Η ρητορική στην πολιτική λειτουργεί. Και πάντα καλός σε όλα. Θα τους ακούτε πάντα να μιλούν υπέροχα, σε μελλοντικό χρόνο, για φαντασμαγορία που έχει σχεδιαστεί αποκλειστικά για να κατακτήσει τα νωχελικά μυαλά των ευκολόπιστων. «Θα το κάνουμε και θα κάνουμε παρέα». Αυτό ακούμε εδώ και τρεις δεκαετίες, σαν σπασμένο δίσκο που επαναλαμβάνει συνεχώς ένα κομμάτι μελωδίας. Απάτη, σε μακροοικονομικό επίπεδο, θα έλεγα.

Από εδώ και πέρα, θέμα της ημέρας είναι για άλλη μια φορά η αύξηση των συντάξεων. Οι ημιδιδακτορικοί συνεχίζουν να κάνουν υπολογισμούς στον πίνακα, οι ιδέες αναδύονται ενάντια στις ιδέες, μετατρέπονται με τη μάζα των υποσχέσεων στο «μαντέμι» βουτηγμένο στο καυτό νερό των ψεμάτων. Καμία από τις βλακείες τους δεν φαίνεται να ενισχύει την πεποίθηση των ηλικιωμένων ότι από την επόμενη χρονιά, θα ζουν… λίγο καλύτερα. Γιατί, αδερφέ μου, αφού το ταμείο είναι άδειο; Νομίζω ότι, αν η αύξηση των συντάξεων ήταν πραγματική, ο κίνδυνος να βρεθούμε στην κατάσταση της Ελλάδας πριν από δέκα χρόνια είναι άμεσος.

Μόνο που οι Έλληνες διαμαρτυρήθηκαν βίαια, στους δρόμους, όπως οι παλιοί πολεμιστές. Στην Ελλάδα βγήκαν όλοι στους δρόμους, οδοντίατροι, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, σιδηροδρομικοί, δάσκαλοι, δικηγόροι, φαρμακοποιοί, ταξιτζήδες και δημοσιογράφοι. Για αυτούς, εχθροί του λαού δεν ήταν μόνο οι πολιτικοί που τους είχαν οδηγήσει στην καταστροφή, αλλά και οι υπάλληλοι του ΔΝΤ και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

«Η πλουτοκρατία (οι πλούσιοι που κατέχουν την εξουσία) πρέπει να πληρώσει για την κρίση», φώναζε το πλήθος. Ήταν ακόμα η κρίση δημόσιου χρέους. Στη χώρα μας δεν υπάρχει κανείς να κλάψει, κανείς δεν είναι έτοιμος να αντέξει το κρύο διαδηλώνοντας στους δρόμους. Τι τους νοιάζει τους γέροντές μας που ταπεινώνονται χρόνο με τον χρόνο, παλεύοντας να επιβιώσουν από τις καταστροφές των θαμώνων στις άνυδρες ζώνες της Αφρικής; Έχεις μπαμπά, τρως, όχι, υποφέρεις, μέχρι να μπει ένα μικρό ζώο στο στόχο του δόρατος.

Εκείνα τα χρόνια, ο Μπασέσκου ήθελε να “ζήσουμε καλά!”, αλλά ήταν πάντα δύσκολο για πολλούς από εμάς, ειδικά μετά την κρίση του 2011, όταν το ένα τέταρτο των μισθών των εργαζομένων από τον προϋπολογισμό ή τις συντάξεις των ηλικιωμένων έπεσε στο μαύρο τρύπα. εταιρειών αδειοδότησης ηλεκτρονικών υπολογιστών ή στη «χορηγία» γκαλά πυγμαχίας. Αργότερα, ο περιοδεύων πρόεδρος κέρδισε τη θέση του, υποσχόμενος ωστόσο μια «κανονική Ρουμανία»… και μορφωμένη. Θα υπάρχει κάτι φυσιολογικό σε αυτή τη χώρα;