Όταν ήμουν παιδί, το βιβλίο Greek Tales and Legends του Eduard Petiska ήταν στο ράφι μας. Σε μια περίπτωση, το έβγαλα με περιέργεια και το διάβασα. Με συνεπήραν αμέσως οι παλιές ελληνικές ιστορίες, ένας παράξενος κόσμος άνοιξε μπροστά μου καθώς διάβαζα τις γραμμές. Θυμάμαι ακόμα πόσο τρομακτικό ήταν όταν ο Θησέας έμπαινε όλο και πιο βαθιά στον λαβύρινθο του Μινώταυρου για να τον σκοτώσει και μετά, με τη βοήθεια του νήματος της Αριάδνης, κατάλαβε. Αυτή η αρχαία ιστορία συμβολίζει το άγνωστο της ζωής. Περιπλανιόμαστε σε έναν λαβύρινθο, μας περιμένουν αμέτρητοι κίνδυνοι, που μόνο με βοήθεια και θάρρος μπορούμε να τους ξεπεράσουμε. Χρειαζόμαστε κάποιον να μας βοηθήσει να νικήσουμε το τέρας και να μας βγάλει από ένα μέρος όπου θα χανόμασταν μόνοι. Τόσοι Μινώταυροι μας περιβάλλουν, έτοιμοι να καταρρεύσουν.

Τα τελευταία χρόνια, αρκετές χριστιανικές κοινότητες έχουν χτίσει λαβύρινθους. Πιο πρόσφατα, η Μεταρρυθμισμένη ενορία του Veszprém-Kálvin János Park κατέλαβε τη δική της. Το αρχαίο σύμβολο που χρησιμοποιείται στη χριστιανική παράδοση είναι λιγότερο γνωστό σε εμάς, αν και έχει βαθύ και σημαντικό νόημα. Ένας λαβύρινθος είναι πολύ διαφορετικός από έναν λαβύρινθο. Όπως υποδηλώνει το όνομά του, χάνεσαι στον λαβύρινθο. Πολλές διχάλες στο δρόμο, αγνώριστα μονοπάτια, αδιέξοδα. Δεν μπορούμε να βρούμε την έξοδο μόνοι μας, χρειαζόμαστε ψίχουλα, ενώ μας περιμένουν θανάσιμοι κίνδυνοι.

Ένα μονοπάτι οδηγεί στο λαβύρινθο, προς το κέντρο. Αν και το μονοπάτι είναι ελικοειδή και πολλές φορές έχουμε την εντύπωση ότι δεν κατευθυνόμαστε προς το κέντρο, τελικά φτάνουμε εκεί. Και στο κέντρο, δεν χρειάζεται να πολεμήσουμε το τέρας για να νικηθούμε, αλλά η χαρά της συνάντησης μας περιμένει.

«Το να γνωρίσεις τον εαυτό σου σημαίνει να γνωρίσεις τον Θεό που σε δημιούργησε. Το να γνωρίζεις και να σε γνωρίζουν είναι μόνο μέρος της τάξης αυτού που προσκαλεί», έγραψε ο Άγιος Ιππόλυτος του 3ου αιώνα. Αυτή είναι η ουσία του λαβύρινθου. Εκεί, στο κέντρο, συναντώ τον Θεό που με κάλεσε. Αφού πάρω το εσωτερικό μονοπάτι, τον βρίσκω στο κέντρο. Και βρίσκοντάς το, βρίσκω τον εαυτό μου.

Το βάρος της εποχής μας: ο εαυτός μας. Βάζουμε το εγώ, τον εαυτό, στη μέση, στη θέση του Θεού. Έτσι η ζωή μας γίνεται ένας όλο και πιο δύσκολος λαβύρινθος και άσκοπη περιπλάνηση. Και στον λαβύρινθο δεν μπορούμε παρά να συναντήσουμε το εγώ μας. Με τις επιθυμίες μας, τους φόβους μας, τις αγωνίες μας, τους δαίμονές μας. Εγώ ο ίδιος γίνομαι ο Μινώταυρος. Όλοι με καλούν στη μάχη, θέλουν να με νικήσουν, και συχνά πολεμώ μόνος εναντίον τους ή απλώς τους αφήνω να θρυμματιστούν από κάτω μου.

Στο κέντρο του λαβύρινθου μπορώ να συναντήσω τον αληθινό μου εαυτό. Μπορώ να αναγνωρίσω τον Θεό που με δημιούργησε και έτσι να αναγνωρίσω ποιος πραγματικά είμαι. Εκεί, μέσα μου, ο Θεός δεν με καλεί σε μια φοβερή μάχη με τον εαυτό μου, αλλά με διδάσκει να αγαπώ. Να αγαπώ και να αποδέχομαι αυτό που με βλέπει. Με ενθαρρύνει να γνωρίσω το πρόσωπο που με δημιούργησε να είμαι. Άσε με να αγκαλιάσω όλους όσους συναντώ εκεί.

Δεν χρειάζεται να περάσω μόνος μου τον λαβύρινθο. Το αποτέλεσμα του ταξιδιού μου δεν εξαρτάται από ένα λεπτό νήμα. Ενώ ο Θησέας περιπλανιόταν μόνος, μπορώ να περπατήσω το εσωτερικό μονοπάτι με συντρόφους. Υπάρχουν αυτοί που σε συνοδεύουν, αυτοί που σε βοηθούν, αυτοί που σε οδηγούν. Και υπάρχουν εκείνοι που προσκολλώνται σε μένα, τους οποίους οδηγώ.

Ο λαβύρινθος είναι κλειστός, περιτριγυρισμένος από τοίχους, οριοθετημένος. Η ουσία του είναι ο περιορισμός, η καταθλιπτική εμπειρία του χώρου. Ο λαβύρινθος είναι ανοιχτός στην κορυφή. Δεν συναντώ μόνο τον Θεό στο κέντρο, αλλά παρακολουθεί όλο μου το ταξίδι και μάλιστα στέκεται δίπλα μου μέχρι να φτάσω. Όπως στο παρελθόν με δύο μαθητές στο δρόμο για Εμμαούς. Και καθώς προχωρούσαν σωματικά, ο Ιησούς τους οδήγησε προς το κέντρο του εσωτερικού τους λαβυρίνθου, προς την ουσιαστική αναγνώριση και συνάντηση.

Το ίδιο μονοπάτι οδηγεί έξω από το λαβύρινθο, αλλά βγαίνω διαφορετικός από όταν μπήκα σε αυτόν. Η συνάντηση αλλάζει, μεταμορφώνεται. Ως αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης, ο Χριστός μεγάλωσε μέσα μου και το εγώ συρρικνώθηκε. Ο Θεός παίρνει ακόμη περισσότερο χώρο και οι επιθυμίες, οι φόβοι και τα τέρατα συρρικνώνονται και γίνονται απαραίτητα.

Υπάρχει μια διέξοδος από τον φαινομενικά απελπιστικό λαβύρινθο της ζωής μας μέσα από το κέντρο του λαβύρινθου. Έτσι η εγωκεντρική, εγωκεντρική ύπαρξή μας μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε χριστοκεντρική ζωή. Έτσι θα ισχύει η αντίφαση στα λόγια του Πλάτωνα Καράτεφ: «Η μόνη διέξοδος είναι μέσα…»

Ο συγγραφέας είναι ο προεδρεύων της παπικής μεταρρυθμισμένης ενορίας.