Ο σύμβουλος του Klaus Iohannis στο Τμήμα Οικονομικών και Κοινωνικών Πολιτικών, οικονομολόγος Cosmin Marinescu, έκανε απολογισμό της ανάπτυξης της Ρουμανίας μετά την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

«Στην εξέλιξη ενός έθνους, είναι σημαντικό να κοιτάμε πίσω, να έχουμε επίγνωση της προόδου που έχει σημειωθεί αλλά και να έχουμε την πεποίθηση ότι το παρόν δεν μπορεί να διαχωριστεί από την ιστορία, γιατί η εξάρτηση από το μονοπάτι είναι ένας αμετάβλητος παράγοντας οικονομικών και κοινωνικών αλλαγών στο Ταυτόχρονα, είναι σημαντικό να κοιτάξουμε γύρω μας, να κατανοήσουμε τις έννοιες και τις τάσεις του τρέχοντος μετασχηματισμού ή της εξελικτικής αλλαγής, τις κατευθύνσεις για την αποκωδικοποίηση και την εκμετάλλευση με έναν αναμενόμενο τρόπο προς όφελος ενός βέλτιστα απαραίτητου οράματος ανάπτυξης.

Η παρατήρηση του ταξιδιού της Ρουμανίας στο ευρωπαϊκό πλαίσιο είναι πάνω από όλα μια διαδικασία επιβεβαίωσης της ταυτότητάς μας σε μια Ευρώπη που αλλάζει ταχέως, μια ενδοσκόπηση του τι είμαστε και μια προβολή αυτού που θέλουμε να γίνουμε. Σε αυτό το πλαίσιο, η αλλαγή παραδείγματος γίνεται συλλογική επιταγή, που δημιουργείται από νέες οικονομικές πραγματικότητες και την ανάγκη να επιβεβαιωθούν εκ νέου οι αξίες και οι αρχές που μας καθορίζουν ως Ευρωπαίους», έγραψε ο Κοσμίν Μαρινέσκου. στο blog του.

I. Η εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης: από τα θεμέλια σε ένα νέο παράδειγμα

Η διακήρυξη του Robert Schuman της 9ης Μαΐου 1950 θεωρείται το πρώτο βήμα προς αυτό που σημαίνει σήμερα το ευρωπαϊκό εγχείρημα: μια Ένωση χωρών που τηρούν κοινές αρχές, με την ειρήνη και την αλληλεγγύη να είναι οι βασικοί πυλώνες της ευρωπαϊκής οικοδόμησης. Όμως, αυτή η ειρήνη των επτά και πλέον δεκαετιών, από την οποία επωφελούμαστε ακόμη σήμερα, όλοι οι πολίτες της Ένωσης, ξεκίνησε από έναν οικονομικό στόχο. Η ένωση δύο μεγάλων ηπειρωτικών βιομηχανιών, του χάλυβα και του άνθρακα, τερμάτισε τον πόλεμο στην Ευρώπη πριν από 74 χρόνια.

Η αλληλεγγύη είναι η αρχή ότι τα κράτη που έχουν ενταχθεί διαδοχικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν υποβληθεί σε εσωτερικές προκλήσεις, ιδίως όσον αφορά τις αποκλίσεις, ακόμη και τις διαφορές Ανατολής-Δύσης. Η ιστορία μάς υπενθυμίζει ότι χωρίς συνεχείς προσαρμογές και αναθεωρήσεις των χώρων, το όραμα μπορεί να γίνει περιορισμένο ή ανεπαρκές απέναντι στις τρέχουσες και μελλοντικές προκλήσεις.

Επί του παρόντος, η Ένωση στο σύνολό της αντιμετωπίζει παγκόσμιες οικονομικές προκλήσεις που απειλούν τη θέση του ευρωπαϊκού μπλοκ στην παγκόσμια οικονομία, αλλά και εσωτερικές πολιτικές προκλήσεις που υπονομεύουν την πολιτική σταθερότητα σε επίπεδο Ένωσης στο πλαίσιο της κρίσης. άνοδος ριζοσπαστικών και εξτρεμιστικών πολιτικών ρευμάτων, όπως συμβαίνει αυτές τις μέρες στη Γαλλία, αλλά όχι μόνο.

Σήμερα, η Ένωση έχει 27 χώρες και αυτή η ποικιλομορφία έχει τροποποιήσει σημαντικά την εσωτερική της δυναμική. Τα οικονομικά μεγέθη και οι αποφάσεις που διαμορφώνουν το πεπρωμένο της ΕΕ επηρεάζονται ή πρέπει τώρα να επηρεάζονται και από τα 27 κράτη μέλη. Και αυτή η πτυχή απαιτεί, στο επίπεδο της ευρωπαϊκής θεσμικής οικοδόμησης, νέες λεπτές προσαρμογές για την εδραίωση της συνοχής και της βιωσιμότητας εντός της εκτεταμένης ευρωπαϊκής οικογένειας.

Στο σημερινό παγκόσμιο πλαίσιο, η οικονομική ανταγωνιστικότητα πρέπει να γίνει η επιτακτική ανάγκη ενός νέου οράματος ανάπτυξης σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η επιβεβαίωση μιας αλλαγής κατεύθυνσης ξεκινά με μια προσεκτική αξιολόγηση των υπαρχόντων πόρων και των μελλοντικών ευκαιριών, συνεχίζοντας την οικονομική ιδέα ότι η ευημερία ορισμένων εθνών παρέχει επίσης ευκαιρίες ανάπτυξης σε άλλα. Κοινοί οικονομικοί στόχοι τερματίζουν τους πολέμους και φέρνουν ειρήνη.

Η Ένωση πρέπει να προσαρμόσει το όραμά της στην αυθεντική ευρωπαϊκή της ταυτότητα, ως σύνολο αξιών και αρχών, έτσι ώστε το όλο αποτέλεσμα να έχει απήχηση στις ευρωπαϊκές φιλοδοξίες. Η ιδιότητα μέλους δεν αντιπροσωπεύει ένα μοντέλο επαγωγής, αλλά αμφίδρομης συνεργασίας για ένα εξελιγμένο σύνολο που γνώρισαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, αναλαμβάνοντας τις δημόσιες πολιτικές και επωφελούμενοι από την απορρόφηση κεφαλαίων. Πρέπει όμως να υπάρχει και ένα συμπέρασμα. Η ΕΕ μπορεί να διδαχθεί από την εμπειρία των μοντέλων μετάβασης που βιώνουν οι Ανατολικοευρωπαίοι, που χαρακτηρίζονται από θεσμικούς μετασχηματισμούς και πολιτική αστάθεια, προκειμένου να δημιουργήσει μια ανώτερη ρύθμιση, ικανή να ανταποκριθεί στις φιλοδοξίες της Ένωσης ως σχετικού παράγοντα στην παγκόσμια σκηνή.

Αυτή η εξέλιξη δεν περιορίζεται στην εσωτερική εδραίωση και συνοχή της ΕΕ, αλλά στοχεύει επίσης σε μια αναμενόμενη και ώριμη προσέγγιση της ποικιλομορφίας των μελλοντικών αποτελεσμάτων και προκλήσεων. Οι ιδιαιτερότητες των κρατών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης φαίνεται να συνεχίζουν να καθοδηγούν το ευρωπαϊκό εγχείρημα, αποδεικνύοντας ότι η Ένωση δεν έχει προβλέψει πλήρως την κλίμακα όλων των προκλήσεων που προκύπτουν από τη διεύρυνση. Κατανοώντας τα σωστά, η ΕΕ μπορεί να ενισχύσει τα θεμέλιά της και να μεγιστοποιήσει τις στρατηγικές ευκαιρίες της.

Χρειαζόμαστε μια αλλαγή παραδείγματος, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Σήμερα, η ίδια η Ευρώπη πρέπει να επανεκτιμήσει τις προτεραιότητες και τις φιλοδοξίες της, για να αποφύγει την παγίδα των εξιδανικευμένων στόχων, που μπορούν να παραλύσουν την ευρωπαϊκή οικονομική «μηχανή» – ουσιαστικό πλεονέκτημα για τη διατήρηση της συνάφειας και της επιρροής της ΕΕ στην παγκόσμια σκηνή.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δημιουργήσει έναν μηχανισμό που βασίζεται στη συνεργασία και τη συνοχή, ο οποίος τώρα εξελίσσεται σε 27 φορείς. Προκειμένου να επιτευχθεί ο συγχρονισμός στο νέο σύνολο, 27 χώρες έχουν πλέον κοινή κανονιστική γραμμή, πρόσβαση στην ενιαία αγορά, ελεύθερη κυκλοφορία των πολιτών και εθνικές οικονομίες που προοδεύουν συνεχώς, ποσοτικά και ποιοτικά.

Υπό την πίεση της μεταπανδημικής ανασυγκρότησης και με μια ήπειρο της οποίας τα ανατολικά σύνορα καπνίζουν, η Ένωση πρέπει να στρέψει το βλέμμα της για άλλη μια φορά προς τη δική της ουσία και προς τους πολίτες της. Αντιμετωπίζουμε μεγάλες προκλήσεις, ορισμένες από τις οποίες είναι επείγουσες, όπως η άνευ προηγουμένου δημογραφική γήρανση και η κλιματική αλλαγή, προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν μέσω κατάλληλων πολιτικών που παρέχουν ρεαλιστικές και αποτελεσματικές απαντήσεις, διαφορετικά οι συνέπειες θα γίνουν αισθητές σε βάθος και μακροπρόθεσμα.

Χωρίς ένα ρεαλιστικό και αποτελεσματικό οικονομικό όραμα, η Ευρώπη κινδυνεύει να εξαφανιστεί δημογραφικά, μετατρέποντας την έκφραση «γηραιά ήπειρος» σε μια σκληρή πραγματικότητα, δύσκολο να ξεπεραστεί. Οι τρέχουσες πολιτικές βαραίνουν τους ώμους ενός γηράσκοντος πληθυσμού και η οικονομία χάνει ανταγωνιστικότητα. Επιπλέον, η σταδιακή παρακμή του πραγματικού οικονομικού φιλελευθερισμού κινδυνεύει να επιβραδύνει την πρόοδο των ευρωπαϊκών εθνών ή ακόμη και να την αναστρέψει.

Ολόκληρη η ανάλυση μπορείτε να δείτε ΕΔΩ.