Η Ελλάδα έχει μια καταπληκτική περιοχή που ελάχιστοι γνωρίζουν και ακόμη λιγότεροι την επισκέπτονται. Περιτριγυρισμένη από βουνά στη μέση της χώρας, η περιοχή είναι εντελώς απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο και ονομάζεται Άγραφα.

Ο BBC σύμφωνα με την αναφορά του, σε ελεύθερη μετάφραση στα ελληνικά, αυτό σημαίνει: άγραφο. Ο λόγος είναι ότι όταν ο στρατός της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας πέρασε από την περιοχή, τη θεωρούσαν τόσο απομονωμένη που δεν μπορούσαν καν να την ορίσουν στους χάρτες τους, οπότε θεωρούνταν ανεξερεύνητη για πολύ καιρό.

Αργότερα και οι Τούρκοι θεώρησαν ότι η περιοχή ήταν τόσο δυσπρόσιτη που δεν άξιζε τον κόπο. Τα Άγραφα ήταν λοιπόν μια από τις σπάνιες περιοχές της Ελλάδας που η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν κατέλαβε ποτέ.

Στα μέσα του 1800, μετά την ανακήρυξη του Βασιλείου της Ελλάδας, οι κάτοικοι της περιοχής παρέμεναν φτωχοί και μοναχικοί, έτσι πολλοί άνθρωποι έφυγαν για να εγκατασταθούν σε πιο κατοικήσιμες περιοχές.

Είναι τόσο λίγες οι πεδιάδες στην περιοχή των Αγράφων που οι περισσότεροι οικισμοί είναι χτισμένοι σε πλαγιές και είναι δύσκολο να προσπελαστούν. Ηλικιωμένοι κάτοικοι είπαν στον ρεπόρτερ της εφημερίδας ότι κάποτε στο σχολείο Φραγκίστας σε ένα από τα χωριά φοιτούσαν 70 μαθητές και όλοι φοιτούσαν στην ίδια αίθουσα. Σήμερα δεν υπάρχουν άλλα παιδιά, το σχολείο είναι κλειστό εδώ και 20 χρόνια.

Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ναζί πήραν τον έλεγχο της περιοχής, ακολουθώντας πιθανώς τα μονοπάτια των βοσκών για να φτάσουν εκεί. Έμειναν δύο μέρες και μετά έκαψαν τα πάντα. Η αντίσταση των κατοίκων ήταν ισχυρή, τα Άγραφα ήταν από τα πρώτα που απελευθερώθηκαν από τη ναζιστική κατοχή τον Αύγουστο του 1943.

Όμως το πρόβλημα δεν τελειώνει εκεί. Ακόμη και πριν από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην Ελλάδα ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος που διχάζει τη χώρα. Και αυτή η δυαδικότητα, αν και εξ ορισμού σε μικρότερο βαθμό, έγινε αισθητή και στην περιοχή των Αγράφων.

Τα Άγραφα είναι τόσο διαφορετικά όσο και απέραντα. Το διασχίζουν τρία υπέροχα ποτάμια και αρκούδες και λύκοι βρίσκουν καταφύγιο στα ατελείωτα δάση. Τα χωριά είναι αναγνωρίσιμα μόνο από μακριά από τα σπίτια με τις κόκκινες στέγες, γιατί με τον καιρό τα σπίτια έχουν ενσωματωθεί στη φύση.

Δεδομένου ότι το τοπίο ανταγωνίζεται τις Άλπεις σε ορισμένα μέρη, οι ντόπιοι αποκαλούν τα Άγραφα την Ελβετία της Ελλάδας, παρόλο που δεν έχουν πίστες σκι παγκόσμιας κλάσης. Δεν έγινε απογραφή εδώ πριν από τη δεκαετία του 1950. Σήμερα, περίπου 11.000 άνθρωποι ζουν σε όλη την περιοχή. Η ηλεκτρική ενέργεια εισήχθη μόλις το 1980 και ακόμα ονειρευόμαστε να δούμε τσιμεντένιους δρόμους.

Η απομόνωση ήταν και ευλογία και κατάρα για τα Άγραφα. Έχουμε καταφέρει να διατηρήσουμε τον παραδοσιακό τρόπο ζωής, τη χλωρίδα και την πανίδα της Εδέμ, αλλά είναι πολύ δύσκολο να ζεις εδώ. Οι χειμώνες είναι εξαιρετικά μεγάλοι και βάναυσοι

είπε ο Θωμάς Νταβαρινός.

Ως περήφανος ντόπιος, ο άντρας μίλησε ότι μεγάλωσε με 11 αδέρφια σε ένα σπίτι χωρίς ρεύμα. Οι γονείς του ήταν βοσκοί, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να βγουν τα προς το ζην εδώ. Αν και εργάστηκε για πολλά χρόνια στα ελληνικά νησιά και στην Αθήνα, η καρδιά του έμενε πάντα εδώ. Πριν από δέκα χρόνια αποφάσισε να μετακομίσει και ίδρυσε τον Ορειβατικό Σύλλογο Αγράφων.

Δεν υπήρχε τίποτα εδώ. Τίποτα. Μόνο βουνά, ποτάμια και δάση. Γι’ αυτό έπρεπε να ξεκινήσω από το μηδέν, να βρω κάτι

εξήγησε χαμογελώντας.

Σιγά σιγά άρχισε να φτιάχνει μονοπάτια πεζοπορίας στις βραχώδεις περιοχές, στη συνέχεια οργάνωσε εκδρομές με καγιάκ και άλλα ψυχαγωγικά προγράμματα στην περιοχή.

Στην αρχή όλοι νόμιζαν ότι ήταν τρελός, αλλά σιγά σιγά έφτασαν τουρίστες, κυρίως από την περιοχή της Αθήνας. Σήμερα, ο σύλλογος αριθμεί 200 μέλη, μεταξύ των οποίων αρκετοί έμπειροι τουριστικοί οδηγοί.

Ήθελα να δείξω ότι υπάρχει δυνατότητα και στον τουρισμό εδώ. Ήθελα να βάλω τα Άγραφα στον χάρτη

αυτός θυμάται.

Αν και έχει πολλή δουλειά ακόμα, βρίσκεται στο δρόμο για να κάνει γνωστή την ελληνική Ελβετία σε όλο τον κόσμο.