Στην αρχαία Ελλάδα, ηλίθιοι θεωρούνταν όσοι δεν συμμετείχαν στη ζωή της κοινότητας, που δεν ασχολούνταν με την πολιτική και ζούσαν απομονωμένοι μακριά από τη γνώση. Κατά κάποιον τρόπο, οι Έλληνες πίστευαν ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε ανόητος, αδαής δηλαδή και ότι στην ενηλικίωση, με την άμεση βοήθεια της εκπαίδευσης, έγινε πολίτης.

Με παρέκταση κατά κάποιο τρόπο, με αστική έννοια φυσικά, ο καθένας μπορεί να είναι ηλίθιος. Από αγράμματους, κοινωνικούς λειτουργούς, εργάτες, αγρότες, διανοούμενους, μέχρι μέλη πολιτικών κομμάτων… Η χώρα είναι γεμάτη ηλίθιους. Άκουσα ότι τα editorial έχουν γίνει μόδα. Έτσι, για να μην φαίνομαι πιο χαζός από εμένα, ορκίζομαι στην πρωτοποριακή μου γραβάτα ότι δεν πρόκειται για editorial. Έχω μεγάλες επιφυλάξεις για τις ναρκισσιστικές μου ικανότητες, οπότε δεν φιλιέμαι στον καθρέφτη.

Δεν είμαι και έξυπνος. Θα ήμουν έξυπνος αν είχα πάει στους Τούρκους τον Ιανουάριο του 1990 για το εμπόρευμα και άνοιγα μαγαζί. Οι νευρώνες μου μειώνονταν με κάθε ετήσια απογραφή και μετά το φαινόμενο της πλατείας του Πανεπιστημίου, και μετά την εκλογή των Iliescu 1992, Constantinescu 1996 κ.λπ.

Περιέργως, ένα πράγμα κέρδισα μετά τα δεινά του 1989: Μπορώ να γράφω ελεύθερα. Είχα κάποιους φόβους να χάσω ακόμη και μετά την πρωθυπουργία του Adrian Năstase. Ήταν τρόμος στις μηχανές, παραθέτω αστραπιαία, και η διαδρομή από τον ηλίθιο-πολίτη πίσω στον ηλίθιο φαινόταν μη αναστρέψιμη.

Η αγαπημένη μου και αγαπητή χώρα, που γιόρτασε τα εκατό χρόνια της πριν από τέσσερα χρόνια, είναι μια τόσο ενδιαφέρουσα χώρα που μερικές φορές χάνεσαι μέσα της. Τη γοητεία δεν την δίνει ο πλούτος ή το όμορφο ανάγλυφο, αλλά οι κάτοικοι. “Χώρα μου των πολλών ποταμών, και φύλλων, και λουλουδιών, έχεις μέσα σου έναν πληθυσμό πολλών κατοίκων«…Αυτοί είναι κατασκευασμένοι, παράξενοι στίχοι που υποδηλώνουν ένα ανόητο, ξερό χιούμορ αμέτρητης κοινωνικής βαρύτητας. Είμαστε πολλοί κάτοικοι, αρκετοί πολίτες, αλλά η πλειοψηφία του πληθυσμού αποτελείται από ηλίθιους.

Τελικά, είναι πιο εύκολο να είσαι ανόητος παρά να νοιάζεσαι. Πρέπει να πληγώσεις τα πατίνια των άλλων, να βγεις για μια καλύτερη ζωή, δηλαδή ένα Golf ή μια δεύτερη BMW, για να μπορέσεις να έρθεις στη χώρα διακοπές με χιλιάδες βαλίτσες με δώρα για να σκοτώσεις τους γείτονες στα δύσκολα. Και μετά πέτα το τσιγάρο στο τζάμι του αυτοκινήτου γνωρίζοντας ότι η χώρα είναι γεμάτη ηλίθιους, θα θεωρηθείς πονηρός. Η ψήφος σας, είτε την ρίξετε είτε όχι, θεωρείται συνηθισμένη όπως το φυσιολογικό προϊόν ενός pampers. “Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική. Έχω τη δουλειά μου έξω, κερδίζω καλά, τα δικά μου είναι καλά, τα παιδιά έχουν τον τελευταίο τύπο smartphone, η γυναίκα μου έχει ρούχα εταιρείας. Ξέρω γιατί πυροβολώ”. Είναι σαν τα νεογέννητα μωρά. Έχω γάλα, τακ. Δεν έχω γάλα, φώναξε. Η πανδημία και ο πόλεμος στην Ουκρανία έχουν φτάσει και η σκόνη έχει μαζευτεί. Γάλα σε σκόνη.

Το πρωτότυπο του Ρουμάνου ηλίθιου δεν αφορά κόμματα και δόγματα. Τα κόμματα είναι γεμάτα ηλίθιους. Υπάρχουν ηλίθιοι στην κυβέρνηση. Υπάρχουν ηλίθιοι στη Βουλή. Άνθρωποι που δεν κάνουν πολιτική ακόμα κι αν λένε ότι κάνουν πολιτική αυξάνοντας πρώτα τους μισθούς τους πριν από αυτούς που τους ψήφισαν. Η μορφή του πατέντα εγωισμού έχει την αξία της βλακείας: κουράστηκα, τα υπόλοιπα φαίνονται.

Μάλλον σε βαρέθηκα. Θα τελειώσω με μερικές ερωτήσεις που δεν χρειάζεται να απαντήσετε, ειδικά από έναν τρανταχτό που πιστεύει ότι δεν έχει σημασία πόσο φαγητό γεμίζει το ψυγείο του. Ήταν ηλίθιος ο Dragnea; Ταρισεάνου; Iordash; Πλεσοϊάνου; Olguţa; Χορεύτρια? Όρμπαν; Πόσο? Δέσμη? Τσιόλος; Χούνορ; Τσιολάκου; Σάιμον; Βάλανος; Ο Ιωάννης; Και πολλά άλλα…

Αν είναι ηλίθιοι όπως τους έκανε η μητέρα τους και όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, τότε είμαστε πραγματικά ηλίθιοι. Και πολλά.

Καλό Πάσχα!