Εδώ βρισκόμαστε στο δέκατο επεισόδιο του “Memories”. Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου τον κ. Dan Andronic και τους συντάκτες της εφημερίδας «Evenimentul Zilei» που προσφέρθηκαν να τα δημοσιεύσουν. Σας γράφω από το Fetești, ένα μέρος που μου θυμίζει τις μικρές πόλεις της Αμερικανικής Άγριας Δύσης.

Είμαι στην 42η μέρα του προσκυνήματος και σε αυτή τη σημαντική ιστορία, τη δέκατη, θέλω να σας πω για τη δικαιοσύνη που κάνουν οι άνθρωποι και τη δικαιοσύνη που κάνει ο Θεός.

Υπάρχουν, όπως γνωρίζουμε, δύο είδη δικαιοσύνης σε αυτόν τον κόσμο. Ανθρώπινη δικαιοσύνη, που λέει «Έκανες λάθος; Πρέπει να πληρώσεις!» και η θεία δικαιοσύνη, η δικαιοσύνη που λέει «Έκανες λάθος και λυπάσαι; Συγχωρέθηκες!».

Ολόκληρος ο πολιτισμός, από την αρχή μέχρι σήμερα, είναι βασικά το εφαρμοσμένο αποτέλεσμα των δύο τρόπων απονομής δικαιοσύνης. Ο αγώνας μεταξύ των δύο συνεχίζεται την ημέρα του σήμερα, κάθε στιγμή, στη ζωή του καθενός μας.

Προηγείτο με νίκες στα παιχνίδια. Αν είχα καταφέρει να κερδίσω τον αγώνα μαζί της, θα είχα ανέβει στην τρίτη θέση

Στην ψυχή μου, οι δύο αντίθετοι τρόποι απάντησης στις προκλήσεις της ζωής αντιπροσωπεύονται ξεκάθαρα από δύο γεγονότα, δύο καθοριστικές καταστάσεις που παραμένουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό σου. Αυτές είναι οι αναμνήσεις που ξέρετε ότι σας έκαναν, σας διέλυσαν και σας έφτιαξαν, από τη βάση.

Η πρώτη ήταν το 1994, ήμουν 13, τελειώνοντας την έκτη δημοτικού. Ο καθηγητής μαθηματικών του λυκείου “Emil Racoviță” στο Κλουζ, όπου σπούδασα, διοργάνωσε ένα πρωτάθλημα σκακιού ένα Σάββατο. Εμφανίστηκα επίσης με πολύ ενθουσιασμό, παρόλο που δεν ήμουν εξαιρετικά καλός σε αυτό. Πρόσφεραν ακόμη και βραβεία, σοκολατάκια. Νόστιμο!

Ξεκινάμε να παίζουμε, περίπου 30 παιδιά όλων των ηλικιών. Στο τέλος της ημέρας, ήμουν στην τέταρτη θέση με μόνο ένα παιχνίδι να απομένει απέναντι στην κορυφαία κοπέλα. Προηγείτο με νίκες εντός του παιχνιδιού. Αν είχα καταφέρει να κερδίσω τον αγώνα μαζί της, θα είχα ανέβει στην τρίτη θέση, μια τεράστια διαφορά από τις σοκολάτες που έπαιρνες. Η τέταρτη θέση έλαβε ένα, η τρίτη θέση έλαβε πέντε. Πέντε!

Αρχίζουμε λοιπόν να παίζουμε. Το κορίτσι, ταλαντούχο, δεν με χρησιμοποιεί πλέον καθόλου. Μετά από 5 λεπτά ήμουν εκεί

σχεδόν χτυπημένος Έχω επίσης πικρά επίγνωση της πραγματικότητας και αυτή τη στιγμή, αυτή τη μοιραία στιγμή, μου έρχεται μια ιδέα. Ο Σατανάς είναι απληστία. Λέω στην κοπέλα, “Κοίτα, έχεις ήδη κερδίσει την πρώτη θέση, ακόμα κι αν χάσεις αυτόν τον αγώνα, θα είσαι η πρώτη θέση. Και θα πάρεις ένα ολόκληρο δίχτυ γεμάτο σοκολάτα. Δεν μας θέλεις να πω στον κ. καθηγητή ότι όντως κέρδισα αυτό το παιχνίδι και μετά θα έχω 5 μεγάλα αντί για ένα;».

Με κοίταξε με εκείνα τα καλά παιδικά μάτια, ένα παιδί με καρδιά τυλιγμένη στα γάντια του Θεού

Το κορίτσι με κοίταξε με εκείνα τα σοφά παιδικά μάτια, ένα παιδί με μια καρδιά τυλιγμένη στα γάντια του Θεού, ανοιγόκλεισε δύο φορές και είπε: «Καλά!» Πω πω, τι συναίσθημα νίκης πέρασε από τις φλέβες μου εκείνη τη στιγμή, αλλά ήταν σύντομη, γιατί ακριβώς εκείνη τη στιγμή ένα αγόρι που έπαιζε μαζί μας το πρωί πέρασε από την πόρτα και μετά ήρθαν οι γονείς του να τον πάρουν κάπου. Τώρα επέστρεψε και ήθελε να παίξει τους υπόλοιπους αγώνες του. Το πρωί είχε κερδίσει τα πάντα, είχε φέρει ισοπαλία με την κοπέλα, με είχε κερδίσει και τώρα τα κέρδιζε πάντα. Σε λίγο τελείωσαν οι αγώνες και το αγόρι ήταν στην πρώτη θέση.

Τα μάτια του κοριτσιού ανοιγόκλεισαν ξανά, γρήγορα, ενστικτώδη, σαν δύο τραντάγματα της ουράς προβάτου. Πηγαίνει να δει τον δάσκαλο και του λέει την αλήθεια, του λέει την πρότασή μου, του λέει ότι κι αυτή πρέπει να είναι η πρώτη και όχι η δεύτερη. Ο δάσκαλος ακούει υπομονετικά και μετά έρχεται κοντά μου. Με παίρνει μαζί του στην εξέδρα, μαζεύει όλα τα παιδιά γύρω μας και ξεκινά:

«Κακή, κοινοκλέφτη, σκουλήκι, δεν ντρέπεσαι να κάνεις κάτι τέτοιο, εγκληματία; Παρακαλώ, παρακολουθήστε αυτήν την ακολασία, αυτή την ανθρώπινη διάκριση και μην την ξεχάσετε ποτέ! Πάρε τη σοκολάτα σου και πήγαινε σπίτι! Μην σε ξαναδώ!»

Και με αυτό, μου πετάει μια σοκολάτα με αηδία και με διώχνει από την τάξη. Βγαίνω έξω, το πετάω και στον πρώτο κάδο απορριμμάτων και πηγαίνω σπίτι κλαίγοντας πικρά. Ήταν ίσως η πιο ταπεινωτική στιγμή της νεανικής μου ζωής, ήταν η κόλαση, η πρώτη φορά που ένιωσα πραγματικά μόνη.

Το 2003, ήμουν φοιτητής στις Ηνωμένες Πολιτείες στο διάσημο Θεολογικό Πανεπιστήμιο του Αγίου Βλαντιμίρ στη Νέα Υόρκη

Ακριβώς πριν από δέκα χρόνια, το 2003, ήμουν φοιτητής στις Ηνωμένες Πολιτείες, στο διάσημο Θεολογικό Πανεπιστήμιο «Saint Vladimir» στη Νέα Υόρκη. Ως φοιτητής, τα χρήματα για να ξοδέψω είναι λίγα, αλλά ο καλός Κύριος κανόνισε να μου προσφερθεί δουλειά το Σαββατοκύριακο, σε έναν κοντινό οίκο ευγηρίας που ανήκε στην Ελληνορθόδοξη Αρχιεπισκοπή. Πλήρωνα πολύ καλά, έδινα φάρμακα στους κατοίκους πριν τα γεύματα και πριν πάω για ύπνο καλούσα το ασθενοφόρο σε περίπτωση ανάγκης. Η νύχτα ήταν ήρεμη και είχα όλο τον χρόνο στον κόσμο να μελετήσω. Η ιδανική εξυπηρέτηση.

Θυμάμαι ότι ήταν Παρασκευή απόγευμα. Ο διευθυντής του ιδρύματος, Επίσκοπος Κάλιστος, είχε κάνει τη Θεία Λειτουργία και μόλις είχα μπει στην ομάδα. Κάποια στιγμή ακούω τη φωνή στο θυροτηλέφωνο

ευγένεια του επισκόπου. Κάθε φορά που άκουγα αυτή τη ζεστή φωνή, πετάχτηκα από χαρά γιατί όταν την άκουγες ήξερες ότι ήσουν ασφαλής. Ήξερες ότι η μυρωδιά της αγιότητας δεν είναι μακριά.

Ο Σεβασμιώτατος δεν ερχόταν κάθε μέρα, αλλά εκείνη την Παρασκευή ήταν εκεί. Με καλεί στο γραφείο του, ανεβαίνω χαρούμενη τις σκάλες και κάθομαι στην καρέκλα μπροστά από το γραφείο, πρόσωπο με πρόσωπο μαζί Του. Ανάμεσά μας, στο γραφείο, ήταν ένα μεγάλο γυάλινο μπολ γεμάτο μετρητά. Κατάλαβα αμέσως ότι μόλις είχε αδειάσει το κουτί των δωρεών που ήταν στην είσοδο του παρεκκλησίου. Τα χρήματα έπρεπε να τα μαζέψει ο λογιστής, ο οποίος τα μέτρησε και τα κατέγραφε.

Ψυχρή, τσιριχτή, άκαμπτη, η φωνή μου είπε σαν βροντή: «Marius, έλα στο γραφείο μου τώρα!»

Αρχίζει να μου μιλά ο Παναγιώτατος Κάλιστος, και ακούγοντάς τον, το βλέμμα μου πέφτει στο ασημένιο κύπελλο. Υπήρχαν χαρτονομίσματα δολαρίων, μερικά $5 και $10, και στην κορυφή παρατήρησα ότι υπήρχε ένα χαρτονόμισμα $20. Κάποια στιγμή μου γυρίζει την πλάτη για να βγάλει κάποια έγγραφα από ένα συρτάρι και εκείνη τη μοιραία στιγμή μου έρχεται μια ιδέα. Ο Σατανάς είναι απληστία.

Πιάνοντας το μπολ, αρπάζω το χαρτονόμισμα των 20$ και το βάζω γρήγορα στην τσέπη μου. Αυτός ο άνθρωπος δεν μου είχε κάνει τίποτα άλλο παρά μόνο καλό, με πλήρωσε σαν βασιλιάς για φοιτητή, πλήρωσε μέχρι και τα ταξί μου. Έφαγα εκεί, μελέτησα όλη τη νύχτα. Όλα εξαιτίας του, αυτός ο άνθρωπος που κάθεται μπροστά μου. Και ότι είχα πετάξει, μπροστά, για 20 δολαρίων.

Ο επίσκοπος γυρίζει, τελειώνει την ομιλία του και με ευχαριστεί. Σηκώνομαι, βγαίνω από το γραφείο και κατευθύνομαι προς το ιατρείο στον κάτω όροφο. Μέσα σε δύο λεπτά άκουσα ξανά τη φωνή του επισκόπου στο θυροτηλέφωνο. Η χροιά ήταν δική του, αλλά ο τονισμός και η ένταση μου ήταν άγνωστα. Ψυχρή, τσιριχτή, άκαμπτη, η φωνή μου είπε σαν βροντή: «Marius, έλα στο γραφείο μου τώρα!»

Παγωσα. Στην πραγματικότητα, ξύπνησα. Αυτή τη στιγμή ξύπνησα, σαν να ήμουν σε ξόρκι. Πώς θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο; Αρχίζω να τρέμω ελαφρά αλλά αρχίζω να ανεβαίνω τις σκάλες. Βήμα-βήμα, όλη μου η ζωή αστράφτει μπροστά στα μάτια μου. Όχι μόνο θα με διώξει αμέσως, αλλά ένα τηλεφώνημα στο σχολείο και θα με διώξουν από εκεί. Στη συνέχεια, η βίζα εξακολουθεί να ισχύει για τρεις ημέρες, ο χρόνος για να μαζέψετε τα πράγματά σας και να φύγετε. Και μετά εξήγησε σε όλους στο σπίτι πώς επέστρεψες με την ουρά ανάμεσα στα πόδια σου, μετά από δύο μόνο χρόνια, χωρίς δίπλωμα, χωρίς τίποτα.

Θυμάμαι τον καθηγητή μαθηματικών και νιώθω άρρωστος

Ανεβαίνω με αυτές τις σκέψεις. Τρέμω όλο και περισσότερο. Θυμάμαι τον καθηγητή μαθηματικών και νιώθω άρρωστος. Αλλά φτάνω στην πόρτα. Δεν έχω το κουράγιο να μπω μέσα, δεν έχω το κουράγιο να κοιτάξω ψηλά, η καρδιά μου χτυπάει και δεν μπορώ καν να αναπνεύσω. Εκεί που πάω δεν θα το χρειαστώ καν.

Ακούω λοιπόν τη φωνή του. Ζεστή, απαλή, φωτεινή, όπως την έχω γνωρίσει και την έχω αγαπήσει. “Μάριο!” Κάλεσέ με. Αρχίζω να κοιτάζω ψηλά και αμέσως συναντώ τα μάτια Του. Έλαμπαν. Είναι ένα βλέμμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. «Σε κάλεσα, είπε, γιατί σήμερα έκανα τη Θεία Λειτουργία και μου μένει μισή πρέσκουρα που θέλω να σου δώσω!».

Μου δίνει ένα πακέτο με μισό κουλουράκι. Το πιάνω με χειραψία, δάκρυα στα μάτια. Θέλω να πω κάτι, αλλά το στόμα μου έχει στεγνώσει εδώ και καιρό. Είμαι συγκλονισμένος, τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά. Ζω σε μια στιγμή που δεν έχει όνομα, μια στιγμή από έναν άλλο κόσμο, μια στιγμή που προσεύχεσαι για όλη σου τη ζωή και παίρνεις όταν δεν το αξίζεις, όταν σε κρίνουν, σε καταδικάζουν και σε σταυρώνουν.

Κάθε επιθυμία είχε φύγει. Όλη η απληστία. Το μόνο που ήθελα εκείνες τις στιγμές, με όλο μου το είναι, ήταν να χωθώ στα πόδια του και να μείνω εκεί για το υπόλοιπο της ζωής μου. Τον ευχαρίστησα και έφυγα από το γραφείο.

Ύστερα έκανα πάλι λάθος, άλλη μια φορά και άλλη μια φορά… αλλά όταν πραγματικά αγωνίστηκα, στα οκτώ χρόνια της φυλακής, θυμόμουν τον ελεήμονα επίσκοπο κάθε μέρα, χωρίς εξαίρεση. Το δοκίμαζα κάθε μέρα κομμάτι της προνοητικότητάς του. Αλλά δεν θυμήθηκα τον καθηγητή μαθηματικών, ούτε μια μέρα.