Η Βουλή των Αντιπροσώπων αποφάσισε το 2021 ότι η 4η Ιουνίου θα είναι η ημέρα της Συνθήκης του Τριανόν του 1920, η οποία αναγνωρίζει την ένωση της Τρανσυλβανίας με το Βασίλειο της Ρουμανίας στην Άλμπα Ιούλια, την 1η Δεκεμβρίου 1918.

Ο νόμος προβλέπει ότι στις 4 Ιουνίου θα διοργανωθούν εορταστικές εκδηλώσεις για τον εορτασμό της στιγμής και τα κονδύλια θα προέλθουν από τοπικούς προϋπολογισμούς. Το έργο ξεκίνησε από τον γερουσιαστή του PSD Titus Corlăţean.

Η υπογραφή της Συνθήκης του Τριανόν στις 4 Ιουνίου 1920 καθιερώνει στο διεθνές δίκαιο τη σύναψη ειρήνης μεταξύ των Συμμάχων και των Συνδεδεμένων Δυνάμεων με την Ουγγαρία στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Η συνθήκη αναγνώριζε αυτό που είχαν αποφασίσει οι Ρουμάνοι της Τρανσυλβανίας και του Μπανάτ την 1η Δεκεμβρίου 1918 στην Άλμπα Ιούλια, ένωση με τη μητρική χώρα, τη Ρουμανία.

Περί της Συνθήκης του Τριανόν

Η Συνθήκη του Τριανόν υπογράφηκε στις 4 Ιουνίου 1920 μεταξύ των νικητριών συμμαχικών δυνάμεων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και της Ουγγαρίας, ως το διάδοχο κράτος της ηττημένης Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η συνθήκη υπογράφηκε στο Μεγάλο Παλάτι Τριανόν στις Βερσαλλίες από 16 συμμαχικά κράτη (συμπεριλαμβανομένης της Ρουμανίας), αφενός, και την Ουγγαρία, αφετέρου.

Η συνθήκη υπογράφηκε για τον καθορισμό των συνόρων του νέου κράτους της Ουγγαρίας με τους γείτονές του: την Αυστρία, το Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων (αργότερα Γιουγκοσλαβία), τη Ρουμανία και την Τσεχοσλοβακία.

Η Συνθήκη του Τριανόν ήταν μια από μια σειρά συνθηκών που συνήφθησαν στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι άλλες ήταν οι συνθήκες ειρήνης που συνήψαν οι Συμμαχικές Δυνάμεις με τη Γερμανία (στις Βερσαλλίες, 28 Ιουνίου 1919), την Αυστρία (στο Saint Germain). el Laye, 10 Σεπτεμβρίου 1919). ), Βουλγαρία (στο Neuilly, 27 Νοεμβρίου 1919) και Τουρκία (στις Σεβρές, που υπογράφηκε στις 4 Ιουνίου 1920 και στη συνέχεια αποκηρύχθηκε, αντικαταστάθηκε από τη Συνθήκη της Λωζάνης).

Η Συνθήκη του Τριανόν, που εκλήφθηκε από τους Ούγγρους ως καταστροφή

Η Συνθήκη του Τριανόν, εάν καθαγιάζει την ύπαρξη ενός ανεξάρτητου ουγγρικού κράτους, το ιδεώδες των Ούγγρων επαναστατών του 1848 και των Ούγγρων πολιτικών του τέλους της διπλής μοναρχίας, το κάνει με δραστικά μειωμένα σύνορα.

Για το λόγο αυτό, η συνθήκη ήταν και συνεχίζει να γίνεται αντιληπτή στο συλλογικό ουγγρικό μυαλό ως μια καταστροφή.

Από αυτή την άποψη, η Συνθήκη του Τριανόν είναι μόνο η πράξη που καθαγίασε το τέλος της βασιλείας του Αγίου Στεφάνου, ενός βασιλείου που είχε εκ των πραγμάτων εξαφανιστεί τον 16ο αιώνα, με την ήττα του Μοχάτς και τη διαίρεση των εδαφών του μεταξύ των Οθωμανοί. Αυτοκρατορία και Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αργότερα Αυστρία και, το 1867, Διπλή Μοναρχία, Αυστροουγγαρία), αλλά που επίσημα συνέχισαν να υπάρχουν, οι αυτοκράτορες της Βιέννης έφεραν μέχρι το τέλος τον τίτλο των αποστολικών βασιλέων της Ουγγαρίας.

Ουγγαρία, δυστυχισμένη

Στα τέλη του 1919, η ρουμανική κυβέρνηση με επικεφαλής τον Alexandru Vaida-Voievod είχε επιτύχει με την πολιτικο-διπλωματική της ικανότητα να επισφραγίσει την υπογραφή των συνθηκών ειρήνης με την Αυστρία, τη Βουλγαρία και τη συνθήκη μειοψηφίας.

Όσον αφορά τις σχέσεις με την Ουγγαρία, η κυβέρνηση στο Βουκουρέστι εγγυήθηκε την αποχώρηση των στρατευμάτων της από την Ουγγαρία στη συνοριακή γραμμή μεταξύ των δύο χωρών που ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1919.

Η Ουγγαρία αρνείται να υπογράψει τη συνθήκη ειρήνης, παρακινώντας την αμφισβητώντας τα σύνορα με τη Ρουμανία, σύμφωνα με τον τόμο “Peace Treaties of Romania (1918-1920)” (Horia Vladimir Ursu, CH Beck Publishing House, Βουκουρέστι, 2014).

Στις 20 Ιανουαρίου 1920, ο Πρωθυπουργός της Ρουμανίας Alexandru Vaida-Voievod επρόκειτο να εμφανιστεί ενώπιον του Ανώτατου Συμβουλίου της Διάσκεψης Ειρήνης των Βερσαλλιών, υπό την προεδρία για πρώτη φορά από τον Georges Clemenceau. Ο Βάιντα-Βοϊεβόντ είχε συζητήσει την προηγούμενη μέρα με τον Κλεμανσό την αναγκαιότητα αναγνώρισης της ένωσης της Βεσσαραβίας με τη Ρουμανία.

Ο Γάλλος αξιωματούχος έδωσε διαβεβαιώσεις ως προς την υποστήριξη της υπόθεσης της ένωσης της Βεσσαραβίας με τη Ρουμανία τόσο από την πλευρά του όσο και από πλευράς υποστήριξης προς τη Γαλλία, αναφέρει η αναφερόμενη πηγή.

Οι παγκόσμιοι ηγέτες πήραν τη συνθήκη

Η συνεδρίαση του Ανώτατου Συμβουλίου ξεκινά με την ανάγνωση από τον Κλεμανσό της επιστολής του Αμερικανού Προέδρου Γούντροου Γουίλσον, η οποία μεταφέρει την αποχώρηση των ρουμανικών στρατευμάτων από την Ουγγαρία, άποψη που συμμερίζεται και ο επικεφαλής της βρετανικής κυβέρνησης, Λόιντ Τζορτζ.

Ο Alexandru Vaida-Voievod υποθέτει ότι τα ρουμανικά στρατεύματα στην Ουγγαρία θα αποσυρθούν μέχρι την 1η Μαρτίου 1920.

Στην ημερήσια διάταξη, ο Clemenceau θέτει επίσης το ζήτημα της Βεσσαραβίας, εκφράζοντας την ανάγκη διεθνούς αναγνώρισης του πληθυσμού αυτής της περιοχής κατά την ένωση με τη Ρουμανία.

Η Γραμματεία της Διάσκεψης Ειρήνης διαβίβασε τις απόψεις της ουγγρικής αντιπροσωπείας σχετικά με την υπογραφή της συνθήκης μετά τη διοργάνωση δημοψηφισμάτων στα εδάφη που θα επιστραφούν στην Ουγγαρία και βάσει των οποίων θα χαράξουν τα σύνορα.

Η ρουμανική αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον Alexandru Vaida-Voievod απάντησε στις 20 Φεβρουαρίου 1920, υποστηρίζοντας ότι η κατάσταση στα σύνορα δεν μπορούσε πλέον να αμφισβητηθεί επειδή είχε ήδη καθοριστεί στη συνεδρίαση του Ανώτατου Συμβουλίου της 12ης Ιουνίου 1919 και επαναλήφθηκε από το ίδιο φόρουμ. σημείωμα της 12ης Οκτωβρίου 1919 που προσδιορίζει ότι «τα σύνορα είναι αμετάκλητα και οριστικά», σύμφωνα με τον τόμο «Peace Treaties of Romania (1918-1920)» (Horia Vladimir Ursu, CH Beck Publishing House, Βουκουρέστι, 2014).

Επιπλέον, στις 23 Φεβρουαρίου 1920, η κυβέρνηση με επικεφαλής τον Alexandru Vaida-Voievod ανακοίνωσε ότι είχε διατάξει την αποχώρηση των ρουμανικών στρατευμάτων από την Ουγγαρία.

Μετά την απόφαση της ρουμανικής κυβέρνησης να αποσύρει τα στρατεύματά της, αποφασίστηκε στη συνεδρίαση της ειρηνευτικής διάσκεψης της 3ης Μαρτίου 1920, να εξεταστούν «τα αιτήματα για αναγνώριση της επανένωσης της Βεσσαραβίας με τη Ρουμανία», σύμφωνα με την αναφερόμενη πηγή.

Έγιναν επίσης διαπραγματεύσεις για τους οικονομικούς όρους, την ελευθερία της ναυσιπλοΐας και το διεθνές καθεστώς του Δούναβη.

Στο Βουκουρέστι, στις 13 Μαρτίου 1920, η κυβέρνηση του Alexandru Vaida-Voievod αντικαταστάθηκε από μια κυβέρνηση με επικεφαλής τον Alexandru Averescu.

Η εξαιρετική αξία της κυβέρνησης υπό την ηγεσία του Alexandru Vaida-Voievod ποσοτικοποιήθηκε στο ξεμπλοκάρισμα των διαπραγματεύσεων της Ρουμανίας με το Ανώτατο Συμβούλιο της Διάσκεψης Ειρήνης, αλλά και στη βελτίωση των σχέσεων με τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία, αντίστοιχα με τους Βρετανούς και Γάλλους πρωθυπουργούς Lloyd. George και Georges Clémenceau.

Ο Alexandru Vaida-Voievod είναι υπεύθυνος για την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της διάσκεψης της επιστροφής να θέσει στην ημερήσια διάταξη την αναγνώριση της ένωσης της Βεσσαραβίας με τη Ρουμανία.

Μετά από μια σειρά σχολίων που υπέβαλε η ουγγρική αντιπροσωπεία για το σχέδιο συνθήκης, στις αρχές Απριλίου οι Συνδεδεμένες και οι Συμμαχικές Δυνάμεις ετοίμασαν μια απάντηση στο σχέδιο συνθήκης, η οποία διαβιβάστηκε στις 6 Μαΐου 1920.

Στις 18 Μαΐου 1920, ο Πρόεδρος της Διάσκεψης Alexandre Millerand έλαβε ένα σημείωμα από τον Πρόεδρο της ουγγρικής αντιπροσωπείας που τον ενημέρωνε για τη λήψη των απαντήσεων στις αντιρρήσεις που διατυπώθηκαν και για το τελικό σχέδιο συνθήκης.

Ο Alexandre Millerand, πρόεδρος της Διάσκεψης Ειρήνης, είπε στον Ιβάν Πραζνόφσκι, ειδικό απεσταλμένο και πληρεξούσιο της Ουγγαρίας, κατά τη διάρκεια των ειρηνευτικών συνομιλιών ότι είχε σημειώσει την προθυμία της κυβέρνησης στη Βουδαπέστη “να υπογράψει τους όρους ειρήνης που του είχαν κοινοποιηθεί”. .

Έτσι, ο Πρόεδρος της Διάσκεψης Ειρήνης ανακοινώνει την υπογραφή της Συνθήκης μεταξύ των Συμμάχων και των Συνδεδεμένων Δυνάμεων με την Ουγγαρία στις Βερσαλλίες, στο Μεγάλο Παλάτι Τριανόν στις 4 Ιουνίου 1920.

Το προοίμιο της συνθήκης ειρήνης αναφέρει ότι το έγγραφο υπογράφηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Βρετανική Αυτοκρατορία, τη Γαλλία, την Ιταλία και την Ιαπωνία, «δυνάμεις που αναφέρονται σε αυτή τη Συνθήκη ως Κύριες Συμμαχικές και Συνδεδεμένες Δυνάμεις» και από δώδεκα άλλα κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Ρουμανίας . , την Τσεχοσλοβακία, το Σερβο-Κροατικό-Σλοβενικό Κράτος, το τελευταίο «αποτελώντας με τις κύριες δυνάμεις (…) τις συμμαχικές και συνδεδεμένες δυνάμεις από τη μια και την Ουγγαρία από την άλλη», σύμφωνα με το έργο «Romania’s Peace Treaties (1918- 1920)».

Εκ μέρους της Ρουμανίας, το έγγραφο υπέγραψαν ο Δρ Ion Cantacuzino, Υπουργός Επικρατείας, και ο Nicolae Titulescu, πρώην υπουργός, υπουργός Εξωτερικών, και εκ μέρους της Ουγγαρίας, ο Gaston de Bernard, Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Πρόνοιας και ο Alfred Drasche Lazar de Thorda, έκτακτος απεσταλμένος και πληρεξούσιος υπουργός.

Το έγγραφο περιέχει 364 άρθρα ομαδοποιημένα σε 14 μέρη, τα οποία με τη σειρά τους περιέχουν άλλα κεφάλαια και παραρτήματα και τελειώνουν με ένα πρωτόκολλο και μια δήλωση.

Τα πρώτα 26 άρθρα περιλαμβάνουν το Καταστατικό της Κοινωνίας των Εθνών, τα άρθρα 27 έως 35 καλύπτουν τα σύνορα της Ουγγαρίας με την Αυστρία, το Σερβο-Κροατικό-Σλοβενικό κράτος, τη Ρουμανία και την Τσεχοσλοβακία. Το τμήμα III του Μέρους ΙΙ, με τίτλο “Τα σύνορα της Ουγγαρίας”, περιέχει τρία άρθρα για τη Ρουμανία, και συγκεκριμένα τα άρθρα 45, 46 και 47.

Η συνθήκη ειρήνης με την Ουγγαρία, που υπεγράφη από τη Ρουμανία με τις κύριες Συμμαχικές και Συνδεδεμένες Δυνάμεις στο Τριανόν, ψηφίστηκε και στις δύο αίθουσες του Κοινοβουλίου στο Βουκουρέστι στις 17 και 26 Αυγούστου 1920 και ο νόμος επικύρωσης εκδόθηκε με βασιλικό διάταγμα στις 30 Αυγούστου. , 1920, το έγγραφο τέθηκε σε ισχύ στις 26 Ιουλίου 1921.

Από τις 11 έως τις 13 Νοεμβρίου 1920, το ουγγρικό κοινοβούλιο συζητά και ψηφίζει τον νόμο που επικυρώνει τη Συνθήκη του Τριανόν.

Πηγές: agerpres.ro, mediafax

Μείνετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα. Παρακολουθήστε το Alba24 και άλλα ειδήσεις Google