Τον Απρίλιο του 2022, η Ρωσία απέσυρε την άδεια λειτουργίας 15 διεθνών οργανισμών – από τους τελευταίους που εξακολουθούσαν να υπάρχουν λόγω νομοθεσίας που κατηγορεί τις ΜΚΟ ως ξένους πράκτορες και δεν επιτρέπει ξένη χρηματοδότηση (το ίδρυμα Σόρος δεν υπάρχει πλέον στη Ρωσία εδώ και χρόνια).

Στην κορυφή της λίστας ήταν οι δύο κύριοι φορείς παρακολούθησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η Διεθνής Αμνηστία, η οποία είχε επικρίνει σκληρά τη Ρωσία για καταχρήσεις που σχετίζονται με την ουκρανική εισβολή (μεταξύ άλλων), και η Human Rights Watch.

Τον Ιούλιο, η Αμνηστία δημοσίευσε ειδική έκθεση για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η έκθεση δεν ήταν καλύτερη με τους Ρώσους από τις προηγούμενες, αλλά για πρώτη φορά ανέθεσε την ευθύνη και στους Ουκρανούς. Πολέμησαν όπως κάνουν στη Μέση Ανατολή και συνήθως πολεμούν τους αδύναμους εναντίον των ισχυρών, κρύβονται σε κατοικημένες περιοχές, χρησιμοποιώντας σχολεία και νοσοκομεία για στρατιωτικούς σκοπούς, για παράδειγμα. Μετά το χτύπημα ορισμένων από αυτούς από τους Ρώσους, με μεγάλο κόστος για τους γύρω αμάχους, οι Ουκρανοί κατηγόρησαν τους Ρώσους ότι χτυπούσαν αμιγώς αστικές περιοχές και διαιωνίζουν τη γενοκτονία, όχι για πόλεμο. Ως εκ τούτου, η έκθεση της Αμνηστίας είναι ένα σοβαρό πλήγμα για την ουκρανική προπαγάνδα. Ως εκ τούτου, ο Πρόεδρος Ζελένσκι τους κατηγόρησε ότι έκαναν ρωσική προπαγάνδα και ο τοπικός επικεφαλής της Αμνηστίας στο Κίεβο παραιτήθηκε, παγιδευμένος ανάμεσα σε δύο μέτωπα.

Με όλο τον θαυμασμό για την αφοσίωση με την οποία οι Ουκρανοί υπερασπίζονται τη χώρα τους, καθένας τους είναι ένας προπαγανδιστής που αποδιοπομπαίου τράγους οποιονδήποτε παρεκκλίνει από την επίσημη γραμμή του, σε τηλεοπτικές εκπομπές από τέσσερις χώρες που έχω παρακολουθήσει φέτος (όλες έχουν μια μεγάλη δεξαμενή Ουκρανών, συνήθως νεαρές γυναίκες, άπταιστα ομιλητές της τοπικής γλώσσας), υπάρχει ένα όριο πέρα ​​από το οποίο δεν πρέπει να περάσει κανείς. Όλοι θέλουμε να νικήσουμε τους Ρώσους και αναγνωρίζουμε τη σημασία αυτού του γεγονότος και το τίμημα που πλήρωσε η Ουκρανία, και όλο και περισσότερο έχετε όλους εμάς, απόδειξη ότι είμαστε σύμμαχοι. Αλλά το να πιστεύει κανείς ότι η προπαγάνδα είναι μονόπλευρη και να σκιαγραφεί μια λύση στην οποία η Ρωσία δεν είναι μια επιθετική πρώην αυτοκρατορία, αλλά ένα τρομοκρατικό κράτος που θέλει να κατακτήσει όλη την Ευρώπη και να διαπράξει γενοκτονία στην Ουκρανία, εξακολουθεί να είναι προπαγάνδα και δεν είναι αυτή. να μας βοηθήσει να βρούμε μια λύση, ότι δεν μπορούμε να εξαλείψουμε τη Ρωσία. Η Διεθνής Αμνηστία δεν λέει ψέματα. Όπως το Freedom House ή το Human Rights Watch, πρόκειται για οργανισμούς που δεν ελέγχει το κράτος, οι οποίοι έχουν διάφορες ιδιωτικές χρηματοδοτήσεις και συνεργάζονται με τους καλύτερους ερευνητές δημοσιογράφους και δικηγόρους στον κόσμο. Όχι όμως με τους προπαγανδιστές.
Ο χείμαρρος οργής που ξεχύθηκε από Ουκρανούς αξιωματούχους περιέχει επιχειρήματα όπως η έκθεση σχετικοποιεί την ενοχή, ότι βοηθά τη ρωσική προπαγάνδα, ότι αν ο ουκρανικός στρατός δεν είχε κρυφτεί ανάμεσα στους αμάχους, οι Ρώσοι θα είχαν καταλάβει το Κίεβο.

Όλα αυτά είναι αλήθεια, αλλά δεν αλλάζουν τα όσα αναφέρει η Αμνηστία. Η Ρωσία παραμένει ο κύριος επιτιθέμενος, αλλά οι Ουκρανοί προτίμησαν να αντιστέκονται αντί να λυπούνται πάντα τους αμάχους τους – δεν υπάρχει έθνος που να μην έχει επιβιώσει στο αίμα, επομένως η ιδέα ότι η Ρωσία είναι η μόνη υπεύθυνη για το θάνατο των αμάχων πρέπει να ληφθεί υπόψη. Η ουκρανική τεχνική βασίζεται στην αύξηση του κόστους εικόνας της Ρωσίας εάν χτυπήσουν αμάχους, υψηλό κόστος (που πληρώνουν επίσης οι Αμερικανοί στο Αφγανιστάν), επομένως από την αρχή στοιχηματίζουμε ότι η Ρωσία δεν στοχεύει να μην εκκαθαρίσει αμάχους όταν κατηγορούνται για εσκεμμένη γενοκτονία . Δεύτερον, αυτή η σχετικοποίηση σίγουρα βοηθά τη ρωσική προπαγάνδα, γιατί η Ρωσία είναι τόσο κακή στη μάχη της εικόνας που όλα βοηθούν. Τρίτον, είναι προφανές ότι η τακτική της μάχης στις πόλεις επιβράδυνε ή και σταμάτησε τους Ρώσους, αλλά το τίμημα ήταν η καταστροφή των πόλεων.

Οι Ρώσοι ήθελαν μια ολόκληρη Μαριούπολη, όχι ένα ερείπιο, θέλουν μια υποδεέστερη Ουκρανία, όχι μια σωματικά εξαλειφθείσα Ουκρανία. Η προπαγάνδα είναι μεγάλη βοήθεια στον πόλεμο, αλλά η προπαγάνδα από μόνη της δεν κερδίζει τον πόλεμο και μπορεί ενδεχομένως να τον παρατείνει, με υψηλότερο κόστος για όλα τα μέρη.

Το να λένε «από τη μια» και «από την άλλη» είναι απαραίτητο για όσους υπηρετούν την αλήθεια, όχι μια κυβέρνηση ή έναν προστάτη, για δημοσιογράφους, ακαδημαϊκούς, διαμορφωτές κοινής γνώμης. Προσωπικά, υπερασπιζόμουν αυτό το δικαίωμα από τα 25 μου, το 1989, όταν εν μία νυκτί έγινα opinion leader. Υπήρχαν στιγμές που ο κόσμος δεν με καταλάβαινε και συνεχώς κάποιοι σπαταλούσαν τον χρόνο τους αναρωτιούνται με ποιον είμαι.

Διατηρώ την αλήθεια. Η αλήθεια είναι ένα δημόσιο αγαθό, από το οποίο ωφελείται ο κόσμος χωρίς να πληρώνει όταν υπάρχει, και για το οποίο κανείς δεν είναι έτοιμος να διακινδυνεύσει όταν βρίσκεται σε κίνδυνο. Χωρίς αλήθεια, οι αποφάσεις που λαμβάνονται από τους ηγέτες πληρώνονται σε πολλές ζωές από απλούς ανθρώπους, δεν υπάρχει λογοδοσία και κανείς δεν λογοδοτεί. Μια μέρα θα μάθουμε την αλήθεια για το πόσοι Ουκρανοί ήθελαν πραγματικά να πολεμήσουν στο στρατό και πόσοι δεν είχαν άλλη επιλογή – ξέρω πολλούς νέους που προσπαθούν να πάνε σχολείο για να ξεφύγουν από το στρατό, αλλά δεν μιλάμε σχετικά, σαν αυτός ο πληθυσμός που μοιάζει απόλυτα με εμάς να είχε γίνει πληθυσμός μονομάχων. Η Ουκρανία είναι υπέροχη, αλλά δεν είναι τέλεια, και όσο περισσότεροι συλλαμβάνονται για προδοσία, τόσο περισσότερο βλέπεις πώς η λογική του πολέμου δεν επηρεάζει μόνο την άλλη πλευρά. Είναι λυπηρό, αλλά είναι φυσικό. Και δεν μπορεί να κρυφτεί.

Γι’ αυτό είμαι αλληλέγγυος με τη Διεθνή Αμνηστία, η έκθεση της οποίας, χωρίς να μειώνει την πρωταρχική ευθύνη της Ρωσίας, δείχνει για άλλη μια φορά ότι ένας πόλεμος δεν προκαλεί αθώα θύματα χωρίς τη συμβολή και των δύο μερών και ότι ο αριθμός των θυμάτων θα αυξηθεί περαιτέρω αν δεν το πούμε. Η αλήθεια, ότι οι ζωές των αμάχων ήταν από καιρό μέρος του πολέμου εικόνας που συνοδεύει τη μάχη με τη Ρωσία. Ίσως έχει ένα κόστος που αξίζει τον κόπο, αλλά για να το αξιολογήσεις, πρέπει να ξέρεις την αλήθεια. Η ελευθερία της έκφρασης πρέπει να επιβιώσει από τον πόλεμο στην Ουκρανία, αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους οι Ουκρανοί δεν θέλουν να ζήσουν υπό τους Ρώσους. Και αξίζει να ανησυχείτε, γιατί οι πολεμικοί προπαγανδιστές στα στούντιο μας δεν είναι Ουκρανές, αλλά άνδρες με κανονικά κουρέματα, μόνο μερικοί με εμφανείς πλεξούδες και διδακτορικά στη στρατηγική από τις ψεύτικες ακαδημίες τους. Δεν μοιάζει έτσι η ελευθερία του λόγου όπου υπάρχει ακόμα.