Θα ξεκινήσω με εξαίρεση αυτόν που κάνει μια ιδιαίτερη επισήμανση, με την καλή έννοια, για τη στάση απέναντι στους ντόπιους παραγωγούς: τον PROFI. Όχι, δεν κάνω άδικη δημοσιότητα για μια εταιρεία, αλλά χαίρομαι που μπορώ να γράψω, χωρίς πίεση στην ψυχή μου, για μια σειρά από καταστήματα όπου οι ντόπιοι παραγωγοί γίνονται σεβαστοί: τα αγγούρια, οι ντομάτες, τα φρούτα, όλα έχουν τον δείκτη ” φρέσκο, από το σπίτι», οι εργαζόμενοι συμπεριφέρονται άψογα, και οι παραγωγοί ικανοποιημένοι. Βιβλιογραφικές αναφορές? (ακόμα και αν αυτό το κείμενο δεν είναι δημοσιογραφική έρευνα): Ο κ. Adrian Orza, πρώην αντιδήμαρχος Τιμισοάρα, πρώην δημοτικός σύμβουλος στο CLT, είναι αυτός που φυσικά, με πολλούς άλλους, ξυλοκοπήθηκε για πώληση βιολογικών προϊόντων, καθαρός , στα ρουμανικά δίκτυα.
Στη Γαλλία, εάν ένας εμπορικός επενδυτής επιθυμεί τη βοήθεια του δημαρχείου για κατασκευή, νομιμοποίηση, αδειοδοτήσεις κ.λπ., τότε θα πρέπει να δεχτεί την υποστήριξη των τοπικών παραγωγών και να υπογράψει δέσμευση με αυτή την έννοια. Η σχέση διοίκησης – εταιρείας – αγρότη είναι ειλικρινής, εδραιώνεται μια εξίσωση με απλή λύση, χωρίς πολλές επευφημίες, χωρίς όνομα σε αμέτρητες δυνάμεις. Απλός. Καθορίζεται το ποσοστό εκπροσώπησης των τοπικών παραγωγών. Πάνω από το 70 τοις εκατό λαχανικά και φρούτα. Όλοι κερδίζουν. Και οι καταναλωτές έχουν πρόσβαση σε φυσικά προϊόντα, που δεν εισάγονται από την Κίνα, ούτε από εργοστάσια τεχνητών κρεάτων, ούτε από λεγόμενες καλλιέργειες που ελέγχονται από άγνωστα χημικά και δηλητήρια. Δεν έχω ακούσει ποτέ για μια τέτοια πρωτοβουλία στη Ρουμανία, αν και η Τιμισοάρα, η οποία έχει περισσότερα από 1000 βραβεία και καινοτομίες τα τελευταία 200 χρόνια, θα μπορούσε να είχε δώσει το σήμα. Η Τιμισοάρα θα είχε ακόμη χρόνο να είναι η πρώτη, για άλλη μια φορά, στη Ρουμανία που θα το έκανε… ακόμα κι αν δεν ήταν μια απόλυτη πρώτη, αλλά η επανέναρξη ενός μοντέλου καλής πρακτικής. Υπάρχουν πολλοί τοπικοί παραγωγοί στις περιαστικές περιοχές της Τιμισοάρα, σε Șag, Săcălaz, Ghiroda, Chișoda, που θα έρχονταν με μεγάλη χαρά να προσφέρουν τα προϊόντα τους, και εμείς, οι καταναλωτές, να είμαστε χαρούμενοι, τουλάχιστον να έχουμε την αίσθηση ότι παλεύουμε για την υγεία…
Η Ελλάδα, πρότυπο αξιοπρέπειας για ό,τι είναι ελληνικό, προωθεί τη δικτύωση με τοπικά ή τοπικά προϊόντα, αλλά χωρίς καμία υποκρισία, χωρίς το ψεύτικο κλείσιμο του ματιού μιας αυτοσχέδιας διπλωματίας, αφεντικά και υπάλληλοι λένε: «Όχι, δεν είναι από την Τουρκία. Τίποτα δεν έρχεται από την Τουρκία! Όλα έρχονται από την Ελλάδα! » Η ευχαρίστηση να αγοράζεις καρπούζι, μήλα, πορτοκάλια, ελιές, σύκα, κουμ κουάτ (μόνο στην Κέρκυρα, ένα μυστήριο, αλλά γίνεται μόνο στην Κέρκυρα), γνωρίζοντας ότι καίγονται από τον απίστευτο ήλιο αυτής της ευλογημένης γης, τα πάντα γεννούν γεύση, κάτι δύσκολο να εξηγηθεί.
Το ίδιο νιώθει κανείς όταν δαγκώνει ένα αυθεντικό ροδάκινο, από ένα περιβόλι όχι ραντισμένο με δηλητήρια, όταν οι χυμοί του τρέχουν από άτεχνα χέρια, αλλά χαρούμενος για αυτό το δώρο. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα να χάσουμε την εσωτερική, μοναδική χαρά της επαφής με τη φύση, το έργο του Θεού.
Η υποκρισία των μεγάλων αλυσίδων είναι αμέτρητη. Ο κατασκευαστής θέλει να πουλήσει; Λοιπόν, η ενδιάμεση εταιρεία είναι από τη Brăila ή το Galați. Να τους τα πουλήσουν, και αυτοί… σε αλυσίδες καταστημάτων εκτός του PROFI. Τι διεστραμμένη σύνδεση υπάρχει; Ποιος αποφασίζει; Ποιος ρωτάει; Αυτές οι ερωτήσεις θα αποτελέσουν μέρος της δημοσιογραφικής έρευνας.
Μοναδικές οι ντομάτες και τα αγγούρια που παράγονται στο Șag, στα ακαλλιέργητα θερμοκήπια του Adrian Orza!
ΥΓ: Αυτό το κείμενο δεν είναι “εμπορική τοποθέτηση προϊόντος”
σχόλια
“Certified introvert. Devoted internet fanatic. Delightfully charming troublemaker. Thinker.”
