“Πόλεμος. Αυτή είναι η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό. Μου πήρε λίγες μέρες για να συνέλθω από το αρχικό σοκ και να καταλάβω πλήρως τι συμβαίνει στη χώρα μου.” Αυτός είναι ο Yevhniya Siryk, μια νεαρή Ουκρανή που θέλει το σύνολο κόσμος να μάθει τι συμβαίνει στη χώρα της, ξεκινά η επιστολή της στο Alba24.

Διαβάστε όλες τις πληροφορίες για την εξέλιξη του πολέμου στην Ουκρανία, οργανωμένες ανά ημέρα, εδώ:

Σας προσκαλούμε να διαβάσετε τις ανησυχητικές σκέψεις και τα συναισθήματά του που μεταδόθηκαν στο συντακτικό μας προσωπικό:

«Το όνομά μου είναι Yevhniya Siryk. Γεννήθηκα στην Πολτάβα. Σε ηλικία 15 ετών πήγα για σπουδές στο Ηνωμένο Βασίλειο όπου πέρασα τα επόμενα 8 χρόνια της ζωής μου.

Τώρα εργάζομαι για μια ανθρωπιστική αποστολή του ΟΗΕ. Η ρωσική εισβολή με βρήκε στο Κίεβο. Ο φίλος μου με ξύπνησε στις 5 το πρωί: «Ξεκίνησαν την επίθεση, πρέπει να φύγουμε ΤΩΡΑ. Ετοιμάστε τις βαλίτσες σας! “

Μαζέψαμε αρκετούς φίλους σε ένα προκαθορισμένο μέρος και περάσαμε το πρώτο βράδυ σε ένα καταφύγιο στην κατοικία του Αργεντινού πρέσβη.

Το επόμενο πρωί, οι γονείς μου ήρθαν να με πάρουν και αποφάσισα να φύγω από το Κίεβο, την πατρίδα μου. Τώρα είμαστε όλοι εδώ και μαζί προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε.

Ο κόσμος βοηθάει, ο καθένας κάνει ότι μπορεί, δωρίζοντας φάρμακα, ρούχα, εξοπλισμό και όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό. Είμαστε καλοί εδώ, είμαστε δυνατοί μαζί, εμπιστευόμαστε τον στρατό μας και είμαστε σίγουροι για τη νίκη. Δόξα στην Ουκρανία!

Πόλεμος, η μόνη λέξη που ηχεί στο μυαλό μου

“Πόλεμος”. Είναι η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό. Μου πήρε λίγες μέρες για να ξεπεράσω το αρχικό σοκ και να καταλάβω πλήρως τι συνέβαινε στη χώρα μου. Είμαστε σε πόλεμο, με βόμβες, βλήματα, σειρήνες συναγερμού – όλους αυτούς τους ήχους θηριωδίας που πρέπει να συνηθίσουμε.

Από την άλλη πλευρά, η τρέχουσα κατάσταση στην Ουκρανία έχει φέρει μια άνευ προηγουμένου αίσθηση ενότητας και αλληλεγγύης, παγιώνοντας την έννοια του να είσαι Ουκρανός, η ιδέα του έθνους στην πιο αγνή του ουσία.

Επειδή έζησα στο εξωτερικό για πολλά από τα εφηβικά μου χρόνια, παρόλο που ζούσα στην Ουκρανία τα τελευταία δύο χρόνια, κατάλαβα αόριστα τι σήμαινε να είσαι Ουκρανός και τι σήμαινε για μένα προσωπικά.

Στο Κίεβο, συμμετείχα σε μια ομάδα ακτιβιστών και διαμαρτυρήθηκα για την καταστροφή μοναδικών κτιρίων στην πρωτεύουσα, συμμετείχα σε διαδηλώσεις για την υποστήριξη της LGBTQI κοινότητας και όμως ένιωσα μια βαθιά απογοήτευση με μια εθνική ιδέα με την οποία έπρεπε να ταυτιστώ. .

Τι σημαίνει να είσαι Ουκρανός

Σήμερα, μπροστά στον πόλεμο, καταλαβαίνω πιο ξεκάθαρα από ποτέ τι σημαίνει να είσαι Ουκρανός.

Κοιτάζοντας πίσω, τώρα που η ιστορία μας αρχίζει να έχει νόημα για μένα, νιώθω πιο δυνατή και πιο ενωμένη με τη χώρα μου από ποτέ.

Είμαι 26 χρονών. Και η χώρα μου, στη σημερινή της μορφή, είναι κοντά στην ηλικία μου. Πέρυσι γιορτάσαμε την 30ή επέτειο από την ανεξαρτησία της Ουκρανίας.

Μόνο τα τελευταία δύο χρόνια άρχισα να καταλαβαίνω ποιος είμαι και τι θέλω, τις αξίες που αγαπώ και την κατεύθυνση που θέλω να πάει η ζωή μου. Πέρασα από εφηβικά δράματα και τώρα νιώθω ολόκληρος. Η γέννηση ενός έθνους είναι μια παρόμοια διαδικασία.

Για αιώνες, η εθνική ταυτότητα της Ουκρανίας έχει καταπιεστεί. Η εισβολή των Μογγόλων τον 15ο αιώνα, η διαίρεση της Ουκρανίας μεταξύ της Πολωνο-Λιθουανικής Ένωσης και της Τσαρικής Ρωσικής Αυτοκρατορίας τον 17ο αιώνα, η ενσωμάτωση της Ουκρανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας στη Σοβιετική Ένωση τη δεκαετία του 1920, ο λιμός του 1930, η σταλινική καταστολή.

Τα τραύματα της ιστορίας δεν σκότωσαν το μυαλό μας

Τα τεράστια τραύματα των περασμένων αιώνων δεν σκότωσαν το ουκρανικό πνεύμα.

Πρώτα υπήρχαν οι δυνάμεις των Κοζάκων, μετά τα κινήματα αντίστασης των διανοουμένων που πολέμησαν για την ένωση της Ουκρανίας και την αναγέννηση του ουκρανικού έθνους.

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ουκρανία κέρδισε την ανεξαρτησία. Και μετά? Τι πρόκειται να συμβεί ? Προς ποια κατεύθυνση θα πάει;

Η κατάσταση της αβεβαιότητας που μοιράζονται πολλά έθνη στον μετασοβιετικό χώρο έμοιαζε με μια υπαρξιακή κρίση στην πρόωρη εφηβεία.

Το 1991, ο κόσμος βγήκε στους δρόμους και ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας σε εθνικό δημοψήφισμα, αλλά η ανεξαρτησία της Ουκρανίας εκείνη τη χρονιά ήταν μόνο το πρώτο βήμα.

Η πραγματική στιγμή της αλλαγής ήρθε το 2004. κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών. όπου οι δύο υποψήφιοι – ένας φιλορώσος και ένας φιλουκρανός – ήταν δίπλα δίπλα στις κάλπες.

Εκείνη τη χρονιά, ο φιλορώσος υποψήφιος Βίκτορ Γιανουκόβιτς, ο οποίος αργότερα επέστρεψε στην πολιτική σκηνή, κέρδισε τις λαϊκές εκλογές παραποιώντας τις εκλογές.

Όλοι το κατάλαβαν. Τότε ήμουν μόλις 9 χρονών και το καταλάβαινα. Ο κόσμος βγήκε ξανά στους δρόμους.

Αν υπάρχει ένα καθοριστικό χαρακτηριστικό του λαού μας, αυτό είναι το βαθιά ριζωμένο θάρρος του, συνυφασμένο με την ακατανίκητη επιθυμία για αυτοδιάθεση. Αυτός είναι ο λόγος που το 2004 ήταν τόσο σημαντικό για τη γέννηση της ιδέας του έθνους.

Ωστόσο, χάρη στην ιστορία της Ουκρανίας, ο πληθυσμός παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό διχασμένος, με φιλουκρανούς και φιλορώσους.

Τίποτα δεν βοηθά στη διαμόρφωση της αυτογνωσίας μιας χώρας όσο η ιδεολογική αντιπαράθεση. Και ο ουκρανικός λαός και η κυβέρνηση ήταν αντικείμενο τέτοιας αντιπαράθεσης από τη Ρωσία σε όλη τη διάρκεια της ανεξαρτησίας της.

Ως εκ τούτου, το 2014 ήταν ένα ακόμη υψηλό σημείο για την εσωτερική της διαίρεση. Όταν ο φιλορώσος πρόεδρος Βίκτορ Γιανουκόβιτς αρνήθηκε να υπογράψει τη Συμφωνία Σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ο κόσμος βγήκε και πάλι στους δρόμους.

Ακολούθησε μια παρατεταμένη και αιματηρή σύγκρουση, στην οποία χάθηκαν περισσότερες από 100 ζωές. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν μια ισχυρότερη και πιο ενωμένη Ουκρανία. Αυτή τη φορά προσανατολίζεται ακόμη περισσότερο προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και πιο μακριά από τη Ρωσία.

Μη μπορώντας να αντέξει την ιδέα μιας ανεξάρτητης, δυτικοποιημένης Ουκρανίας, ο Πούτιν εξαπέλυσε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο. Αλλά δεν είναι μια θέση που μπορεί να κερδίσει.

Τίποτα δεν μπορεί να νικήσει το ουκρανικό πνεύμα και η παρατεταμένη επιθετικότητα της Ρωσικής Ομοσπονδίας, με αποκορύφωμα αυτόν τον πόλεμο, έχει ενώσει μόνο τους ανθρώπους σε ασύλληπτη κλίμακα.

Τέτοια ενότητα, τόση δύναμη και τέτοιο θάρρος μπροστά στον εχθρό δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου. Τώρα καταλαβαίνω πραγματικά τι σημαίνει να είσαι Ουκρανός. Και είμαι περήφανος για τη χώρα μου, για το έθνος μου.

Είμαι περήφανος που είμαι Ουκρανός».

Μείνετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα. Παρακολουθήστε το Alba24 και άλλα ειδήσεις Google