Στις 11 Ιουλίου 1982, η Ιταλία θριάμβευσε με 3-1 τη Γερμανία στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Πολλοί αναρωτιόντουσαν αν η Εθνική Ιταλίας ήταν πραγματικά η καλύτερη στον κόσμο φέτος. Οι απόψεις διίστανται επί του θέματος.
Ωστόσο, χάρη στη φανταστική τους εμφάνιση τις δύο τελευταίες εβδομάδες του Μουντιάλ, άξιζαν τον τίτλο.
Έξι παίκτες της Γιουβέντους έπαιξαν στην ιταλική ομάδα που πήγε στον τελικό εναντίον ενός πολύ κουρασμένου Γερμανού στον ημιτελικό (στον αγώνα γνωστό ως δράμα της Σεβίλλης, η Δυτική Γερμανία τερμάτισε 3-3 μετά από 120 λεπτά εναντίον των Γάλλων, μετά οι Γερμανοί κέρδισαν τις ποινές). Ιδιοφυΐα όλων των εποχών:
Zoff, Cabrini, Gentile, Scirea, Tardelli και Rossi.
Επιπλέον, οι δύο επιθετικοί κλασικοί της εποχής, ο Γάλλος Michel Platini και ο Πολωνός Zbigniew Boniek, ήταν παίκτες της ομάδας του Τορίνο. Και όταν προσθέσετε ότι αυτοί οι φανταστικοί παίκτες οδηγούνταν από έναν από τους καλύτερους προπονητές όλων των εποχών, τον Τζιοβάνι Τραπατόνι, φαινόταν βέβαιο ότι κανείς δεν μπορούσε να σταματήσει τη Γιουβέντους στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης της σεζόν 1982-83.
Ως αποτέλεσμα, η Γιουβέντους έφτασε με αυτοπεποίθηση στον τελικό. Με ιταλικό στυλ και αποτελέσματα απέκλεισε ξεκάθαρα τη Δανή Hvidovré, τη βελγική Standard Liège που απέκλεισε την Győr, την πρωταθλήτρια Αγγλίας Aston Villa και την Πολωνή Widzew Lódz. Και η ομάδα του Τορίνο θεωρούνταν και διεκδικήτρια του τελικού.
Ο Αθηναίος αντίπαλος ήταν λιγότερο γνωστός στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο από τη Γιουβέντους. Όμως μια ομάδα σοβαρού πρωταθλήματος, με μεγάλη ιστορία, χτισμένη σύμφωνα με το σχέδιο, προκρίθηκε στον τελικό από τον άλλο κλάδο. Το δυτικογερμανικό Hamburger SV.
Η ομάδα από το λιμάνι ιδρύθηκε το 1887 και αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Γερμανίας τρεις φορές πριν από την Bundesliga.
Αν και ήταν ο ιδρυτής της Bundesliga, που ξεκίνησε το 1963, και στη συνέχεια μόνιμος βασικός παίκτης, πάλεψε πολύ καιρό για τον τίτλο του πρωταθλήματος.
Ακόμη και τότε είχαν σπουδαίους παίκτες. Το HSV παρουσίασε τον θρυλικό Uwe Seeler, τον πρώτο σκόρερ της Bundesliga, ο οποίος σημείωσε ένα γκολ σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα για τη γερμανική εθνική ομάδα. Ο Άγγλος Kevin Keegan, ο οποίος κέρδισε δύο φορές τη Χρυσή Μπάλα ενώ έπαιζε εδώ, έφτασε στο απόγειό του στο Αμβούργο. Ο Rudi Kargus, ο οποίος ήταν ο αποθεματικός του Sepp Maier στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1976 και εξακολουθεί να κατέχει το ρεκόρ της Bundesliga, προστατεύεται εδώ:
Στην καριέρα του απέκρουσε 23 πέναλτι.
Μετά τη συνταξιοδότηση του Uwe Seeler το 1972, η πραγματικά παγκόσμια ομάδα άρχισε να σχηματίζεται. Η πρώτη σοβαρή διεθνής επιτυχία ήταν η νίκη της ΚΕΚ το 1977. Ο Manfred Kaltz, διάσημος για τις πάσες μπανάνας και τα ήρεμα σουτ στο τέρμα, που υπηρέτησε αυτήν την ομάδα για 20 χρόνια, και ο Felix Magath, που αργότερα σημείωσε τεράστια επιτυχία ως προπονητής, ήταν ήδη μέρος αυτού του θριάμβου. Ο τελευταίος σημείωσε το δεύτερο γκολ στον τελικό της CEC με 2-0 απέναντι στη βελγική Άντερλεχτ στο Άμστερνταμ.
“Δημιουργός φιλικός προς τους hipster. μουσικός γκουρού. περήφανος μαθητής. λάτρης του μπέικον. άπληστος λάτρης του ιστού. ειδικός στα social media. Gamer.”
