– Λόγω του ρωσο-ουκρανικού πολέμου που διαρκεί περισσότερο από ένα μήνα, όλο και περισσότεροι αναζητούν σταθερές επενδύσεις. Έχει αυξηθεί ο αριθμός των ατόμων που ενδιαφέρονται για τους καλλιτεχνικούς θησαυρούς;
«Δεν έχω βιώσει τέτοια αλλαγή», είπε η ελληνικής καταγωγής Ούγγρα έμπορος έργων τέχνης και ιδιοκτήτρια του φημισμένου Ernst Galéria, Ελένη Κοράνη. – Η αγορά τέχνης μοιάζει με το χρηματιστήριο, με τη διαφορά ότι σε αντίθεση με τις διακυμάνσεις του νομίσματος ή των μετοχών, δεν αντιπροσωπεύει μια άμεση αντίδραση στα καθημερινά γεγονότα. Γενικά, κανείς δεν έρχεται σε εμάς με την επιθυμία να επενδύσει αμέσως. Η πελατεία μας είναι πιο εξελιγμένη, γνωρίζει ακριβώς τι ψάχνει και έχει επίσης μια ιδέα για το τι μπορούν να βρουν μαζί μας. Είναι γεγονός ότι η αγοραπωλησία θησαυρών τέχνης είναι ένα επιχειρηματικό κομμάτι που δεν σταματά ούτε σε κατάσταση πολέμου. Στις χειρότερες εποχές, το φθινόπωρο του 1944, το εμπόριο συνεχίστηκε. Στην 25χρονη καριέρα μου, έφτασα μια φορά σε αδιέξοδο: μετά το χτύπημα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2008, όλα σταμάτησαν τόσο πολύ που, για να χρησιμοποιήσω μια αθλητική αναλογία, οι πελάτες μας περίμεναν όχι μόνο στην εκκίνηση γραμμή, αλλά ακόμη και μακριά από αυτήν.

– Σοκαριστικές εικόνες από την εισροή προσφύγων καταφθάνουν καθημερινά. Για εσάς, της οποίας η οικογένεια αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ελλάδα τότε, αυτό το θέαμα μπορεί να είναι ακόμη πιο οδυνηρό.
– Αυτό είναι αλήθεια, αν και μιλάμε για δύο διαφορετικές ιστορικές καταστάσεις. Ένας εμφύλιος πόλεμος μαίνεται στην Ελλάδα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και σε όλη αυτή την κρίση συμπεριλήφθηκε το ζήτημα του πότε οι πρόσφυγες θα μπορούσαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους. το αποτέλεσμα του πολέμου στην Ουκρανία δεν φαίνεται. Και μια σημαντική διαφορά είναι ότι ενώ οι νεαροί παππούδες μου εκκενώθηκαν στην Ουγγαρία από τον Ερυθρό Σταυρό, τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας διαλύθηκαν. Κάποιοι οδηγήθηκαν στη Βουλγαρία, άλλοι στην Πολωνία, κάποιοι κατέληξαν ακόμη και στην Τασκένδη και για χρόνια και δεκαετίες δεν γνώριζαν τίποτα ο ένας για τον άλλον. Θα ήθελα επίσης να πω πόσο ευγνώμονες είμαστε σε αυτή τη χώρα που μας δέχτηκε. Το 2005, οργανώσαμε μια έκθεση με τον Ernst Galéria, ευχαριστώ Ουγγαρία! με τίτλο. Στην πλατεία Vörösmarty παρουσιάσαμε τις φωτογραφίες στις οποίες απαθανατίστηκαν τα αδυνατισμένα και συχνά άρρωστα Ελληνόπουλα που έφταναν στην Ουγγαρία γύρω στο 1948-49.

Η κίνηση εξακολουθεί να είναι έντονα παρούσα στη ζωή της σήμερα – διατηρεί τον εαυτό της σε φόρμα με ασκήσεις Pilates

– Τα νιάτα σας ήταν επίσης εμποτισμένα με την ελπίδα να μπορέσετε μια μέρα να επιστρέψετε στην Ελλάδα;
«Όλη μου η παιδική ηλικία πέρασε σε αυτό το πνεύμα!» Η κατάστασή μου είναι ακόμη χειρότερη, καθώς ο δίδυμος αδερφός μου και εγώ γεννηθήκαμε στη Σόφια, επειδή οι γονείς μας πήγαν στο πανεπιστήμιο εκεί, αλλά για να μην γίνουν αυτόματα Βούλγαροι πολίτες, μας πήγαν πίσω στο χωριό της κομητείας από το Fejér στον Beloiannis, όπου έζησαν οι παππούδες, πριν από την ηλικία των τριών μηνών. Μεγαλώσαμε εκεί μέχρι την ηλικία των πέντε ετών, μετά, μόλις επέστρεψαν οι γονείς μας, μετακομίσαμε στη Βουδαπέστη. Θυμάμαι, μέχρι το λύκειο, γινόταν λόγος για το πότε θα μετακομίσουμε στην Ελλάδα, αλλά καθυστέρησε για κάποιο λόγο. Το σύστημα άλλαξε, ο πατέρας μου ξεκίνησε μια επιχείρηση και καταλήξαμε να μείνουμε εδώ, ενώ η οικογένεια, συμπεριλαμβανομένων των παππούδων μου, γύρισε σπίτι.

«Δεν σε τράβηξε η παλιά χώρα;
– Ήμουν δεκαοχτώ όταν με την ομάδα χάντμπολ των Builders πήραμε μέρος στο τουρνουά νέων, τους «Ολυμπιάδες Χάντμπολ», που διεξήχθη στο Τέραμο της κεντρικής Ιταλίας. Εκεί με παρατήρησε ένας εκπρόσωπος ενός από τους κυριότερους ελληνικούς συλλόγους, των Φιλιπποζ Βέροιας. αυτός είναι ο σύλλογος του οποίου η ανδρική ομάδα έχει ήδη συναντήσει τη Szeged σε έναν αγώνα BL. Ήταν 1992, και ως μαθητής στο δίγλωσσο γυμνάσιο Karinthy Frigyes, έλαβα μια πρόταση από τους Αμερικανούς καθηγητές που δίδασκαν στο σχολείο μας να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης με αθλητική υποτροφία ως εθελοντής. . Ήταν μια τεράστια ευκαιρία, αλλά ήμουν ακόμα πιο ενθουσιασμένος που επέστρεψα στις ελληνικές μου ρίζες και μάθαινα ελληνικά ακόμα καλύτερα, οπότε υπέγραψα με τη Βέροια. Έκανα τη σωστή επιλογή, την πρώτη χρονιά που πήραμε το πρωτάθλημα, και μαζί με την Εθνική Ελλάδας πήραμε χάλκινα μετάλλια στους Μεσογειακούς Αγώνες της Κωνστάντζας. Αργότερα επισκεφτήκαμε και την Ουγγαρία για ένα διεθνές τουρνουά. Θα θυμάμαι πάντα τη στιγμή που φόρεσα τη φανέλα της εθνικής. ο πατέρας μου έκλαψε από συγκίνηση. Ως κάποιος που ζει στη Διασπορά, δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερη υπερηφάνεια από το να εκπροσωπώ τη χώρα σας.

Με τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδος

«Γιατί ξεκίνησες να παίζεις χάντμπολ; »
– Στο σχολείο μας τα κορίτσια μπορούσαν να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο αθλήματα. Στην αρχή έκανα στίβο, είχα καλά αποτελέσματα στα 100 και 400 μέτρα και στο άλμα εις μήκος, αλλά στο μεταξύ προσπάθησα και το χάντμπολ και επειδή είμαι κοινωνικός άνθρωπος, με τράβηξε πολύ περισσότερο να γίνω μέρος ενός ομάδα. Επιβεβαιώθηκε η διπλή πρωταθλήτρια Építók. Ήμουν πολύ περήφανος που ανήκω στον σύλλογο του οποίου το αστέρι είναι η Bea Kökeny. Στους juniors, ο θείος Józsi Hajnal έγινε προπονητής μου, στο πρωτάθλημα ηλικιών δώσαμε μεγάλες μάχες με τον Σπάρτακο και τον Φράντι. Αν και δεν ήμουν βασικός παίκτης στην αρχή, χρησιμοποίησα επίσης τις ικανότητές μου στο σπριντ στο γήπεδο χάντμπολ. Ως πλάγιος μπακ, πολλές φορές επέστρεψα στα εξάρια τους προς τους εξτρέμ και τους επιθετικούς μας.

– Δεν αναφέρθηκε το όνομά του στην εθνική ομάδα ηλικιών της Ουγγαρίας;
– Πήρα την ουγγρική υπηκοότητα μόνο όταν ήμουν είκοσι τριών. Μέχρι τότε ταξίδευα με ελληνικό διαβατήριο, στο οποίο έγραφε ότι «έχεις δικαίωμα μόνιμης διαμονής στην Ουγγαρία». Υπήρχαν πολλά προβλήματα όταν κληθήκαμε σε ένα τουρνουά στην Πράγα το 1989. Στο Komárom ο συνοριοφύλακας σταμάτησε το λεωφορείο μας επειδή θεώρησε ότι ήταν ύποπτο ότι ένα κορίτσι γεννημένο στη Βουλγαρία, που ζει στην Ουγγαρία και έχει ελληνικό διαβατήριο βρίσκεται στο Ο δρόμος της για την πρωτεύουσα της Τσεχοσλοβακίας…

– Πώς συνεχίστηκε η αθλητική σας καριέρα μετά τα δύο χρόνια που περάσατε στην Ελλάδα;
– Αποχαιρέτησα τον Építók πηγαίνοντας να σπουδάσω σε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο ιατρικής και παίζοντας χάντμπολ μαζί του. Ως χρυσός Ολυμπιονίκης του πρωταθλήματος και Έλληνας στο εξωτερικό, είχα πιθανότητες να εισαχθεί έστω και με χαμηλότερη βαθμολογία και οι γονείς μου δεν θα με ενοχλούσαν αν γινόμουν γιατρός. Και παρόλο που, ως γνήσια ελληνική οικογένεια, η θέληση του οικογενειάρχη ήταν η τελική απόφαση, δεν ήθελα ούτε να μείνω στο εξωτερικό ούτε να πάω στην ιατρική σχολή. Αλλά ήμουν επίσης σίγουρος ότι στα είκοσι περίμενα περισσότερα από τη ζωή παρά να προπονούμαι στις τρεις το μεσημέρι και να παίζω παιχνίδια τα Σαββατοκύριακα. Άρχισα να δουλεύω στο ταξιδιωτικό γραφείο του πατέρα μου και το 1995 μπήκε στη ζωή μου η τέχνη. Κατά τη διάρκεια μιας ολονύκτιας πτήσης -πήγα στη Θεσσαλονίκη για να επισκεφτώ τον άρρωστο παππού μου- γνώρισα τον μέλλοντα σύζυγό μου, τον Αυστριακό έμπορο έργων τέχνης Ernst René Wastl, με τον οποίο ιδρύσαμε τότε την Ernst Galéria στην καρδιά της Βουδαπέστης.

– Είστε λάτρης του μουσικού θεάτρου, ο ιδρυτής του βραβείου Honthy που απονέμεται στο τέλος της σεζόν στο θέατρο Operetta της Βουδαπέστης και «ο επίτιμος πρεσβευτής της οπερέτας». Ανήκει στο γένος του οποίου η πρωτεύουσα είναι η Βιέννη, από όπου κατάγεται και ο σύζυγός της.
– Όλα αυτά ισχύουν, επιπλέον, ο άντρας μου ήταν «γκρεμισμένος» στο σπίτι. Τις προάλλες πήραμε μέρος στο Jelen/Lét Festival που έγινε στο Εθνικό Θέατρο, τη στρατιωτική επιθεώρηση των ουγγρικών εθνικοτήτων, την οποία υποστηρίζω και ως πρόεδρος της Ελληνικής Εθνικότητας στο κέντρο της πόλης. Στο πρόγραμμα, με τη συνοδεία μπουζουκιών, έπαιξαν και τα δημοτικά τραγούδια των περιοχών της Μικράς Ασίας, από τις οποίες οι Έλληνες αναγκάστηκαν να φύγουν μετά τον χαμένο πόλεμο κατά των Τούρκων μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Ernst συγκινήθηκε περισσότερο από τη μουσική… Είμαστε ελληνική οικογένεια στην καρδιά, αν δεν ήταν αυτό, ως τρίτη γενιά δεν θα μιλούσα πια τη γλώσσα, που είναι ο βασικός πυλώνας της διατήρησης της ταυτότητάς μας.

Υπάρχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ του αθλητισμού και της τέχνης: είναι δύο τρόποι ζωής

«Δεν λείπει ο αθλητισμός στη ζωή σου; »
– Πιστεύω πολύ στον αθλητισμό και δεν είναι τυχαίο που προσπάθησα να κατευθύνω και τα παιδιά μου προς αυτή την κατεύθυνση. Η κόρη μου, η Ακιλίνα, έχει κολυμπήσει και έχει κερδίσει αγώνες, αλλά την ενδιαφέρουν περισσότερο οι γλώσσες. Όταν αποφοίτησε, είχε περάσει δύο προχωρημένες γλωσσικές εξετάσεις. Μάξι, ο γιος μου παίζει χάντμπολ από δώδεκα χρονών. Ήταν δεκαπέντε, όταν είχε ήδη μεγαλώσει στα δύο μέτρα, εξακολουθεί να παίζει, αν και ο αθλητισμός είναι περισσότερο χόμπι για αυτόν. Ο προπονητής του έπαιζε τότε στο Φράντι, με θυμήθηκε όταν ξανασυναντηθήκαμε. Οφείλω πολλές φιλίες και γνωριμίες στον αθλητισμό. Όσο για τον άντρα μου, όπως όλοι οι Αυστριακοί, νομίζω ότι γεννήθηκε με σκι στα πόδια, το ότι δεν του αρέσει το σκι είναι άλλο θέμα. Μου έλειψε να μάθω σκι ως παιδί, οπότε κινούμαι προσεκτικά στο χιόνι. Μετά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού μου, ανακάλυψα το Pilates με φίλους, το οποίο μεταμόρφωσε εντελώς το σώμα μου. Το κάνω δεκαπέντε χρόνια και νιώθω σε εξαιρετική φυσική κατάσταση. Οι μύες μας θυμούνται την κατασκευή της νιότης μας και το σώμα μας θα μας ευχαριστήσει αργότερα.

– Μιλάμε για την γκαλερί Ernst, η οποία άνοιξε το 1997 και η λειτουργία της οποίας συνδέεται με πολλές καλλιτεχνικές ιστορικές αισθήσεις. Για παράδειγμα, χάρη στη μεσολάβησή σας, ο πίνακας Marching French Soldiers του József Rippl-Rónai πήγε στο Musée d’Orsay στο Παρίσι το 2015 και το 2016 πληρώθηκαν περισσότερα από διακόσια εκατομμύρια φιορίνια για έναν πίνακα του 20ου αιώνα. την πρώτη φορά στο εμπόριο εγχώριων θησαυρών τέχνης. Αυτά είναι τα «χρυσά ολυμπιακά μετάλλιά σας»;
– Υπάρχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ του εμπορίου των θησαυρών της τέχνης και του αθλητισμού: και τα δύο έχουν τη δική τους μηχανή, και επίσης δεν είναι οκτάωρη δουλειά, αλλά μάλλον τρόπος ζωής. Ταυτόχρονα, ο διαγωνιζόμενος δεν θέλει να αποδειχθεί σε αγνώστους, δεν περιμένει χειροκροτήματα, αλλά παίζει για τον εαυτό του. Η τέχνη, από την άλλη, είναι πνευματική τροφή που όχι μόνο με ενδυναμώνει, αλλά και εμπλουτίζει τους άλλους. Το μότο μου: Υποστήριξη. Εμπνέω. Για να δημιουργήσω. Και όλα αυτά μαζί: καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον! Αγαπώ και σέβομαι τον αθλητισμό, άλλωστε η Ελλάδα είναι και η γενέτειρα των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά νομίζω ότι πήρα μια πολύ καλή απόφαση επιλέγοντας έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο αντί να προπονηθώ τρεις ώρες μακριά από το απόγευμα.

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος 2 Απριλίου 2022 του Képes Sport, το σαββατιάτικο συμπλήρωμα του Nemzeti Sport.)