Οι άνθρωποι, ως τουρίστες, συνήθως συνδέουν την ακτή με την παραλία, το κάθισμα στην παραλία, τη συγκεκριμένη ψυχαγωγία, από το κλασικό μπάνιο μέχρι τα θαλάσσια σπορ, όπως η κολύμβηση, το σέρφινγκ, η έξοδος με ελάφια, το σκι, ακόμα και
βράδυ/βράδυ, από βόλτες στους Ουαλούς ή στην παραλία μέχρι κλαμπ.

Μια τυχαία ανακάλυψη

Η ρουμανική ακτή, και σε αυτό το άρθρο θα μιλήσω για τη νότια, ειδικά στην περιοχή του παραθαλάσσιου θέρετρου της 2ας Μαΐου και στα περίχωρά της, μπορεί επίσης να προσφέρει άλλη διασκέδαση. Αυτό της εξερεύνησης άγριων και άγνωστων τόπων
από αγνώστους. Ένα από αυτά είναι μια αποικία χελωνών που ζει σε ένα απομονωμένο μέρος και αρκετά καλά προστατευμένο από ανθρώπινες εισβολές. Αυτή είναι η αποικία χελωνών, γνωστή τοπικά ως η
χελώνες καρέτα καρέτα. Επαγγελματίας ιστιοπλοΐας, ερασιτέχνης εκπαιδευμένος από έμπειρους κυβερνήτες, όπως ο Oleg Margina, ένας από τους υπερωκεάνιους πλοηγούς, που πρόσφατα επέστρεψε από έναν επτάμηνο αγώνα πέρα ​​από τον Ατλαντικό και πίσω, ανακάλυψα αυτήν την αποικία πριν από μερικά χρόνια.

Οι Τρεις Αδελφές Πόλεις

Βρίσκεται στο Marina Harbour Life, ένα bay-caldare, που βρίσκεται στην άκρη της κοινότητας Limanu. Μέχρι τότε, μια σύντομη γεωγραφική επισκόπηση της περιοχής, ώστε να μπορείτε να δείτε περίπου πού βρίσκεται αυτό το φυσικό θαύμα. Νότος
η ρουμανική ακτή κλείνει, μπαράζ παραθαλάσσιων θέρετρων, δικαιολογούμε το κλισέ, στις 2 Μαΐου και, τρία χιλιόμετρα μακριά, η Βάμα Βέτσε.

Το καθένα με τις ιδιαιτερότητές του και την κατηγορία των τουριστών του. Η μητρική κοινότητα είναι το Limanu, εδώ είναι επίσης το δημαρχείο που διοικεί τις τρεις τοποθεσίες.

Το τρίτο είναι το χωριό Χαγιένι, που βρίσκεται 4 χιλιόμετρα από το Λιμάνου. Με την ακρίβεια ότι το Λιμάνου, όπως το Χαγιένι, δεν έχει καμία σχέση με τη θάλασσα, με τις παραλίες. Βρίσκεται αμέσως μετά τη γέφυρα που περνάει από το ναυπηγείο Μαγκάλια, όπου πρέπει να αφήσετε το δρόμο, να στρίψετε δεξιά και να περπατήσετε άλλα 2 χιλιόμετρα για να φτάσετε στο χωριό.

Bay of Sailors. Η κόρη του Mândruță μένει εδώ και ο Cabral έχει ένα ιστιοφόρο

Λοιπόν, ας πάμε στην αποικία. Για να μπείτε στη μαρίνα Harbour Life, πρέπει να κατεβείτε στον κόλπο. Εδώ, ο ιδιοκτήτης ενός τεράστιου δικτύου ιατρικών κλινικών έχει δημιουργήσει μια μαρίνα, με τρεις πλωτήρες όπου είναι αγκυροβολημένα περίπου 150 ιστιοφόρα, σχεδόν όλο το χρόνο. Σκάφος.

Εκεί διοργανώνονται ρεγκάτες, στο πλαίσιο του εθνικού πρωταθλήματος ιστιοπλοΐας, νοικιάζονται σκάφη για θαλάσσιες εκδρομές λίγων ωρών ή μιας ημέρας ή για αγώνες προς Βουλγαρία ή Ελλάδα.

Υπάρχει επίσης ένα θέρετρο, με 20 όμορφα διακοσμημένα καταλύματα και ένα πλωτό εστιατόριο. Η Cabral είναι μεταξύ εκείνων που έχουν βάρκες εδώ και η Andreea Cheroiu, η νύφη του Lucian Mândruță, έχτισε ένα σπίτι στην ψηλή πλαγιά με τον σύζυγό της που ονομάζεται Blondu’, κυβερνήτη, και τη μικρή τους κόρη, με την οποία οργανώνει εκδρομές με ιστιοπλοϊκά στη θάλασσα. Αυτό, με λίγα λόγια. Θα καταλάβετε όμως τι υπάρχει από τις φωτογραφίες που έχει βάλει το IMPACT.RO στη gallery του άρθρου.

Το μονοπάτι που οδηγεί στις χελώνες

Λοιπόν, ας επισκεφτούμε τις χελώνες, ας μπούμε στο βασίλειό τους. Μόλις περάσετε το φράγμα στην είσοδο της κομψής μαρίνας, υπάρχει μια μικρή ξύλινη πύλη στα δεξιά, περάστε από αυτήν και ξεκινήστε ένα πλακόστρωτο μονοπάτι, ένα από τα πιο ρομαντικά που έχω δει, που φυλάσσεται από αγκαθωτούς θάμνους, θάμνους και αιχμές και αγκάθια, που κατεβαίνουν, σαν να λέγαμε, κρατώντας το ένα το άλλο, πάνω από μια απότομη χαράδρα, αυτή στο αριστερό χέρι, περίπου 15 μέτρα κάτω στο επίπεδο του ίδιου του λιμανιού. Στη δεξιά πλευρά είναι το αναρριχητικό μέρος, γεμάτο σπαθί και λιάνες και άλλους εξίσου «φιλικούς» θάμνους με ακίδες 3-5 εκατοστών. Το μονοπάτι δεν σε προστατεύει, γιατί μπαίνεις στον πειρασμό να ορμήσεις στη φύση.

Και μια περιπέτεια από εκεί, στα όρια της απώλειας των αισθήσεων, θα αφήσει ίχνη σαν μετά από μια συνάντηση με τον Sandokan, την τίγρη της Μαλαισίας. Διάσημη ταινία της δεκαετίας του ’80.

Το πλακόστρωτο μονοπάτι, μήκους περίπου 25 μέτρων, καταλήγει σε ένα μικρό πλάτωμα όπου υπάρχει ψησταριά με τζάκι, φρεάτιο και παροχή ηλεκτρικού ρεύματος. Από εδώ, μια νέα ξύλινη σκάλα οδηγεί στον κόλπο, που οδηγεί σε ένα πλωτό σπίτι. Πριν από τρία χρόνια, αυτό δεν συνέβαινε.

Υπήρχαν μπάρμπεκιου, αλλά η κοινότητα των σκαφών, με συναίνεση, το είχε απαγορεύσει. Στο μεταξύ, φαίνεται ότι οι κανόνες έχουν αλλάξει. Τέλος πάντων, εδώ οι ντόπιοι, οι τουρίστες είναι πολύ πολιτισμένοι.

“Κορίτσια, έχουμε φωτογράφιση!”

Και, μέσα σε όλο αυτό το άγριο τοπίο, προστατευμένα από τα μάτια των περαστικών, μπορούμε να τα δούμε. Χελώνες Dobrogean. Μισά καρπούζια, ας πούμε, πάγωσαν ξαφνικά όταν ένιωσαν τα βήματα ενός ξένου. Είναι
τουαλέτα Σημαδέψτε το πλακόστρωτο μονοπάτι από την πλατεία, δεν έχει πλάτος περισσότερο από ένα μέτρο.

Αρχίζω να τους φωτογραφίζω. «Στα κορίτσια», τους λέω, άντρας γυναίκα, ό,τι, «έχουμε φωτογράφιση». Στέκομαι στην εικόνα για δέκα ή πέντε δευτερόλεπτα και μετά την «κυνηγάω». Παρά τις προσδοκίες, είναι πραγματικά γρήγοροι. Θυμάμαι μερικά, ομολογώ,
χωρίς κομψότητα, αναποδογυρίζοντας τα ανάσκελα.

Προσπαθώ να τους πιάσω με το χέρι μου για να φτιάξω τα πορτρέτα τους. Είναι βαριά, μερικά ζυγίζουν γύρω στο 1,5 κιλό. Αυτά είναι ακόμα πιο δύσκολο να τα πιάσεις με το ένα χέρι. Ίσως η Rîca Răducanu να είχε πετύχει
διευκολύνω!

Δεν θα θέλατε μια πληγή από μια χελώνα!

Τα αναποδογυρίζω λοιπόν και βάζω το τηλέφωνο ή την κάμερα δίπλα τους για να τονίσω το μέγεθος συγκριτικά. Φωτογραφίες αυτής της φάσης, στη photo gallery! Προσπαθώ να θυμάμαι τις ιδιαιτερότητές τους.

Όμως το κέλυφος με ακανόνιστα γεωμετρικά σχήματα, πεντάγωνα, εξάγωνα ή ακανόνιστα σχήματα, με μπερδεύει. Όλοι τρέχουν μακριά, ρίχνονται στο αλσύλλιο με αγκαθωτούς, ξερούς κορμούς και κλαδιά, ανακατεμένα με βράχια, είναι αδύνατο να τους ακολουθήσεις στο αλσύλλιο που κατεβαίνει.

Στην κορυφή της πλαγιάς, καθαρισμένη από βλάστηση, μπορείτε να δείτε μια λακκούβα εδώ κι εκεί. Ανεβαίνω, ξύνω τα γόνατά μου και τεντώνομαι όσο πιο μακριά γίνεται. Δεν αγγίζω τίποτα, ακούω μόνο το τρίξιμο των χελωνών που βυθίζονται στις στοές.

Έχουν νύχια μήκους περίπου ενός εκατοστού και μυϊκή μάζα που τους δίνει δύναμη. Δεν θα θέλατε έναν τραυματισμό χελώνας καρέτα καρέτα.

Βάζω λοιπόν το χέρι μου και παίρνω τον κίνδυνο να πέσω στη φωλιά της οχιάς, αλλά ξέρω από τους ντόπιους ότι δεν είμαι εκεί. Βρίσκονται μόνο στο συναρπαστικό δάσος Χαγιένι, τέσσερα χιλιόμετρα δυτικά. Μπορείτε να πάτε. Αλλά με περισσότερες προφυλάξεις, φυσικά.

Φαίνονται ειρηνικά, αλλά μπορούν να κόψουν ένα δάχτυλο

Οι χελώνες Limanu είναι ειρηνικές. Μόνο τα αρσενικά δεν πρέπει να είναι πολύ ανήσυχα. Δεν έχουν δόντια, αλλά οι άκρες της κάτω γνάθου είναι οστέινοι σχηματισμοί, σκληρές, σχεδόν αιχμηρές άκρες, που μπορούν να κόψουν, να κουρέψουν
και μικρό φαγητό.

Έντομα, σκουλήκια, βλαστοί και φύλλα. Μην σκέφτεστε να βάλετε ένα δάχτυλο στο στόμα τους ενώ παίζουν. Κινδυνεύεις να ξεμείνεις, να το αφήσεις στην τσάντα σου, αν έχεις ακόμα τη δύναμη να σκεφτείς τον πόνο ή να το αφήσεις εκεί, τροφή για τη χελώνα που θα σε δαγκώσει.

Και θα ακολουθήσει άλλη μια ιστορία για τις 2 Μαΐου

Αναδύομαι από το βασίλειο των χελωνών στην πλαγιά της μαρίνας Harbor Life κάτω από τα χρυσά χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Αυτό με οδήγησε να ονομάσω έτσι το μέρος. Όλα έμοιαζαν να φωτίζονται σαν ένα φυσικό παλάτι γυαλισμένο βασιλικά με χρυσό.

Και τελευταία πρόσκληση. Στο παρακάτω εκτενές υλικό για αυτήν την περιοχή, 2 Μαΐου-Limanu-Vama Veche, θα ενθουσιαστείτε με ιστορίες άγνωστες σε κανέναν εκτός από τους ντόπιους, που συγκεντρώθηκαν πάνω από έξι έως οκτώ δεκαετίες, που αφηγούνται με χάρη ο μοναδικός συγγραφέας που γεννήθηκε στις 2 Μαΐου, ονόματι Ștefan Doroftei Doimăneanu.

Άρθρο του Cristian Botez