Ο σεβασμιότατος πατέρας μας Χαρίτων ο Ομολογητής γεννήθηκε το 270 στο Ικόνιο της Μικράς Ασίας επί Αυρηλιανού (270-276). Ο Χαρίτων, γνωστός στο Ικόνιο για την πίστη και την αρετή του, συνελήφθη, ομολόγησε την πίστη του και βασανίστηκε με την έναρξη του διωγμού του Διοκλητιανού (303).

Απελευθερωμένος από τον δικαστή, κατέφυγε στην Αίγυπτο μέχρι το τέλος των διωγμών. Το έτος 322, ενώ έκανε προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, ο Χαρίτων συνελήφθη αιχμάλωτος από κλέφτες στο δρόμο του προς την Ιερουσαλήμ, σε ένα μέρος που ονομαζόταν Φαράν (Γουάντι ελ-Παράν). Η ομάδα των κλεφτών τον πήγε στη σπηλιά τους, αλλά τη νύχτα πέθαναν όλοι πίνοντας κρασί από ένα μπουκάλι στο οποίο ένα φίδι είχε ρίξει το δηλητήριό του. Λαμβάνοντας αυτό το περιστατικό ως σημάδι από τον Θεό, ο Χαρίτων παρέμεινε σε αυτό το σπήλαιο για αρκετά χρόνια, σε ασκητικότητα και προσευχή, μέχρι το έτος 330, όταν ο πολλαπλασιασμός των μαθητών τον ανάγκασε να ιδρύσει μια λαύρα στο Φαράν.

Αναζητώντας την ειρήνη (ησυχία), ο ευσεβής Χαρίτων πήγε πάλι στο ασκητήριο και εγκαταστάθηκε σε μια απομονωμένη σπηλιά στο όρος του Πειρασμού κοντά στην Ιεριχώ, στη θέση που λέγεται Δούκα. Κι εδώ, όμως, μαζεύτηκαν γύρω του μαθητές, ώστε το 340 ίδρυσε μια δεύτερη λαύρα, στη Δούκα. Μεταξύ των ετών 340-350, ο Άγιος Χαρίτων κατέφυγε νοτιότερα αναζητώντας την ησυχία και εγκαταστάθηκε σε ένα έρημο μέρος που ονομαζόταν Tekoa, όπου με τους συγκεντρωμένους μαθητές ίδρυσε το μοναστήρι της Σούκας («σουκκά» κυριολεκτικά σημαίνει «μοναστήρι» στα συριακά).

Στις αρχές του 6ου αιώνα, το μοναστήρι της Σούκας ονομάστηκε «Παλιά Λαύρα», μετά από μια εξέγερση των μοναχών του Σούκα εναντίον του Αγίου Σάββα του Αγίου, όταν κάποιοι από αυτούς εγκατέλειψαν τη Σούκα και ίδρυσαν τη «Νέα Λαύρα» κοντά. Το έτος 350, στο τέλος της ζωής του, ο Άγιος Χαρίτων αποσύρθηκε στη Λαύρα του Φαράν και εδώ έδωσε την ψυχή του στα χέρια του Κυρίου.

Ο Άγιος Χαρίτων ήταν σύγχρονος του Αγίου Ιλαρίωνα του Μεγάλου, ο οποίος ίδρυσε τον μοναχισμό στη Γάζα και τη βόρεια Παλαιστίνη μεταξύ 330 και 350. Αν και η επιρροή του Αγίου Χαρίτωνα στην Παλαιστίνη ήταν μεγαλύτερη από αυτή του Αγίου Ιλαρίωνα, ο τελευταίος στη συνέχεια γνώρισε μεγαλύτερη φήμη. Στις λάβρες που ίδρυσε ο Άγιος Χαρίτων με την πάροδο του χρόνου (μέχρι το 614, οπότε καταστράφηκαν από τους Πέρσες) έζησαν πολλοί ιεροί μοναχοί, όπως: ο Μέγας Ευθύμιος (377-473), ο Θεόκτιστος († 467 ), ο Ιωάννης Μοσού και πολλοί άλλοι. οι υπολοιποι.