Ο Σύλλογος για την Κοινωνική Κινητικότητα και τη Δημοκρατική Εκπαίδευση (AMoS ED) Turda, που αποτελείται κυρίως από μαθητές γυμνασίου, ξεκίνησε να πείσει τους νέους της πόλης να επιστρέψουν στα σπίτια τους μετά το κολέγιο.

Έτσι, αναπτύσσει κάθε είδους έργα που σχετίζονται με την ψυχική υγεία, τις επιστήμες, τη διαχείριση και δίνει φωνή στους νέους, βοηθώντας τους να εφαρμόσουν τις δικές τους πολιτικές στο σχολείο και στην κοινότητα. Ο Leonard Mărnicean, πρόεδρος της ένωσης, είπε για Σχολείο 9 στα έργα τους.

Η ιστορία τους ξεκίνησε το 2014, όταν ο Leonard και άλλοι μαθητές ήθελαν να έχουν άλλες ευκαιρίες που θα τους ανέπτυξαν. «Όλοι εμείς που συμμετέχουμε εκείνη την εποχή ήμασταν μαθητές και θέλαμε ευκαιρίες να αναπτύξουμε τις δεξιότητές μας και να τις εξασκήσουμε με τρόπους που δεν είχαμε απαραίτητα σε ένα σχολικό περιβάλλον».

Μετά από σχεδόν δέκα χρόνια, ψυχολόγος πλέον, ο Λέοναρντ όχι μόνο αποφάσισε να μείνει στην Τούρντα μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, αλλά παρέμεινε και πρόεδρος του συλλόγου. “Αυτή τη στιγμή, μου αρέσει να βιώνω τα καλά πράγματα, την ειρήνη και την ισορροπία που υπάρχουν σε μια μικρή κοινότητα. Είμαι ήσυχος με την ιδέα ότι όταν έχω ορισμένες ανάγκες, μπορώ εύκολα να πάω στο Κλουζ και να απολαύσω”, λέει. .

Θέλει να κάνει μια αλλαγή, μια αλλαγή που δεν βίωσε ως έφηβος. Το να κάθεσαι στον πάγκο σου και να ακούς είναι αυτό που τους έμαθαν ως μαθητής. Αυτές οι νοοτροπίες ήταν που τον οδήγησαν να παραμείνει, να εφαρμόσει νέες πρωτοβουλίες και να ξεκινήσει την αλλαγή.

«Ο στόχος σου ως έφηβος τότε, στα μάτια των άλλων, ήταν να καθίσεις στον πάγκο και να πάρεις καλούς βαθμούς. Δεν είχε σημασία τι αποφασίσαμε, έπρεπε να κάνουμε ό,τι μας έλεγαν. Αυτός ο όρος εκφοβισμός δεν είχε καν διείσδυσε στη συλλογική συνείδηση ​​και πολλοί είδαν τις σοβαρές πράξεις βίας στο σχολείο ως έναν απλό καυγά μεταξύ μαθητών», θυμάται ο πρόεδρος.

Σήμερα, το πρόβλημα του εκφοβισμού αντιμετωπίζεται όπως θα έπρεπε, ως ένα σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζεται. Τότε ήταν απλώς μια «ιεροτελεστία του περάσματος».

«Και το γεγονός και μόνο ότι έχουν πρόσβαση σε ένα KFC μπορεί να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την απόφασή τους».

Τα τελευταία χρόνια η Τούρντα έχει γίνει προορισμός τουριστών στο δρόμο τους προς τις αλυκές, που εμφανίζονται όλο και πιο συχνά στις φωτογραφίες ξένων. Κάνω άλλη μια στάση στο Μουσείο Factory Science και στο Ion Rațiu Memorial House.

Οι έφηβοι που μεγάλωσαν εκεί έχουν διαφορετικό όραμα για την πόλη τους, προτιμώντας να πάνε στο Κλουζ για να απασχολήσουν τον ελεύθερο χρόνο τους. “Δεν έχουμε κινηματογράφο. Παίζονται πάντα θεατρικά έργα, μερικές φορές παίζονται επίσης διάφορες μικρές συναυλίες ή δημόσιες δράσεις, αλλά σε πολλές περιπτώσεις οι νέοι μας αναγκάζονται να πάνε πιο μακριά στο Κλουζ για να εξερευνήσουν τις δυνατότητες ψυχαγωγίας εκεί”, Λέοναρντ λέει με θλίψη.

Δυστυχώς, ο δρόμος για το Κλουζ είναι ακριβός για έναν μαθητή της ένατης δημοτικού, «ένας μαθητής, για να μπορέσει να πάει και να έχει μια ψυχαγωγική εμπειρία στο Κλουζ-Ναπόκα, χρειάζεται περίπου 100 λέι. 32 λέι για μεταφορά, 20 λέι για εισιτήριο κινηματογράφου, κάτι να φας, ένα νερό και είσαι σχεδόν εκεί με αυτό το ποσό», υπολογίζει.

Οι νέοι χρειάζονται απλώς μια «απόδραση» από τη ρουτίνα, έχουν ανάγκη να ανακαλύψουν κάτι νέο. «Και το απλό γεγονός ότι έχουν πρόσβαση σε ένα KFC μπορεί να σημαίνει πολλά στην απόφαση που θα λάβουν», εξηγεί ο πρόεδρος.

Η Turda έχει μόνο μερικά τοπικά καταστήματα γρήγορου φαγητού, κάτι που δεν είναι ελκυστικό για τους εφήβους. Ως εκ τούτου, ο Leonard πιστεύει ότι η πιο σημαντική βοήθεια που μπορούν να προσφέρουν οι άνθρωποι στην κοινότητα στους νέους είναι η υποστήριξη για νέες πρωτοβουλίες. Αυτή η έλλειψη υποστήριξης είναι ο κύριος λόγος που πολλοί επιλέγουν να μετακινηθούν.

«Οι νέοι δεν λαμβάνουν αρκετή υποστήριξη για να βρουν νόημα στη ζωή»

«Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να καταφέρουν να συνεργαστούν, ειδικά με τους εμπορικούς αντιπροσώπους, για να τους δημιουργήσουν ευκαιρίες. Η λύση πρέπει να έρθει και σε συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα. Αν έβλεπαν ότι έχουν ορισμένες πτυχές της πόλης, να αυξήσουν την ποιότητα ζωής τους, νομίζω ότι κάποιοι θα το ξανασκεφτούν», λέει ο Leonard.

Ένα από τα έργα ψυχής του Leonard ονομάζεται “Science Day”. «Μέσα σε αυτό, ομάδες μαθητών και φοιτητών επισκέφθηκαν χίλιους μαθητές από την ύπαιθρο, για να κάνουν μικρά πειράματα μαζί τους, για να αυξήσουν το επίπεδο εμπλοκής τους στο σχολείο, στη φυσική, τη βιολογία, τη χημεία», εξηγεί.

Από τη σκοπιά ενός ψυχολόγου, ο Λέοναρντ μπόρεσε να παρατηρήσει πολλές καταστάσεις στη συμπεριφορά ενός παιδιού που πρέπει να επιλέξει το κολέγιο του, όπως: σύγχυση, ανασφάλεια και ανικανότητα. Γι’ αυτό ακριβώς, στο μέλλον, με την ομάδα του επιθυμεί να αναπτύξει έργα και διαφορετικές δράσεις που ακολουθούν αυτό το θέμα.

«Μου φαίνεται ότι οι νέοι δεν υποστηρίζονται αρκετά για να βρουν νόημα στη ζωή. Η ιδέα του «να αναπτύξεις το δικό σου πάθος» ξαφνικά ρίχνεται στη μάχη και υπάρχουν πολύ λίγες ευκαιρίες για αυτούς να καθορίσουν εάν η κατεύθυνσή τους θα να είναι πραγματικά χρήσιμο και ευχάριστο για αυτούς», λέει.

Πηγή: Σχολείο9