Το γουρούνι –ένα βαρύ και κατ’ εξοχήν χερσαίο ζώο– που πετάει στον αέρα είναι μια από τις πιο χρησιμοποιούμενες εικόνες στην Ευρώπη. Σημαίνει την αδυναμία ενός γεγονότος. Ωστόσο, στην αρχαία ελληνική μυθολογία, που κατοικείται από πολλούς επικίνδυνους κάπρους που οι πολιτισμένοι ήρωες όπως ο Ηρακλής, ο Θησέας και η Αταλάντα σκοτώνουν για το καλό της ανθρωπότητας, υπάρχουν επίσης δύο πλάσματα που αψηφούν τη λογική του αδύνατου στις παροιμίες. σύγχρονοι Ευρωπαίοι. Αυτή είναι η ιπτάμενη χοιρομητέρα του Clazomene και πιθανώς του Chrysaor, του καλού αδερφού του ιπτάμενου αλόγου Πήγασου.

Η ρουμανική έκφραση «όταν πέταξε το γουρούνι» έχει κοντινό αντίστοιχο σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες. Για παράδειγμα: όταν πετούν γουρούνια, στα αγγλικά, ή Wenn Schweine Flügel hätten, wäre alles möglich, στα γερμανικά. Ori cuando los chanchos vuelen, στα ισπανικά.

Άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες χρησιμοποιούν διαφορετικές εκφράσεις, αλλά με παρόμοια σημασία. Οι Γάλλοι, για παράδειγμα, λένε πότε οι κότες θα έχουν δόντια («όταν οι κότες θα έχουν δόντια»). Οι Βούλγαροι λένε върбата роди круши («όταν το κάνει η αχλαδιά»). Άλλες συνώνυμες εκφράσεις μπορούν επίσης να βρεθούν στα ρουμανικά. «Όταν το κάνει η αχλαδιά λεύκα και η λυγαριά», «όταν είδε το λαιμό μου» ή στο «Πάσχα των αλόγων».

Στη φιλολογία, μια τέτοια έκφραση ονομάζεται τεχνικά adynaton ή impossibilium, από τις αρχαιοελληνικές ή λατινικές λέξεις που σημαίνει «κάτι που δεν μπορεί να γίνει». Τέτοιες εκφράσεις χρησιμοποιήθηκαν στην αρχαιότητα από ποιητές όπως ο Αριστοφάνης ή ο Βιργίλιος. Από εδώ έχουμε ακόμη και κατάλογο παροιμιών, που λανθασμένα αποδίδονται στον Πλούταρχο, που περιέχει 31 αδύνατα, όπως: πιάνω τον άνεμο με δίχτυ (πρ. 3); γράφω στο νερό (πρ. 5). πυροβολήστε τον ουρανό με ένα βέλος (πρ. 6). μετρήστε τα κύματα (πρ. 17). για ανάκτηση νερού με το δίχτυ (πρ. 31) κ.λπ.

Στην ελληνική μυθολογία, διάφορα πλάσματα είχαν φτερά

Προφανώς, τουλάχιστον αν κρίνουμε από τις γραπτές πηγές που μας έχουν απομείνει από την αρχαιότητα, οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι δεν είχαν έκφραση πανομοιότυπη με τους σύγχρονους στα ιπτάμενα γουρούνια. Τα πλησιέστερα αδύνατα θα βρεθούν επίσης στην προαναφερθείσα συλλογή: πέταγμα χωρίς φτερά (πρ. 25) και φτερά λύκου (πρ. 19). Περιέργως για εμάς σήμερα, στις αρχαίες ελληνικές παροιμίες, ο άνθρωπος και ο λύκος παίρνουν τη θέση του χοίρου όταν πρόκειται για την αδυναμία να πετάξει.

Ακόμα κι έτσι, στην αρχαία ελληνική μυθολογία, ο Δαίδαλος, ο κατασκευαστής του λαβύρινθου από τον οποίο ο Θησέας κατάφερε να ξεφύγει αφού σκότωσε τον Μινώταυρο. Κατάφερε να πετάξει, μαζί με τον γιο του Ίκαρο, αφού επινόησε φτερά. Με αυτόν τον τρόπο γλιτώνει από την οργή του βασιλιά Μίνωα, που ως τιμωρία δικαίως τον είχε φυλακίσει στον λαβύρινθο. Εμφανίζονται και φτερωτά άλογα, όπως ο περίφημος Πήγασος. Και τα δύο φανταστικά πλάσματα με σώμα λιονταριού και κεφάλι ανθρώπου, αλλά ταυτόχρονα με φτερά στους ώμους: οι σφίγγες. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που, στην ελληνική φαντασία, ακόμη και τα γουρούνια έχουν φτερά.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο Ιστορία.

Διαβάστε επίσης: Ευρωπαϊκή Επιτροπή, συμφωνία με τη Ρουμανία και άλλα τέσσερα κράτη για το πρόβλημα των σιτηρών