Αν ταξιδεύετε στο νησί της Κρήτης, δεν βλάπτει να είστε προετοιμασμένοι για μια πιο έντονη από το συνηθισμένο παρουσία συγκεκριμένων ζώων. Και όχι, δεν σκεφτόμαστε καν αυτούς που προσπαθούν να γίνουν κατανοητοί χρησιμοποιώντας γλωσσικά εργαλεία πολύ παρόμοια με τα δικά μας, βάζουν κέτσαπ στην ελληνική σαλάτα, ρίχνουν ζεστή μπύρα στο δηλητηριασμένο χτύπημα ή – πραγματικά συνέβη – μην βάλετε άκρη. το εστιατόριο λόγω της κατά τα άλλα πολύ εμπεριστατωμένης αναγνώρισης της υπηρεσίας, επειδή “είσαι εδώ εκατόν πενήντα χρόνια”. Ceterum censeo: υπάρχουν ακόμα πάρα πολλά γράμματα στο αλφάβητο, ήρθε η ώρα να στείλετε μερικά για διακοπές.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια πραγματικά επικίνδυνη υπερπροσφορά σε γάτες, τζιτζίκια, πρόβατα ή ταύρους. Λοιπόν, δεν είδαμε ούτε ένα τζιτζίκι και δεν τολμάμε καν να μαντέψουμε πόσα ακούσαμε, αλλά μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι, σε αντίθεση με το τραγούδι του Quimby, δεν βούιζαν σε σολ μείζονα. Από την άλλη πλευρά, είναι απλά αδύνατο να μην συναντήσετε μια γάτα στο νησί: εκμεταλλευόμενοι πλήρως την αρχαϊκή επιθυμία για ελευθερία, τόσο χαρακτηριστική της φυλής τους, είναι ανακουφισμένα (σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλλον κοίλα) παντού, είτε στην παραλία περιπάτου, στους πρόποδες ενός τραπεζιού εστιατορίου, στον πάγκο ενός καταστήματος δερμάτινων ειδών στο Bazarsor ή ακόμα και στο κέντρο του παλιού καθιστικού ενός ερειπωμένου σπιτιού που φαίνεται ακατοίκητο. Χωρίς αγρότη, πολύχρωμο κολάρο ψύλλων και πιστοποιητικό εμβολιασμού – αλλά γεμάτο και χαρούμενο. Δεν θα έπαιρνε όμως άλλο δηλητήριο για την ευτυχία του κρητικού προβάτου. Στο πνεύμα του αποσπάσματος του Mihály Vörösmarty («Πρέπει να ζήσεις εδώ, πρέπει να πεθάνεις»), είτε τρώνε με αποφασιστικότητα το πενιχρό χορτάρι από τον άγονο λόφο είτε ετοιμάζουν με αποφασιστικότητα τα πέντε πιο δημοφιλή πιάτα στο μενού ενός ντόπιου καπηλειό. Δεν έχουν ούτε τρίτο δρόμο.

Και οι ταύροι! Στην Κρήτη, χάρη στις πολιτιστικές παραδόσεις των τελευταίων τεσσάρων χιλιάδων ετών, όλα περιστρέφονται γύρω από τον ταύρο – υπάρχει ένα κεφάλι ταύρου στο ντόπιο βαμβακερό μπλουζάκι, ένας ταύρος στο μαγνήτη του ψυγείου, ένα ξύλινο γλυπτό σε σχήμα ταύρου που μπορεί να να μεταφερθεί στο σπίτι ως αναμνηστικό, και πουλάνε ακόμη και αναπτήρες σε σχήμα ταύρου. Οι πιο επιλεκτικοί μπορεί να παρατηρήσουν ότι ένας πραγματικός ταύρος δεν βρίσκεται πουθενά, αλλά επειδή τα παράπονα μπορούν να γίνουν κυρίως στο επίπεδο του Δία, όλοι αρκούνται στο αντικειμενοποιημένο σχήμα της οπλής της μέσης.

Κι αν ο Δίας! Ο κόσμος του χρωστάει την κρητική «μιζέρια του ταύρου» -όπως και τόσες άλλες συμφορές- κυρίως, γιατί σύμφωνα με τη μυθολογική ιστορία, η «κύρια θεότητα» που δεν έχει τον έλεγχο του εαυτού του και το αίμα του αγαπούσε την κόρη του Φοίνικα βασιλιά Αγήνορα. Η Ευρώπη στην παραλία, και έτσι εμφανίστηκε μπροστά του με τη μορφή ενός χιονιάρου ταύρου, την έκανε να σκαρφαλώσει ανάσκελα, μετά κολύμπησε πέρα ​​από τη θάλασσα και δεν σταμάτησε μαζί της μέχρι το νησί της Κρήτης. Εδώ συνέβη αυτό που έπρεπε να συμβεί και η Ευρώπη -από την οποία οφείλει το όνομά της η ήπειρός μας- γέννησε τρεις γιους: τον Μίνωα, τον Ραδάμανθο και τον Σαρπηδόνα. Ο πρώτος έγινε ο πιο γνωστός μυθολογικός βασιλιάς της Κρήτης και με το όνομά του αναφέρεται η περίοδος που ξεκίνησε πριν από τέσσερις χιλιάδες χρόνια στην Εποχή του Χαλκού (μινωικός πολιτισμός), που μπορεί να θεωρηθεί το λίκνο της Ευρώπης. πολιτισμός. .

Παρεμπιπτόντως, υπάρχει και μια ιστορία ταύρου που συνδέεται με τη Minos! Μια μέρα, η Πασιφάη, η σύζυγος του Κρητικού βασιλιά, ένιωσε μια απίστευτη επιθυμία για έναν ταύρο που δεν θα θυσιαζόταν προς τιμήν του Ποσειδώνα, του θεού της θάλασσας, στα τέσσερα ή ότι οι θεοί έφτιαχναν κάτι στο βάθος. , η ερώτηση σχετίζεται προς το παρόν, όπως ένα συγκεκριμένο παιχνίδι ποδοσφαίρου ιταλικού πρωταθλήματος στο 88ο λεπτό. Το θέμα είναι ότι η επιθυμία ακολουθήθηκε από δράση (ο Δαίδαλος, ο πολυτεχνίτης της εποχής, πρόσφερε τη λύση, αλλά δεν θα μπούμε σε λεπτομέρειες τώρα) και στο τέλος, ένα πλάσμα mi -man, μισός ταύρος, Μινώταυρος , γεννήθηκε, ο οποίος, προληπτικά, κλείστηκε στον λαβύρινθο που είχε χτιστεί στο παλάτι της Κνωσού, περνούσε τον ελεύθερο χρόνο του τρώγοντας αθηναϊκές θυσίες και χόρτασε την πείνα του. Μέχρι τον ερχομό του σωτήρα της Αθήνας, δηλαδή του βασιλιά Θησέα, που πρώτα ερωτεύτηκε την Αριάδνη, την κόρη του Μίνωα, μετά, εκτός από γλυκά φιλιά, έλαβε και ένα όπλο και μια κλωστή, οπότε τίποτα δεν μπορούσε. τον εμποδίσουν να νικήσει το «γεννημένο τέρας». Από την άλλη, το happy end – deus ex machina – δεν έγινε, αλλά δεν συμβαίνει εδώ και όχι τώρα.

Ξεφλουδίζοντας τα επάλληλα στρώματα του μύθου, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα (ειδικά από τη στιγμή που ο Άρθουρ Έβανς ανέσκαψε τα ερείπια του παλατιού της Κνωσού τον περασμένο αιώνα, αν και, σύμφωνα με τους επικριτές του, τελικά το διαμόρφωσε πάρα πολύ σύμφωνα με τις δικές του ιδέες, και όχι σύμφωνα με αποδεδειγμένες επιστημονικές διατριβές) ότι το πολιτιστικό κέντρο σήμερα ήταν ένα τέρας πολύ προηγμένης κατασκευής, εξοπλισμένο με δικό του αποχετευτικό σύστημα και τουαλέτες, με τέσσερα επίπεδα και περισσότερα χίλια δωμάτια ζιγκ-ζαγκ χωρισμένα με διαδρόμους και χωρισμένα μεταξύ τους – ο ίδιος ο λαβύρινθος. Παρεμπιπτόντως, η λέξη προέρχεται από το όνομα του διπλού βάρδου, των λαμπούρων, που χρησιμοποιούνταν στην Κρήτη, πολλά από τα οποία έχουν βρεθεί κατά τη διάρκεια αρχαιολογικών ανασκαφών στο νησί.

Υπάρχει όμως εξήγηση και για τον Μινώταυρο, ή τον ταύρο του Μίνωα.

Πρώτον, ευχαριστώ όσους διάβασαν μέχρι εδώ και δεύτερον, ναι, τώρα έρχεται η απάντηση στο «Μα τι στο διάολο έχει να κάνει αυτό το άθλημα;». σε μια ερώτηση που είναι ούτως ή άλλως σχετική. Γιατί εκεί μπαίνει το άθλημα -επιτέλους. Ανάμεσα στα πλούσια αρχαιολογικά ευρήματα της Κρήτης υπάρχουν αρκετά ιδιαίτερα ιδιαίτερα έργα και που δεν είναι γνωστά αλλού ή τουλάχιστον που δεν έχουν διασωθεί σε εμάς, απαθανατίζουν το λεγόμενο ταυροάλμα. Όπως αποδείχθηκε από μυθολογική άποψη, ο ταύρος ήταν ένα σημαντικό ζώο εκείνης της εποχής, αν και σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες ιστορικών, δεν ήταν ποτέ αντικείμενο λατρείας στο νησί, αλλά – όπως το περιγράφει ο György Németh στο άρθρο Un bika az antique Mediterráneum – “παρουσιάζεται μόνο κατά τη λατρεία που χρησιμοποιείται ως θυσία”. Μέρος της (θρησκευτικής) θυσίας θα μπορούσε να είναι και το άλμα των ταύρων, στο οποίο θα πρέπει να αποδοθεί μια αθλητική αξία. Με βάση τα εναπομείναντα αγάλματα και τοιχογραφίες (ή θραύσματα τοιχογραφιών), μπορεί να συναχθεί το συμπέρασμα ότι αυτή ήταν μια ιδιαίτερα δύσκολη άσκηση που απαιτούσε πολύ υψηλό επίπεδο προετοιμασίας, στην οποία ο κίνδυνος ζωής δεν ήταν αμελητέος – ακριβώς όπως ένα σύγχρονο ακραίο άθλημα. Προσκολλημένος στα κέρατα του ζωντανού ταύρου (δεν είναι ξεκάθαρο αν το ζώο ήταν σε κίνηση ή αν έπρεπε να εκτελεστεί από όρθια θέση), ο γενναίος εργολάβος κουνήθηκε αμέσως στην πλάτη του, δείχνοντας πιθανώς μια ακροβατική κίνηση, μια τούμπα με την παρούσα έννοια της λέξης , και τότε ή εκεί έπρεπε να γίνουν άλλα κόλπα, ή αντίθετα, πηδώντας στα «βοηθητικά» χέρια πίσω από τον ταύρο Σε κάθε περίπτωση, η παραλλαγή του σύγχρονου γυμναστικού άλματος με άλογα που παρουσιάστηκε πριν από τέσσερις χιλιάδες χρόνια σε «σάρκα και οστά» εξοπλισμό», που σύμφωνα με ερευνητές μπορούσαν να δοκιμάσουν και οι γυναίκες και για τις ασκήσεις τους έφτιαχναν και ειδικά ρούχα για τον εαυτό τους: φλατ παπούτσια, φούστες κοντές και κομμένους ώμους πουκαμίσου. Με απλά λόγια: ήταν το πρώτο αθλητικό.

Είτε υπήρχαν όντως ιεροί θρησκευτικοί λόγοι πίσω από το άλμα ταύρου, είτε ίσως ήταν περισσότερο η ανδρεία των ελίτ επιχειρηματικών «χρυσών αγοριών» της εποχής, μια τρίτη θεωρία είναι σωστή, ότι ανελεύθεροι άνθρωποι μπορεί να συμμετάσχουν στο ταυροάλμα, όπως αργότερα στο Ρώμη, οι μονομάχοι του Κολοσσαίου – μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ ακριβώς.

Ωστόσο, ένα είναι βέβαιο: ο αρχαίος πολιτισμός έχει επιβιώσει και οι συναρπαστικές του γνώσεις, έστω και αποσπασματικές, αποδεικνύουν ότι ο αθλητισμός, η κίνηση και ο ανταγωνισμός, όσο βαθιά κι αν αντλούμε από το παρελθόν μας, δεν θα μπορούσαν να λείπουν από τη ζωή των ανθρωπότητα.

Το μόνο ερώτημα είναι, σε τέσσερις χιλιάδες χρόνια, τι θα μείνει ως ανάμνηση της αθλητικής ζωής του σύγχρονου ανθρώπου.

Ας ελπίσουμε να μην είναι απλά μια φανέλα των Σικάγο Μπουλς…

Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερες απόψεις του προσωπικού του National Sport εδώ!