Λόγω των δυσκολιών της αγοράς, των αυστηρότερων περιβαλλοντικών κανονισμών και της έλλειψης πόρων, όλο και περισσότεροι κηπουροί εγκαταλείπουν τις δραστηριότητές τους. Ο τομέας θα χρειαζόταν περισσότερη υποστήριξη από ό,τι πριν, εάν δεν θέλουμε να μεταβούμε από μια πρώην υπερδύναμη φρούτων και λαχανικών σε μια χώρα εισαγωγής φρούτων και λαχανικών.

Αυτή είναι η γνώμη του Béla Horváth, ο οποίος καλλιεργεί πεπόνια από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 στο νοτιότερο τμήμα της χώρας, στο Csányoszró της κομητείας Baranya. Στα αρδευόμενα αμμώδη «πεπονόφιλα» εδάφη του Ormánság, ο καρπός καλλιεργούνταν σχεδόν σε όλα τα χωριά εκείνη την εποχή, η συνολική έκταση της οποίας έφτανε τα 6-800 στρέμματα. Ωστόσο, μετά την αλλαγή του καθεστώτος, ιταλικοί και ισπανικοί όμιλοι ανέλαβαν τις ευρωπαϊκές πωλήσεις και οι Ούγγροι καλλιεργητές πεπονιού αποσπάστηκαν σταδιακά από τις παραδοσιακές εξαγωγικές τους αγορές του βορρά.

Η περιοχή παραγωγής του Ormánság έχει επίσης συρρικνωθεί σε περίπου 150 εκτάρια, ενώ συγκεντρώθηκε στα χέρια μεγάλων αγροτών.

Η Béla Horváth παράγει επί του παρόντος κατά μέσο όρο 10 έως 15 εκτάρια ετησίως. Προσπαθεί να κυριαρχήσει σε όλο το ταξίδι του προϊόντος, από την καλλιέργεια των φυτών, από το μάρκετινγκ και τη συσκευασία έως την παράδοση, και για να εξυπηρετήσει καλά τους συνεργάτες της, φροντίζει και για εξαγορές.

Με τα χρόνια, έχει δημιουργήσει μια σταθερή εμπειρία στην αγορά μέσω πολλής σκληρής δουλειάς. Παραδίδει σε τρεις πολυεθνικές αλυσίδες λιανικής, μία από τις οποίες το έχει ήδη προσφέρει στα πολωνικά και γερμανικά καταστήματά της.

Προσπάθησε όχι μόνο να εξυπηρετεί τους πελάτες του σε όγκο, αλλά και να συμβαδίζει συνεχώς με τις μεταβαλλόμενες απαιτήσεις της αγοράς. Με εξαίρεση ένα ή δύο εκτάρια, παράγει μόνο πεπόνια χωρίς κουκούτσι. Σύμφωνα με τον ίδιο, η ποιότητα του κρέατος και η περιεκτικότητά του σε ζάχαρη είναι καλύτερη και μπορεί να αποθηκευτεί έως και ένα μήνα περισσότερο επειδή δεν υπάρχουν φυσαλίδες αέρα γύρω από τον σπόρο στο κρέας. Στα παλιά έθνη που καταναλώνουν πεπόνι, δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου πεπόνια με σπόρους στην αγορά.

Θα είναι ο πρώτος παραγωγός πεπονιού στην Ουγγαρία, το προϊόν του οποίου θα προσφέρεται με την επωνυμία Meloni σε ενιαία συσκευασία στα καταστήματα μιας από τις εθνικές εμπορικές αλυσίδες. Το πεπόνι χωρίς σπόρους με μαύρο δέρμα είναι μια από τις καλύτερες εγχώριες ποικιλίες, η οποία παράγεται μόνο στο Ormánság χρησιμοποιώντας ειδική τεχνολογία. «Έχει ήδη τη θέση του στο γκισέ, και αν γίνει καλά δεκτός φέτος, μπορώ να υπογράψω ένα μεγάλο έπαθλο τον Μάρτιο. Θα το προσφέρουμε σε μια σειρά από 3,5 έως 5 κιλά, και το εγγυώμαι

όποιος το γευτεί θα πετάξει μόνο το δέρμα!».

Υπάρχουν πολλά είδη πεπονιών και δεν πρέπει να έχουν την ίδια τιμή, προσθέτει. Ωστόσο, η ικανοποίηση των προσδοκιών των πολυεθνικών αλυσίδων διανομής δεν είναι εύκολη. Πουλά τα σχεδόν ξεχωριστά επιλεγμένα προϊόντα της, με ετικέτα και κατά 95% συσκευασμένα, εκ των οποίων μια ποικιλία με ριγέ δέρμα θα πωλείται σε φέτες, για παράδειγμα, σε μια από τις αλυσίδες σούπερ μάρκετ.

Επισημαίνει: εκτός από την οικοδόμηση της αγοράς και το μάρκετινγκ, πρέπει να εργαστείς ανάντη και στην επιλογή των ποικιλιών αν θέλεις να είσαι κερδοφόρος. Σε αυτό, όχι μόνο βασίζεται στους επιχειρηματικούς του εταίρους, αλλά για χρόνια συμμετέχει στο έργο της Ένωσης Ούγγρων παραγωγών πεπονιών και ηγείται της ομάδας εργασίας για το πεπόνι του Γεωργικού Επιμελητηρίου. Είναι σε συνεχή επαφή με τους διανομείς σπόρων, φροντίζει τους πειραματικούς χώρους και δεν υπάρχει μέρος της χώρας που να μην γνωρίζει παραγωγό.

Πουλάει περίπου 40 φορτηγά το χρόνο, ανάλογα με το πόσο ζεστό είναι το καλοκαίρι. Οι Ούγγροι λατρεύουν τα πεπόνια, καταναλώνουν περισσότερα από 10 κιλά από αυτά το χρόνο, αλλά η ένωση και η ομάδα εργασίας του επιμελητηρίου κάνουν πολλά για να διαδοθεί περαιτέρω το φρούτο.

Το όριο κερδοφορίας είναι 600 μάζες ανά εκτάριο, αλλά αυτό απαιτεί επένδυση περίπου 3 εκατομμυρίων HUF. «Πολλοί καλλιεργητές δεν υπολογίζουν καν τις αποσβέσεις και τους δικούς τους μισθούς ως κόστος, αλλά για να επιβιώσουμε μακροπρόθεσμα, πρέπει να κερδίζουμε αρκετά για να έχουμε μια εικόνα για το μέλλον».

Ο συνεργάτης αγορών του πολυκαταστήματος μας ενημέρωσε ότι οι πωλήσεις φρούτων και λαχανικών μειώθηκαν κατά 10-15% όχι μόνο εδώ, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη τον τελευταίο χρόνο. Η αύξηση των εγχώριων τιμών για τα υλικά συσκευασίας αναμένεται να τονώσει περαιτέρω τον πληθωρισμό των τροφίμων.

“Για μένα, η νέα νομοθεσία οδηγεί σε αύξηση του κόστους κατά 10 HUF ανά κιλό. Μόνο ο αγοραστής θα το πληρώσει στο τέλος, αλλά δεν ξέρω πώς θα εφαρμοστεί στην τιμή”.

Όπως λέει, έχουν πολλές ιδέες και βρίσκονται υπό συνεχή αναπτυξιακή πίεση στους τομείς της έλλειψης εργατικού δυναμικού, της μηχανοποίησης, του μάρκετινγκ, της εμφάνισης και της συσκευασίας, αλλά η κερδοφορία της κηπουρικής μειώνεται όλο και περισσότερο και γι’ αυτό όλο και περισσότεροι την εγκαταλείπουν.

Οι κρατικές επιδοτήσεις ωφελούν κυρίως τους παραγωγούς αροτραίων καλλιεργειών, αν και θα χρειαζόταν επίσης λαχανικά και φρούτα υψηλής ποιότητας. «Ενώ καυχιόμασταν ότι προμηθεύαμε τη μισή Ευρώπη με λαχανικά και φρούτα, πριν από τρία χρόνια η εισαγωγή ήταν ήδη 200.000 τόνοι και αυξάνεται κατακόρυφα. Αλλά αυτό που μαζεύουμε εδώ είναι 95-100% ώριμο, με το σωστό επίπεδο ζάχαρης και τη σωστή γεύση, ενώ στο εξωτερικό πρέπει να συγκομίζεται ημίωρο, γιατί αλλιώς δεν άντεχε την αποθήκευση και τη μεταφορά.

Αν τα φρούτα και τα λαχανικά προέρχονται από την Αφρική, δεν έχει σημασία αν δεν είναι ΓΤΟ ή με τι ψεκάζονται, γιατί πρέπει! Αλλά ας μην φτάσουμε σε αυτό!».