Ανάμεσα στην πόλη όπου γεννήθηκε για πρώτη φορά η Nichita Stănescu και τη Slănic, μια όμορφη και ήσυχη πόλη προφυλαγμένη ανάμεσα στις στρογγυλεμένες κορυφές των Υποκαρπαθίων που κατεβαίνουν από την Καμπυλότητα των βουνών, για όχι περισσότερο από σαράντα χιλιόμετρα κλωστή προς τις ρίζες από το Vărbilău (παραπόταμος του Teleajen, της λεκάνης Prahova), ανακαλύπτουμε μια αρχαία, μυστηριώδη, περήφανη, συναρπαστική Ρουμανία. Στη Sfârleanca, για παράδειγμα, λίγο πριν τη συμβολή μικρών και μεγάλων υδάτων, στις εκβολές μιας πλούσιας πηγής, οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι έχτισαν ένα κάστρο πριν από δύο χιλιετίες και έχτισαν υπέροχα λουτρά (τώρα θαμμένα κάτω από πεμπτουσία βρωμιάς, κούκλες και άγνοια). Σε απόσταση αναπνοής από τα βεβηλωμένα αρχαία ερείπια, λίγο ψηλότερα, βρίσκεται το Coțofenești, ένα χωριό που κρατούσε στους ζεστούς του κόλπους έναν άλλο ανεκτίμητο θησαυρό: το κράνος του γκέτο-δακιανού με τα μάτια του τρόμου που κοιτάζουν επίμονα. Το στολίδι, που τώρα (ελπίζουμε) στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της Ρουμανίας, κατασκευάστηκε πεντακόσια χρόνια πριν από τη ρωμαϊκή εισβολή στη Δακία τον 4ο αιώνα π.Χ. μ.Χ. για την ακρίβεια, και θα ανήκε σε πολέμαρχο ή/και μοναχό. Το κράνος από μασίφ χρυσό (βάρους περίπου 770 γραμμάρια) ανακαλύφθηκε τυχαία, το 1928, από ένα παιδί που έβοσσκε τις κατσίκες του στις χαράδρες του Vărbilău…

Farniente, αγάπη και βραστό κονιάκ

Γεια σου, μόλις περάσετε από τη μαγική ντολντόρα του Coțofenești με θρύλους για φανταστικούς φιδιόποδους που κάποτε κυβέρνησαν αυτές τις χώρες, δεν μπορείτε να ανοιγοκλείσετε τα μάτια σας τριάντα φορές και έχετε κατέβει στα Σλανικά, στη χώρα του λευκού χρυσού. Επάνω, συρρικνωμένα κάτω από το δαγκωτό μαστίγιο του χειμώνα του Făurar, τα σπίτια παρατάσσονται κάτω από την αγκαλιά του αλμυρού νερού ή σκορπισμένα ανάμεσα στις θημωνιές, νωχελικά νυσταγμένα, ανακατεύοντας τεμπελιά, αγάπη και βρασμένο κονιάκ. Τα καθαρισμένα από λάσπες και περαστικούς πεζοδρόμια λάμπουν με αξιοπρέπεια, σχεδόν προσβεβλημένα από την αδιαφορία των ζωντανών όντων. Κάτω, όμως, στα βάθη της γης, αισθάνεται κανείς μια ανησυχία, ένα βρυχηθμό που ανεβαίνει και πέφτει, ουρλιάζει και χάνεται ανάμεσα στις ρωγμές των κατάλευκων δρόμων που χωρίζουν την καρδιά του Slănic σε όρθιο σταυρό, προς τον Delușor Manzului και Dealul cu Semn. «Το δέρμα του διαβόλου δεν είναι ανθρώπινο, μάνα, δουλεύει και σφυρίζει το βουνό του αλατιού χωρίς χοντίνα. Ο Ανώτερος δεν μπορεί πια να τον χορτάσει με χρυσάφι και ασήμι, γιατί ένας άνθρωπος, αν του δώσουν χρήματα, τα σκάβει στον τάφο. , μετά βίας, μετά βίας, σταματάει».

Μεταφέρθηκε στο δάσος. Και δεν επέστρεψε

Η φωνή της ηλικιωμένης γυναίκας, τυλιγμένη από το κεφάλι μέχρι τα νύχια σε ένα είδος κουρελιού σε μια τρύπα στις υδρορροές, κόβεται μέσα στο απόγευμα από την κραυγή μιας παράξενης ατμομηχανής που σέρνει πίσω της δύο βαγόνια από τα παράθυρα. λίγα ζευγάρια κόκκινα χέρια κυματίζουν νέα σημάδια χαράς. “Λοιπόν, ανεβαίνει μια φορά τη μέρα, μετά κατεβαίνει στο Ploiesti. Αυτό το διάλεξε ο σιδηρόδρομος. Και τι καμάρωναν… Πριν μεταφέρουν το αλάτι στα πατίνια τους, τώρα σχεδόν κανένα παιδί δεν τολμάει να πάει στο σχολείο Ναι που πας μαμά έτσι το βράδυ ποιανού είσαι που δεν σε ξέρω;!». Η ηλικιωμένη γυναίκα σήκωσε το βλέμμα της κάτω από το στριμμένο τόξο των γονάτων της, και στα βουρκωμένα μάτια της, ταραγμένα από τον καταρράκτη, μπορούσες να δεις έναν αναστεναγμό και ένα κρυσταλλωμένο δάκρυ. «Η δικιά μου πήγε στο δάσος και δεν γύρισε μέχρι τώρα, δεν ξέρω γιατί άργησε τόσο πολύ, γιατί μου φαίνεται ότι έχουν περάσει χρόνια από τότε που φώναξε τον σκύλο της και ανέβηκε στο λόφο για λίγο ξύλο. “. Σηκώνει τα χτυπημένα δάχτυλά της προς τον μόλις μαντέψει ηλιακό δίσκο, και καθώς ακολουθούμε τη λεπτή της χειρονομία, ορμάει σε μικρά κομματάκια ομίχλης. Πηγαίνω!

Σε τέσσερις τροχούς, βάθους 208 μέτρων

Ξεπέρασα (και) τη συγκίνηση της συνάντησης με τη θλιμμένη μητέρα του Slănic, τάχυσα τα βήματά μου προς το κέντρο της πόλης, πέρασα τη γέφυρα πάνω από τα κύματα του Slănic που είχαν εξαντληθεί από την ξηρασία και έπιασα την τελευταία διαδρομή (3:30 μ.μ.) στην περιπέτεια, στις αλυκές, στη συνάντηση με το τρέμουλο το ασανσέρ από κάτω, από τον λευκό χρυσό πυρήνα της γης προς το μέρος μας. “75 λέι, 40 για σένα, 35 για το παιδί!” Μετρητά ή κάρτα; Έλα, ο οδηγός σε περιμένει!” Τα γρήγορα λόγια της χοντρής γυναίκας που σφηνώθηκαν ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους από πλεξιγκλάς, μας ανησύχησαν αμέσως. Πληρώσαμε (λίγο πικάντικο, όχι;), πιάσαμε τις αποδείξεις μας και κατευθυνθήκαμε προς ένα μίνι λεωφορείο από τριάντα σημεία, στο οποίο ήταν μια μάνα με σκουλαρίκια κρίκοι στο ένα αυτί, ένας παγωμένος πατέρας και ένας τετράχρονος γιος «made in» Αγγλία. Στη συνέχεια θα κατέβουμε στο παλιό ορυχείο με τέσσερις ρόδες, μήκους δύο χιλιομέτρων, μέχρι σε βάθος 208 μέτρα – ανακεφαλαιώνω όχι χωρίς αμφιβολία.

Καθεδρικός ναός από λευκή και τέφρα δαντέλα

Η είσοδος στο ορυχείο Unirea, το πρώην αλατωρυχείο που χρησιμοποιείται τώρα ως μουσείο/χώρος αναψυχής και θεραπείας, είναι, για τα πρώτα διακόσια μέτρα, μονόδρομος, στο τέλος του οποίου ένα αυτοσχέδιο φανάρι αναβοσβήνει με πράσινο κόκκινο. Στη συνέχεια, τα μικρά λεωφορεία παρελαύνουν (με μέση ταχύτητα 30-40 χλμ./ώρα) το ένα μετά το άλλο για όχι περισσότερο από δέκα λεπτά και, αφού έριξαν μια ματιά στις λάμπες που είχαν διαρροή, νομίζω, δεκάδες τιράντες και μαιάνδρους σκαμμένους στο σώμα του το αλμυρό βουνό σαν απέραντος λαβύρινθος -η εκμετάλλευση του κοιτάσματος έγινε εδώ σε μια έκταση 53.000 τετραγωνικών μέτρων- φτάνεις στον προορισμό σου, σε ένα δωμάτιο σκαλισμένο από τεράστιες και αστραφτερές σβούρες.

«Εδώ όλα είναι φτιαγμένα από αλάτι!Τι υπέροχα!

“Τέλος, κάτω!” τσακίζει τον μουστακοφόρο οδηγό που βαριέται καθώς τραβάει το χειρόφρενο. Τραγανός, κρύος, ελαφρύς αέρας φυσά από τη σήραγγα του ορυχείου. Άλλα εκατό μικρά σκαλοπάτια και ένας καθεδρικός ναός από γυαλιστερή λευκή δαντέλα ανοίγει ξαφνικά μπροστά μας για δεκάδες κάθετα μέτρα, βαμμένος εδώ κι εκεί με σταχτό γκρι. Ένα αγοράκι, έκπληκτο από το μεγαλείο των πτυχών του αλατιού, απλώνει το χέρι, χαϊδεύει τον κόμπο με ένα γιγάντιο πόδι και βάζει ανυπόμονα τα δάχτυλά του στο στόμα του: «Aoleu, είναι πραγματικά αλμυρό, όλα εδώ είναι φτιαγμένα από αλάτι!». Τι θαύμα!”. Είναι αλήθεια, τι θαύμα! Η αίσθηση είναι αναμφίβολα συντριπτική. Το ίδιο και ο αέρας. “Και το φως και η ηχώ”, προσθέτει το παιδί, ακόμα κάτω από το ξόρκι του λαμπερού αλατιού στα δαχτυλίδια. Τα δάχτυλά του. Πλημμυρισμένο από απορία και κατακλυσμιαία ερωτηματικά, το παιδί ξεκινάει σε μια κούρσα κάτω από τα μυτερά θησαυροφυλάκια της αλυκής. Ακούω τη φωνή του σαν σε όνειρο, μεταμορφωμένη σε έναν μακρόστενο καταρράκτη φωνήεντα: “Έλα, ωωω, βρήκα ένα τραπέζι του πινγκ πονγκ! Και ένα τραπέζι μπιλιάρδου. Και εστιατόριο, και είδα σταυρό…».

Νούμερα που σας αφήνουν άφωνους

«Το ορυχείο Unirea – διάβασα σε έναν από τους πίνακες πληροφοριών που είναι εγκατεστημένοι στη θέση του – είναι το αποτέλεσμα της εκσκαφής 2,9 εκατομμυρίων κυβικών μέτρων κοιτάσματος αλατιού, δραστηριότητες που οδήγησαν στη δημιουργία κοιλοτήτων με τεράστιους όγκους στον όγκο του βουνού: 14 θάλαμοι με τραπεζοειδές προφίλ επιφάνειας περίπου 80.000 τετραγωνικών μέτρων! Εντυπωσιακό, σωστά;

καθαρή υγεία

Στο ορυχείο Unirea (ανοιχτό σε τουριστικές δραστηριότητες από τη δεκαετία του ’70), έχει αναπτυχθεί ένα μικροκλίμα εξαιρετικά διαφορετικό από αυτό της επιφάνειας, και επίσης πολύ ευνοϊκό για την υγεία: η μέση θερμοκρασία είναι 12… 13º C, σχετική υγρασία αέρα 50- 60%, ραδιενέργεια, στο όριο ανίχνευσης, ατμοσφαιρική πίεση, 18 mmHg υψηλότερη από την επιφάνεια. Στο ορυχείο δεν υπάρχουν φυτικά αλλεργιογόνα, δεν υπάρχουν παθογόνα μικρόβια, αλλά υψηλή συγκέντρωση φυσικών αλατούχων αερολυμάτων.

Ουρά εξόδου

Μια ημερήσια εκδρομή στο Slănic μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένη μόνο αν επισκεφτείτε και την αλυκή. Και στο λέω με το χέρι στην καρδιά. Εκτός από το αρκετά υψηλό τίμημα που πρέπει να πληρωθεί για να κατέβει στα έγκατα της γης, σε έναν χώρο που φαίνεται πιο ζωντανός από αυτόν της επιφάνειας, έχω εντοπίσει μόνο ένα σφάλμα. Αν φτάσετε αργά στην πόλη και παρατείνετε την επίσκεψή σας στην αλυκή προς το τέλος του προγράμματος, θα πρέπει να περιμένετε στην έξοδο του ορυχείου. Μείναμε όχι λιγότερο από 41 λεπτά στην ουρά, σε μίνι λεωφορεία, από τα συνολικά 111 λεπτά που περάσαμε υπόγεια.

Η πόλη του αλατιού

Χάρη στις αλυκές, τις θειούχες πηγές στις πλαγιές της τοπικής κοιλάδας και τις επτά αλμυρές λίμνες που σχηματίστηκαν στα παλιά αλατωρυχεία, μια λουλοτουριστική δραστηριότητα αναπτύχθηκε στο Slănic (έγγραφο που βεβαιώνεται από το έτος 1853) που οδήγησε στην ίδρυση του Οικισμός Prahov με λειτουργία τουριστικού θέρετρου εθνικού ενδιαφέροντος.

διήγημα

Οι απαρχές της γραπτής ιστορίας του αλατωρυχείου χρονολογούνται γύρω στο 1685, τη χρονιά που ο ιδιοκτήτης Mihail Cantacuzino συνειδητοποίησε ότι υπήρχε κοίτασμα αλατιού στην περιοχή Slănic (Prahova) και ως εκ τούτου, θέλοντας να ανοίξει ένα ορυχείο, αγόρασε το Slănic ιδιοκτησίας από τις πρώην εγκαταστάσεις για 700 τάλερ. Από το έγγραφο που καταγράφει τη συναλλαγή, προκύπτει επίσης ότι πριν από το 1685 υπήρχαν παλιοί αλατοκλίβανοι, ρηχοί, 5 χλμ ανατολικά του Slănic, στο Teişani. Το 1688, ο χορηγός Cantacuzino άνοιξε το πρώτο αγρόκτημα, στο Valea Verde, ώστε την περίοδο 1689-1691 να εγκαινιαστούν και οι φάρμες του Baia Baciului. Το 1713, ο Mihail Cantacuzino δώρισε τόσο το κτήμα Slănic όσο και τις αλυκές στο μοναστήρι Coltea στο Βουκουρέστι (δικό του ίδρυμα).

››› Δείτε τη συλλογή φωτογραφιών ‹‹‹