Να περπατήσουμε στο εκτυφλωτικό φως του ήλιου, κάτω από το απέραντο γαλάζιο του ουρανού, με την επιθυμία για απέραντη ελευθερία στις καρδιές μας – ξεχνώντας τον παιχνιδιάρικο χορό των κυμάτων και απαιτώντας ένα μερίδιο από αυτόν τον σαγηνευτικό μεσογειακό κόσμο, τη χαρά της ζωής, ο διαχρονικός χρόνος της γαλήνης, το ανερχόμενο πάθος της αγάπης που διαμορφώνει τα ανθρώπινα πεπρωμένα.

Ένα χορευτικό κομμάτι δύο μερών που δημιουργήθηκε ως συμπαραγωγή μεταξύ του μπαλέτου Pécs και του Εθνικού Θεάτρου Pécs Ζορμπά δημιουργήθηκε με την υποστήριξη του Εθνικού Πολιτιστικού Ταμείου και του Υπουργείου Πολιτισμού και Καινοτομίας και εξαντλήθηκε στην έδρα της κομητείας Baranya – με ένα καταιγιστικό χειροκρότημα στο τέλος. Το μήνυμα που επιβεβαιώνει τη ζωή φτάνει στο κοινό, το οποίο είναι ένα φάρμακο για την καθημερινή ζωή που μαστίζεται από τον πόλεμο, τον πληθωρισμό και τη γεμάτη αμφιβολίες. Η πλοκή, που διαδραματίζεται ανάμεσα στα πολυλειτουργικά και πρακτικά σκηνικά του Balázs Cziegler και στα κατάλληλα κοστούμια των Erzsébet Túri, Nikosz Kazantzakis Ζορμπάς, ο Έλληνας βασίζεται στο μυθιστόρημα, το λιμπρέτο είναι του György Böhm, νικητή των βραβείων Mari Jászai και Kálmán Nádasdy γραμμένο από. Και ο θεατρικός συγγραφέας Uhrik Teodóra είναι ένας καλλιτέχνης βραβευμένος με τους Kossuth και Liszt, μια εμβληματική φιγούρα του σύγχρονου μπαλέτου, που θεωρεί το Μπαλέτο του Pécs ως το γλυκό του παιδί.

Βλέποντας τη μοναδική διασκευή του μυθιστορήματος, που παίζει με τη δυαδικότητα του φιλοσοφικού περιεχομένου και της πραγματικότητας, ανακατασκευασμένη με μεγάλη αίσθηση αναλογίας, αναπόφευκτα μας θυμίζει τον Άντονι Κουίν και έπαιξε τον Άλαν Μπέιτς το 1964 Ζορμπά ο Έλληνας ταινία blockbuster, και εν τω μεταξύ περιμένουμε με ανυπομονησία το διάσημο θεματικό της τραγούδι, το συρτάκι, το οποίο θα αφήσει ως έκπληξη στο τέλος της παράστασης το βραβευμένο σκηνοθέτη-χορογράφο δίδυμο Zsolt Juhász και Lóránd Zachár. Τότε η υπέροχη μουσική του Mikisz Theodorakisz πραγματικά εκρήγνυται. Η μουσική παίζει με στοιχειώδη δύναμη, η φούστα κουνιέται, τα πόδια γυρίζουν. Μια ανεξήγητη πρωταρχική δύναμη κυριαρχεί στο χώρο. Η ενότητα που ενυπάρχει στην κοινότητα εμφανίζεται και σε αυτόν τον ξέφρενο χορό που ξεκίνησε ο Ζορμπάς, ο οποίος ξεχνά κάθε είδους έπιπλα και θλίψη.

Peter Koncz ενσαρκώνει θαυμάσια τον Ζορμπά, τον ήρωα που έχει γίνει σχεδόν μυθικός, τον μόνιμο πρωταγωνιστή του παραθαλάσσιου χωριού με το πονηρό χιούμορ του. Οι γυναίκες ερωτεύονται τον περιπλανώμενο, και οι άντρες τον σέβονται επίσης για τη σοφία του και τον παίρνουν στο λόγο του. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Γιάννης, ο φιλισταίος με το άσπρο κοστούμι, που φτάνει στο χωριό, γοητεύεται αμέσως και εισάγεται – χορεύει – στο «πάχος» της ζωής του χωριού, όπου ο πλούτος και η αγάπη, το κουτσομπολιό και η αλήθεια, η αλαζονεία και η περιφρόνηση, η αγωνία και η ευχαρίστηση είναι όλα ζωντανή πραγματικότητα. Ο φιλιγκράν συγγραφέας (Márton Szabó) αποδεικνύεται καλός μαθητής, εγκλιματίζεται εύκολα στη χώρα της ομορφιάς και της αγάπης, αν και είναι μάρτυρας του πνευματικού αγώνα που διαπερνά κάθε στιγμή της ζωής. Η αιώνια πάλη μεταξύ του καλού και του κακού εμφανίζεται επίσης σε αυτό το έργο, κρατώντας έναν καθρέφτη στον θεατή, ο οποίος μπορεί να αποφασίσει: να συμπαραταχθεί με τους αγνούς και ευγενείς ή να αφήσει τον στρατό των σκοτεινών δαιμόνων να πάρει τον έλεγχο του πεπρωμένου τους. Εξαιρετικά χορευμένη από τον Frank Edina, την απρόσιτη χήρα τυλιγμένη στην αιώνια θλίψη, της οποίας η ξεχασμένη καλεσμένη γίνεται ο διαμορφωτής των γεγονότων που αλλάζουν τη μοίρα με τη μεγαλειώδη αυστηρότητά της, την πειθαρχημένη παρουσία της και τη συνοδεία που συγκεντρώνεται γύρω της.

Τον ρόλο της ηλικιωμένης κοκέτας, Madame Hortense, ερμηνεύει με ιδιαίτερη ευαισθησία η βραβευμένη καλλιτέχνης Yvette Kossuth Bozsik. Ως χορογράφος, η εξοχότητά μας, που έχει εμφανιστεί πολλές φορές στο Πετς, αυτή τη φορά ως καλεσμένος καλλιτέχνης του μπαλέτου του Πετς, έχει πάρει το δέρμα μιας γυναίκας που έμεινε μόνη, στα πόδια της οποίας κάποτε βρισκόταν ο μισός κόσμος. Αυτό το ξέρουμε από το μυθιστόρημα: οι καπετάνιοι των πλοίων αγκυροβόλησαν προσωρινά εκεί και συσσώρευσαν τους λάτρεις της παραλίας τους με ευγενή αγαθά και κοσμήματα. Ωστόσο, εδώ και αρκετό καιρό, ζει μόνο με τις αναμνήσεις του, λαχταρώντας για τη νεολαία του που πλησιάζει γρήγορα και θρηνεί το παρελθόν του, τη δυσαρεστημένη και πλούσια ζωή του που πρόσφερε μόνο περιστασιακές απολαύσεις. Προσκολλάται στον Ζορμπά με ένα άθραυστο νήμα, και κρυφά ελπίζει ότι μπορεί επιτέλους να έχει ένα ασφαλές σημείο στη ζωή του. Στο έργο, η Yvette Bozsik απεικονίζει μια γυναίκα που ζει σχεδόν σε έναν ονειρικό κόσμο με χειρονομίες αγάπης, ευγένειας και, αν χρειαστεί, αυξημένες συναισθηματικές εκρήξεις. Όπως και η προσωπικότητά της, έτσι και ο χορός της είναι ένα έντονο χρώμα σε αυτή την παλέτα. Δεν μπορεί παρά, αφού χορογράφησε τον δικό του χορό. Συγκινητική σκηνή στον λυρισμό της είναι και η αποχώρηση της Μαντάμ Ορτάνς από την επίγεια ζωή. Αφήνει τη βαλίτσα του γεμάτη με όλα τα δώρα και όλα τα υπολείμματα της ζωής να ανέβουν στον ουρανό μπροστά του. Η υπέροχη δαντελένια ομπρέλα της – που ήταν σχεδόν μόνιμο εξάρτημα ως αιώνια υπενθύμιση της γενναιότητάς της – έγινε κομμάτια από τους κλέφτες του μικρού της κειμήλιου.

Στις σκηνές συχνά παίζει ρόλο ο Μίμυνθος, ο ανόητος του χωριού με το κίτρινο πουκάμισο, τον οποίο υποδύεται ο Νταβίντ Ματόλα με κακία και μεγαλοπρέπεια. Αν το θέλει, τραβάει την προσοχή των ντόπιων και του κοινού με τον χορό του διάσπαρτο με ακροβατικά στοιχεία. Η κοινότητα είναι συνηθισμένη στη συνεχή παρουσία του, αλλά είναι επίσης γνωστός για την προθυμία του να βοηθήσει, καθώς παρόλο που δεν είναι λογικός, έχει μια ευγενή ψυχή. Είναι πάντα έτοιμος να μας παρηγορήσει και χρειαζόμαστε παρηγοριά περισσότερο. Ναι, είναι τόσο ηλίθιος.

Φρέσκο, δροσερό τιμόνι, ισχυρή απόδοση Ζορμπά, με λαμπρές ερμηνείες. Εκτός από τις μελωδίες του Θεοδωράκη Μίκις, οι κινήσεις των λαμπρών χορευτών καίνε την καρδιά του θεατή. Αυτό το χορευτικό σόου είναι ένα περίεργο μείγμα λαϊκού και σύγχρονου χορού, που συνεπαίρνει το κοινό. Είθε αυτή η μαγεία να κρατήσει μέχρι το τέλος του χρόνου!

Κείμενο: Sándor Lőrincz

Φωτογραφία: Eva Juhasz

Ουγγρικό ταχυδρομείο

Η έντυπη έκδοση του άρθρου δημοσιεύτηκε στο τεύχος 13 Νοεμβρίου 2022 του Új Ember, στο πολιτιστικό συμπλήρωμα Mértádó.