(Σύμφωνα με τον συγγραφέα αυτού του άρθρου.)
Πριν από είκοσι χρόνια συνειδητοποίησα αυτό που, για παράδειγμα, στη χώρα μας η πλειοψηφία των ανθρώπων ακόμα δεν καταλαβαίνει.
Ότι οι άνθρωποι στη Βόρεια Ευρώπη ζουν καλύτερα από εκείνους της Νότιας και Ανατολικής Ευρώπης επειδή δεν είναι ενθουσιασμένοι με το να έχουν το δικό τους διαμέρισμα ή σπίτι.
«Έπεσα στην εύνοια» όταν μετακόμισα στο Βερολίνο το 2003 (ως ανταποκριτής δημοσιογράφος) και διαπίστωσα ότι κανείς δεν μένει σε ένα «για πάντα διαμέρισμα», είτε έχει την οικονομική δυνατότητα είτε όχι. Φυσικά, ως συνήθως, υπερβάλλω σε όσα έχω να πω. Η αλήθεια είναι ότι στο Βερολίνο εκείνη τη χρονιά το ποσοστό μεταξύ του πληθυσμού ήταν 85 τοις εκατό, έναντι 15 τοις εκατό υπέρ όσων ζούσαν σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα.
70:30 στη Φρανκφούρτη, το Μόναχο, το Αμβούργο, τα οχυρά της Δυτικής Γερμανίας και το 80 με 90 τοις εκατό των κατοίκων της Ανατολικής Γερμανίας – για παράδειγμα η Ιένα, η Λειψία, η Δρέσδη, το Ρόστοκ – δεν έχουν καν σκεφτεί να αγοράσουν ένα διαμέρισμα.
Συνταγή Βερολίνου
Αν και εκείνη την εποχή ήταν δυνατή η αγορά διαμερισμάτων σε «γελοίες τιμές» στις γερμανικές πόλεις. Ανάμεσα τους Το Βερολίνο ήταν μακράν το φθηνότερο μέρος. Δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες για τους λόγους, που θα απαιτούσαν μια ενδελεχή και συγκεκριμένη περιγραφή του πολιτικοοικονομικού πλαισίου…
Αρκεί να αναφέρουμε ότι το 2003-2004, οι τιμές ανά τετραγωνικό μέτρο για τα νέα διαμερίσματα στην Πράγα ή τη Βαρσοβία ήταν 50-70 τοις εκατό υψηλότερες, και αυτές στη Βουδαπέστη και το Βουκουρέστι ήταν περίπου 20-30 τοις εκατό υψηλότερες.
Το γεγονός ότι οι τιμές στο Βερολίνο και σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας τελικά εκτοξεύτηκαν στα ύψη δεν οφειλόταν αρχικά σε μια ριζική αλλαγή στη σκέψη και στις πολιτικές, στις τοπικές συμπεριφορές σχετικά με την ιδιοκτησία ιδιωτικής ιδιοκτησίας, αλλά στο γεγονός ότι οι Ισπανοί, οι Έλληνες, οι Ισραηλινοί Αμέσως μετά, Ιταλοί, Ούγγροι, Πολωνοί, Ρώσοι, Ρουμάνοι και Ουκρανοί επενδυτές, μικροί και μεγάλοι, ξαφνικά και με τεράστια δύναμη «κατέρρευσαν» τη γερμανική, την ολλανδική, την πορτογαλική και άλλες δυτικοευρωπαϊκές αγορές ακινήτων.
Φωτογραφία: Shutterstock
Ενώ η κρίση του 2008 οδήγησε σε απότομη πτώση των τιμών στα περισσότερα από τα μέρη που αναφέρθηκαν, το Βερολίνο ήταν μια περίεργη εξαίρεση σε αυτήν την κατάσταση: επέζησε της παγκόσμιας κρίσης χωρίς μια de facto κρίση. Η πραγματική κρίση συνέβη μεταξύ 1998 και 2006, αλλά δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες αυτή τη φορά.
Σε κάθε περίπτωση, οι ξένοι -κυρίως Νότιοι και Ανατολικοευρωπαίοι- έχουν αυξήσει βάναυσα τις τιμές ολόκληρης της γερμανικής αγοράς ακινήτων, ειδικά στο «Βερολίνο μου». Η πόλη όπου, μέχρι το 2010, όλα τα αγαθά και οι υπηρεσίες ήταν φθηνότερα από το σπίτι. Η μόνη πόλη πολλών εκατομμυρίων δολαρίων στη Γερμανία που ποτέ δεν θα ολοκληρωθεί πλήρως και που, αν μετακομίσετε εκεί, μπορείτε να χτίσετε και να τροποποιήσετε όπως θέλετε. Το μόνο μέρος στην Ευρώπη όπου – αναφέροντας τον Attila József – «Η ελευθερία γεννά την τάξη».
Έτσι, στην Ανατολική Ευρώπη, στη Νότια Ευρώπη, στον περισσότερο κόσμο, εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν τι κατάλαβα –γιατί ήμουν εκεί– στη Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του 2000:
Όπου οι πολίτες δεν αναλαμβάνουν έκτακτα οικονομικά βάρη, μην χρεώνονται απλώς για να μπορούν να πουν (κυρίως στον εαυτό τους και στα παιδιά τους) ότι «Είμαι πλούσιος, αφήνω κληρονομιά, αφού έχω ακίνητη περιουσία“, οι άνθρωποι μπορούν γενικά να ζήσουν εκεί – όλα θεωρούμενα – καλύτερα, πιο ουσιαστικά, πιο συναρπαστικά, πιο πολύχρωμα. Επειδή είναι σε θέση να συσσωρεύσουν πολλές πραγματικά αιώνιες αξίες: πνευματικές, πολιτιστικές, ταξίδια και πρακτική εκπλήρωσης της ελευθερίας μετακίνησης.
Το γεγονός ότι η πλειονότητα των κοινωνιών της Βορειοδυτικής Ευρώπης, ιδιαίτερα της γερμανικής κοινωνίας, δεν θεωρεί το διαμέρισμα ή το σπίτι ως ένα άλλο τμήμα της αγοράς για τη συσσώρευση χρημάτων, έρχεται – κατά τη γνώμη μου, κατά την ερμηνεία μου – στον προτεσταντισμό τους, στον λουθηρανικό τους ρίζες. Ένας πνευματικός κόσμος που εκτιμά το χρήμα, αλλά όχι για χάρη του, αλλά αποφασιστικά για να συμβάλλει στην κοινωνική πρόοδο, με κάποιο τρόπο απαλύνει τις αδικίες που αναπαράγονται τακτικά μεταξύ των ανθρώπων. Ωστόσο, κατά τη μακρά παραμονή μου στο Βερολίνο, έμαθα ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν εκεί, συμπεριλαμβανομένων των πολύ πλουσίων, θεωρούν ανήθικο να θέλει κάποιος να πλουτίσει από το διαμέρισμά του, κάνοντας δουλειές μαζί του. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, αλλά το ξέρω στη Γερμανία
Ο. Ο νόμος γενικά προστατεύει πολύ καλά τον ενοικιαστή, είναι πολύ δύσκολο να τον διώξεις και ο ιδιοκτήτης μπορεί να τον «ρουφήξει» πολύ αν «πεισμώνει» με τον ενοικιαστή του,
σι. το ενοίκιο μπορεί να αυξηθεί μόνο πολύ σπάνια και για πολύ σοβαρό λόγο,
vs. Στη Γερμανία, ένα σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης και της πολιτικής ελίτ – όσο χειρότερη είναι η κατάσταση στέγασης, τόσο χειρότερη είναι η κατάσταση – προσπαθεί να αποτρέψει τις συναλλαγές με το διαμέρισμα (ο χώρος διαβίωσης είναι ο πιο κοντινός και οικείος που αξίζει ένας άνθρωπος).
Η λειτουργία της Airbnb και παρόμοιων μοντέλων είναι περιορισμένη, επικαλούμενη κοινωνικά και οικογενειακά συμφέροντα. Τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις. «Σοσιαλιστικό» Βερολίνο – κοίτα! – σε αυτόν τον τομέα την αντιγράφει πλέον η «καπιταλιστική» Νέα Υόρκη…
Ο ανεπτυγμένος κόσμος αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στέγασης και οι περισσότεροι νέοι μπορεί να αισθάνονται ταπεινωμένοι. Αυτό οδηγεί σε απρόβλεπτες εντάσεις: το στεγαστικό πρόβλημα έχει γίνει κοινωνικό καύσιμο. Στην Αμερική και σε όλη την Ευρώπη επιδεινώνεται μια σχεδόν άγνωστη μέχρι τώρα κρίση, η ουσία της οποίας είναι η εξής:
νέα διαμερίσματα, πολυτελή διαμερίσματα και σπίτια είναι άδεια γιατί οι ιδιοκτήτες τους δεν τα έχτισαν για να ικανοποιήσουν μια φυσική ανάγκη, αλλά για κερδοσκοπικούς σκοπούς. Εν τω μεταξύ, εκατομμύρια άνθρωποι που ανήκουν στις γενιές που υποτίθεται ότι θα χτίσουν το μέλλον αναγκάζονται σε κοινές μισθώσεις… Και μας εκπλήσσει που δεν υπάρχουν αρκετά παιδιά.εντάξει πως ο αριθμός των αυτοκτονιών μεταξύ των νέων αυξάνεται, αυτή η κατήφεια μετατρέπεται σε επιδημία…
Στη Νότια Ευρώπη, την Ανατολική Ευρώπη και τώρα επίσης τη Δυτική Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, η κατοχή του δικού σας διαμερίσματος είναι ένας ανέφικτος στόχος για τη συντριπτική πλειοψηφία των νέων αρχαρίων. Ωστόσο, στις «γερμανικές» κοινωνίες, υποστηρίζω, το μέλλον μοιάζει ακόμα πιο ελπιδοφόρο, γιατί εκεί η «πνευματική» και, όντως, παράλογη, σημασία της ιδιοκτησίας κατοικίας είναι αμελητέα.
Λοιπόν, ας στοιχηματίσουμε! – Γερμανοί, Μπενελούξ, Σκανδιναβοί, Βαλτές, εν μέρει Βρετανοί, πολίτες της ανατολικής ακτής των Ηνωμένων Πολιτειών (αργά αλλά σταθερά) θα έχουν περισσότερες πιθανότητες να βελτιώσουν ριζικά το πιο πιεστικό τρέχον οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα του ανεπτυγμένου κόσμου από πριν. τις «δικές μας» κοινωνίες και χώρες.
Τέλος, θα ήθελα να κάνω έκκληση στην κοινή λογική: η εποχή μας αναμφίβολα εστιάζεται όλο και περισσότερο στην κινητικότητα.
Σε ολόκληρο τον κόσμο μας που επικεντρώνεται στην τεχνολογία, θα προβληθεί αυτός που θα μπορεί να προσαρμοστεί καλύτερα και ταχύτερα σε όλες τις καινοτομίες: κοινωνικές, υλικές, τεχνολογικές, υγειονομικές, εκπαιδευτικές.
Ωστόσο, η «αιώνια κατοικία» δεν είναι παρά η συνέχιση της πεποίθησης ότι «το σπίτι μου είναι το κάστρο μου». Λοιπόν, αυτή η πεποίθηση μας επιτρέπει να μείνουμε πίσω στον αγώνα κινητικότητας. Αυτό μας εμποδίζει να προσαρμοστούμε.
Πιστεύουμε ότι θέτουμε τα θεμέλια για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας, εάν μπορούν να κληρονομήσουν μια μόνιμη κατοικία από εμάς. Η συνείδησή μας λοιπόν είναι καθαρή…
Αυτό – ως έχει – είναι όντως «απάτη». Ποιος ξέρει τι κόσμος περιμένει τα παιδιά μας; Ποιος ξέρει πόσο θα ζήσουμε εμείς οι ίδιοι; Ποιος ξέρει τι οικονομικές κρίσεις θα συμβούν τα επόμενα πέντε, δέκα, τριάντα χρόνια;
Πρόσωπο.
Στην πραγματικότητα, η πλειονότητα της ανθρωπότητας δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά την πολυτέλεια που έχει μόνο το πέντε τοις εκατό της ανθρωπότητας: διατήρηση διαμερισμάτων στην πόλη και τεράστιες εξοχικές κατοικίες. Απολύτως, για να μετατρέψετε τις αποταμιεύσεις σας σε ακίνητα. Γιατί αυτό σημαίνει – στις περισσότερες περιπτώσεις – να χρεωθείτε. Τα υπόλοιπα είναι απλώς ιδέες, ευσεβείς πόθοι, ευσεβείς πόθοι…
Γιατί αν υπάρχει πρόβλημα, ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να ξεφύγει από την «τραπεζική αιχμαλωσία». και η αγορά δεν είναι πάντα αγοραστής για τη «μεγαλύτερη ανεξάρτητη επένδυση της ζωής μας». Υποφέρουμε από νευρικό κλονισμό, θέτουμε σε κίνδυνο την υγεία της οικογένειάς μας και της δικής μας, αν αντιμετωπίσουμε το σύνηθες φαινόμενο «να μην μπορούμε να πουλήσουμε σε καλή τιμή αυτό για το οποίο ξοδέψαμε όλη μας τη ζωή». Δεν μπορούμε να το πουλήσουμε καθόλου, παρόλο που χρειαζόμαστε πραγματικά τα χρήματα. Εάν καταστεί αφερέγγυος, η τράπεζα απλώς παίρνει στα χέρια της το μοναδικό μας «περιουσιακό στοιχείο».
Και οι άνθρωποι – ειδικά στην εποχή μας – ζουν καλά όταν είναι ελεύθεροι. Η ιδιοκτησία ενός σπιτιού – στις περισσότερες περιπτώσεις – «στα ουγγρικά σημαίνει» ότι η ελευθερία ιδιοκτησίας μας είναι περιορισμένη.
Εξάλλου, αυτό είναι επίσης ένα μεγάλο ερώτημα: γιατί οι πλούσιοι –το πέντε τοις εκατό– συγκεντρώνουν τα δικά τους σπίτια και διαμερίσματα; Τι εγωισμός, τι ανηθικότητα. Και τι βλακείες; Είστε χαρούμενοι που τα προσωπικά σας περιουσιακά στοιχεία έχουν ακόμη μεγαλύτερη χρηματική αξία στα χαρτιά;
Ας αφήσουμε τον ιδεαλισμό στην άκρη: ο καπιταλισμός είναι θεμελιωδώς καλύτερος από όλους τους άλλους κοινωνικοοικονομικούς σχηματισμούς, γιατί είναι ο μόνος -παρά τις πολλές φυσικές του κρίσεις- που έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι η ανταγωνιστική διαχείριση που βασίζεται στην ιδιωτική ιδιοκτησία υπηρετεί την υγεία, τη βελτίωση της κοινωνίας. την ποιότητα ζωής και τη γενική ευημερία της ανθρωπότητας. Η ανταγωνιστική γεωργία είναι ό,τι πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση: δεν είναι τέλεια, αλλά είναι καλύτερη από όλες τις άλλες δοκιμασμένες εναλλακτικές λύσεις.
Επομένως, ο ανταγωνισμός στην ελεύθερη αγορά δεν μπορεί να αγνοηθεί ούτε στην κατασκευή κατοικιών. Αν το εξαιρέσουμε, το πρόβλημα της έλλειψης στέγης θα επιδεινωθεί.
Αλλά η λειτουργία του «τελικού προϊόντος», του διαμερίσματος ή του σπιτιού που χτίστηκε, δεν πρέπει να διαφέρει από αυτή ενός σχολείου ή νοσοκομείου.
Προμήθεια κατοικιών – στοίχημα! – αργά ή γρήγορα θα γίνει σαν την εκπαίδευση ή την υγειονομική περίθαλψη. Ως υπηρεσία.
Το ποσό που πληρώνουμε ποικίλλει τακτικά ανάλογα με την ποιότητα που παρέχεται. Αλλά το γεγονός ότι όλοι μπορούν να ζουν σε ένα διαμέρισμα θα πρέπει να είναι το ίδιο φυσικό δικαίωμα, ακόμη και υποχρέωση, όπως το φαγητό και το να πηγαίνουν στο σχολείο.
Αυτό είναι ένα άρθρο γνώμης και δεν αντικατοπτρίζει απαραίτητα τη θέση της συντακτικής ομάδας του HOLDBLOG.
“Τυπικός τηλεοπτικός νίντζα. Λάτρης της ποπ κουλτούρας. Ειδικός στο Διαδίκτυο. Λάτρης του αλκοόλ. Καταθλιπτικός αναλυτής. Γενικός λάτρης του μπέικον.”
