Γιατί οι Ρωμαίοι αποφάσισαν να κατακτήσουν τη Δακία. Λιγότερο γνωστοί λόγοι που τους ώθησαν σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο με τους Δάκες

Οι πόλεμοι μεταξύ των Δακών και των Ρωμαίων είναι πιθανώς μια από τις πιο διάσημες σελίδες στην ιστορία της ρουμανικής επικράτειας σήμερα. Οι λόγοι αυτής της μεγάλης κλίμακας σύγκρουσης σχετίζονταν κυρίως με την απειλή που αποτελούσαν αυτές οι βάρβαρες φυλές για την αυτοκρατορία.

Αυτοί οι πόλεμοι μεταξύ 101-102 και 105-106 μ.Χ. είναι, εξάλλου, ένα από τα πιο διάσημα επεισόδια στη ρουμανική ιστορία, που θεωρείται καθοριστικό για τη μετέπειτα διαμόρφωση του ρουμανικού λαού.

Ειδικά κατά την κομμουνιστική περίοδο, οι Δάκες προωθήθηκαν, μεταξύ άλλων μέσω του κινηματογράφου, ως πατριαρχικός λαός που υπερασπίστηκε τις «ανάγκες και το έθνος τους», και η κύρια αιτία του πολέμου θα ήταν οι επεκτατικές και ιμπεριαλιστικές πολιτικές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. που αντιστοιχούσε απόλυτα στην ιδεολογία του κόμματος.

Στην πραγματικότητα, οι λόγοι είναι πιο διαφορετικοί. Προφανώς η επεκτατική πολιτική της Ρώμης έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο, αλλά για μια σύγκρουση τέτοιου μεγέθους, για την οποία οι Ρωμαίοι κατανάλωσαν πολύ υλικό, αλλά κυρίως ανθρώπινο δυναμικό, υπήρχαν άλλοι ιδιαίτερα σοβαροί λόγοι.

Μεταξύ αυτών είναι η επιθυμία να προστατευθούν οι νότιες παραδουνάβιες επαρχίες από επανειλημμένες επιδρομές και επιδρομές των Δακών. Οι Δάκες ήταν μια βαρβαρική φυλή που στοίχιζε ​​όλο και περισσότερο στους Ρωμαίους, πληθυσμοί που προκάλεσαν μεγάλες ζημιές στην Αυτοκρατορία.

Οι Δάκες και οι Ρωμαίοι βρίσκονταν συνεχώς σε πόλεμο για σχεδόν έναν αιώνα
Οι πόλεμοι του Τραϊανού με τους Δάκες δεν ξέσπασαν ξαφνικά, λόγω της ρητής επιθυμίας του αυτοκράτορα να κατακτήσει άλλη περιοχή. Ήταν μόνο το αποκορύφωμα μιας μακράς παράδοσης σύγκρουσης μεταξύ των Ρωμαίων και των πολεμιστών Δακικών φυλών.

Οι μάχες μεταξύ των Δακών και των Ρωμαίων έχουν την προέλευσή τους ακόμη και την εποχή του Μπουρεμπίστα. Ο υψηλόβαθμος Δάκος βασιλιάς, ο οποίος, σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς, ήλεγχε έναν εντυπωσιακό βάρβαρο στρατό, ενεπλάκη σε αγώνες εξουσίας στη Ρώμη, απασχολημένος με την επέκταση της Δημοκρατίας στα Βαλκάνια. Συγκεκριμένα, ο Μπουρεμπίστα είχε ταχθεί στο πλευρό του Πομπήιου στον εμφύλιο πόλεμο ενάντια στον Ιούλιο Καίσαρα.

Γι’ αυτό ακριβώς, μετά την ήττα του Πομπήιου, ο Καίσαρας προετοιμάζει μια εκστρατεία αντιποίνων βόρεια του Δούναβη. Επιπλέον, ο μεγάλος Ρωμαίος στρατηγός γνώριζε τον κίνδυνο που αποτελούσε ο τεράστιος στρατός του Μπουρεμπίστα για τις ρωμαϊκές επαρχίες. Ο Καίσαρας και η Μπουρεμπίστα δεν βρέθηκαν ποτέ ξανά αντιμέτωποι.

Και οι δύο πέθαναν περίπου την ίδια ώρα και υπό τις ίδιες περίπου συνθήκες. Ο Ντίκους, ο νέος βασιλιάς των Δακών, εμπλέκεται στους εμφύλιους πολέμους στο τέλος της Δημοκρατίας. Στην αρχή, προσφέρεται να βοηθήσει τον Οκταβιανό ενάντια στον αντίπαλό του Μαρκ Αντόνιους. Ο Cassius Dio, ο γνωστός Λατίνος συγγραφέας, λέει ότι ο Dicomes, βασιλιάς των Δακών, δεν θα ήταν ικανοποιημένος με όσα του πρόσφερε ο Οκταβιανός και άλλαξε πλευρά. Συγκεκριμένα, τα πήγε καλά με τον Μαρκ Αντόνιους.

Οι αιχμάλωτοι Δάκες έγιναν μονομάχοι στις ρωμαϊκές αρένες
Ωστόσο, ο τελευταίος ηττήθηκε και οι αιχμάλωτοι Δάκες έγιναν μονομάχοι στις ρωμαϊκές αρένες. Αργότερα, επί βασιλείας Cotiso, πιθανώς συνέχεια της βασιλικής παράδοσης, στην περιοχή των βουνών Șureanu, συμμάχησε με τους Bastarni και επιτέθηκε στις ρωμαϊκές στρατιωτικές βάσεις στη Μακεδονία.

Οι επιθέσεις δεν επιλέχθηκαν τυχαία, ειδικά από τη στιγμή που στη Μακεδονία ήταν συγκεντρωμένες οι ρωμαϊκές δυνάμεις που προορίζονταν να πραγματοποιήσουν εισβολές σε όλη την περιοχή των Βαλκανίων. Με τη σειρά τους, οι Ρωμαίοι αντεπιτέθηκαν και κατάφεραν να εκμηδενίσουν τη βασιλεία τριών βασιλικών της Γέτας, της Ρόλης, της Δάπυξης και του Ζυράξη, στην περιοχή της σημερινής Δοβρόγεας.

Κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 86 μ.Χ., ο βασιλιάς Duras, σε συμμαχία με άλλες βαρβαρικές φυλές όπως οι Bastarni ή οι Roxolani, πέρασε τον παγωμένο Δούναβη και επιτέθηκε βίαια στις επαρχίες νότια του Δούναβη, προκαλώντας μεγάλες ζημιές. Επιπλέον, ολόκληρη η περίοδος μεταξύ 44 π.Χ. και 86 μ.Χ., περισσότερο από έναν αιώνα, σημαδεύτηκε από σχεδόν συνεχείς μάχες μεταξύ των Δακικών φυλών και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Αφενός, οι Ρωμαίοι προχωρούσαν αργά αλλά σταθερά κατά μήκος της γραμμής του Δούναβη, στοχεύοντας επίσης τα εδάφη του Βόρειου Δούναβη και της Νότιας Καρπάθιας, και από την άλλη, οι Δάκες, που οργάνωναν συνεχώς εκστρατείες λεηλασίας, καταστρέφοντας τα ρωμαϊκά εδάφη. Με άλλα λόγια, οι Δάκες και οι Ρωμαίοι ήταν παλιοί εχθροί που από το έτος 101 διευθέτησαν μια σύγκρουση που κράτησε περισσότερο από έναν αιώνα.

Από τον θάνατο του Μπουρεμπίστα, η στρατιωτική δύναμη των Δάκων πολεμιστών είχε προκαλέσει ρίγη στη σπονδυλική στήλη των Ρωμαίων. Το έτος 31 π.Χ. J.-C., δηλαδή πριν από τη μάχη του Actium, οι Ρωμαίοι γνώριζαν ότι οι Δάκες είχαν επιλέξει το στρατόπεδο του Marc-Antony, και φοβήθηκαν ότι αυτές οι βαρβαρικές φυλές θα εισέβαλαν στην Ιταλία. Τουλάχιστον αυτό προτείνει ο Λατίνος ποιητής Οράτιος.

Επιπρόσθετα, ο Λατίνος ιστορικός Annaeus Florus κάνει λόγο για τον κίνδυνο που θέτουν οι Δάκες για τις ρωμαϊκές επαρχίες. Σημειώνει επίσης ότι αυτές οι βάρβαρες φυλές είναι δύσκολο να προσεγγιστούν στα βουνά όπου είχαν βρει τα σπίτια τους και ότι επιτέθηκαν στην Αυτοκρατορία όποτε είχαν την ευκαιρία.

“Οι Δάκες ζουν κοντά στα βουνά. Από εκεί, υπό την ηγεσία του βασιλιά Cotiso, κατέβαιναν και κατέστρεφαν τα γειτονικά εδάφη όποτε ο παγωμένος από τον παγετό Δούναβης έφτανε στις όχθες του. Ο Auguste αποφάσισε να αφαιρέσει αυτόν τον πληθυσμό, τον οποίο ήταν πολύ δύσκολο να προσεγγίσεις. Έστειλε λοιπόν Λεντούλους και τους οδήγησε στην άλλη πλευρά, όπου βρίσκονταν φρουρές. Έτσι, οι Δάκες δεν μπορούσαν να νικηθούν, παρά μόνο να απορριφθούν και να διασκορπιστούν», γράφει ο Λατίνος ιστορικός Annaeus Florus.

Ήταν επίσης ο Δάκος βασιλιάς Cotiso που προκάλεσε τον όλεθρο στη Μακεδονία, με τους Bastarni, τους βάρβαρους συμμάχους τους, πιθανώς μια φυλή γερμανικής καταγωγής. Επιπλέον, οι επιδρομές των Δακών στα ρωμαϊκά εδάφη είχαν γίνει συνήθεια και οι ζημιές ήταν εκτεταμένες.

Δάκες πολεμιστές, τρομεροί μαχητές, έκαναν πολλές ταλαιπωρίες στις ρωμαϊκές φρουρές. Ο Οράτιος κάνει επίσης λόγο για εισβολή των φυλών των Απούλι Δακών στην περιοχή της Παννονίας, το έτος 15 π.Χ. Το 13 π.Χ. μ.Χ., η επίθεση επαναλαμβάνεται και αποκρούεται οριακά από τον στρατηγό Μάρκο Αγρίππα.

Την ίδια χρονιά, οι Δάκες διείσδυσαν ξανά, περνώντας τον παγωμένο Δούναβη, αυτή τη φορά στην περιοχή της Δαλματίας. Από την πλευρά του, ο ποιητής Οβίδιος κάνει λόγο για πολυάριθμες επιθέσεις από τις φυλές των Γετών στην περιοχή του Δούναβη.

Μερικές από αυτές τις επιδρομές ήταν ως απάντηση στην πολιτική επέκτασης της Ρώμης στην περιοχή του Δούναβη, άλλες ήταν απλώς επιδρομές. Παρά τα αντίποινα που οργάνωσαν οι Ρωμαίοι, οι Δάκες αντιπροσώπευαν έναν διαρκή κίνδυνο. Όλα κορυφώθηκαν με την εκστρατεία του παλαιού βασιλιά Duras το 86 μ.Χ.

Συμμαχώντας με τους Σαρμάτες και τους Bastarni, οι Δάκες ρημάξαν την επαρχία της Μοισίας και σκότωσαν τον κυβερνήτη της Oppius Sabinus, παίρνοντας το κεφάλι του ως τρόπαιο. Ο αυτοκράτορας Δομιτιανός οργανώνει την πρώτη σοβαρή εκστρατεία στο έδαφος των Δακών, βόρεια του Δούναβη. Στην πρώτη μάχη, οι Δάκες νικούν σκληρά τους Ρωμαίους με επικεφαλής τον Corneliu Fuscus, το 87 μ.Χ.

Τον επόμενο χρόνο, μετά από μια αιματηρή μάχη, οι Δάκες ζητούν ειρήνη, πράγμα ταπεινωτικό για τους Ρωμαίους, ειδικά αφού οι Δάκες έλαβαν μεγάλα χρηματικά ποσά. Ο κίνδυνος από τους Δάκες, αλλά και η επαχθής μεταχείριση που τους παρασχέθηκε, οδήγησαν τον Τραϊανό να οργανώσει μια μεγάλης κλίμακας εκστρατεία για να εκμηδενίσει αυτόν τον πραγματικό κίνδυνο.