Μεταξύ Απριλίου και Ιουνίου του τρέχοντος έτους, το Ουγγρικό Ιατρικό Επιμελητήριο (MOK) διεξήγαγε μια διαδικτυακή έρευνα με ερωτηματολόγιο σε ιατρικά επιμελητήρια στα κράτη μέλη της ΕΕ σχετικά με τα χαρακτηριστικά των γιατρών που εργάζονται από κοινού στη δημόσια και ιδιωτική υγειονομική περίθαλψη και στην επιλογή γιατρών και ιδρυμάτων στη δημόσια υγειονομική περίθαλψη . Κατά την περίοδο αναφοράς, 16 χώρες συμπλήρωσαν το ερωτηματολόγιο, με συνολικά 101 συμπληρωμένες, κυρίως με τη συμμετοχή υπαλλήλων των επιμελητηρίων.

Ως παλιό χρέος στην Ουγγαρία, ο νόμος Γ του 2020 για τη σχέση νομικής υπηρεσίας προσπάθησε να διευθετήσει τη σχέση μεταξύ δημόσιας και ιδιωτικής περίθαλψης. Ωστόσο, αφενός η ρύθμιση αυτή είναι αυστηρή και μονομερής και αφετέρου δεν έχουν ακόμη δημοσιευθεί οι οδηγίες εκτέλεσης που υπόσχεται ο νόμος.

– γράφει στην περίληψή του ο πρόεδρος του ΜΟΚ Γκιούλα Κίντσες. Το πρόβλημα είναι σύνθετο, ο κανονισμός δεν μπορεί να αναβληθεί για πολύ και η Προεδρία του Ουγγρικού Ιατρικού Επιμελητηρίου είναι πεπεισμένη ότι θα προκύψει ένας κανονισμός που θα βασίζεται σε μια ευρεία επαγγελματική συζήτηση.

Μετάβαση μεταξύ των δύο τομέων

Η ανάλυση δείχνει ότι είναι σύνηθες στα κράτη μέλη που εξετάστηκαν οι γιατροί που απασχολούνται στη δημόσια υγειονομική περίθαλψη να μπορούν να εργάζονται και στην ιδιωτική υγειονομική περίθαλψη. Σε εννέα από τις χώρες που απάντησαν, η εναλλασσόμενη εργασία υπόκειται σε άδεια. Η εργασία υπόκειται σε άδεια εργασίας για ιατρούς που ασκούν το επάγγελμα του δημόσιου τομέα, εάν νοσηλεύονται επίσης σε ιδιωτική περίθαλψη, στην Ουγγαρία, τη Δημοκρατία της Τσεχίας, την Κροατία, τη Σλοβακία, τη Σλοβενία, τη Φινλανδία, την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Ελλάδα. Σε επτά χώρες, η Βουλγαρία, η Εσθονία, η Πολωνία, η Λετονία, η Ρουμανία, η Γερμανία και το Λουξεμβούργο δεν απαιτούν άδεια.

Οι συγκρούσεις συμφερόντων μπορούν να αναφέρονται πρώτα στα νόμιμα όρια της άδειας. Ο χρόνος εργασίας είναι ένα στοιχείο. Όταν εργάζεστε στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, οι ώρες εργασίας δεν μπορούν να επικαλύπτονται στη Λετονία, την Ουγγαρία και τη Ρουμανία. Στη Γερμανία, οι γιατροί (γενικοί ιατροί ή ειδικοί) που περιθάλπουν υποχρεωτικά ασφαλισμένους ασθενείς σε εξωτερικά ιατρεία είναι νομικά υποχρεωμένοι να αφιερώνουν συγκεκριμένο αριθμό ωρών σε υποχρεωτικά ασφαλισμένους ασθενείς.

Η απουσία ή η μη πληρότητα του διαχωρισμού ή του διαχωρισμού ισχύει όχι μόνο για τους παρόχους αλλά και για την πρόσβαση των ασθενών σε υπηρεσίες: στις περισσότερες χώρες, με εξαίρεση ορισμένες χώρες στο Κεντρικό και Σε χώρες με δημόσιες υπηρεσίες υγείας, οι ασθενείς μπορεί να εναλλάσσονται κατά τη διάρκεια ενός επεισοδίου. ιδιωτική και δημόσια περίθαλψη, ακόμη και στον ίδιο γιατρό, σύμφωνα με έρευνες.

Η αύξηση της ελευθερίας επιλογής για τους ασθενείς είναι ευρέως διαδεδομένη στην Ευρώπη από τη δεκαετία του 1990. Η ελευθερία επιλογής για τους γενικούς ιατρούς είναι κοινή στην Ευρώπη. Οι νοσοκομειακές επιλογές είναι παρόμοιες, με εξαίρεση τα περιφερειακά μοτίβα των οδών ασθενών, την Ιρλανδία και την Ισπανία, και κατ’ αρχήν την Ουγγαρία.

Συμπλήρωμα πληρωμής τελών

Στις περισσότερες χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, οι ασθενείς έχουν τη δυνατότητα να λάβουν πρόσθετες υπηρεσίες και παροχές άνεσης εκτός από τις κρατικές υπηρεσίες ή την υποχρεωτική ασφάλιση, έναντι αμοιβής. Ένα καλό παράδειγμα ουδέτερης χρήσης και των δύο τομέων είναι η Φινλανδία, η Γερμανία, η Ελλάδα και η Αυστρία, όπου εάν ένας ασθενής χρησιμοποιεί ιδιωτική περίθαλψη αντί για το κράτος, μπορεί να λάβει μερική αποζημίωση στη συνέχεια. Οι μισοί ιδιώτες γιατροί μπορούν να γράψουν παραπομπή σε δημόσια περίθαλψη, ενώ οι περισσότεροι μπορούν να συνταγογραφήσουν επιδοτούμενα φάρμακα και να διατάξουν αμοιβή ασθενείας σε ορισμένες χώρες.

Μετάβαση μεταξύ συστημάτων τροφοδοσίας

Σε εννέα από τις 16 χώρες, ένας ασθενής μπορεί να λάβει δημόσια και ιδιωτική περίθαλψη κατά τη διάρκεια ενός επεισοδίου και ο ίδιος γιατρός που τον θεράπευσε σε ιδιωτική περίθαλψη μπορεί να συνεχίσει να θεραπεύει τον ίδιο ασθενή στην κοινοτική φροντίδα. Αυτές οι χώρες είναι η Βουλγαρία, η Τσεχική Δημοκρατία, η Εσθονία, η Κροατία, η Πολωνία, η Φινλανδία, η Ελλάδα, το Λουξεμβούργο και η Γερμανία. Δεν μπορείτε να χρησιμοποιείτε εναλλάξ δημόσια και ιδιωτική περίθαλψη για την ίδια ασθένεια (εντός επεισοδίου, σειράς φροντίδας) στην Ουγγαρία, τη Λετονία, τη Ρουμανία, τη Σλοβακία, τη Σλοβενία, την Ιρλανδία και την Ισπανία για την ίδια ασθένεια.

Σε εξουσιοδοτημένες χώρες, δεν υπάρχουν περιορισμοί στην πρόσβαση του ασθενούς στη δημόσια και ιδιωτική περίθαλψη για την ίδια ασθένεια. Η Φινλανδία θεωρεί σημαντικό να σημειωθεί ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο από τον ασθενή. Στην Εσθονία, η καλή κλινική πρακτική είναι ότι εάν ένας ασθενής έχει ξεκινήσει φροντίδα σε ιδιωτική περίθαλψη, θα πρέπει να τελειώνει εκεί (π.χ. διάγνωση). Σε περίπτωση που δεν είναι δυνατή η ιδιωτική θεραπεία (μεγάλη χειρουργική επέμβαση, θεραπεία καρκίνου κ.λπ.), ο ασθενής μπορεί να νοσηλευτεί σε δημόσιο νοσοκομείο.

Ελεύθερη επιλογή γιατρού

Σύμφωνα με απαντήσεις από 16 χώρες, ασθενείς σε εννέα χώρες (Τσεχία, Εσθονία, Κροατία, Πολωνία, Ουγγαρία, Σλοβενία, Ιρλανδία, Γερμανία και Λουξεμβούργο) έχουν ελεύθερη επιλογή γιατρού για κάθε περίθαλψη (πρωτοβάθμια και εξειδικευμένη περίθαλψη) στο μέρος της δημόσιας χρηματοδοτούμενη περίθαλψη χωρίς να χρειάζεται να πληρώσετε ξεχωριστά τέλη.

Ελεύθερη επιλογή εγκατάστασης

Στην πλειονότητα των χωρών που απάντησαν, οι ασθενείς που λαμβάνουν τοπική φροντίδα μπορούν να επιλέξουν το νοσοκομείο που θα παρέχει τη θεραπεία. Στην Ουγγαρία, σύμφωνα με τη νομοθεσία, πρέπει να ακολουθούνται περιφερειακές διαδρομές ασθενών, αλλά στην πράξη κανείς δεν ελέγχει αυτό, επομένως η επιλογή είναι ελεύθερη. Πιο συγκεκριμένα, ο ασθενής έχει το δικαίωμα να μην επιλέξει το καθορισμένο ίδρυμα, αλλά το ίδρυμα δεν υποχρεούται να τον υποδεχθεί εάν δεν ανήκει στον χώρο περίθαλψης του.

Δυνατότητα αγοράς επιπλέον υπηρεσίας

Για υπηρεσίες που παρέχονται ως μέρος της δημόσιας χρηματοδότησης υγειονομικής περίθαλψης, πρόσθετες υπηρεσίες μπορούν συνήθως να αγοραστούν σε χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης με επιπλέον κόστος. Ταυτόχρονα, πρόσθετες υπηρεσίες που μπορούν να αγοραστούν νόμιμα, όπως στην Ουγγαρία, γενικά δεν καλύπτουν επαγγελματικές υπηρεσίες, αλλά η πληρωμή για διαμονή πάνω από τον κανόνα, πιθανώς για καλύτερα γεύματα, είναι πιο συνηθισμένη (για παράδειγμα, Βουλγαρία, Εσθονία, Ουγγαρία) . Στη Βουλγαρία, χρεώνονται επίσης οι εκλεκτικές επεμβάσεις που δεν καλύπτονται από υποχρεωτική ασφάλιση, ενώ στη Σλοβακία, για παράδειγμα, η αναισθησία κατόπιν αιτήματος του ασθενούς χρεώνεται.

Κρατική αποζημίωση για ιδιωτική υγειονομική περίθαλψη

Στην Ιρλανδία υπάρχει αποζημίωση με τη μορφή έκπτωσης φόρου και στη Φινλανδία το 15 έως 20 τοις εκατό της αποζημίωσης επιστρέφεται από την εθνική ασφάλιση υγείας (για εργαζομένους). Στην Ελλάδα μπορεί να ζητηθεί αποζημίωση για θεσμικές δαπάνες και όχι για αμοιβές γιατρού. Υπάρχει επίσης μερική αποζημίωση στη Γερμανία, όπου η δημόσια ασφάλιση υγείας μπορεί να αποζημιώσει μέρος του κόστους χρήσης μιας ιδιωτικής κλινικής εάν συμμορφώνεται με τον κατάλογο των υπηρεσιών που καλύπτονται από την υποχρεωτική ασφάλιση.

Δικαιώματα κουπονιών για ιδιώτες γιατρούς

Οι ιδιώτες γιατροί μπορούν επίσης να συνταγογραφήσουν επιδοτούμενα φάρμακα σε 11 από τις 16 χώρες που μελετήθηκαν. Αυτό δεν είναι δυνατό στην Τσεχική Δημοκρατία, την Κροατία, τη Λετονία, τη Ρουμανία και την Ισπανία. Ένας γιατρός που εργάζεται στην ιδιωτική περίθαλψη βρίσκεται σε οκτώ χώρες και δεν είναι επιλέξιμος για παραπομπή σε διαγνωστικές υπηρεσίες που χρηματοδοτούνται από το δημόσιο και σε οκτώ χώρες. Αυτές είναι η Κροατία, η Πολωνία, η Λετονία, η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Σλοβενία ​​και η Ιρλανδία και η Ισπανία.

Μόνο τέσσερις χώρες απάντησαν ότι ένας γιατρός που εργάζεται σε ιδιωτική περίθαλψη δεν μπορούσε να υποβάλει αίτηση για επίδομα ασθενείας: η Κροατία, η Ουγγαρία, η Σλοβενία ​​και η Ισπανία. Αυτό είναι κάπως αμφιλεγόμενο, καθώς οι έλεγχοι παροχών ασθενείας βασίζονται κατ’ αρχήν σε αυστηρότερα κριτήρια από τις μεταβιβάσεις.