Του Ευριπίδης

Σκηνοθετημένο από: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΙΑΝΟΜΗ:

Ηλέκτρα – OANA MARCU
Ορέστης – ΑΛΕΞ ΙΕΖΝΤΙΜΙΡ
Πυλάδες – ΑΝΤΡΕΙ ΜΑΡΚΟΥΤΑ
Μενέλαος – ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΟΛΑΡΟΥ
Ελένη – ΙΟΥΛΙΑ ΒΕΡΔΕΣ
Ερμιόνη- ΙΟΥΛΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΝΤΙΝΟΥ
Tydar- ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΦΛΟΡΕΣΚΟΥ
ο αγγελιοφόρος – ΚΑΜΕΛΙΑ ΒΑΡΓΚΑ
η φρυγικη – RADU CAMPEAN
Απόλλωνας – FLORIN GEORGESCU JR.

χορικός : ANDRADA FUSCAȘ, ANA MARIA CARABLAIS

Ένα κρύο ανοιξιάτικο βράδυ, στο Târgoviște… Ένας μάλλον αδέξιος και μοναχικός κόσμος που κατευθύνεται προς Θέατρο δικό μας στην παλιά λεωφόρο al Castanilor. Το έχουμε διαβάσει Θέατρο Tony Bulandra μας προσφέρει, πριν τις διακοπές του Πάσχα, την πρεμιέρα της παράστασης Ορέστης του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου. Και έμαθα επίσης ότι ο Γιάννης Παρασκευόπουλος είναι απόφοιτος της Ανώτατης Σχολής Δραματικής Τέχνης Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος το 1993, και το 1996 ίδρυσε τον θεατρικό οργανισμό Γεννημένος Morphs, στη Θεσσαλονίκη. Ο Γιάννης Παρασκευόπουλος συνεχίζει να εργάζεται ως πολυδύναμος καλλιτέχνης, τόσο ως ηθοποιός όσο και ως σκηνοθέτης, συνεργαζόμενος με Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος Θεσσαλονίκης, Ελληνικό Εθνικό Θέατρο απο την Αθηνα, Θεατρική οργάνωση Κύπρου και συν Εθνικό Θέατρο “Marin Sorescu” από την Κραϊόβα.

ΕΤΣΙ, Ορέστης είναι μια όψιμη τραγωδία του Ευριπίδη, που παίχτηκε για πρώτη φορά το 408 π.Χ., η οποία συνεχίζει την ιστορία του Ορέστη μετά τα γεγονότα του έργου του Ευριπίδη ηλεκτρικά, καθώς επιδιώκει να απελευθερωθεί από το μαρτύριο που προκάλεσαν οι Ερινύες μετά τον φόνο της μητέρας του και προσπαθεί να αθωωθεί για την πράξη του από την επίγεια δικαιοσύνη. Το έργο ξεκινά με έναν μονόλογο της Ηλέκτρας, έξω από το παλάτι του Άργους, αναπολώντας τα μέχρι τώρα γεγονότα, ενώ ο Ορέστης, εξουθενωμένος από τις Ερινύες, κοιμάται. Εξηγεί πώς ο Ορέστης σκότωσε τη μητέρα του, την Κλυταιμνήστρα για να εκδικηθεί τον φόνο του πατέρα του, Αγαμέμνονα, και πώς, παρά την προηγούμενη προφητεία του Απόλλωνα, ο Ορέστης βασανίζεται αυτή τη στιγμή από τις Ερινύες ή τις Μανιές για τη μητροκτονία του, το μόνο άτομο ικανό να τον ηρεμήσει. κάτω, για να τον ηρεμήσει στην τρέλα του είναι η Ηλέκτρα. Για να περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα πράγματα, μια κυβερνώσα πολιτική παράταξη στο Άργος θέλει να στείλει τον Ορέστη στον θάνατο για τη δολοφονία του. Η μόνη του ελπίδα βρίσκεται στον θείο του, Μενέλαο (Μενέλαος), ο οποίος μόλις επέστρεψε στο σπίτι με τη σύζυγό του, Έλενα (αδελφή της Κλυταιμνήστρας), αφού πέρασε δέκα χρόνια στην Τροία και μετά αρκετά χρόνια μαζεύοντας πλούτο στην Αίγυπτο. Ο Ορέστης ξυπνά, τρελαμένος ακόμα από τις Ερινύες, τη στιγμή που ο Μενέλαος φτάνει στο παλάτι του Άργους. Οι δυο τους και ο Τυνδάρεως (παππούς του Ορέστη και πεθερός του Μενέλαου) συζητούν για τον φόνο του Ορέστη και την τρέλα που προέκυψε. Ελλείψει συμπόνιας, ο Τυνδάρεως επιπλήττει σκληρά τον Ορέστη, ο οποίος στη συνέχεια ζητά από τον Μενέλαο να μιλήσει ενώπιον της συνέλευσης του Άργους για λογαριασμό του. Ούτε ο Μενέλαος υποστηρίζει τον ανιψιό του, μη θέλοντας να συμβιβάσει την εύθραυστη δύναμή του με τους Έλληνες, που εξακολουθούν να κατηγορούν αυτόν και τη γυναίκα του για την έναρξη του Τρωικού πολέμου. Μετά την αποχώρηση του Μενέλαου, ο Πυλάδης (Πυλάδης), ο καλύτερος φίλος και συνεργός του Ορέστη στη δολοφονία του, έρχεται να συζητήσει με τον Ορέστη τις επιλογές τους. Θα υποστηρίξουν την υπόθεσή τους στη δημοτική συνέλευση, αλλά δεν τα καταφέρνουν. Η εκτέλεσή τους φαίνεται πλέον σίγουρη, κι έτσι ο Ορέστης, η Ηλέκτρα και ο Πυλάδης καταστρώνουν ένα απεγνωσμένο σχέδιο για να εκδικηθούν τον Μενέλαο που τους γύρισε την πλάτη. Για να τον κάνουν να υποφέρει βασανιστικά, αποφασίζουν να σκοτώσουν την Έλενα και την Ερμιόνη (τη μικρή κόρη της Έλενας και του Μενέλαου). Ωστόσο, όταν πάνε να σκοτώσουν την Έλενα, αυτή εξαφανίζεται επικίνδυνα. Καταφέρνουν να αιχμαλωτίσουν την Ερμιόνη και όταν ο Μενέλαος ξαναμπαίνει στη σκηνή, υπάρχει μια παρεξήγηση μεταξύ του, από τη μια, και του Ορέστη, της Ηλέκτρας και του Πυλάδη, από την άλλη. Καθώς πρόκειται να συμβεί περισσότερη αιματοχυσία, ο Απόλλωνας φτάνει για να αποκαταστήσει την τάξη (ενεργώντας ως “deus ex machina”). Εξηγεί ότι η αγνοούμενη Ελένη έχει τοποθετηθεί ανάμεσα στα αστέρια, ότι ο Μενέλαος πρέπει να επιστρέψει σπίτι στη Σπάρτη και ότι ο Ορέστης πρέπει να πάει στην Αθήνα για να δικαστεί από τους εδώ δικαστές, όπου θα αθωωθεί. Επιπλέον, ο Ορέστης πρέπει να παντρευτεί την Ερμιόνη και ο Πυλάδης να παντρευτεί την Ηλέκτρα.

Βρήκα αυτή την ιστορία ευρύτερη και λίγο ακαδημαϊκή από ό,τι χρειάζεται Ορέστης, ακριβώς γιατί περίμενα ότι τα «γεγονότα» που εκτυλίσσονταν στη σκηνή, στην πρεμιέρα μας, δεν θα είχαν κάποια επική συνοχή, παρόλο που, αναμφίβολα, το σύγχρονο θέατρο σήμερα χρησιμοποιεί άλλα μέσα για να φτάσει σε σκοτεινές και σκοτεινές αίθουσες τελετών. Αλλά δεν ήταν έτσι, τα σκηνικά εργαλεία ήταν έστω και ελαφρώς «διδακτικά», όπως σε μια υπομονετική εξήγηση στο κοινό.

Οι καινοτόμες τάσεις του Ευριπίδη λέγεται ότι κορυφώθηκαν Ορέστης και ότι σίγουρα υπάρχουν πολλές καινοτόμες δραματικές εκπλήξεις στην τραγωδία, όπως το γεγονός ότι ο Ευριπίδης όχι μόνο παίρνει το ελεύθερο να επιλέγει μυθικές παραλλαγές για να εξυπηρετήσει τον σκοπό του, αλλά επίσης συγκεντρώνει τους μύθους με εντελώς νέους τρόπους και το κάνει, χωρίς κανένα δισταγμό, προσθήκες στο μυθικό υλικό. Φαίνεται ότι από εκεί ξεκίνησε η πρόταση για την «εγκατάσταση Tárgoviste», μόνο που συχνά υπάρχει πολύς δρόμος μεταξύ πρόθεσης και πραγματικότητας. Η προσπάθεια του Έλληνα σκηνοθέτη ήταν ωστόσο αξιοσημείωτη και με ξεκάθαρα δραματικά εφέ. Νιώθουμε ότι κατάλαβε αυτό που έλεγε ο Νίτσε εδώ και καιρό, δηλαδή αυτό ο μύθος πέθανε στα βίαια χέρια του Ευριπίδη. Επιπλέον, εξετάστηκε το κομμάτι «ανατρεπτικό και κατηγορηματικά αντιπολεμικό. Στο τέλος του, ο Απόλλων δηλώνει ότι η ειρήνη πρέπει να γίνεται σεβαστή πάνω από όλες τις άλλες αξίες, μια αξία που ενσωματώνεται στην πράξη του Ορέστη να χαρίσει τη ζωή του Φοίνικα σκλάβου, υποδηλώνοντας ότι η ομορφιά της ζωής ξεπερνά όλα τα πολιτισμικά όρια για τους σκλάβους και τους ελεύθερους ανθρώπους».

Στη δραματική ανοιξιάτικη πρόταση του Târgoviste, ο Έλληνας σκηνοθέτης καταφέρνει να μας πείσει αυτό Ορέστης είναι ένα πολύ σκοτεινό έργο, ο ίδιος ο χαρακτήρας μας παρουσιάζεται μάλλον ως ψυχικά ασταθής, με τους Furies να τον ακολουθούν, να έχουν περιοριστεί σε απλά φαντάσματα της μισο-παραληρημένης φαντασίας του, και η πολιτική συνέλευση του Άργους απεικονίζεται ως ένας βίαιος όχλος με τον οποίο ο Μενέλαος τον εξισώνει. μια άσβεστη φωτιά. Οι οικογενειακοί δεσμοί θεωρούνται επίσης μικρής αξίας, με τον Μενέλαο να αποτυγχάνει να βοηθήσει τον ανιψιό του και τον Ορέστη, αντί να σχεδιάζουν δραστική εκδίκηση, φτάνοντας ακόμη και στο σημείο να σκοτώσει την ξαδέρφη του Ερμιόνη. Ο σκηνοθέτης προσπάθησε να ακολουθήσει μια τέτοια πρόθεση, όχι χωρίς επιτυχία, και οι ηθοποιοί κατάλαβαν τις συγκεντρωμένες προσπάθειές του με υπομονή και δεξιοτεχνία.

Ωστόσο, εκεί που η παράσταση βρίσκει τη δραματική της δύναμη στο σύνολό της και όπου οι ηθοποιοί την ακολουθούν με κάποια πειθαρχία σε μια επιτυχημένη συλλογική προσπάθεια, είναι στον προτεινόμενο παραλληλισμό μεταξύ του νόμου του ηθικού καθήκοντος και των κοινωνικών νόμων και κανόνων και αναδεικνύονται. αλλά προτείνουν διακριτικά τα παράδοξα της σύγχρονης κοινωνίας μέσα από το αρχαίο κείμενο. Ωστόσο, η αίσθηση είναι ότι οι ηθοποιοί προσπαθούν να κάνουν μόνο αυτό που τους ζητείται, καταστέλλοντας εμφανώς κάποιου είδους αρχικό εκνευρισμό. Και ναι, πιστεύω επίσης ότι όλα αυτά μπορεί στην πραγματικότητα να είναι υποκριτικές δεξιότητες.

Εν κατακλείδι, μια σωστή παραγωγή, μια επιτυχημένη θεατρική βραδιά, μια κρύα αρχή στην άνοιξη, όπως είπα. Το έχω ξαναπεί, δεν είναι χρονικό, είναι απλώς οι νότες ενός θεάτρου, που πάντα χαρούμενος ανακαλύπτει ξανά έναν νέο κόσμο εδώ, στο σπίτι, στο Târgoviște.