Έκδοση που δημοσιεύει ο Άγης Βερούτης στο οικονομικό περιοδικό Κεφάλαιο Ελλάδας, λήψη από την Rador:

Θυμάμαι ότι στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ένας γνωστός μου που εργαζόταν στο Βουκουρέστι είχε μια εμπορική διαμάχη με μια εταιρεία με την οποία συνεργαζόταν στη Ρουμανία. Εκείνη την εποχή, μόλις μια δεκαετία μετά τη δημόσια εκτέλεση του Τσαουσέσκου και μέσω συνοπτικών διαδικασιών, οι «παλιοί» κομμουνιστές έκοβαν και διέλυαν στη Ρουμανία. Η χώρα μαστιζόταν από διαφθορά, οι πολιτικοί ήταν συνήθως πρώην μέλη του πρώην κομμουνιστικού κόμματος και μαζί με αξιωματούχους λάμβαναν δωροδοκίες από πολίτες και επιχειρήσεις για οποιαδήποτε δραστηριότητα στη χώρα.

Για την εμπορική διαφορά, ο φίλος μου προσπάθησε, πριν πάει στο δικαστήριο, να βρει λύση επικοινωνώντας με τον διευθυντή της εταιρείας με την οποία είχε διαφωνία. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, ο φίλος μου του είπε ότι επρόκειτο να κινηθεί νομικά για να πάρει πίσω τα χρήματά του. Τότε «η άλλη πλευρά» άρχισε να γελάει. Γέλασε και της είπε ότι για να του κάνει μήνυση έπρεπε να καταθέσει το 1% του ποσού που ζητούσε, πράγμα που σημαίνει ότι για το ποσό των 150.000 δολαρίων έπρεπε να πληρώσει χαρτόσημο 1.500 δολαρίων. Στη συνέχεια έπρεπε να πληρώσει άλλα 1.000 δολάρια σε έναν δικηγόρο για να προετοιμάσει και να καταθέσει τη μήνυση. Μετά τα 3-4 χρόνια που θα είχε εκδικαστεί η υπόθεση, θα του έμεναν τα μισά χρήματα λόγω του πληθωρισμού του ρουμανικού λέου και μετά ο «Ρουμάνος» θα μπορούσε να είχε στείλει στον δικαστή μια «προειδοποίηση» 1.000 δολαρίων. και στο τέλος ο φίλος μου θα έμενε με τίποτα. Αντίθετα, του πρότεινε να δεχτεί μόνο το μισό από αυτό το ποσό και αυτός, αφού ρώτησε έναν κορυφαίο δικηγόρο από το Βουκουρέστι και επιβεβαίωσε αυτό που του είπε η «άλλη πλευρά», δέχτηκε για να μην τα χάσει όλα και καταλήξει να πληρώσει επιπλέον από την τσέπη του. .

Λίγα χρόνια αργότερα, το ρουμανικό δικαστικό σύστημα ξεκίνησε μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία αυτοκάθαρσης, διαφάνειας και καταπολέμησης της διαφθοράς, ξεκινώντας από τον εαυτό του! Όχι μόνο δικαστές, αλλά ακόμη και υπουργοί ή πρωθυπουργοί έχουν φυλακιστεί. Και όχι ποινή ή σπίτι με αναστολή. Φυλακή. Πίσω από τα κάγκελα, φορώντας ριγέ ρούχα.

Στη συνέχεια άρχισε η κορυφαία ανάπτυξη της ρουμανικής οικονομίας, οι ξένες επενδύσεις ήρθαν σε αφθονία και σήμερα οι μισθοί στα αστικά κέντρα είναι συγκρίσιμοι ή/και υψηλότεροι από ό,τι στην Ελλάδα, η ρουμανική οικονομία αναπτύσσεται με ρυθμούς πολύ υψηλότερους από ό,τι στα υπόλοιπα Βαλκάνια χώρες και, όπως ένας άλλος φίλος μου, ο Ηλίας Παπαγεωργιάδης, που ζει και εργάζεται σε αυτή τη χώρα από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 ως σύμβουλος, λέει: «Με έναν αριθμό «επιχειρήσεων 500.000 ευρώ ετησίως, μια πολύ μικρή επιχείρηση μπορεί να πληρώσει φόρο 1% επί του τζίρου, χωρίς να ανησυχεί για δηλώσεις εσόδων, εξόδων, αρχών κ.λπ.».

Πώς μια χώρα 25 εκατομμυρίων κατοίκων έκανε ένα τέτοιο άλμα σε λιγότερο από μια δεκαετία από τη μιζέρια και τη φτώχεια των μετακομμουνιστικών κοινωνιών σε μια ατμομηχανή ανάπτυξης και πλούτου; Φυσικά, διόρθωση της δικαιοσύνης: όλα τα άλλα ήρθαν μετά. Ολα! Αν η δικαιοσύνη πάει στραβά, όλα γίνονται μαλακά! Ολα!

Δυστυχώς στην Ελλάδα το ίδιο το δικαστικό σύστημα δεν φαίνεται να θέλει να αλλάξει από μόνο του και περιμένει από τα πολιτικά κόμματα να δεσμευτούν να το αλλάξουν! Σαν να περίμενε η χοντρή ξαδέρφη μια θεία να την αναγκάσει να κάνει δίαιτα.

Φυσικά, δεν ξέρω κανέναν δικαστή και δεν μπορώ να φανταστώ πώς και γιατί κάποιος θα αγόραζε μια δικαστική απόφαση. Αλλά είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν άνθρωποι στο δικαστικό σύστημα που το γνωρίζουν. Και πώς και γιατί… Αλλά δεν κάνουν τίποτα.

Όσες γραφειοκρατικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις κι αν γίνουν, όσες καταργήσεις φόρων, όσοι αστυνομικοί κι αν αφαιρέσεις από τα γραφεία και τους στείλεις περιπολίες, όσα παράνομα βενζινάδικα, όσοι εκβιαστές και γκάνγκστερ και αν και πόσοι παιδόφιλοι και εγκληματίες και πόσοι αξιωματούχοι και σταθμάρχες κ.λπ. θα έπιαναν την αστυνομία και τις ελεγκτικές αρχές, αν οι δικαστές τους άφηναν ξανά στους δρόμους σε 2-3 χρόνια και μερικές φορές και την επόμενη μέρα, η χώρα δεν θα έβλεπε καμία πρόοδο. Ποτέ!

Βάλτε τα όλα σε τάξη!

Αν η δικαιοσύνη δεν αποφασίσει να καθαρίσει τη δική της αυλή και να φτιάξει τους δικούς της κανόνες, και όσο χρειάζεται δέκα χρόνια για να βρει δικαιοσύνη στην Ελλάδα, αν τη βρεις, δεν έχεις λύσει τίποτα.

Αν η Ελλάδα παραμένει στο καθεστώς της άρνησης απονομής δικαιοσύνης, της παρακώλυσης της δικαιοσύνης και στο καθεστώς των αμφίβολων δικαστικών αποφάσεων, φταίνε μόνο οι δικαστές. Αν ποτέ η Ελλάδα εκσυγχρονιστεί και αποκτήσει ένα πραγματικό δικαστικό σύστημα, θα είναι μόνο προς τιμή των δικαστών.

Αν κατάλαβα καλά, 3.000 με 4.000 άτομα είναι δικαστές, εισαγγελείς και υπάλληλοι. Ας πάρουν λοιπόν τα όπλα και ας καθαρίσουν τη χώρα ξεκινώντας από το δικό τους φράχτη. Διαφορετικά, δεν θα δούμε ποτέ ευημερία!

Βεβαίως, από την άλλη, το άρθρο 86 του Συντάγματος (που εισήγαγε ο Ευάγγελος Βενιζέλος του ΠΑΣΟΚ – Σοσιαλιστικό Κόμμα) σχετικά με την ασυλία των βουλευτών, ακόμη και για αδικήματα του κοινού δικαίου, συνεχίζει να ισχύει σήμερα, οπότε καθαρισμός μπορεί να γίνει σε όλα. αλλά όχι στην πολιτική.

Είναι λοιπόν ευθύνη των ψηφοφόρων: να μην ψηφίζουν απατεώνες, απατεώνες, κατάδικους και εγκληματίες και να μην τους στέλνουν στη Βουλή. Φυσικά, η εκπαίδευση είναι απαραίτητη και θα πάρει πολύ χρόνο.

Είμαστε η τελευταία μετακομμουνιστική χώρα στην Ευρώπη. Η τελευταία σοβιετική χώρα. (Μετάφραση: Carolina Ciulu)