ΒΛΑΒΗ. Τελείωσα το βιβλίο, βρίσκοντας στο Găgeşti Κατά την άλωση της Κωνσταντινούπολης: 29 Μαΐου 1453 (Γαλλική έκδοση) Μορφή Kindle, από τον Maurice and Marilène Chavardès. Βασισμένο σε μια ιστορία που πηγαίνει πολύ στην πεζογραφία, το βιβλίο τελειώνει με το ταξίδι ενός λεγόμενου Μεγάλου Τούρκου στην Κωνσταντινούπολη πριν γίνει Κωνσταντινούπολη για αιώνες. Στην πραγματικότητα αποτελεί πρόσχημα για να επισημάνουμε την τεράστια κληρονομιά που άφησε το Βυζάντιο στον Μεγάλο Τούρκο, αλλά και την ανεπανόρθωτη ζημιά που προκάλεσαν οι Τούρκοι των στεπών και των σκηνών σε μια τεράστια κληρονομιά της ελληνορωμαϊκής Ευρώπης:

«Κατά την καταστροφή της Πόλης καταστράφηκαν υπέροχα έργα τέχνης, μνημεία, χιλιάδες πίνακες και βιβλία, άλλα υπέστησαν ζημιές. Ήταν τρομερό πλήγμα για τον ελληνιστικό και χριστιανικό πολιτισμό. Ταυτόχρονα, Έλληνες λόγιοι και λογοτεχνίτες κατάφεραν να διαφύγουν και πήραν μαζί τους αριστουργήματα και χειρόγραφα που είχαν κλαπεί κάτω από τη μύτη των Τούρκων, εγκαταστάθηκαν στην Ιταλία, έτσι οι δυτικοί καλλιτέχνες και συγγραφείς επηρεάστηκαν από τον βυζαντινό πολιτισμό, σηματοδοτώντας έτσι την αρχή της Αναγέννησης».

Το τέλος του βιβλίου είναι λαμπρό:

«Ο ιστορικός δεν μπορεί να ξεχάσει ότι στις 29 Μαΐου 1453 η Δύση υπέστη ένα μη αναστρέψιμο πλήγμα στην πολιτική της, στον πολιτισμό της, στην οικονομία της»..

Αυτό δεν ήθελε να εκφράσει ο παππούς της πριγκίπισσας Μπιμπέσκου πριν από χρόνια λέγοντας: η πτώση της Κωνσταντινούπολης είναι προσωπική ατυχία που μας συνέβη την περασμένη εβδομάδα; Ανάμεσα σε όλα τα πεζογραφήματα που επινοήθηκαν με αυτήν την ευκαιρία στην ιστορία, ένα από τα ισχυρότερα μου φαίνεται ότι είναι η πίστη των Βυζαντινών ότι ο Θεός, η Παναγία θα τους σώσει. Κατά τη διάρκεια της άγριας πολιορκίας κυκλοφορεί στην πόλη ένας θρύλος ότι οι Τούρκοι θα φτάσουν στην Αψίδα του Θεοδοσίου και εκεί ο Αρχάγγελος Γαβριήλ θα σταθεί εμπόδιο στο δρόμο τους και θα τους σταματήσει. Όταν ακούγεται η κραυγή Η πόλη χάνεται! άντρες, γυναίκες, παιδιά, κάποιοι με στήθος, μαζεύονται στην Αγία Σοφία γιατί πιστεύουν ότι ο Θεός δεν θα αφήσει τους Τούρκους να μπουν. Μπαίνουν οι Τούρκοι, τους σφάζουν, τους παίρνουν ομήρους και βεβηλώνουν την αποικία.

Πού είναι η προστασία του Θεού;

*

Θραύσματα. Από Η ιστορία στον Eugen Barbu, του οποίου ανακάλυψα τι είχα πριν το αγοράσω σε έναν έμπορο αντίκες, ξεχωρίζουν από την ποίηση της Mihaela Minulescu. «Είναι το βήμα του ταξιδιώτη που ρίχνει τα νέα στο παράθυρο»; “Το φως μένει χωρίς ερωτήσεις ή απαντήσεις”; «Στη μέση του σπιτιού μου ρέει η νεκρή Οφηλία»; Η ιστορία αξίζει επίσης για το ταλέντο του Barbu ως δημοσιογράφου. Alexandru Andriţoiu, διευθυντής περιοδικού Οικογένεια και έτσι φλερτάρεται από κριτικούς λογοτεχνίας, συμπεριλαμβανομένων εκείνων στο Βουκουρέστι, περιγράφεται ως εξής: «Άφθονος ποιητής, χρησιμοποιώντας το ταλέντο του σε σημείο άρνησης, αχαλίνωτος, προσκολλημένος σε ονόματα και περιστάσεις με καλή διάθεση, ο Andriţoiu κάνει στίχους σαν ρητινώδες έλατο (…)».. Στην επιλογή του Barbu, επιλέγω: «Αλίμονό μου! Πώς ακούγεται το φως που πέφτει;; «Με απαλούς ανέμους, μιλώντας σαν σε φλάουτο / Η ώρα της καθαρής βραδιάς φτάνει / Μέσα από τον ορνικό καιρό περπατά πιο προσεκτικά»; “Το φθινόπωρο πιο κίτρινο από το Palia d’Orăștie”; “Λουλούδια που καλλιεργούνται σε ήπια κλίματα”; «Το νερό θυμώνει».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αυτό το άρθρο προέρχεται εξ ολοκλήρου από το cristoiublog.ro