Γεννημένος στην Κραϊόβα, στις 17 Δεκεμβρίου 1905, η Διονυσία Μ. Πιππίδη ήταν αρχαιολόγος, επίσης αναγνωρισμένος στη Ντομπρόγεα για το έργο του, ως επικεφαλής του εργοταξίου στην Ίστρια.

Στη γενέτειρά του, ο Πιπίδης αποφοίτησε από το λύκειο «Carol I». Στη συνέχεια μετακόμισε στο Βουκουρέστι, όπου παρακολούθησε τόσο τη Σχολή Γραμμάτων όσο και τη Νομική Σχολή.

Μεταξύ 1929 και 1931, ήταν μέλος της École Pratique des Hautes Etudes, επιλέγοντας το Τμήμα Ιστορίας και Φιλολογίας.

Ο Dionisie Pippidi έλαβε υποτροφία στη Ρουμανική Σχολή της Ρώμης, όπου σπούδασε μεταξύ 1931 και 1933. Στο διάστημα αυτό ολοκλήρωσε το έργο του “Τάκιτος και Τιβέριος. Συμβολή στη μελέτη της προσωπογραφίας στη λατινική ιστοριογραφία”. Αυτό παρουσιάστηκε αργότερα ως διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου.

Ο τόμος «Έρευνα για την Αυτοκρατορική λατρεία», που εκδόθηκε το 1939, του χάρισε την οριστική αναγνώριση μεταξύ των μεγάλων ειδικών.

Μετά την επιστροφή της στη χώρα, η Διονυσία Πιπίδη κατείχε τις θέσεις της πανεπιστημιακής βοηθού στο Τμήμα Ελληνικής Γλώσσας του Πανεπιστημίου του Ιασίου (1933 – 1937) και λέκτορας και καθηγήτριας στη Σχολή Γραμμάτων στο Βουκουρέστι.

Το 1948 διορίστηκε τακτικός καθηγητής στο Τμήμα Ελληνικής και Ρωμαϊκής Ιστορίας της Ιστορικής Σχολής του Βουκουρεστίου.

Εργάστηκε επίσης στο Εθνικό Μουσείο Αρχαιοτήτων ως επικεφαλής του επιγραφικού τμήματος και συντονιστής της συλλογικότητας για την έκδοση της εθνικής συλλογής αρχαίων επιγραφών.

Η Διονυσία Πιππίδη κατείχε τη θέση της διευθύντριας του Ινστιτούτου Αρχαιολογίας στο Βουκουρέστι για 11 χρόνια (1971 – 1982).

Ο αρχαιολόγος έδωσε μεγαλύτερη προσοχή στην ελληνική επιγραφή που σχετίζεται με την ιστορία των ελληνικών αποικιών της Δοβρόγεας, της Ίστριας, της Καλλάτης και της Τόμης, αφήνοντας σημαντικές επιγραφικές μελέτες σχετικά με την ιστορία της πόλης της Ιστρίας όπως: εσωτερική οργάνωση, σχέσεις με τους Θράκες – Γετικός πληθυσμός, η αγροτική περιοχή της πόλης, η ιστορία των λατρειών και η πολιτική, οικονομική και στρατιωτική οργάνωση της αποικίας.

Είναι επίσης υπεύθυνος για την πρώτη σύνθεση της ιστορίας των τριών ελληνικών πόλεων της Dobrogea και των σχέσεών τους με τους Getae, η οποία εμφανίζεται στις σελίδες των βιβλίων «Ιστορία της Ρουμανίας» (τόμος I) και «From the history of Dobrogea « (τόμος Ι).

Η Πιππίδη έγραψε επίσης: «Αποσπάσματα από τους Ελεατικούς: Ξενοφάνης, Παρμενίδης, Ζήνων, Μέλισσος» (1947); “Συμβολές στην Αρχαία Ιστορία της Ρουμανίας” (1958); “I Greci nel Basso Danubio” (1971); «Scythica Minora: έρευνα για τις ελληνικές αποικίες της ρουμανικής ακτής της Μαύρης Θάλασσας» (1975); “Variations on Classical Themes” (1981); «Μελέτες Ιστορίας και Αρχαιολογίας» (1988).

Η επιστημονική του δραστηριότητα περιελάμβανε επίσης την επιμέλεια πολλών μονογραφιών της συλλογής «Βιβλιοθήκη της Αρχαιολογίας», καθώς και τον συντονισμό της νέας σειράς της μονογραφίας Histria, του συλλογικού έργου «Λεξικό της Αρχαίας Ιστορίας της Ρουμανίας ( Παλαιολιθική – 10ος αι. ) )», αλλά ιδιαίτερα τη συλλογή «Αρχαίες επιγραφές από τη Δακία και τη Μικρά Σκυθία», όντας συγγραφέας του πρώτου τόμου της σειράς «Επιγραφές από τη Μικρά Σκυθία».

Η Διονυσία Πιπίδη ήταν συνδεδεμένη με: τη Διεθνή Ομοσπονδία Ενώσεων Κλασικών Σπουδών (Πρόεδρος), το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο, το Αυστριακό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο, τη Βρετανική Βασιλική Ακαδημία, την Εταιρεία για την Προώθηση των Ρωμαϊκών Σπουδών.

Στις 21 Μαρτίου 1963 ο Πιπίδη έγινε αντεπιστέλλον μέλος της Ρουμανικής Ακαδημίας και ένα χρόνο αργότερα έλαβε το παράσημο του Αστέρι της Ρουμανικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. Το 1990 απέκτησε την ιδιότητα του τακτικού μέλους της Ακαδημίας, όντας και πρόεδρος του τμήματος ιστορικών επιστημών.

Η Διονυσία Πιπίδη πέθανε στις 19 Ιουλίου 1993 στο Βουκουρέστι.

Πηγή κειμένου: Romanian Academy of Cluj – παράρτημα Napoca, wikipedia

Διαβάστε επίσης:
#citeşteDobrogea Dionisie M. Pippidi, 112 χρόνια από τη γέννηση. Μια ζωή στους αρχαιολογικούς χώρους της Dobrogea