Πριν από είκοσι χρόνια, στις 26 Μαρτίου 2003, ο ραδιοφωνικός ρεπόρτερ Dániel Molnár πέθανε σε ηλικία 58 ετών. Από τη μια ήταν “Dani” για όλους, όχι Dániel, και από την άλλη ήταν κάτι παραπάνω από μια πραγματική ραδιοφωνική προσωπικότητα, σχεδόν πολυμαθής. Τον θυμόμαστε – προκατειλημμένο, φυσικά.
| Ο Dániel Molnár, ο εξαιρετικός ρεπόρτερ του ραδιοφώνου, πέθανε σε ηλικία 58 ετών – ακριβώς πριν από είκοσι χρόνια (Φωτογραφία: MTI/Szabolcs Hámor) |
Υπήρχε μια τηλεοπτική σειρά που επιμελήθηκε ο Tamás Harle. Ονομάστηκε μια μέρα, μια λέξη. Ένα σύντομο έργο, λίγο περισσότερο από τρία λεπτά. Αλλά σε ένα κλάσμα του χρόνου αυτής της ομολογίας, ο Dani Molnár μπόρεσε να συνοψίσει τη ζωή του. Μπορώ να το πω τώρα, γιατί η χώρα και ο κόσμος μπορούσαν να δουν το πρόγραμμα τη χρονιά που πέθανε.
“Δουλεύω σε αυτό το μέρος για τριάντα χρόνια. Τι αδικία. Ο Attila József έζησε τριάντα δύο χρόνια, και κάθομαι εδώ για τριάντα χρόνια, αν και ήμουν ήδη πάνω από είκοσι πέντε όταν ήρθα εδώ στο Magyar Rádió Το πιο όμορφο δώρο της ζωής μου” – είπε. Είναι αξιόπιστος γιατί δεν έχει μυστικά, δεν αρνείται για παράδειγμα ότι είναι πραγματικός τζογαδόρος, παίζει ό,τι μπορεί, ειδικά χαρτιά, αλλά μπορεί επίσης να παίξει άλογα, ρουλέτα ή κάτι άλλο.
Όχι από απληστία, όχι για έπαθλο, μη επιζητώντας τις χάρες (αγάπη;) της Φορτούνα – από πάθος. Επειδή: «Αυτός που μπορεί να είναι χαρούμενος με λίγη τύχη, το γεγονός ότι δεν υφίσταται σοβαρό τραύμα, ατύχημα, ότι μπορεί να φορέσει την πλεξούδα της ζωής του κανονικά χωρίς να σπάσει ή να τεντωθεί σε πολλά σημεία, είναι ένας τυχερός».
 |
| Ακούει τη δήλωση του Ernő Kolczonay, ατομικού ασημένιου μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας το 1980 (Φωτογραφία: MTI/Attila Manek) |
Και για να μείνουμε πιστοί στον τίτλο της εκπομπής, ο λόγος της είναι – ελπίδα. Επειδή: «Μπορείς να χάσεις τα ρούχα σου, αλλά ποτέ την ελπίδα σου», λέει ο Ρώσος. Και όταν ένας άνθρωπος χάνει την ελπίδα του ή την πίστη του, έχει χάσει ό,τι αξίζει να ζήσει».
Το κλάσμα του χρόνου ομιλίας ήταν αρκετό για να εμφανιστεί. Ναι, ήρθε η ώρα. Το οποίο προσπάθησε να εκμεταλλευτεί. Για παράδειγμα, δεν ήταν ποτέ σε διακοπές, γιατί τότε δεν θα είχε χρόνο για αθλήματα, φίλους, παιχνίδια με κάρτες – τη ζωή του.
 |
| Πήρε συνεντεύξεις με πολλούς παγκόσμιους αστέρες και λιγότερο γνωστούς αθλητές σε μια υπέροχη ατμόσφαιρα (Φωτογραφία: Fortepan) |
Αυτό που δήλωνε για την ελπίδα δεν είχε συλληφθεί εκείνη τη στιγμή. Όταν το 1992 ανέφερε για τη Σκακιστική Ολυμπιάδα της Μανίλα στο ουγγρικό έθνος, και οι άνδρες σίγουρα δεν είχαν καλή απόδοση, τουλάχιστον, ανέφερε τον István Örkény, «Οι σκέψεις του παγανιστή Süttőfia Süttő καθώς το σώμα του σχίστηκε στα τέσσερα με εντολή του προστάτη του Abádszalók Vencellin», η ουσία του οποίου είναι ότι οι τέσσερις Η τελευταία σκέψη του παγανιστή που σκίστηκε από ένα άλογο ήταν η ελπίδα.
Και με αυτό είμαστε ήδη στο Magyar Nemzet, εμφανίστηκε στη σύνταξη το φθινόπωρο του 1991, μας είπε ότι θα πήγαινε στην Αυστραλία και όταν ήταν εκεί, έστελνε άρθρα από εκεί και έκανε επίσης ρεπορτάζ για το Australian Open. . Γρήγορα συμφωνήσαμε και μετά ήρθε πιο εμπεριστατωμένο υλικό από αυτό που περίμεναν οι καθημερινές αναφορές από αυτόν. Φυσικά, μόνο όσοι έχουν αυτιά για αυτό. Το να τα παραθέτεις και να μην σου λέει τι έγραψε είναι το λιγότερο που μπορείς να κάνεις.
Επισκεπτόμενος το πολύ κομψό Evergreen Tennis Club, για παράδειγμα, σκέφτεται τον αυστραλιανό τρόπο ζωής, η ουσία του οποίου είναι ότι στις επιχειρήσεις «δεν κάνει κανείς φίλους για μια ζωή, αλλά όλοι σέβονται τον άλλον, είτε είναι καθηγητής χειρουργικής είτε ένας μανάβης, ένας τοπικός αστυνομικός ή ένας μάστερ σεφ. Το θέμα είναι ότι υπάρχει μια ωραία κίνηση στην κατσαρόλα, μια χαλαρή αίσθηση του χιούμορ».
 |
| Με τους László Török και András Bárdos κατά τη διάρκεια ενός βροχερού και υγρού αθλητικού αγώνα (Φωτογραφία: Αρχείο László Török) |
Φυσικά, αποδεικνύεται ότι πόνταρε επίσης τα πάντα εκεί, όποτε ήταν δυνατόν. Είναι ένα κλασικό του είδους, όταν ένας ηθοποιός που «ζητά να αποκρύψει το όνομά του», δηλ. ανώνυμος, κάνει έναν μονόλογο ότι τον έχουν αναγνωρίσει, δεν το έχει αρνηθεί πιο αργά. “Είναι σχεδόν σκοτεινά στο Σίδνεϊ, και τότε είναι που αρχίζουν τα γκρίζα σκυλιά στο Bligh Park. Δεν χρειάζεται να εξηγήσω, έτσι δεν είναι; Δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα τα λαγωνικά, δεν παίζω και πολύ μαζί τους, εκτός κι αν εκεί δεν ήταν τίποτα άλλο, αλλά τότε θα προτιμούσα να τους γαβγίζω το βράδυ για να μπορώ να μιλάω την ίδια γλώσσα μαζί τους».παραδέχτηκε, και θα προσθέσω ότι κέρδισε. Καταλάβαινε και τη γλώσσα των σκύλων, οπότε γιατί όχι. Οι γλωσσικές του ικανότητες ήταν όχι μόνο απαράμιλλες, αλλά και –και το σημαντικότερο– εύχρηστες και πρακτικές.
Μετά ήρθε το τένις. Για παράδειγμα, το απλό γυναικών, των οποίων οι ημιτελικοί ήταν οι εξής: «Επί δέκα μέρες, η κατάλευκη αίθουσα του Flinders Park είναι σαν ένα τεράστιο βάζο. Μπορείτε να βρείτε σχεδόν τα πάντα, από αγριολούλουδα μέχρι καλλιεργημένα καλλωπιστικά. Με συγχωρείτε αν η βοτανική μου εφεύρεση σκοντάφτει μερικές φορές, αλλά εδώ είναι το γαρίφαλο με εκατό πέταλα (Mary Joe Fernandez), ο μπλε-μαύρος πανσές (Gabriela Sabatini), το αιώνια ανήσυχο τριαντάφυλλο (Arantxa Sánchez-Vicario) ή η χαμογελαστή μαργαρίτα ( Monika Szeles).
 |
| Ο Ούγγρος αθλητικός δημοσιογράφος του ραδιοφώνου από δύο εποχές: αριστερός ο György Szepesi (Φωτογραφία: MTI/Tibor Rózsahegyi) |
Δεν είναι μόνο αθλητισμός, και σίγουρα δεν είναι αυτό που έγραψε για την αγορά του Σίδνεϊ στο συμπλήρωμα της εφημερίδας του Σαββάτου. Όπου – ως καλεσμένος μιας ουγγρικής οικογένειας – έψαχνε για κρέμα γάλακτος για την κατσαρόλα πατάτας, αλλά κανείς δεν τον καταλάβαινε παρόλο που τον ρώτησε και του έδειχνε σε πολλές γλώσσες τι έπρεπε να αγοράσει. Τότε συνάντησε μια κυρία από την Πράγα και της είπε χαρούμενος: «Σμέτανα…!». Στο σπίτι, αποδείχθηκε ότι αγόρασε κρέμα, αλλά η κατσαρόλα με πατάτα ήταν ακόμα υπέροχη, αλλά πάλεψε για πολύ καιρό να μην θυμηθεί: η κρέμα smetana είναι επίσης Τσέχικη, και αυτό που έψαχνε ήταν zakysaná smetana.
 |
| Διάλειμμα πένθους στη μνήμη του πριν από τον αγώνα Πολωνίας-Ουγγαρίας για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου 2003 (Φωτογραφία: MTI/Tibor Ilyés) |
Θα μπορούσα να συνεχίσω για σελίδες, ήταν καλό να διαβάσω τις παλιές σας αναφορές. Εκτός από όσα έγραψε ο Hanthy Kinga στη ραδιοφωνική του κριτική, επίσης στο Magyar Nemzet:“Το απόγευμα του Σαββάτου, οι συνάδελφοι θυμήθηκαν τον Dániel Molnár, ο οποίος πέθανε την Τετάρτη, στην εφορία στο Petőfi. Δεν ανέλαβαν ένα εύκολο έργο. Αφενός, επειδή το γεγονός είναι πολύ κοντινό και απροσδόκητο, και από την άλλη, γιατί όσο καλή κι αν είναι η ατμόσφαιρα ενός χώρου εργασίας, δεν είναι μια παρέα φίλων. Υπάρχουν αντιφάσεις, αντιπάθειες, μικροζήλιες και επαγγελματικές ζήλιες που υπάρχουν αδικαιολόγητα σε αυτό το επάγγελμα. Συνδυάζοντας όλα αυτά, επομένως, είναι πολύ δύσκολο να μιλήσουμε χωρίς ψέματα και όμως με χάρη. Ο Dániel Molnár πρέπει να τους άκουσε με καλή καρδιά τελικά, από την άλλη πλευρά. Οι συνάδελφοι έκαναν καλά την εξέταση. Και θα μπορούσε επίσης να χαρεί που τον θρήνησαν όχι μόνο οι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς, αλλά και από ολόκληρη την αθλητική κοινότητα. Δεν υπάρχει πιο λαμπρό επαγγελματικό βραβείο από αυτό.”
| Αν ο Dániel Molnár δεν είχε γεννηθεί το 1945, αλλά 300 χρόνια νωρίτερα, θα ήταν ο πιο διάσημος μαθητής Garabonça όλων των εποχών. Αν είχε γεννηθεί το 1795, θα γινόταν παγκοσμίου φήμης καθηγητής κλασικής φιλολογίας. Ευτυχώς, γεννήθηκε το 1945, οπότε το 1980 -σε ηλικία 35 ετών- μπόρεσε ήδη να κάνει ρεπορτάζ για τους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας για ακροατές του Ούγγρου ραδιοφώνου. Δεν σπούδασε ως ραδιοφωνιστής, αλλά ως ξένος έμπορος άρχισε να ασχολείται με αυτό το επάγγελμα, αλλά όταν εντάχθηκε στο Magyar Rádió τη δεκαετία του 1970, όλοι κέρδισαν. Οι μαθητές γνωρίζοντας έναν λαμπρό αθλητικό δημοσιογράφο και το ουγγρικό εξωτερικό εμπόριο χάνοντας ένα άτομο που ενδιαφερόταν μόνο για τον αθλητισμό, παρόλο που του διδάσκονταν να μην γίνεται παθητική χώρα στο εμπόριο. Ο Dániel Molnár έχει μεταδώσει τρία Παγκόσμια Πρωταθλήματα Ποδοσφαίρου και τέσσερις Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Μεταξύ των αγαπημένων του αθλητών, ο πυγμάχος István Kovács μπόρεσε να ερμηνεύσει το χρυσό μετάλλιο του Παγκόσμιου Κυπέλλου του Σίδνεϊ το 1991 για ακροατές ραδιοφώνου. Στο παιχνίδι του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ μεταξύ της Ντιναμό Μινσκ και της Ράμπα ΕΤΟ, φώναξε πάνω από τα γκολ της Ουγγαρίας καθώς οι Σοβιετικοί παίκτες έπαιζαν στη μεσαία γραμμή – δεν είχε λόγο για τα γκολ στο Γκιούρ, επειδή ο συνάδελφός του έστελνε μηνύματα κατά τη διάρκεια του αγώνα Vasas-Velezs. Μόσταρ. Ως επιτόπου εκφωνητής των ουγγρικών αγώνων Formula 1, ενημέρωσε τους 200.000 θεατές στον ιππόδρομο Mogyoród σε πέντε γλώσσες – δεν χρειαζόταν καν χαρτί για αυτή τη δουλειά. Του άρεσε να παίζει, να μεγαλώνει, να εκπαιδεύει, να διδάσκει και να μιλά. Είπε στους νέους ραδιοφωνικούς:«Έχετε πάντα ένα μαγνητόφωνο μαζί σας, γιατί ποτέ δεν ξέρετε πότε ή ποιον θα συναντήσετε».Ήταν μια ιδιοφυΐα με την πραγματική έννοια της λέξης, ένας άνθρωπος της Αναγέννησης με τεράστιες γνώσεις και μόρφωση. Ο τραγικός θάνατός του στις 26 Μαρτίου 2003 εξακολουθεί να είναι ανεξήγητος και ακατανόητος. Μια μαρμάρινη πλάκα και μια αίθουσα τύπου διατηρούν τη μνήμη του στο Hungaroring. Το βραβείο Dániel Molnár που ιδρύθηκε στη μνήμη του απονεμήθηκε δύο φορές στο Magyar Rádio και στη συνέχεια η κατά τα άλλα υπέροχη πρωτοβουλία – ποιος ξέρει γιατί – μαράθηκε. GÁBOR LENTOS |
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος 25 Μαρτίου 2023 του Képes Sport, το σαββατιάτικο συμπλήρωμα του Nemzeti Sport.)
“Αθεράπευτος λάτρης του αλκοόλ. Περήφανος ασκούμενος στον ιστό. Wannabe gamer. λάτρης της μουσικής. Explorer.”
