Για εμάς, ίσως περιέργως για ορισμένα μυαλά, ο πρώτος προβληματισμός για μια πιθανή εξέλιξη των συναισθημάτων διατυπώθηκε από την ποιήτρια Nichita Stănescu. Πίστευε ότι οι διαθέσεις θα είχαν εξελιχθεί πριν από την εποχή των ομηρικών ηρώων, αλλά από την «Ιλιάδα» και την «Οδύσσεια», είπε, οι διαθέσεις μας δεν έχουν εξελιχθεί.

Ο μόνος στοχαστής που πρότεινε μια ιστορία της εξέλιξης της ψυχής ήταν και παραμένει ο Ρούντολφ Στάινερ. Αυτός ο τρόπος σκέψης ονομάστηκε από τον ίδιο ανθρωποσοφία. Σύμφωνα με τα θεμέλια της ανθρωποσοφίας, ο άνθρωπος είχε πρώτα μια ψυχοπνευματική εξέλιξη. Ακόμη και ο ουσιαστικός χαρακτήρας αυτών των πρωταρχικών εξελίξεων είχε πνευματικό (όχι φυσικό) χαρακτήρα. Αργότερα, η πνευματική-ψυχική οντότητα του ανθρώπου πέρασε σε μια φυσική σωματικότητα.
Ακόμα κι εδώ, στο νέο του «σπίτι», ο άνθρωπος της εποχής είχε υπερευαίσθητη πρόσβαση σε υπάρξεις καθαρά πνευματικής φύσεως. Αυτοί οι χρόνοι περιγράφονται στη Βίβλο ως Αδαμικοί. Ο Αδαμισμός χαρακτηρίζει εκείνο το εξελικτικό στάδιο των ψυχών στο οποίο αρχίζουν να αποκτούν αντίληψη μέσω των φυσικών αισθήσεων χωρίς να έχουν ακόμη χάσει τον φυσικό χαρακτήρα της υπεραισθητής δύναμης της γνώσης.
Αργότερα, η φυσική υπεραισθητή «αντίληψη» θα εξαφανιστεί και θα αντικατασταθεί από ασκήσεις (πυροτεχνήματα) που οι αρχαίοι Ινδουιστές ονόμαζαν γιόγκα. Το “Bagavatgita” είναι μια γραφή που εμφανίστηκε κατά την τρίτη εποχή του Ινδουισμού, αλλά συνοψίζει τις δύο πρώτες εποχές, όταν ο άνθρωπος είχε επίσης υπεραισθητές “αντιλήψεις”. Την εποχή που γραφόταν αυτό το κείμενο, η γιόγκα ήταν ήδη απαραίτητη για να ανοίξει τις πόρτες των υπερευαίσθητων.
Η τρίτη εποχή του Ινδουισμού αντιστοιχεί στην πρώτη εποχή του Χαλδαιο-Αιγυπτιο-Βαβυλωνιακού πολιτισμού. Για αυτόν τον πολιτισμό, η γιόγκα διδάσκονταν σε εξειδικευμένα σχολεία, τα οποία οι απόγονοι θα αποκαλούν ναούς του μυστηρίου.
Στα ελληνικά χρόνια, ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος ήταν μαθητής των μυστηρίων στην γενέτειρά του. Κατά τον Χαλδαιο-Αιγυπτιακό-Βαβυλωνιακό (προελληνικό) πολιτισμό, η ανθρώπινη ψυχή ανέπτυξε τις αντιληπτικές της ικανότητες μέσω των φυσικών αισθήσεων. Την εποχή των Ελλήνων η ψυχή μας ανέπτυξε μια νέα ικανότητα. Ονομάστηκε «λογική ψυχή» επειδή ο κόσμος των αισθητηριακών αντιλήψεων ζυγίστηκε σε μια νέα ζυγαριά, που θα ονομαζόταν λόγος. Από τον 15ο αιώνα, η ψυχή μας έχει μπροστά της νέες πόρτες. Η ανθρωποσοφία τις αποκαλεί «ψυχή της συνείδησης» και τις περιγράφει ως μια κλίμακα που χρησιμοποιεί τόσο τα μέτρα της ευαίσθητης ψυχής όσο και τα μέτρα της λογικής ψυχής και τα νέα μέτρα που εισάγει στον ανθρώπινο κόσμο η συνείδηση ​​του ατομικού εαυτού.
Αυτή η επίγνωση, που είχε σκοπό να αποκαλύψει τα μυστήρια του εγώ, την πνευματική του φύση, δεν θα ήταν ωφέλιμη αν το Μυστήριο του Γολγοθά δεν είχε λάβει χώρα στην ιστορία. Χωρίς τις πράξεις με τις οποίες ο Ιησούς Χριστός έγινε Ιησούς Χριστός, η ατομική μας αυτοσυνείδηση ​​θα είχε αναπτύξει μόνο τους πειρασμούς που πρότεινε ο Πειρατής στην έρημο όπου στάθηκε ο Ιησούς μετά το βάπτισμα.
Αν μάθουμε να κρίνουμε την ιστορία με βάση το μέτρο του πνευματικού μας ταξιδιού, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε ότι εδώ και αρκετό καιρό βρισκόμαστε στον πειρασμό να μετατρέψουμε τις πέτρες σε ψωμί για να ξεχάσουμε ότι ο λόγος του Θεού είναι θρεπτικός.
Σήμερα χλευάζουμε τη θεϊκή-πνευματική τροφή. Παίζουμε αυτό το «παιχνίδι» στο όνομα της λογικής ψυχής μας, αλλά αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ανάγουμε τον άνθρωπο στην υλική του βάση. Το μετατρέπουμε ακόμη και σε ένα είδος υλισμού όταν δεν μπορούμε πλέον να δεχτούμε ότι η ύπαρξη του Χριστού ήταν και άνθρωπος και Θεός, και ότι τώρα, μετά την Ανάληψη, είναι και Θεός και θεοποιημένος άνθρωπος.
Αυτό που πρέπει να μάθουμε στην εποχή της ψυχής της συνείδησης είναι το γεγονός – το γεγονός, όχι η διδασκαλία – ότι ο εξατομικευμένος εαυτός μας είναι μια μορφή του Ενός Εαυτού, ότι ανήκω στο είναι. του οποίου η γένεση, μετά την Ενσάρκωση, ήταν ο Χριστός στον Ιησού .
Όταν συνειδητοποιήσουμε τον εαυτό μας, θα έχουμε επίσης την αποκάλυψη των καρμικών του καθηκόντων, τα περισσότερα από τα οποία είναι αποτέλεσμα της υποχώρησης στους πειρασμούς που μας επιδεικνύονται μετά τη Βάπτιση του Εαυτού του Χριστού.