Δημοσιεύουμε τη μετάφραση ολόκληρης της ομιλίας του Πάπα Φραγκίσκου.

Αγαπητοί μου αδερφοί!

Ευχαριστώ που είμαι εδώ. Μπροστά μας είναι η θάλασσα, πηγή ζωής, αλλά αυτό το μέρος παραπέμπει στην τραγωδία των ναυαγίων που φέρνουν το θάνατο. Μαζευτήκαμε για να θυμηθούμε αυτούς που δεν επέζησαν, αυτούς που δεν γλίτωσαν. Ας μην συνηθίσουμε να θεωρούμε τα ναυάγια ως είδηση ​​και τους θανάτους στη θάλασσα ως αριθμούς: όχι, είναι ονόματα και επίθετα, πρόσωπα και ιστορίες, γκρεμισμένες ζωές και γκρεμισμένα όνειρα! Σκέφτομαι τους πολλούς αδελφούς και αδελφές μας που πνίγηκαν από τον φόβο και τις ελπίδες που κουβαλούσαν στις καρδιές τους.

Το να βλέπεις ένα τέτοιο δράμα δεν απαιτεί λόγια, αλλά πράξεις. Και πριν από αυτό, χρειαζόμαστε ανθρωπιά, σιωπή, δάκρυα, συμπόνια και προσευχή.

Σας προσκαλώ τώρα σε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη αυτών των αδελφών και αδελφών: ας μας συγκινήσει η τραγωδία τους! [Kis csend.]

Πάρα πολλοί άνθρωποι που ξεφεύγουν από τις συγκρούσεις, τη φτώχεια και τις φυσικές καταστροφές θεωρούν τα κύματα της Μεσογείου ως την τελική απόρριψη της προσπάθειάς τους για ένα καλύτερο μέλλον. Έτσι, αυτή η όμορφη θάλασσα έγινε ένα τεράστιο νεκροταφείο, όπου τόσα αδέρφια μας στερήθηκαν το δικαίωμα σε τάφο και θάφτηκαν μόνο με την ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους. Ο Fratellino [Öcsikém] Στο βιβλίο-μαρτυρία, ο πρωταγωνιστής στο τέλος του δύσκολου ταξιδιού από τη Δημοκρατία της Γουινέας στην Ευρώπη το λέει: «Όταν επιβιβάζεσαι σε πλοίο στη θάλασσα, έρχεσαι σε ένα σταυροδρόμι. Η ζωή από τη μια πλευρά, ο θάνατος από την άλλη. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος» (Armets Arzallus Antia – Ibrahima Balde: Fratellino, Feltrinelli, Μιλάνο, 2021, 107).

Φίλοι μου, βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι: από τη μια πλευρά, η αδελφότητα, που εμπλουτίζει την ανθρώπινη κοινότητα με καλοσύνη. από την άλλη, η αδιαφορία που μολύνει τη Μεσόγειο με αίμα.

Ο στο σταυροδρόμι των πολιτισμών είμαστε είτε πολιτισμός ανθρωπιάς και αδελφοσύνης, είτε πολιτισμός αδιαφορίας: «ο καθένας το λύνει όπως ξέρει να το κάνει».

Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να αντιμετωπίζονται τα ανθρώπινα όντα ως εμπόρευμα, να φυλακίζονται και να βασανίζονται σκληρά – γνωρίζουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις, όταν τους στέλνουμε πίσω, προορίζονται να βασανιστούν και να φυλακιστούν! Δεν μπορούμε πλέον παθητικά να γίνουμε μάρτυρες της τραγωδίας των ναυαγίων που προκαλούνται από την απεχθή εμπορία ανθρώπων και τον φανατισμό της αδιαφορίας! Η αδιαφορία μετατρέπεται σε φανατισμό. Οι άνθρωποι που κινδυνεύουν να πνιγούν λόγω των κυμάτων πρέπει να διασωθούν. Είναι ένα καθήκον που υπαγορεύει η ανθρωπότητα, ένα καθήκον που υπαγορεύει ο πολιτισμός!

Είθε ο Παράδεισος να μας ευλογεί όταν φροντίζουμε τους πιο αδύναμους σε στεριά και θάλασσα, όταν ξεπερνάμε την παράλυση του φόβου και της αδιαφορίας που μας καταδικάζει σε θάνατο με βελούδινα γάντια. Σε αυτό, εμείς, εκπρόσωποι διαφορετικών θρησκειών, πρέπει να δίνουμε το παράδειγμα.

Ο Θεός ευλόγησε τον πατέρα μας Αβραάμ. Τον κάλεσε να φύγει από την πατρίδα του και «έφυγε χωρίς να ξέρει πού πήγαινε» (Εβραίους 11:8).

Σε μια ξένη χώρα, υποδέχτηκε ταξιδιώτες που περνούσαν μπροστά από τη σκηνή του ως καλεσμένοι και προσκυνητές (βλ. Γένεση 18): «εξόριστος από τη χώρα του, άπατρις, ο ίδιος ήταν πατρίδα και πατρίδα όλων» (Saint Peter the Golden : ομιλίες, 121). Και «έλαβε διάδοχο ως ανταμοιβή για τη φιλοξενία του» (Άγιος Αμβρόσιος του Μιλάνου: Επίσημου [A kötelességekről], II, 21). Η ρίζα των τριών μεσογειακών μονοθεϊστικών θρησκειών είναι λοιπόν η αποδοχή, η αγάπη για τους ξένους στο όνομα του Θεού. Και αυτό είναι ζωτικής σημασίας εάν, όπως ο πατέρας μας Αβραάμ, ονειρευόμαστε ένα ευημερούν μέλλον. Ας μην ξεχνάμε το ρεφρέν της Γραφής: «το ορφανό, η χήρα, ο ταξιδιώτης, ο ξένος». Ορφανά, χήρες και ξένοι: αυτοί είναι που πρέπει να φροντίζουμε σύμφωνα με την εντολή του Θεού.

Εμείς, οι πιστοί, πρέπει λοιπόν να παραδειγματιστούμε στην αμοιβαία και αδελφική αποδοχή. Οι σχέσεις μεταξύ θρησκευτικών ομάδων συχνά δεν είναι εύκολες, η κατάρα του εξτρεμισμού και η ιδεολογική μάστιγα του φονταμενταλισμού καταστρέφουν την καθημερινή ζωή των κοινοτήτων. Από αυτή την άποψη, θα ήθελα να θυμίσω αυτό που έγραψε ένας άνθρωπος που ζούσε όχι μακριά από εδώ, ένας άνθρωπος του Θεού: ένα άτομο επίσης μισεί, δεν μπορεί να σταθεί ήρεμα ενώπιον του Θεού. Ο Θεός δεν θα ακούσει την προσευχή σου όσο κρατάς θυμό στην καρδιά σου» (Άγιος Καισάριος της Αρλ: ομιλίες, XIV, 2).

Σήμερα, η Μασσαλία, που χαρακτηρίζεται από υψηλό βαθμό θρησκευτικού πλουραλισμού, βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι: συνάντηση ή αντιπαράθεση.

Ευχαριστώ όλους εσάς που ήσασταν καθ’ οδόν για τη συνάντηση: σας ευχαριστώ για την αλληλεγγύη σας και τη συγκεκριμένη δέσμευσή σας να υποστηρίζετε και να ενσωματώνετε τους ανθρώπους.

Η Μασσαλία είναι ένα μοντέλο ολοκλήρωσης. Είναι καλό που, σε συνεργασία με τις διάφορες οργανώσεις που ασχολούνται με τους μετανάστες, υπάρχει Μασσαλία-Εσπεράνς, είναι ένας οργανισμός που υποστηρίζει τον διαθρησκευτικό διάλογο και προωθεί την αδελφότητα και την ειρηνική συνύπαρξη. Ας δούμε τους πρωτοπόρους και τους μάρτυρες του διαλόγου, όπως ο Jules Isaac, που έζησε εκεί κοντά και που πρόσφατα τίμησε την εξήντα επέτειο από τον θάνατό του. Είστε η Μασσαλία του μέλλοντος. Προχωρήστε μπροστά χωρίς αποθάρρυνση, μπορεί αυτή η πόλη να είναι για τη Γαλλία, την Ευρώπη και τον κόσμο ένα μωσαϊκό ελπίδας είναι!

Τέλος, ως ευχή, θα ήθελα να παραθέσω μερικά λόγια που είπε ο Ντέιβιντ Σασόλι στο Μπάρι, σε προηγούμενη συνάντηση για τη Μεσόγειο: «Στη Βαγδάτη, στον Οίκο της Σοφίας του Χαλίφη Αλ Μαμούν, Εβραίοι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι συγκεντρώθηκαν για να διαβάσουν ιερά βιβλία και Έλληνες φιλοσόφους. Σήμερα, όλοι αισθανόμαστε, πιστοί και λαϊκοί, ότι πρέπει να ξαναχτίσουμε αυτό το σπίτι, να συνεχίσουμε να παλεύουμε μαζί ενάντια στα είδωλα, να γκρεμίσουμε τείχη, να χτίσουμε γέφυρες και να δώσουμε ουσία σε έναν νέο ανθρωπισμό.

Ας κοιτάξουμε βαθιά στην εποχή μας και ας αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο όταν είναι δύσκολο να αγαπήσουμε

– Νομίζω ότι αυτός είναι ο σπόρος που σπέρνουμε αυτές τις μέρες που είμαστε τόσο προσεκτικοί στη μοίρα μας. Ας μην φοβόμαστε πλέον τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στη Μεσόγειο Θάλασσα! […] Για την Ευρωπαϊκή Ένωση και για όλους εμάς, η επιβίωσή μας εξαρτάται από αυτήν» (Ομιλία με αφορμή τον προβληματισμό και την πνευματική συνάντηση με τίτλο «Η Μεσόγειος, σύνορα της ειρήνης», 22 Φεβρουαρίου 2020).

Αδέρφια μου, ας αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα μαζί, ας μην αφήσουμε την ελπίδα να ναυαγήσει, ας συνθέσουμε το μωσαϊκό της ειρήνης!

Είμαι χαρούμενος που πολλοί από εσάς βρίσκεστε εδώ και πηγαίνετε στη θάλασσα για να σώσετε τους μετανάστες. Συχνά σε εμποδίζουν να πας γιατί, λένε, κάτι λείπει στο πλοίο, αυτό ή εκείνο… Είναι χειρονομίες μίσους κατά του αδελφού, μεταμφιεσμένες σε «ισορροπία». Σας ευχαριστώ για όλα όσα κάνετε!

Μετάφραση: Endre Tózsér SP

Φωτογραφία: Vatican.va

Ουγγρικό ταχυδρομείο