Μια συνέντευξη με τον cura di Fabien Escalona

Γραμματοσειρά συνέντευξης: Médiapart
Και σας ευχαριστώ Mediapart.fr παραχωρήσεις για τα καλά παιδιά

Σε μια εποχή που τα χρόνια έχουν αναλύσει την ιστορία των προδοτών της σοσιαλδημοκρατίας και του απαίσιου ριζοσπάστη, δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε τις αξιοσημείωτες προόδους κομμάτων όπως ο Σύριζα στην Ελλάδα ή οι Podemos στην Ισπανία. Αν μπορείτε, σήμερα, να μιλήσετε για μια προσωπική δεκαετία;

Δεν μπορώ να davvero capire cosa sia succo alla ριζικό αμάρτημα αναμφίβολα με τη μνήμη μιας τόσο κρίσιμης, εμβληματικής στιγμής: την πρόσβαση του Σύριζα στην εξουσία το 2015. Τότε ο Σύριζα είχε γίνει το πρώτο κόμμα της καταστροφής -και της χώρας- σε μια Ελλάδα που βρισκόταν στο επίκεντρο της οικονομικής κρίση που πλήττει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Με το suo του σκορ (36,34%) είναι με τον κοινοβουλευτικό του εκπρόσωπο (149 δευτερόλεπτα από 300)Ο Σύριζα είχε ξεπεράσει τις καλύτερες επιδόσεις του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (Αυτό) και το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCF).

Όμως ο Σύριζα απέτυχε. Τα αίτια της αποτυχίας του εντοπίζονται στην απέχθεια για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, αλλά και στις αδυναμίες της κομματικής ηγεσίας, ένοχοι μιας συγκεκριμένης στρατηγικής ευρηματικότητας. Το οικονομικό του πρόγραμμα ήταν μάλλον μετριοπαθές, αλλά οι ευρωπαϊκές αρχές δεν ήταν πρόθυμες να το δεχτούν ή να το διαπραγματευτούν σοβαρά. Ο Σύριζα έπαιξε στα όρια της ΕΕ και με αυτή την έννοια είναι ριζοσπαστικός. Ωστόσο, η ηγεσία σας δεν μπορεί να κατανοήσει τους περιορισμούς αυτού του ζητήματος. οντότητα που ονομάζεται ΕΕ.

Σε κάθε περίπτωση, η αποτυχία του Σύριζα ήταν και αποτυχία της ριζοσπαστικής αριστεράς γενικότερα, που δεν ενέπλεξε μόνη της την Ελλάδα σε όλη αυτή την πολιτική οικογένεια σε ηπειρωτικό επίπεδο. Αν είχε πετύχει ο Σύριζα, αντίθετα, το i suoi partiti fratelli θα είχε ένα μοντέλο να ακολουθήσει. Ακόμα κι αν επαληθεύεται «στο τέλος της δυνατότητας μοντέλου», δεν είναι καν η διασπορά του α μοντέλο μετρητή.

Μπορεί να φαίνεται η σταθεροποίηση μιας αναλογίας που δεν οφείλεται στο ότι είναι τολμηρή. ΑΥΤΟΣ’Ένωση της Αριστεράς στη Γαλλία ha reppresentato, negli 80 χρόνια, το μεγαλύτερο κυβερνητικό πείραμα είναι δομημένο στην Ευρώπη για να προωθήσει ένα είδος αριστερής σοσιαλδημοκρατίας. Το Il suo eventuale successo θα αποτελούσε πρότυπο για την απαίσια Ευρώπη της εποχής. He suo falimento, signato dalla αυστηρότητα του Ιουνίου 1982 και την επιβεβαίωσή του τον Μάρτιο-Απρίλιο 1983, λειτούργησε και ως αρνητικό μοντέλο. Έτσι, στην πορεία προς τη νεοαπελευθέρωση της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη, υπήρξε μια ισχυρή επιτάχυνση. Φυσικά, το Υπόθεση Γκρέκο του 2015 αυτό είναι το γεπίσης γαλλικά από το 1983 διαφοροποιούν τον Nadara σε διάφορα μέτωπα. Ωστόσο, και οι δύο επηρέασαν έμμεσα την ευρωπαϊκή αριστερά.

Είναι εκπληκτικό να σημειωθεί ότι μετά από αυτή την ήττα, η κριτική για την ΕΕ έγινε λιγότερο ένθερμη στα αριστερά κράτη, που αποτελούνταν από τη ριζοσπαστική αριστερά.

Κατά τη στιγμή της πρόσβασης σε εξουσίες του Σύριζα, έχει ασκηθεί σφοδρή κριτική στην ΕΕ από τα αριστερά. Δικαίως, οι χρεωμένες χώρες αναγκάστηκαν να εφαρμόσουν σκληρή λιτότητα, οικονομικά παράλογη και αντίθετη με τις αξίες των δυνάμεων και των ανθρώπων της αριστεράς. Εάν η ελληνική περίπτωση είναι ένα εντελώς εμβληματικό κράτος, αυτό οφείλεται στο ότι η κρίση έχει φτάσει σε βαθύτερη ένταση και βάθος από εκείνα των άλλων κρατών μελών, ακόμη πιο βαθιά στην ισπανική και την πορτογαλική περίπτωση. Μας φυλάνε οι αριθμοί, η οντότητα της κρίσης είναι συγκρίσιμη με αυτό Μεγάλη Ύφεση στις Ηνωμένες Πολιτείες Σε 1929κάτι που πολλοί οικονομολόγοι και ειδικοί της συγκριτικής πολιτικής αγνοούν.

Αλλά η πολιτική δύναμη που είπε «αρκετά», και οι λύσεις που πρέπει να υιοθετηθούν είναι σχετικά μέτριες, είναι ευκολία. Η ΕΕ έχει δείξει τη δύναμή της, αλλά καθώς η ιδέα του σφετερισμού δεν φαίνεται πειστική, η αποδοχή του status quo είναι προς το παρόν μια απαραίτητη επιλογή. Η ΕΕ έχει γίνει σταδιακά μια επιβλητική μηχανή, παρά τις αδυναμίες της. Ακόμη και τα ακροδεξιά κόμματα, τα οποία στο παρελθόν θα μπορούσαν να ήταν πολύ επικριτικά προς την ΕΕ, δεν αμφισβητούν την ιδέα της ισορροπίας δυνάμεων.

Επιπλέον, η ΕΕ γίνεται αποδεκτή ως το πλαίσιο εντός του οποίου τα κράτη μέλη ασκούν τις πολιτικές τους. Στη δύναμη που περιέχει απαίσιες εκλογές, υπάρχει μόνο ο Jean-Luc Mélenchon και το κόμμα του που υπερασπίζονται ένα πιο μαχητικό όραμα και φιλοδοξούν να διευρύνουν την ελευθερία δράσης μιας πιθανής αριστερής κυβέρνησης, με κίνδυνο αντιπαράθεσης με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. .

Ο Σύριζα είναι κατάντη από το κέντρο του Sinister και δεν έχει κανέναν σε όλα του τα μέτωπα.

Λόγω της στάσης του απέναντι στον Σύριζα, με το 17,8% των ψήφων στις αρχές του μήνα, το κόμμα υπέστη μεγάλη ταλάντευση φέτος, απάντηση στην απόδοσή του όταν μπήκε στην αντιπολίτευση το 2019. Όπως βλέπετε, αυτό το διαζύγιο είναι τι έκανε την εποχή σας να αποτύχει. ήταν αυτονόητο εκείνη την εποχή;

Η θερμοκρασία που καταγράφηκε το 2023 οφείλεται στη στάση του κόμματος της αντιπολίτευσης. Αλλά αυτό θα ήταν μια ευκαιρία για τον Σύριζα να διορθώσει τις αδυναμίες της εικόνας του και να αναδιατυπώσει ένα μεταμνημονιακό έργο.

Η εμπειρία της κυβέρνησης Σύριζα (2015-2019) αποδυνάμωσε τη δημοτικότητα και την αξιοπιστία του κόμματος, σε σημείο που αναπτύχθηκε ένα αρνητικό «αντισυριζαϊκό ρεύμα», που χαρακτηρίζεται από έλλειψη αξιοπιστίας μετά το τραύμα του δημοψηφίσματος κατά της πολιτικής. της λιτότητας, δεν οδηγεί σε καμία αποτυχία. περιορισμένη αποτελεσματικότητα στη διαχείριση, που συνδέεται με κάποια φτώχεια του πολιτικού προσωπικού· είναι ένας στερεότυπος λόγος που δαιμονοποιεί τον πολιτικό αντίπαλο (si è parlato di “traitori”).

Στην αντιπολίτευση, ο Σύριζα είχε την ευκαιρία να ξανασκεφτεί το εγχείρημά του και να παρουσιάσει στο λαό ένα εναλλακτικό πρόγραμμα έναντι του μοντέλου λιτότητας. Αλλά σε αντίθεση με ό,τι είχε κάνει στο παρελθόν το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, ο Σύριζα επέλεξε να μην συμβιβαστεί σε αυτό το θέμα. Και οι πρόσφατες αλλαγές του κόμματος στις εκλογικές δημοσκοπήσεις είναι συνέπεια του ότι ο Σύριζα δεν προσπαθεί να διακινδυνεύσει έναν «πόλεμο» ή κάποιου είδους κυβερνητικό σχέδιο.

Δεν πρέπει να υποτιμάται ότι η εκλογική δύναμη του Σύριζα είναι πολύ ανθεκτική. Αυτό το κόμμα αντιπροσωπεύει το ριφιούτο μιας πολιτικής λιτότητας που συνεχίζει να παράγει τα καταστροφικά της αποτελέσματα, ιδιαίτερα στο παιχνίδι. Ο Σύριζα μου είναι ανίσχυρος μπροστά σε έναν πολιτικό σχηματισμό που λέει: «Siamo diversi, ma non siamo molto diversi».

Αυτή η ερώτηση Κράτηση της ψηφοφορίας του Σύριζα αντιπροσωπεύει μια μορφή αποπολιτικοποίησης του Τζιοβάνι που αντικρούει τον πολιτικό λόγο. Ο Lo stesso έρχεται στην Ιταλία. Σε αυτές τις δύο φάσεις, μπορούμε να μιλήσουμε για μοχθηρό «νεο-απουσιασμό». Αυτός ο νεοαπουσίας πλήττει τις νεότερες γενιές, που είναι τόσο δυνατές, άρα και τους ανθρώπους του ριζοσπαστικού απαίσιου. Οι παλαιότερες γενιές κοινωνικοποιήθηκαν σε εποχές που η αριστερά ήταν ισχυρή και επιτυχημένη, ενώ οι νεότερες γενιές δεν βίωσαν παρόμοια περίοδο.

Αυτοί οι νέοι είναι λίγο αδιάφοροι για την πολιτική, αλλά βρίσκονται επίσης σε ένα είδος «φραγμού» ενάντια σε έναν πολιτικό κόσμο που θεωρούν αντίπαλος. Αυτός ο πολιτικός κόσμος δεν είναι πολύ διαφορετικός από τους παραδοσιακούς φιλελεύθερους.

Η κατάσταση στη Γαλλία με Jean-Luc Mélenchon και την κίνησή του Γαλλία Insoumise Είναι μια σύγκριση infatti. Ο Μελανσόν προσφέρει έναν πιο μαχητικό και ανοιχτά κριτικό λόγο προς την ΕΕ σε σύγκριση με άλλους αριστερούς ηγέτες, αλλά παραμένει στη μειοψηφία σε σύγκριση με τα πιο παραδοσιακά κόμματα. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο ριζοσπάστης απαίσιος στην Ευρώπη αντιμετωπίζει σημαντικές προκλήσεις όσον αφορά τη συμμετοχή των νεότερων γενεών και την παρουσίαση αξιόπιστων εναλλακτικών λύσεων στις υπάρχουσες πολιτικές.