Είναι και Ολυμπιονίκες – λέω συνήθως στον εαυτό μου τέλη Σεπτεμβρίου, αρχές Οκτωβρίου, όταν βλέπω και, φυσικά, διαβάζω ότι ένας Ούγγρος υπερδρομέας πέρασε τη γραμμή τερματισμού του μυθικού ελληνικού αγώνα, το Σπάρταθλον, ενώ ο πρώτος, δεύτερο, τρίτο, τέταρτο ή εκατοστό. Όποιος αγγίζει το βάθρο του αγάλματος του βασιλιά Λεωνίδα στη Σπάρτη συμπυκνώνει τη δόξα της ζωής σε ένα κόκκο σκόνης στο πέρασμα του χρόνου, αφού έτρεξε διακόσια σαράντα έξι χιλιόμετρα τρέχοντας, τσακώνοντας, κλάματα, αλλά ίσως και χαμογελώντας. Επιπλέον, εμείς οι Ούγγροι είμαστε από τους καλύτερους στον κόσμο στην άλλη όμορφη ιστορία ταλαιπωρίας, δηλαδή ότι η αριστεία του υπερ-αγώνα μας χρησιμοποιεί τις κενές ώρες της καθημερινότητάς τους που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την οδήγηση, τα χρήματα που κέρδισαν με κόπο, τον ενθουσιασμό τους και την πολύ πιο αξιοσέβαστη από το μέσο όρο κίνησή τους να δημιουργήσουν μια τραγουδισμένη εικόνα σχεδόν σε οποιοδήποτε μέσο στον κόσμο. , αφού («Αχ, είναι απλώς ένα άθλημα αναψυχής!» – κουνάνε τη μανία να τρέξουν προς το μέρος μας. . . ) για την προετοιμασία, τον ανταγωνισμό, τον εξοπλισμό, τα μετατοπίσματα, δεν ζητούν δεκάρα, αυτό είναι. γιατί δεν παίρνουν πολλά…
Αυτό που προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση είναι ότι η μαρμάρινη ταμπλέτα Spartathlon περιέχει τα ονόματα πολλών συμπατριωτών που έφτασαν πρώτοι στη γραμμή τερματισμού (γι’ αυτό δεν γράφω νικητή, γιατί κάθε δρομέας που τερματίζει στον χρόνο ρύθμισης αυτού του μυθικού αγώνα λαμβάνει το ίδιο στέμμα από κλαδιά ελιάς και μπορεί να πιει νερό από το ίδιο ποτάμι, το Evrotasz), που δεν είναι τίποτα για τον αθλητικό κόσμο των ισχυρών και ισχυρών – και από την 1η Οκτωβρίου 2022, ο Tibor Erős είναι πλέον μεταξύ των καλύτερων, που τερμάτισε τέταρτος στο η απόσταση μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης το Σάββατο.
Και όχι μόνο η τέταρτη θέση είναι το πιο σημαντικό μέρος αυτής της μικρής ιστορίας, γιατί με έναν αγώνα 23 ωρών και 23 λεπτών, ο Tibor Erős τερμάτισε με τον καλύτερο χρόνο Σπάρταθλον στην Ουγγαρία! Οπλισμένος με εξαιρετική αντοχή, προετοιμασία και πίστη, ο αθλητής θα μπορούσε να ήταν πρώτος το 2019, δεύτερος το 2018 και τρίτος το 2021 με αυτή την επίδοση, αλλά φέτος ήταν μέρος ενός μπροστινού γκρουπ (κυριολεκτικά) μαχητής στο οποίο το θαύμα του μεγάλου Το ουγγρικό ρεκόρ ήταν τελικά ένα που τον οδήγησε στον τερματισμό πίσω από τους Έλληνες και δύο Ιάπωνες υπερδρομείς.
Φυσικά, το ερώτημα είναι πάντα το ίδιο: γιατί και πώς μπορούμε να τρέχουμε τόσο πολύ;
Λοιπόν, ίσως επειδή εμείς οι Ούγγροι μπορούμε να ενθουσιαζόμαστε με τους ήρωες των σπορ μας, οπότε υπάρχει ένας στόχος που ωθεί τα πόδια προς τα εμπρός στο μακρύ ταξίδι, και ταυτόχρονα επειδή, χάρη στην απόδοση των σπαρταθλητών μας, για χρόνια, ακόμη και δεκαετίες, Αυτές τις Παρασκευές, τα Σάββατα, τις Κυριακές του φθινοπώρου, το στήθος σας μπορεί να φουσκώσει, να δείτε, να ακούσετε, να διαβάσετε και να δείτε τη φωτογραφία στο αθλητικό μας περιοδικό ότι είμαστε οι καλύτεροι στον κόσμο στο τρέξιμο από πολύ μεγάλες αποστάσεις.
Λοιπόν ναι…
Παράλληλα, αξίζει ίσως να σημειωθεί ότι απομένουν ακόμη τριακόσιες εξήντα δύο μέρες σχεδόν ανεπαίσθητου «υπερ τρεξίματος», που συνοδεύονται από βαθιά σιωπή…
Όπως μόνο οι ανόητοι τρέχουν πραγματικά τότε, αλλά…
Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερες απόψεις του προσωπικού του National Sport εδώ!
