Ήταν μια αναζωογονητική εμπειρία να ξαναδούμε τον αντίκτυπο που μπορεί να έχει μια τέτοια εκδήλωση στους ντόπιους. Νέοι, ηλικιωμένοι, Ούγγροι και ξένοι φοιτητές, παιδιά, χορευτές και λαϊκοί ταλαντεύονται υπό τους ήχους μελωδιών που πετούν σε μακρινές χώρες. Αρκετοί από τους συντάκτες μας παρακολούθησαν την αίθουσα χορού για να μοιραστούν την ηλιόλουστη αίσθηση της ελληνικής ζωής και η εμπειρία μας επιβεβαίωσε ότι αυτού του είδους η δραστηριότητα έχει πραγματική θεραπευτική επίδραση στον άνθρωπο.

Δεν είναι τυχαίο ότι για αιώνες και χιλιετίες, ο κοινός χορός ήταν αναπόσπαστο μέρος του ανθρώπινου πολιτισμού. Ηλεκτρίζει, αιχμαλωτίζει και σχηματίζει μια κοινότητα μεταξύ των ευτυχισμένων και των δυστυχισμένων. Όποιος δεν ξέρει τα βήματα θα τα μάθει σύντομα από κάποιον μέσα στο πλήθος και η γνώση του χορού θα εξαπλωθεί σαν ιός -μόνο σε αυτή την περίπτωση λειτουργεί- ανάμεσα σε αυτούς που είναι στον κύκλο εκείνη τη στιγμή- εκεί όλοι κινείται λίγο πολύ με τον ίδιο ρυθμό.

Οι επαναλαμβανόμενες και πιασάρικες παλλόμενες μελωδίες δημιουργούν ένα εντελώς διαλογιστικό αποτέλεσμα και ο συμμετέχων μπορεί να απομονωθεί από τον έξω κόσμο για λίγες ώρες, να ξεχάσει το βάρος των γεγονότων της ημέρας και τις εργασίες των επόμενων ημερών και να νιώσει σε μια εντελώς διαφορετική διάσταση.

Φυσικά, έπαιξε και η αγαπημένη μουσική του Ζορμπά και καταλάβαμε για άλλη μια φορά γιατί η εξαιρετική καλλιτέχνιδά μας, Teodora Uhrik, που πρόσφατα γιόρτασε τα 80ά της γενέθλια, αποκάλεσε τον Ζορμπά τον κύριο της επιβεβαίωσης της ζωής – οι μελωδίες του Πύργου μας βοήθησαν να το νιώσουμε αυτό , και μπορέσαμε να βιώσουμε τη δύναμη του χορού ζωντανή σε κοινοτική και ποιοτική μουσική που αντηχεί στον παλμό της ανθρώπινης ζωής.

Ίσως θα έπρεπε να το θυμόμαστε αυτό πιο συχνά, και σε επίπεδο πόλης θα ήταν ενδιαφέρον να δημιουργούμε υπαίθριες αίθουσες χορού στο κέντρο της πόλης, που παρουσιάζουν τον κόσμο των διαφορετικών πολιτισμών, όλο και πιο συχνά, γιατί, όπως έδειξε το απόγευμα της Τετάρτης, υπάρχει ζήτηση μεταξύ των κατοίκων του Pécs.