Θρησκεία και πολιτική εξουσία στον αρχαίο ελληνικό κόσμο Οι πολιτικές διδασκαλίες και πρακτικές της κλασικής αρχαιότητας συνέβαλαν στη διαμόρφωση της εικόνας της κλασικής πολιτικής οργάνωσης.

Θρησκεία και πολιτική εξουσία στον αρχαίο ελληνικό κόσμο Οι πολιτικές διδασκαλίες και πρακτικές της κλασικής αρχαιότητας συνέβαλαν στη διαμόρφωση της εικόνας της κλασικής πολιτικής οργάνωσης.

Στις μέρες μας, ο δικαστής είναι ένας άνθρωπος ειδικά εκπαιδευμένος για να ασκεί τα καθήκοντά του, η εργασία του αμείβεται, περιλαμβάνεται επίσημα στη θέση που κατέχει. Στην αρχαιότητα, σε όλο τον ελληνικό κόσμο, ο δικαστής συνδύαζε πολιτική και θρησκευτική εξουσία.

Πρώην δικαστές, θρησκευτικά αγιασμένοι

Έτσι, από το έτος 683 π.Χ., ένας από τους άρχοντες της Αθήνας συνέχισε να αποκαλείται βασιλιάς (βασιλεύς), έχοντας όμως μόνο θρησκευτικές αποδόσεις. Οι δικαστές φορούσαν ιερά στέφανα από φύλλα μυρτιάς. Ήταν ντυμένοι στα λευκά (ιερό χρώμα), και τους απαγορευόταν να κουβαλούν μαζί τους όπλα μέσα στο φρούριο. Ο πολίτης, ως οικογενειάρχης, ήταν ιερέας του σπιτιού του. Θα μπορούσε να εκλεγεί δικαστής μόνο αν διαπιστωνόταν ότι είχε εκπληρώσει τις θρησκευτικές του υποχρεώσεις.

Η θρησκεία στην αρχαία Ελλάδα. Τι μας διδάσκει ο Αθηναίος φιλόσοφος Πλάτωνας

Αποκαλύπτοντας τη σύνδεση μεταξύ πολιτικών θεσμών και θρησκείας στον ελληνικό κόσμο, Πλάτων διευκρινίστε: «Για τον άνθρωπο που έχει ορίσει η μοίρα, λέμε ότι τον αγαπά η θεότητα και θεωρούμε ότι έχει δίκιο να μας οδηγεί. Καταφεύγουμε στην κλήρωση, αφήνοντας τους θεούς να διαλέγουν αυτούς που τους ευχαριστούν, για όλους τους δικαστές που έχουν οποιαδήποτε σχέση με ιερά πράγματα (…). Ο δικαστής πρέπει να προέρχεται από καθαρή οικογένεια”. Η κλήρωση δεν ήταν τυχερό παιχνίδι. Αντιπροσώπευε την άμεση βούληση των θεών. Έτσι, στο πρόσωπο του αρχαίου δικαστή, έφεραν το ιερατείο, τη δικαιοσύνη και τη στρατιωτική ηγεσία. Ο δικαστής αντιπροσώπευε την ακρόπολη, που ορίστηκε ως θρησκευτικός σύλλογος.

Έτσι, οι αρχαίοι Έλληνες έδιναν θεμελιώδη σημασία στην πολιτική πράξη. Ήταν ουσιαστικά προέκταση της ιερής και θρησκευτικής πράξης. Ήταν κάτι που απαιτούσε σεβασμό, υπεράσπιση του φρουρίου, διάσωση συμπολιτών. Δεν είναι τυχαίο που σήμερα οι πολιτικοί ορκίζονται να σέβονται το Σύνταγμα και τους νόμους της χώρας. Όσο κι αν προσπάθησαν κάποια ολοκληρωτικά καθεστώτα, η ιερή πράξη δεν μπορούσε να αφαιρεθεί από την πολιτική οργάνωση ενός κράτους.

Τα πολιτικά παραδείγματα της αρχαίας Ελλάδας μας δείχνουν ρεαλισμό. Πραγματισμός που επιδείχθηκε αργότερα από σύγχρονους και σύγχρονους φορείς λήψης πολιτικών αποφάσεων στην Ευρώπη και στον κόσμο γενικότερα.