Βρισκόμαστε στο Άκτιο, νανουρισμένο από τα νερά της θάλασσας, όπου τα δύο μισά της τριανδρίας ήρθαν για να πολεμήσουν για τη δημοκρατία μέχρι το θάνατο της Δημοκρατίας. Είναι νωρίς το πρωί και μέσα από την ομίχλη που τους τυλίγει, οι στόλοι της Οκτάβας και του Αντώνι κοιτάζονται με εχθρικά μάτια. Αλλά ξαφνικά μια φωνή αντήχησε στα νερά:

– Θέλω να κατακτήσω τη Ρώμη και να αφήσω την Κλεοπάτρα να παρακολουθεί!

-Marc Antoane, πήγαινε σπίτι, είσαι μεθυσμένος! Ο Οκτάβ προσπάθησε να εκτονώσει την κατάσταση με ένα ήπιο πνεύμα.

Βρήκες το δικό σου! Μαρκ Άντον και καλός άνθρωπος… Σπασμένος άνθρωπος, μιτοκάν, παρακαλώ. Γι’ αυτό ο Octave σκέφτεται να του μιλήσει στη γλώσσα του, μόνο αυτός θα καταλάβει.

-Marc Antoane, πήγαινε σπίτι στον φαραώ σου!

Ένα μουρμουρητό βαθιάς έκπληξης απλώθηκε στα κύματα. Ήταν λες και η ίδια η θάλασσα έτρεμε λίγο από τα λόγια που μόλις είχε ακούσει.

-Οκταβιανό, με προσβάλλει αυτό που νομίζω ότι εννοούσες!

-Συγγνώμη που είσαι ηλίθιος και θυμώνεις με ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, αλλά ποιο είναι πραγματικά το πρόβλημα;

-«Φαραοάνκα», κάθαρμα!

– Τι είπα με λίγο «φ»; Είναι στο τέλος της πρότασης, αυτό είναι φυσιολογικό!

-Δεν πρόκειται για αυτό!

-ΕΤΣΙ?

– Πώς μπορείς να επιτρέψεις στον εαυτό σου να κάνει… ξέρεις τι… στη γυναίκα μου;

– Ξέρω τι ? Πείτε του, ρε παιδιά, πράσινο, λάτιν, τι είναι αυτό το χάλι; Ένας ευνούχος γράφει τους λόγους σας;

– Δεν θα πέσω στην παγίδα σου, Οκτάβα! Αν κάνω το λάθος να πω αυτό που θέλω να πω, θα ήμουν ένοχος για τη μικροεπιθετικότητα του ρατσισμού!

– Είναι αλήθεια, Antoane, είμαστε μαζεμένοι εδώ γιατί μας ροκανίζει να κάνουμε γενοκτονία, ο Θεός να μην κάνουμε απειροελάχιστο ρατσισμό. Στην πραγματικότητα, ξέρετε τι, θα μπορούσαμε κάλλιστα να εκμεταλλευτούμε αυτή την ευκαιρία να τον πολεμήσουμε αν είμαστε ακόμα εδώ με τα αγόρια.

-Biiiine, ας είναι! Θέλεις να σου πω ειλικρινά; Σου λέω να είσαι ένοχος για ότι βγαίνει από το στόμα μου!

-Marc Antoane, η ελευθερία της έκφρασης δεν είναι όπως όταν σου δίνω πολύ να πιεις και μου ζητάς ένα κουλούρι… Στην πραγματικότητα, ξέρεις τι, δεν έχει πια καμία σημασία. Μιλώ !

– Ήθελα να πω ότι νιώθω προσβεβλημένος που έκανες τη γυναίκα μου τσιγγάνα. Θα σου το δείξει!

-Δεν θέλω να προτείνω ένα προσβλητικό στερεότυπο, αλλά τι ακριβώς θα μου δείξει;

-ALUPIGUS!

-Μίλα ευγενικά, χωριάτη, γιατί σε ακούν οι στρατιώτες και τους καταστρέφεις τη μόρφωση! Και το όνομά της είναι «Γυναίκα Ρομά», απόφοιτος του σχολείου της ζωής! Πρέπει να έχεις βρώμικο μυαλό, αν το μόνο που σκέφτεσαι είναι μια Ρωμαϊκή ματρόνα όταν ακούς «φαραώ». Την έκανα κυριολεκτικά βασίλισσα. Δηλαδή, όχι εγώ, μπαμπά. Απλώς είπα ναι. Αν δεν ήσασταν μορφωμένοι, θα ξέρατε ότι ο βασιλιάς της Αιγύπτου ονομάζεται Φαραώ.

-Και τότε γιατί δεν την αποκάλεσες «κυρία φαραώ»;

-Λοιπόν, τι κάνουμε εδώ, σεξουαλικές διακρίσεις; Δεν πρέπει να πιέσουμε το όνομα του χαρακτηριστικού να ταιριάζει απόλυτα στο φύλο της γυναίκας, όπως ένα παντελόνι γιόγκα δύο μεγεθών πολύ μικρό;