Ο István Kazai μίλησε αναλυτικά για τον φετινό αγώνα γύρω από τη λίμνη Balaton, τις δυσκολίες, τις επιτυχίες, τα λάθη και τις εμπειρίες. Πριν μπούμε στη μεγαλύτερη πρόκληση φέτος και στην καριέρα του ως ultrarunner, του ζητήσαμε να συστηθεί ως ultrarunner. Ήμασταν περίεργοι να μάθουμε πόσους διαγωνισμούς ultra είχατε συμμετάσχει στο Ultrabalat 2024 και πόσο καιρό κάνατε ultra.

– Ξαφνικά δεν μπορώ να πω ακριβώς πόσο καιρό κάνω ultra, αλλά ξέρω ότι άρχισα να τρέχω το 2017 – Ο István Kazai κοιτάζει πίσω. – Υπάρχει μια ταινία που ονομάζεται Ultra, μια ταινία του Balázs Simonyi, η οποία είναι συγκεκριμένα για το Σπάρταθλο. Τον είδα στα τέλη του 2017 και αμέσως μετά είπα στον εαυτό μου: «Θέλω να συμμετάσχω σε αυτόν τον διαγωνισμό, θέλω να το ζήσω αυτό, αυτός ο διαγωνισμός είναι το όνειρό μου από εδώ και πέρα». Μετά από αυτό, γνώρισα ultra runners και έγινα φίλος μαζί τους. Άλλωστε ο άνθρωπος είναι σαν τους γύρω του. Μπήκα σε αυτό το περιβάλλον και με μόλυναν με αυτή την αγάπη. Με πήραν μαζί τους σε τρεξίματα και με τον καιρό με έπεισαν να ξεκινήσω έναν μαραθώνιο, μετά να τρέξω έναν αγώνα έξι ωρών και με έπεισαν. Έχω τρέξει πολλούς αγώνες έξι ωρών από τότε που θεωρούσα τον εαυτό μου δρομέα, νομίζω τουλάχιστον τρεις ή τέσσερις το χρόνο. Δεν ξέρω τον ακριβή αριθμό, αλλά νομίζω ότι πρέπει να έχω κάνει αγώνα τριάντα έξι ωρών. Έχω δύο αγώνες άνω των διακοσίων χιλιομέτρων, αυτά τα δύο Ultrabalat, κάλυψα τα 81 και 160 χιλιόμετρα του αγώνα της Κορίνθου από την Baja στο Szekszárd, ολοκλήρωσα επίσης την ομαλή πίστα και τη διπλή πίστα της λίμνης Tisza – η ομαλή πίστα είναι 65 , διπλό και 130 χιλιόμετρα – όπου κατάφερα να τερματίσω στην τέταρτη θέση. Ξεκίνησα επίσης τον αγώνα των εκατό χιλιομέτρων γύρω από τη λίμνη Ομσκ τρεις φορές. Και φέτος, στο Balaton, έτρεξα την ultra απόσταση για τρίτη φορά.

– Για μένα, το τρέξιμο ως άθλημα είναι στην πραγματικότητα μια νέα εξέλιξη – κάνει μια κάπως εκπληκτική δήλωση. – Μπήκα στο στρατό το 1998, πριν ήμουν παλαιστής. Δεν πήγε άσχημα, κέρδισα πανελλήνια πρωταθλήματα στην πάλη, μετά στρατεύτηκα και μετά το στρατό σταμάτησα την πάλη, ουσιαστικά παράτησα το άθλημα. Έμεινα ενεργός, είχα χόμπι, άλλοτε έκανα αλεξίπτωτο πλαγιάς, άλλοτε μόντελιζα. Μετά, μετά από λίγο, άρχισα να έχω σοβαρή έλλειψη κίνησης. Στην αρχή ήμουν εντάξει με την παθητική επιθυμία. Κοίταξα τους δρομείς και τους ζήλεψα, λέγοντας: «Λοιπόν, είναι καλό που έχει τη δύναμη να το κάνει». Τότε μια μέρα γυρίζαμε σπίτι από τα ψώνια και έβλεπα τους δρομείς στο δρόμο. Αυτή η στιγμή με ενέπνευσε ξαφνικά. Πήγα σπίτι, ντύθηκα και έτρεξα τα πρώτα μου δύο μίλια. Ήταν δύσκολο να φας τόσο πολύ, αλλά ήξερα ότι όλοι συνήθως ξεκινούν με αυτή τη δόση. Μετά από αυτό έτρεξα δύο χιλιόμετρα πολλές φορές, έγινε όλο και καλύτερο, μετά πήγα σε τέσσερα χιλιόμετρα, μετά έξι, οκτώ και τελικά δέκα. Σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Στην απόσταση των δέκα χιλιομέτρων, κρατήθηκα για λίγο και μετά, μετά από παρότρυνση ενός φίλου, έτρεξα τον πρώτο μου ημιμαραθώνιο. Δεν ήταν καν ανταγωνιστικός αγώνας. Ο πρώτος αγώνας στον οποίο συμμετείχα ήταν ένας αγώνας έξι ωρών. Όλα αυτά λοιπόν έγιναν μετά το 2017. Πώς να το θέσω, στην πραγματικότητα έκανα αυτή τη μεταμόρφωση σε ultrarunner με ένα γρήγορο παπούτσι, με όλα τα γοητεία και τα ελαττώματα της αυτοδίδακτης μεθόδου, γιατί, για να είμαι ειλικρινής, δεν είναι έτσι πρέπει να γίνει.