόδοτος (© Κοινωνικές επιστήμες2021)

Το κείμενο αυτό είναι απόσπασμα από το άρθρο «Getae in History», που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 239 του περιοδικού Historia, διαθέσιμο σε ψηφιακή μορφή στο paydemic.com.

αγορασε τωρα αγορασε τωρα