«Ακόμα στο χωράφι;»
«Ναι», είπε στην εφημερίδα μας ο András Schäfer, 22 φορές μέσος της εθνικής Ουγγαρίας στη γερμανική Union Berlin, ο οποίος κλείνει τα 24 την Πέμπτη, με την ευτυχία να φαίνεται ξεκάθαρα στη φωνή του. «Και νιώθω ότι τελείωσα με αυτό, ελπίζω ότι θα μπορέσω να παίξω ένα παιχνίδι σύντομα».

– Όπως είπε: πάνω από το βάρος του. Τραυματίστηκε, χειρουργήθηκε και θα μπορούσες να πεις ότι πολλοί οπαδοί περίμεναν την επιστροφή του. Τι ειπώθηκε δυσκολία;
«Τρεις επεμβάσεις». Τον περασμένο Νοέμβριο, στον αγώνα με την Ουνιόν Σεν Ζιλουάζ, τραυματίστηκα, έσπασα την κλείδα μου – στο μετατάρσιο, κοντά στον αστράγαλο, σε ένα δυσάρεστο και άβολο μέρος. Ξεκουράστηκα για τρεις-τέσσερις εβδομάδες, ήμουν με πατερίτσες, και παρόλο που έδειχνα μια χαρά, στα τέλη Ιανουαρίου στο παιχνίδι πρωταθλήματος με τη Hertha BSC, τραυματίστηκα ξανά, στο ίδιο μέρος. Και εν τω μεταξύ, πάλευα με μια ομφαλοκήλη, οπότε πάρθηκε η απόφαση: αν είμαι ήδη σε αναγκαστική ανάπαυση, ας προχωρήσουμε – και τώρα πιστεύω ότι όλα τα προβλήματα που είχα να υπομείνω κατά τη διάρκεια της καριέρας μου στην Bundesliga, Πέρασα, το ξεπέρασα, φτάνει, δεν το χρειάζομαι άλλο.

«Ήταν μεγάλο διάλειμμα…»
– Είναι εντάξει που ως επαγγελματίας παίκτης, η επέμβαση είναι απαραίτητη αν κάτι πάει στραβά, το κάνεις, το κάνεις και προετοιμάζεσαι για αποκατάσταση. Κι όμως… Ξαπλωμένος στο χειρουργικό κρεβάτι τρεις φορές, με πλήγωσε ψυχικά. Ταυτόχρονα, δεν έδωσαν χρόνο για πένθος, την επόμενη μέρα της επέμβασης, είπε ο προπονητής μας Ουρς Φίσερ, υπάρχει βιντεοσκόπηση για την προετοιμασία του επόμενου αγώνα, καθίστε, είμαι μέλος της ομάδας ακόμη αν και δεν μπορούν να περιμένουν από εμένα να παίξω για μήνες – ήταν πολύ ωραίο, σημαντικό, ένιωσα καλά στην ομάδα. Και, φυσικά, μου έδωσε δύναμη για αποκατάσταση, και από τότε ρωτούσαν συνέχεια: πώς τα πάω, πώς νιώθω, περιμένοντας να επιστρέψω κοντά σας. Ήταν καλό συναίσθημα που επέστρεψα στην προπόνηση, στην αρχή, φυσικά, προσεκτικά, προσέχοντας τις θεραπείες, για να μην υποστώ μυϊκό τραυματισμό λόγω της παράλειψης, αλλά μέχρι στιγμής είμαι καλά, μπορώ». μην περιμένεις να παίξεις.

Ο András Schäfer τραυματίστηκε στον αγώνα πρωταθλήματος με τη Χέρτα τον Ιανουάριο και δεν έχει παίξει από τότε (Φωτογραφία: Imago Images)

– Είμαι σίγουρος ότι πολύς κόσμος θα χαιρόταν αν έπαιζε όχι μόνο στην Ένωση, αλλά και στην εθνική ομάδα.
«Πραγματικά το ανυπομονώ κι εγώ». Αυτό που έδειξε η ομάδα μας απέναντι σε Εσθονούς και Βούλγαρους ήταν υπέροχο, ήμασταν δυνατοί και ενωμένοι, για να είμαι ειλικρινής, πονούσε να το βλέπεις απ’ έξω. Γιατί ξέρω πόσο καλό είναι να φτάνεις στο Τέλκι: είναι εμπειρία να μπεις στην ομάδα της NB I, ειδικά ως λεγεωνάριος. Πίσω στο σπίτι, όλοι μιλούν ουγγρικά, είμαστε ευχαριστημένοι ο ένας με τον άλλον, πειραζόμαστε, παίζουμε επιτραπέζια παιχνίδια το βράδυ, μας αρέσει να δουλεύουμε μαζί και πάνω απ’ όλα, το παιχνίδι πάει καλά – ήμουν εγωιστής, θα μπορούσα πήγα σπίτι λόγω του διαλείμματος, αλλά ήξερα ότι η καρδιά μου θα ραγίσει στο αμφιθέατρο όταν άκουγα τον εθνικό ύμνο, γι’ αυτό ήμουν στη Νίκαια κατά τη διάρκεια των προκριματικών του ευρώ.

«Πώς, πού;»
– Ο σύντροφός μου ήταν δίπλα μου όλη την ώρα στις επεμβάσεις, με στήριζε, με βοηθούσε, με στήριζε και είχαμε λίγο χρόνο να χαλαρώσουμε. Φυσικά, δεν μπορούσα να συγκρατηθώ, παρακολούθησα το παιχνίδι στο Διαδίκτυο και ξεκινήσαμε έξοχα, δείχνοντας ότι έπρεπε να υπολογίζουμε στον όμιλο. Ταυτόχρονα, κάθε πρόκριση θα είναι εξαιρετικά δύσκολη, προετοιμαζόμαστε για αυτό. Μαυροβούνιο τον Ιούνιο, σκληρή μάχη – πραγματικά ελπίζω να είμαι στο παιχνίδι μέχρι τότε και να είμαι ανάμεσα στα παιδιά.